W dniu 9 lipca 2020 r. M.Uniwersytet Akerere, School of Public Health przeprowadził specjalną ankietę na temat stanu SZŚ i opieki w placówkach opieki zdrowotnej w Ugandzie. Okazało się, że na szczeblu niższym niż krajowy brakowało głównie sprzętu pogotowia ratunkowego, takiego jak nosze pogotowia, deski kręgosłupa, a także brak przeszkolonych specjalistów.

Tylko 16 (30.8%) z 52 ocenianych przedszpitalnych usługodawców miało standardowe pojazdy ratunkowe z wymaganą karetką sprzęt, leki i personel, aby odpowiednio zareagować na scenariusz zagrożenia. To właśnie zrozumiał Uniwersytet Makerere po przeprowadzeniu ankiety w całej Ugandzie. Oznacza to, że prawie 70% ambulanse w Ugandzie nie mają możliwości opieki medycznej w warunkach przedszpitalnych.

W tle ankiety poinformowali, że Ministerstwo Zdrowia (MoH) uznało potrzebę poprawy usług pogotowia ratunkowego. Celem tego badania jest ustalenie statusu ratownictwa medycznego (EMS) i opieki w placówkach opieki zdrowotnej w Ugandzie. Przeprowadzili następującą ocenę, zarówno na poziomie krajowym, jak i niższym niż krajowy, biorąc pod uwagę pojemność EMS na poziomie przedszpitalnym i placówki przy użyciu narzędzia oceny systemów opieki w nagłych wypadkach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) (ECSSA).

Chociaż przeprowadzono kilka badań w celu oceny opieki przedszpitalnej w Kampali [7,8,9], wydaje się, że nie przeprowadzono badań w celu oceny statusu SZŚ i opieki w ośrodku ostrej opieki zdrowotnej w Ugandzie na poziomie krajowym.

 

Cel opracowania i podstawy: rola profesjonalistów i sprzętu pogotowia ratunkowego w Ugandzie EMS

Jako system ratownictwa medycznego (EMS), również pogotowie w Ugandzie powinno organizować wszystkie aspekty opieki świadczonej pacjentom w warunkach przedszpitalnych lub pozaszpitalnych [1]. Sanitariusze i EMT (również w roli kierowców karetek pogotowia ratunkowego) muszą leczyć pacjentów posiadających określony sprzęt pogotowia ratunkowego. Celem powinna być poprawa wyników u pacjentów ze stanami krytycznymi, takimi jak położnictwo, nagłe wypadki medyczne, poważne obrażenia i inne poważne choroby wrażliwe na czas.

Opieka przedszpitalna nie ogranicza się wyłącznie do sektora zdrowia, ale może obejmować inne sektory, takie jak policja i straż pożarna. Oprócz opieki przedszpitalnej na wyniki pacjentów duży wpływ ma opieka doraźna świadczona w przyjmującej placówce służby zdrowia [4]. Przeżycie i powrót do zdrowia pacjenta są uzależnione od obecności odpowiednio przeszkolonego personelu medycznego oraz dostępności niezbędnego sprzętu pogotowia ratunkowego, takiego jak nosze, rdzeniowy deski, system tlenowy itp., leki i zaopatrzenie w ciągu kilku minut i godzin po przybyciu ciężko chorego pacjenta do placówki opieki zdrowotnej [5].

 

EMS w Ugandzie: brak sprzętu pogotowia ratunkowego i przeszkolonych specjalistów - wielkość próby i metodologia pobierania próbek

System opieki zdrowotnej w Ugandzie jest podzielony na trzy główne poziomy:

• krajowe szpitale referencyjne
• regionalne szpitale referencyjne
• szpitale ogólne (powiatowe)

Na terenie dzielnicy znajdują się ośrodki zdrowia o różnych możliwościach:

Przychodnia I i II: najbardziej podstawowa placówka opieki zdrowotnej. Nie nadaje się do poważnych schorzeń [11];

Centrum Zdrowia II i IV: najbardziej kompleksowe usługi medyczne.

Uniwersytet Makerere uzyskał próbkę wszystkich zakładów opieki zdrowotnej w Ugandzie od Ministerstwa Zdrowia i dokonał stratyfikacji listy według regionów opieki zdrowotnej. Regiony zdrowia zostały następnie pogrupowane w 4 regiony geo-administracyjne w Ugandzie [12] (tj. Północ, wschód, zachód i środkowy), aby zapewnić reprezentację każdego regionu geo-administracyjnego w próbie. W ramach każdego regionu geo-administracyjnego zespół badawczy losowo wybrał jeden region zdrowia (ryc. 1 - poniżej).

