10 San Bernardino, Kalifornia Wielebny Misael modli się ze schronieniem Jeri Wilde w schronie ewakuacyjnym w Norton Air Force Base. Hanger 31 mieścił ponad 03 ewakuowanych po pożarach w południowej Kalifornii. Zdjęcie: Andrea Booher/FEMA Brak płatności/obowiązkowy kredyt

Medycyna poważnych sytuacji kryzysowych i katastrof: strategie, logistyka, narzędzia, segregacja

By Krystiana Antonina On Kwiecień 5, 2023

Medycyna poważnych sytuacji kryzysowych i katastrof („medycyna katastrof”) to dziedzina medycyny, która analizuje i obejmuje wszystkie procedury medyczne i udzielania pierwszej pomocy, które są wdrażane w przypadku poważnego zagrożenia lub katastrofy, tj. naraża zdrowie lub życie dużej liczby osób, np. w przypadku wybuchów, wypadków kolejowych, katastrof lotniczych, trzęsień ziemi

Medycyna katastrof: z czego się składa?

Na mocy umów międzynarodowych dot Ochrona ludności, interwencje ratunkowe i inne obszary medycyny katastrof, można założyć, że w krajach zachodnich terminy są równoważne, a także protokoły w zasadzie nakładają się na siebie.

Oczywiście istnieją różnice terytorialne, ale często są one minimalne i nie zasługują na większą uwagę: ratownictwo w dużych sytuacjach kryzysowych odbywa się w dość jednolity sposób, również w celu lepszej koordynacji w przypadkach współpracy.

Medycyna katastrof: różnica między poważną awarią a katastrofą polega na funkcjonowaniu lub braku systemów ratunkowych:

maxi-awaryjne: systemy ratownicze, takie jak szpitale, obiekty sanitarne, ambulanse, są nienaruszone i działają. Pomoc jest gwarantowana.
katastrofa (lub katastrofa): systemy ratunkowe są uszkodzone i/lub niezdolne do działania, ponieważ na przykład zostały zniszczone przez samą katastrofę. Katastrofa jest poważniejsza niż maksymalna awaria, ponieważ ratunek NIE jest gwarantowany.

Medycyna katastrof ma na celu zapewnienie prawidłowej reakcji medycznej, gdy zasoby są niewystarczające w stosunku do potrzeb zdarzenia i opiera się na integracji różnych elementów ratownictwa (medycznych i logistycznych).

W medycynie katastrof należy zawsze brać pod uwagę dwa podstawowe aspekty:

integracja instytucji pomocowych, czyli warunek osiągnięcia synergii operacyjnej ukierunkowanej na wspólny cel;
pojęcie ofiary rozciągnięte w całości, tj. nie tylko martwych i rannych, ale wszystkich tych, których dotknęły uczucia i psychika.

Reguła uszkodzenia dynamicznego (równanie Berniniego Carriego)

Jako orientacyjne odniesienie stosuje się równanie Berniniego Carri, zwane „regułą uszkodzeń dynamicznych”, które stwierdza:

„intensywność zjawiska (zwanego Uszkodzeniem) (Q) jest wprost proporcjonalna do jego intensywności (n) i pośrednio proporcjonalna do istniejących zasobów do zarządzania nim (f) przez czas, w którym się rozwija (t)”

Q = n/fxt

W tym równaniu (n) reprezentuje liczbę osób biorących udział w katastrofie (rannych, zmarłych lub ocalałych potrzebujących pomocy), a (f) reprezentuje liczbę ratowników lub środków użytych do akcji ratowniczej.

W tym równaniu można następnie uwzględnić „Współczynnik Odporności (R)” populacji (Q = n/fxt / R), rozumiany jako zdolność określonej populacji do pozytywnej i aktywnej reakcji na zmniejszenie Obrażeń; w związku z tym im wyższy jest współczynnik odporności (R), tym bardziej złagodzony zostaje efekt obrażeń (jest to szczególnie ważne w fazach następujących po katastrofie).

Instrumenty w medycynie katastrof (lub katastrof).

Medycyna katastrof to tak naprawdę zespół różnych rodzajów dyscyplin, których celem jest osiągnięcie wspólnych celów, tj. ograniczenie następstw i utraty życia ludzkiego.

Nieprzyjazne środowisko, w którym toczy się akcja, wymaga zdolności adaptacyjnych typowych dla medycyny polowej; identyfikacja priorytetów charakteryzuje medycynę ratunkową, opieka zdrowotna nad dużą liczbą ofiar musi uwzględniać medycynę masową, a pojęcie ofiary rozumianej jako całość jest charakterystyczne dla medycyny światowej.

Należy wyjść od planowania zapobiegawczego obowiązującego w obszarze typowym dla medycyny doktrynalnej, zachowując hierarchię zadań i niezbędność postępowania charakterystyczną dla medycyny wojennej.

Specyfiką każdej dyscypliny naukowej jest posługiwanie się narzędziami operacyjnymi.

