De reddingsmars die staat voor Rescue Mezel Assembly voor Rescue & CVoor Humanity verzamelde zich over 400-deelnemers uit de verschillende reddingseenheden in Metro Manila die de strijdkrachten van de Filippijnen, lokale overheidsreddingseenheden, privé-instellingen, vrijwilligersreddingsgroepen en niet-gouvernementele organisaties vertegenwoordigden.

Het evenement was georganiseerd door ORANJE HELMEN, een Humanitarian and Emergency Response Operator (HERO) en force multiplier tijdens rampenoperaties. De hoofdconferentie voor dit evenement is Mr. Martin Aguda, een praktiserend Emergency Management Professional en pleitbezorger van rampenparaatheid, die het idee naar de reddingsgemeenschap, de overheid en het publiek heeft geduwd.

De montage en startzone was in de Bonifacio Global City in Taguig waar de deelnemers om 3:00 uur samenkwamen, volledig gekleed in hun persoonlijke beschermingsmiddelen Apparatuur (PBM's) en het dragen van de "gereedschappen van hun vak" zoals ruggengraatplanken, gereedschappen voor gedwongen toegang, reddingstouwen, traumakits en draagbare radio's. Sommige eenheden brachten zelfs kleine boten en reddingsvesten en andere levensreddende en reddingsuitrusting mee om de uitdagingen aan te gaan waarvan ze verwachten dat ze deel zouden uitmaken van het evenement. Aan de mars werd ook deelgenomen door verschillende regeringen, particulieren en vrijwilligers ambulance diensten die diende als stand-by medici.

Het idee achter de Rescue March was om een ​​verwachte 7.2 magnitude te simuleren aardbeving dat zou gebeuren in Metro Manila en hoe reddingswerkers op die gebeurtenis zouden reageren. Het scenario gaat ervan uit dat wegen en transport onveilig of onbeschikbaar zouden zijn, zodat reddingswerkers te voet door de stad zouden moeten gaan om naar overlevenden te zoeken. Ze zouden ook zoveel uitrusting moeten meenemen als ze kunnen dragen om te kunnen doen wat ze moeten doen. Ze moeten ook over voldoende voorzieningen beschikken om tijdens de operaties in hun levensonderhoud te voorzien, aangezien de voorraden in de eerste uren of zelfs dagen na de ramp mogelijk niet beschikbaar zijn. En tenslotte moet elk team met draagbare radio's communiceren, aangezien wordt aangenomen dat telefoonnetwerken beschadigd of overbelast zijn.

Reddingseenheden die zich bij het evenement voegden, voerden teams in die uit zeven leden bestonden met een teamleider, een communicatieambtenaar, medische specialisten, specialisten voor het redden van touwtjes, en vrijwilligers of loopbaanredders om het team te voltooien. Elk team kreeg instructies doorgestuurd via een gecentraliseerde "commandopost" via hun respectievelijke communicatieambtenaren die vervolgens de instructies doorgeven aan elke teamleider om taken naar elk lid te implementeren en te delegeren indien nodig.

Het evenement was ook een test voor zijn deelnemers in termen van het vermogen van elke eenheid om te reageren op een verwachte ramp in de stad. Langs de route kreeg elk team taken om uit te voeren om scenario's te simuleren die ze tijdens het echte werk kunnen tegenkomen.

Een van die taken was om een ​​teamlid te kiezen om als slachtoffer op te treden en vastgebonden te worden en naar een wervelkolom. Het team moest demonstreren dat eerste hulp vaardigheden, kennis om hun uitrusting op de juiste manier te gebruiken en het fysieke uithoudingsvermogen om hun "patiënt" de rest van de marsroute te dragen.

Het evenement diende als een wake-up call naar de ongeveer 12 Million-bewoners van Metro Manila (http://www.nso-ncr.ph) dat iedereen voorbereid moet zijn op de volgende grote aardbeving die naar verwachting zal plaatsvinden. Deze voorspelling is gebaseerd op studies uitgevoerd door lokale en internationale wetenschappelijke instellingen dat een groot seismisch evenement zal plaatsvinden langs de Marikina West Valley Fault, die afkomstig is van Angat, Bulacan en zich uitstrekt tot aan Calamba, Laguna.

De mars eindigde met alle deelnemers aan de Quezon Memorial Circle voor een geschatte afstand van 17.5-kilometers. Op het verzamelpunt verzamelpunt kregen de deelnemers water en rijstepap, een hoofdvoedsel dat wordt uitgedeeld aan zowel redders als overlevenden tijdens een ramp.

Het evenement diende ook om kameraadschap en erkenning van alle deelnemers van alle deelnemende reddingseenheden op te bouwen. Het was een manier om het publiek te laten zien dat er mensen zijn die de waarschuwing voor een zware aardbeving serieus nemen en die zich voorbereiden om niet alleen te overleven, maar ook om anderen te helpen wanneer die tijd aanbreekt.