 

Celowo obejmowały one trzy dodatkowe regiony zdrowia: region zdrowia Arua w Zachodnim Nilu, ponieważ zamieszkuje je duża populacja uchodźców, co może mieć wpływ na dostęp i dostępność EMS. Innym jest region zdrowia Karamoja, ponieważ ma on historię konfliktów i historycznie był w niekorzystnej sytuacji ze względu na słaby dostęp do wszystkich usług socjalnych. Trzeci to dystrykt Kalangala, który składa się z 84 wysp i dlatego ma wyjątkowe wyzwania związane z dostępem do transportu.

Zespół naukowców z Uniwersytetu Makerere pogrupował wszystkie HC w wybranych regionach zdrowotnych według własności (tj. Państwowej, prywatnej organizacji non-profit / organizacji pozarządowej (PNFP / NGO) i prywatnych organizacji non-profit). Dla każdego regionu zdrowia losowo wybrali 2 prywatne ośrodki zdrowia nastawione na zysk (tj. 1 HC IV i 1 HC III), 4 ośrodki zdrowia PNFP / NGO (tj. 2 HC IV i 2 HC III) oraz 4 państwowe ośrodki zdrowia (tj. 2 HC IV i 2 HC III). Tam, gdzie w wybranych regionach zdrowotnych nie istniała prywatna organizacja non-profit lub PNFP / NGO HC III lub HC IV, wypełniały one pola (-a) rządową HC III lub HC IV.

Ich strategia pobierania próbek zaowocowała wielkością próby obejmującą 7 regionalnych szpitali skierowań, 24 szpitale ogólne (okręgowe), 30 HC IV i 30 HC III. Ponadto Dystrykt Kampala został uznany za region specjalny ze względu na jego status stolicy jako miasta o wysokiej koncentracji zasobów zdrowotnych. Z trzech RRH (tj. Rubaga, Nsambya i Naguru) w mieście, jedna RRH (Naguru) została dodana do próbki badawczej.

Ponadto objęli policję jako podmioty świadczące opiekę przedszpitalną, ponieważ często są pierwszymi osobami udzielającymi pomocy na miejscu wypadku i zapewniają transport ofiarom. Badanie jest przekrojowym badaniem krajowym, które obejmuje 7 regionów zdrowia, 38 okręgów (ryc. 2) [13], 111 zakładów opieki zdrowotnej i 52 placówek opieki przedszpitalnej. Z każdego z 38 okręgów badacze przeprowadzili wywiady z jednym starszym urzędnikiem rejonowym, najczęściej okręgowym urzędnikiem ds. Zdrowia, który jest decydentem na szczeblu okręgowym, oraz łącznie 202 kluczowym personelem zaangażowanym w EMS i opiekę w nagłych przypadkach.

 

Brak sprzętu pogotowia i przeszkolonych specjalistów w Ugandzie: gromadzenie danych

Naukowcy z Uniwersytetu Makerere dostosowali narzędzie oceny WHO Emergency Care Systems [14] opracowane przez Teri Reynolds i innych [10]. Pomogło im to zebrać dane dotyczące EMS na poziomie przedszpitalnym i placówki służby zdrowia. Narzędzie składało się z list kontrolnych i ustrukturyzowanych kwestionariuszy, w których oceniono sześć filarów systemu opieki zdrowotnej: przywództwo i zarządzanie; finansowanie; Informacja; pracownicy służby zdrowia; produkty medyczne; i świadczenie usług. Dokonali również przeglądu raportów z poprzednich badań EMS w Ugandzie [7,8,9] i uzupełnili luki w informacjach dzięki osobistemu wywiadowi z kluczowym wywiadem z wyższym urzędnikiem MOH.

 

 

EMS w Ugandzie: brak przeglądu sprzętu ambulansowego i przeszkolonych specjalistów

Poniższa tabela podsumowuje wyniki znalezione w różnych dziedzinach zarówno na poziomie krajowym, jak i niższym niż krajowy. Bardziej szczegółowe wyniki pod linkami na końcu artykułu.

 

Dane dotyczące EMS w Ugandzie: dyskusja

Okazało się, że w Ugandzie istnieje głęboki brak krajowej polityki, wytycznych i standardów w dziedzinie medycyny ratunkowej. Ten brak odzwierciedla każdy sektor opieki zdrowotnej: finansowanie; produkty medyczne i koordynacja.

Na obszarach ratunkowych w placówkach służby zdrowia brakowało najbardziej podstawowego sprzętu pogotowia ratunkowego i leków zarówno do monitorowania, jak i leczenia różnych ratunkowych stanów medycznych. Ten poważny brak sprzętu i leków zaobserwowano na wszystkich poziomach systemu opieki zdrowotnej. Chociaż prywatne placówki służby zdrowia i karetki pogotowia były stosunkowo lepiej wyposażone niż rządowe. Ograniczona dostępność i funkcjonalność sprzętu pogotowia ratunkowego w celu reagowania na nagłe przypadki medyczne oznaczały, że pacjenci otrzymywali bardzo ograniczoną opiekę w fazie przedszpitalnej, a następnie byli transportowani do zakładów opieki zdrowotnej, które były tylko nieznacznie lepiej przygotowane do radzenia sobie z ostrymi zdarzeniami.

