Intubacija: rizici, anestezija, reanimacija, bol u grlu

By Cristiano Antonino On Može 15, 2022

U medicini, 'intubacija' se odnosi na tehniku koja omogućava umetanje cijevi u dišne puteve – tačnije u traheju – kroz glasne žice pacijenta s glavnom svrhom da se omogući da diše osoba koja ne može samostalno disati.

Najčešća metoda intubacije je 'endotrahealna' intubacija, koja se može održati

orotrahealno: cijev ulazi kroz pacijentova usta (najčešća metoda);
rinotrahealno: cijev ulazi kroz nos pacijenta (rjeđa metoda).

Intubacija: kada se koristi?

Osnovna svrha svih vrsta intubacije je da se omogući disanje osobe koja iz različitih razloga ne može samostalno disati, što dovodi u opasnost život pacijenta.

Drugi cilj intubacije je zaštita disajnih puteva od mogućeg udisanja želučanog materijala.

Intubacija se izvodi u mnogim medicinskim stanjima, kao što su:

kod pacijenata u komi;
pod općom anestezijom;
u bronhoskopiji;
u endoskopskim operativnim zahvatima dišnih puteva kao što je laserska terapija ili uvođenje stenta u bronhije;
u reanimaciji pacijenata kojima je potrebna respiratorna podrška (npr. u slučajevima teške infekcije Covid-19);
u hitnoj medicini, posebno tokom kardiopulmonalne reanimacije.

Alternative intubaciji

Postoje neke alternative intubaciji, ali one su nesumnjivo invazivnije i sigurno nisu bez rizika, npr.

traheotomija: ovo je hirurška procedura koja se obično koristi kod pacijenata kojima je potrebna dugotrajna respiratorna podrška; opširnije: Traheotomija mogućnost govora, trajanje, posljedice, kada se radi
krikotirotomija: je hitna tehnika koja se koristi kada intubacija nije moguća, a traheotomija nemoguća.

Vrste cijevi koje se koriste u intubaciji

Postoje različite vrste endotrahealnih cijevi za oralnu ili nazalnu intubaciju; postoje fleksibilni ili polukruti, specifičnog oblika i stoga relativno čvršći.

Većini epruveta zajedničko je to što imaju ivicu na naduvavanje za zatvaranje donjih disajnih puteva, koji ne dozvoljavaju da vazduh izađe ili da se sekret aspirira.

Intubacija: zašto se radi u anesteziji?

Intubaciju obavlja anesteziolog tokom opšte anestezije, jer se – da bi se anestezija – pacijentu daju lekovi koji inhibiraju njegovo disanje: pacijent nije u stanju da samostalno diše, a endotrahealna cev, povezana sa automatskim respiratorom, omogućava subjektu pravilno disati tokom operacije.

Kod operacija kratkog trajanja (do 15 minuta) disanje je podržano maskom za lice, koristi se trahealna cijev ako operacija traje duže.

Hoću li osjetiti bol?

Intubacija se uvijek izvodi nakon što se pacijent uspava, tako da nećete osjetiti bol uzrokovanu njom.

Nakon zahvata nećete se sjetiti ni postavljanja cijevi niti njenog uklanjanja (tj. ekstubacije) iz disajnih puteva kada se procedura završi. Moguća je blaga nelagodnost u grlu, i to prilično česta, nakon ekstubacije.

Bol u grlu nakon intubacije: da li je to normalno?

Kao što je upravo spomenuto, nakon što je pacijent podvrgnut intubaciji, on ili ona mogu doživjeti neke neugodne simptome, uključujući:

Upala grla
osećaj stranog tela u grlu;
poteškoće pri gutanju čvrstih i tečnih materija;
nelagodnost pri stvaranju zvukova;
promuklost.

Ovi simptomi, iako dosadni, prilično su česti i nisu ozbiljni, i obično brzo nestaju, obično u roku od najviše dva dana.

Zdravstvena potrošnja u Italiji: rastući teret za domaćinstvo

April 11, 2024

Aviary Alert: Između evolucije virusa i ljudskih rizika

April 4, 2024

Dan u žutom protiv endometrioze

Mar 28, 2024

Nada i inovacije u borbi protiv raka gušterače

Mar 27, 2024

Ako bol potraje i iskreno je nepodnošljiv, potražite savjet svog ljekara.

Tehnike intubacije

Trahealna intubacija se može izvesti različitim tehnikama.

Tradicionalna tehnika: sastoji se od direktne laringoskopije u kojoj se laringoskop koristi za vizualizaciju glotisa ispod epiglotisa. Zatim se ubacuje cijev sa direktnim pogledom. Ova tehnika se izvodi kod pacijenata koji su u komi (besvijesti) ili pod općom anestezijom, ili kada su primili lokalnu ili specifičnu anesteziju struktura gornjih dišnih puteva (npr. korištenjem lokalnog anestetika kao što je lidokain).
Indukcija brze sekvence (RSI) (indukcija sudara) je varijanta standardne procedure na pacijentima pod anestezijom. Izvodi se kada je potrebno trenutno i definitivno liječenje dišnih puteva intubacijom, a posebno kada postoji povećan rizik od udisanja želučanog sekreta (aspiracije) što bi gotovo neizbježno dovelo do upale pluća ab ingestis. Za RSI se daje kratkotrajni sedativ kao što je etomidat, propofol, tiopenton ili midazolam, nakon čega ubrzo slijedi depolarizirajući paralizirajući lijek kao što je sukcinilholin ili rokuronijum.
Tehnika endoskopa: alternativa intubaciji pri svijesti (ili blago sediranom) pacijenta pod lokalnom anestezijom je upotreba fleksibilnog endoskopa ili sličnog (npr. korištenje video-laringoskopa). Ova tehnika je poželjna kada se predviđaju poteškoće, jer omogućava pacijentu da spontano diše, čime se osigurava ventilacija i oksigenacija čak i u slučaju neuspjele intubacije.

Predstavlja li intubacija rizike i komplikacije?

Intubacija može uzrokovati oštećenje zuba, posebno u slučaju prethodno oštećenih zuba ili otežanih anatomskih odnosa.

Pored čestih dosadnih simptoma grla koji se vide gore, u rjeđim slučajevima intubacija može uzrokovati ozbiljnije oštećenje tkiva kroz koje prolazi, čak i do krvarenja.

Intubacija može predstavljati neke nepredviđene probleme, posebno u slučajevima nepredviđeno otežane intubacije, koja je rijetka, ali moguća, gdje anatomske karakteristike pacijenta čine problematičnijim ispravan položaj cijevi u disajnim putevima.

Na sreću, u ovim slučajevima, doktor ima na raspolaganju alate koji mu pomažu da što više ograniči rizike za pacijenta, kao što su videolaringoskopi i fibroskopi, koji nadoknađuju nepredviđene ili očekivane poteškoće s intubacijom na koje nailazi.