De vrouw is met pijn in de buikstreek naar het ziekenhuis gebracht. Dokter vertelt haar slecht nieuws over het probleem. Miskraam in het vroege zwangerschapsconcept

Pijnbehandeling en pijnstillende therapie: wat is het?

By Cristiano Antonino On September 24, 2022

Pijntherapie verwijst naar een medische behandeling die gericht is op het elimineren van pijn, nociceptief of neuropathisch

Pijntherapie, ook bekend als analgetische therapie of algologie, omvat zowel het toedienen van medicijnen, chirurgische behandeling, revalidatieactiviteiten als psychotherapeutische ondersteuning, afhankelijk van het type pijn dat moet worden behandeld en de oorzaken ervan.

De wens om pijn te beheersen heeft altijd alle menselijke culturen gekenmerkt.

In die zin heeft pijntherapie (of liever de poging om de algische symptomatologie te wijzigen) in feite een zeer oude oorsprong

Zo namen sjamanen en tovenaars al in primitieve samenlevingen religieuze magische praktijken over (in ieder geval gekoppeld aan het onbewuste), gericht op het afweren van de 'boze geest' die verantwoordelijk wordt gehouden voor het lijden van het individu.

Dit exogene, puur 'intrusieve' begrip van pijn is al te vinden in de Assyro-Babylonische en Egyptische beschavingen.

Aan de laatste dateert de lokalisatie van het centrum van gevoeligheid in het hart, een concept dat eeuwenlang onveranderd zal blijven bestaan.

Pijntherapie maakt gebruik van talrijke instrumenten: pijnstillende medicijnen, fysieke therapieën, technieken die heel dicht bij chirurgische ingrepen staan die bekend staan als 'blokkades' en zelfs, tegenwoordig in zeldzame gevallen, echte neurochirurgische procedures.

Pijnstillers

De behandeling van pijn met farmacologische therapie maakt hoofdzakelijk gebruik van NSAID's (niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen, altijd met goede of uitstekende analgetische werking), zwakke en sterke opioïden, anticonvulsiva en antidepressiva (veel gebruikt bij neuropathische pijn) en lokale anesthetica.

NSAID's zijn meestal de eerste stap in pijntherapie

Deze medicijnen zijn vooral effectief bij 'nociceptieve' pijn; als ze alleen worden toegediend, kunnen ze echter meestal slechts voor een beperkte tijd worden gebruikt vanwege bijwerkingen, vooral in het eerste spijsverteringskanaal (verbranding, bloeding, zweren).

Bovendien wordt de analgesie van NSAID's gekenmerkt door een 'plafondeffect': het oneindig verhogen van doses boven een bepaalde maximale dosis, vastgesteld in klinische onderzoeken voorafgaand aan het op de markt brengen van het analgeticum, veroorzaakt alleen een toename van bijwerkingen, maar niet in analgesie.

Antidepressiva en anticonvulsiva worden voornamelijk gebruikt bij chronische pijn van het neuropathische type.

Lokale anesthetica, voornamelijk werkzaam bij nociceptieve vormen van pijn, werken zowel op perifere zenuwen als op neuronen van het centrale zenuwstelsel.

Opioïde medicijnen

De tweede stap in de behandeling van nociceptieve pijn wordt vertegenwoordigd door zwakke opioïden zoals codeïne, gevolgd door sterke opioïden zoals morfine.

Alle opioïden, zwak en sterk, werken via een min of meer intens filterend of poorteffect op de overdracht van de pijnimpuls aan de spinal navelstreng en andere delen van het centrale zenuwstelsel.

In de praktijk laten opioïden slechts een fractie van de pijnimpulsen door naar de cortex; bij adequate doses sluit de poort volledig en onderdrukken opioïden de overdracht van pijnimpulsen volledig.

Zwakke opioïden kunnen zeer intense pijn niet onder controle houden, maar ze stellen de gebruiker ook bloot aan een verminderd risico op verslaving en worden daarom gebruikt voor milde tot matige pijn.

Zwakke opioïden houden chronische pijn echter vaak langer dan vier weken niet onder controle, waarna meestal moet worden overgestapt op een sterk opioïd.

Sterke opioïden hebben niet het plafondeffect dat kenmerkend is voor NSAID's: ze beheersen bijzonder intense acute pijn zoals die van een hartaanval goed, maar vooral vanwege het ontbreken van een 'plafondeffect' en de mogelijkheid om de dosering te verhogen, ze zijn nuttig, vaak onmisbaar, voor het beheersen van intense chronische pijn veroorzaakt door maligniteiten.

Net als analgesie ontwikkelen zich ook de bijwerkingen van zwakke en sterke opioïden in het centrale zenuwstelsel: sedatie, slaperigheid, braken, duizeligheid, risico op lichamelijke en psychische afhankelijkheid

Fysiotherapie: röntgentherapie

Van de analgetische radiotherapietechnieken is röntgentherapie (gerichte toediening van röntgenfoto's) het meest effectief.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

De elektronen die vrijkomen in het bestraalde weefsel hebben een krachtige ontstekingsremmende en pijnstillende werking.

Elektrische stimulatie van zenuwstructuren die betrokken zijn bij het ontstaan en de overdracht van pijn kan ook zeer nuttig zijn.

TENS is gebaseerd op dit principe, dat wordt uitgevoerd met draagbare apparaten die de huid- en zenuwstructuren kunnen stimuleren.

Pijn blokken

Blokkades zijn pijnbeheersingstechnieken die door hun aard zeer dicht bij chirurgische procedures liggen, hoewel ze meestal poliklinisch worden toegepast.

Blokken kunnen van het farmacologische of 'neurolytische' type zijn.

In het eerste geval worden lokale anesthetica gebruikt, geïnjecteerd in goed gedefinieerde zenuwstructuren of in aangrenzende gebieden: bijvoorbeeld een ganglion bevestigd aan de nervus trigeminus om de ernstigste vormen van trigeminusneuralgie onder controle te houden of in de buurt van de wervelkolom koord om zogenaamde 'peridurale' analgesie te verkrijgen, die pijnlijke gevoeligheid elimineert zonder de patiënt volledig in slaap te hoeven brengen.

Het doel van alle blokkades is om de overdracht van zenuwimpulsen op hun reis van de nociceptoren naar de hersenschors omkeerbaar te onderdrukken.

De kwestie van de omkeerbaarheid van de blokkade die wordt bereikt met lokale anesthetica is belangrijk omdat in neurolithische blokkades stoffen worden gebruikt die schadelijk zijn voor zenuwstructuren, die in deze structuren worden geïnjecteerd met als doel een definitief verlies van hun functie te veroorzaken.

In gevallen van zeer ernstige pijn en meestal bij terminale patiënten, kan hetzelfde doel worden bereikt door geschikte chirurgische technieken voor het verwijderen of doorsnijden van bepaalde anatomische structuren: bijvoorbeeld de bundels zenuwvezels die van het ruggenmerg naar de thalamus lopen.