Usługi pogotowia prześladowały zły sprzęt, koordynacja i komunikacja. Co najmniej 50% ankietowanych dostawców EMS stwierdziło, że nigdy nie powiadomiło placówek służby zdrowia przed przeniesieniem tam nagłych wypadków. Że szpitale, w tym regionalne szpitale referencyjne, nie miały EMS dostępnego 24 godziny na dobę. Rzeczywiście, obserwatorzy i krewni są często jedynymi osobami, które pomagają medycznie pacjentom. A policyjne pojazdy patrolowe były najczęstszym (dla 36 z 52 dostawców) sposobem transportu pacjentów potrzebujących pomocy w nagłych wypadkach.

W badaniu zdefiniowano karetkę pogotowia jako pojazd ratunkowy zapewniający zarówno transport w nagłych wypadkach, jak i opiekę w przestrzeni przedszpitalnej, co oznaczało, że większość placówek przedszpitalnych nie miała karetek pogotowia, ale były dostawcami transportu w nagłych wypadkach. Ponadto na każdym poziomie istniały dowody niewystarczającego finansowania EMS.

Granice tego badania to błędy pomiarowe wynikające z polegania na sprawozdaniach własnych dla niektórych wyników (np. Wykorzystanie danych do planowania). Jednak większość kluczowych wyników (dostępność i funkcjonalność produktów medycznych) w badaniu została zmierzona poprzez bezpośrednią obserwację. Ustalenia naukowców potwierdzają te z innych badań, w których zastosowano podobną metodologię, w której brak przywództwa, ustawodawstwa i finansowania jest kluczowymi barierami w rozwoju SZŚ w krajach rozwijających się [16].

Raport opisany w tym artykule był ankietą ogólnokrajową i dlatego wyniki można uogólnić na całą Ugandę. Ustalenia można również uogólnić na inne kraje o niskim i średnim dochodzie w Afryce, które nie mają systemów EMS [1], i dlatego mogą być wykorzystane do ukierunkowania działań mających na celu poprawę systemów EMS w tych warunkach.

 

Podsumowując…

Uganda ma wielopoziomowy system placówek medycznych, do których pacjenci mogą udać się po opiekę medyczną. Jednak z powyższych ustaleń wiele osób mogłoby zapytać „Czy Uganda ma EMS?”. Musimy sprecyzować, że badanie to zostało przeprowadzone w czasie, gdy nie było polityki EMS, standardów i bardzo słabej koordynacji na poziomie krajowym i niższym.

Zgodnie z ustaleniami Uniwersytetu Makerere wydaje się zatem rozsądne stwierdzenie, że w rzeczywistości nie istniał EMS, lecz szereg ważnych elementów, które można by zrestrukturyzować jako punkt wyjścia do ustanowienia systemu. To by tłumaczyło przyczynę braku wyposażenia karetki i odpowiednio przeszkolonego personelu. Trwał jednak proces opracowania polityk i wytycznych dotyczących ustanowienia SZŚ.

 

LITERATURA

1. Mistovich JJ, Hafen BQ, Karren KJ, Werman HA, Hafen B. Opieka w nagłych wypadkach w szpitalu: Zdrowie sali Brady Prentice; 2004
2. Mold-Millman NK, Dixon JM, Sefa N, Yancey A, Hollong BG, Hagahmed M i in. Stan systemów ratownictwa medycznego (EMS) w Afryce. Prehosp Disaster Med. 2017; 32 (3): 273–83.
3. Plummer V, Boyle M. Systemy EMS w krajach o niskim i średnim dochodzie: przegląd literatury. Prehosp Disaster Med. 2017; 32 (1): 64–70.
4. Hirshon JM, Risko N, Calvello EJ, SSd R, Narayan M, Theodosis C, i in. Systemy i usługi zdrowotne: rola opieki ostrej. Bull World Health Organ. 2013; 91: 386–8.
5. Mock C, Lormand JD, Goosen J, Joshipura M, Peden M. Wytyczne dotyczące niezbędnej opieki urazowej. Genewa: Światowa Organizacja Zdrowia; 2004
6. Kobusingye OC, Hyder AA, Bishai D, Joshipura M, Hicks ER, Mock C. Ratownictwo medyczne. Priorytety kontroli kontroli Kraje rozwijające się. 2006; 2 (68): 626–8.
7. Bayiga Zziwa E, Muhumuza C, Muni KM, Atuyambe L, Bachani AM, Kobusingye OC. Urazy drogowe w Ugandzie: interwały opieki przedszpitalnej od miejsca wypadku do szpitala i powiązane czynniki przez policję w Ugandzie. Int J Inj Contr Saf Promot. 2019; 26 (2): 170–5.
8. Mehmood A, Paichadze N, Bayiga E i in. 594 Opracowanie i pilotażowe testy narzędzia do szybkiej oceny opieki przedszpitalnej w Kampali w Ugandzie. Zapobieganie urazom. 2016; 22: A213.
9. Balikuddembe JK, Ardalan A, Khorasani-Zavareh D, Nejati A, Raza O. Słabe strony i możliwości wpływające na opiekę przedszpitalną dla ofiar wypadków drogowych w większym obszarze metropolitalnym Kampali: badanie przekrojowe. BMC Emerg Med. 2017; 17 (1): 29.
10. Reynolds TA, Sawe H, Rubiano AM, Do Shin S, Wallis L, Mock CN. Wzmocnienie systemów opieki zdrowotnej w celu zapewnienia opieki w nagłych wypadkach. Priorytety kontroli chorób: poprawa zdrowia i ograniczanie ubóstwa 3. edycja: Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju / Bank Światowy; 2017 r.
11. Acup C, Bardosh KL, Picozzi K, Waiswa C, Welburn SC. Czynniki wpływające na pasywny nadzór T. b. rhodesiense ludzka afrykańska trypanosomatoza w Ugandzie. Acta Trop. 2017; 165: 230–9.
12. Wang H, Kilmartin L. Porównanie zachowań społecznych i gospodarczych na obszarach wiejskich i miejskich w Ugandzie: spostrzeżenia z korzystania z mobilnych usług głosowych. J Urban Technol. 2014; 21 (2): 61–89.
13. Zespół programistów QGIS. QGIS Geographic Information System 2018. Dostępny na stronie: http://qgis.osgeo.org.
14. Światowa Organizacja Zdrowia. Pomoc w nagłych wypadkach i urazach Genewa, Szwajcaria. 2018. Dostępne od: https://www.who.int/emergencycare/activities/en/.
15. Hartung C, Lerer A, Anokwa Y, Tseng C, Brunette W, Borriello G. Otwarty zestaw danych: narzędzia do budowania usług informacyjnych dla rozwijających się regionów. W: Materiały z IV Międzynarodowej Konferencji ACM / IEEE na temat technologii i rozwoju technologii informacyjnych i komunikacyjnych. Londyn: ACM; 4. p. 2010–1.
16. Nielsen K, Mock C, Joshipura M, Rubiano AM, Zakariah A, Rivara F. Ocena statusu opieki przedszpitalnej w 13 krajach o niskim i średnim dochodzie. Prehosp Emerg Care. 2012; 16 (3): 381–9.

 

AUTORSKI

Alberta Ningwy: Departament Kontroli Chorób i Zdrowia Środowiskowego, Makerere University School of Public Health, Kampala, Uganda

Kennedy'ego Muniego: Wydział Epidemiologii, University of Washington, Seattle, WA, USA

Fryderyk Opori: Departament Kontroli Chorób i Zdrowia Środowiskowego, Makerere University School of Public Health, Kampala, Uganda

Józef Kalanzi: Departament Ratownictwa Medycznego, Ministerstwo Zdrowia, Kampala, Uganda

Estera Bayiga Zziwa: Departament Kontroli Chorób i Zdrowia Środowiskowego, Makerere University School of Public Health, Kampala, Uganda

Claire Biribawa: Departament Kontroli Chorób i Zdrowia Środowiskowego, Makerere University School of Public Health, Kampala, Uganda

Oliwkowe Kobusingye: Departament Kontroli Chorób i Zdrowia Środowiskowego, Makerere University School of Public Health, Kampala, Uganda

 

 

PRZECZYTAJ TAKŻE

EMS w Ugandzie - pogotowie w Ugandzie: kiedy namiętność spotyka ofiarę

Uganda w ciąży z Boda-Boda, taksówki motocyklowe używane jako karetki motocyklowe

Uganda: 38 nowych karetek pogotowia na wizytę papieża Franciszka

 

 

ŹRÓDŁA

BMS: BioMed Central - stan pogotowia medycznego i opieki w placówkach opieki zdrowotnej w Ugandzie: ustalenia z krajowego badania przekrojowego

Opinie rówieśników: Stan pogotowia medycznego i opieki w placówce ostrej opieki zdrowotnej w Ugandzie: ustalenia z krajowego badania przekrojowego

Szkoła Zdrowia Publicznego Wyższa Szkoła Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Makerere

 

WHO: opieka w nagłych wypadkach