Istnieją trzy, które charakteryzują medycynę katastrof:

strategia: sztuka tworzenia planów awaryjnych;
logistyka: zespół personelu, środków i materiałów służących realizacji planów;
taktyka: zastosowanie planów wraz z rozwinięciem łańcucha ratunkowego.

Strategia

Strategia to sztuka opracowywania planów awaryjnych, a jej podstawą są trzy kamienie węgielne:

najwyższe kierownictwo: plany awaryjne muszą być przygotowane przez najbardziej doświadczonych operatorów, opracowujących realistycznie możliwe sytuacje;
plany awaryjne: punktem wyjścia dla opracowywania planów awaryjnych jest analiza zagrożeń występujących w kontekście terytorialnym; należy podkreślić, że realizacja reakcji musi opierać się na przewidywaniu zdarzeń w odniesieniu do ich skutków;
przygotowanie operatora: szkolenie operatora jest wymogiem podstawowym.

Logistyka

Logistyka to wszystko, co pozwoli systemowi przetrwać i funkcjonować; można ją dosłownie zdefiniować jako sztukę zapewniania i umożliwiania sprawiedliwego i racjonalnego rozmieszczenia ludzi, materiałów i środków w terenie.

Z góry należy ustalić pewne kryteria oceny:

rodzaj zdarzenia: na przykład zawalenie się budynku mieszkalnego w środowisku miejskim doprowadzi do innej reakcji niż wykolejenie kolei.
środowisko pracy: warunki środowiskowe mają duży wpływ na reakcję systemu. Akcja prowadzona w niedostępnych miejscach, występowanie ewentualnych dodatkowych zagrożeń, utrudnienia w dotarciu do ofiar, warunki klimatyczne oraz możliwość skutecznego skierowania środków na miejsce zdarzenia stanowią wiążące aspekty, które należy uwzględnić w zarządzanie interwencją.
czas trwania operacji: autonomia ratowników i/lub ich rotacja jest ważną zmienną z punktu widzenia logistyki.

Taktyka

Taktyka polega na zastosowaniu planów ratowniczych poprzez konsekwentne procedury operacyjne, mające na celu stworzenie łańcucha ratowniczego.

Sekwencja ta ma zastosowanie w każdym przypadku, niezależnie od rodzaju katastrofy, i powinna być traktowana jako podstawowy model operacyjny, do którego należy się odnieść.

Konkretne aspekty łańcucha ratunkowego muszą spełniać określone wymagania:

Centralna pozycja pojedynczej instytucji, która otrzymuje alarm, skaluje wydarzenie i szybko zapewnia skoordynowaną reakcję.
Medykalizacja jest sercem medycyny katastrof; chociaż problemy napotykane w zwykłych sytuacjach kryzysowych są wzmacniane, najczęstszym błędem jest myśl o ich rozwiązaniu poprzez nieuporządkowane zwiększenie rozmieszczenia sił w terenie. Najbardziej właściwym podejściem będzie zamiast tego ustalenie priorytetu ewakuacji w kierunku ostatecznych miejsc opieki nad ofiarami. Medykalizacja prowadzona będzie na różnych poziomach, a konkretnie w ramach Zaawansowanego Stanowiska Medycznego (PMA) i Centrum Medycznego Ewakuacji (CME), czyli struktur operacyjnych pierwszego i drugiego stopnia wstawionych pomiędzy miejsce zdarzenia („Plac Budowy” lub „ Crash”) i szpitali; w nich ofiary są transportowane z placu budowy („Piccola Noria”), tam oceniane (Ocena stanu zdrowia rannych) i ustabilizowane, aby w ten sposób móc stawić czoła późniejszej ewakuacji do szpitali („Grande Noria”).
Ewakuacja to nieprzerwany obieg pojazdów ratowniczych z PMA do ostatecznych miejsc opieki. Ewakuacja może odbywać się przy pomocy środków stosowanych w życiu codziennym lub środków specjalnych.
Hospitalizacja jest ostatnim ogniwem w łańcuchu pomocy; szpitale będą musiały przygotować plany awaryjne dla dużej liczby ofiar (tzw. Massive Injury Affluence Plans, PMAF).

Fazy czasowe przewidziane w taktyce to:

Faza alarmu: organem odpowiedzialnym za odbiór alarmu dotyczącego zdrowia jest Centrum Operacyjne (CO). Do obowiązków Dowódcy należy opracowanie procedur operacyjnych znanych wszystkim, którzy zostaną wysłani w teren, zwymiarowanie zdarzenia poprzez ukierunkowane zbieranie informacji oraz modulowanie i koordynowanie reakcji (również innych organów/grup ratowniczych) na podstawa potrzeb.
Obszar pomocy sanitarnej: obszar pomocy musi znajdować się w pobliżu obszaru dotkniętego chorobą, w miarę możliwości osłonięty przed „ryzykiem ewolucyjnym”. We wczesnych stadiach zdarzenia stres i dezorientacja mogą osiągnąć wysoki poziom. Ekipa ratownicza, która jako pierwsza podejmie interwencję, musi być odpowiednio przeszkolona, ponieważ to ona będzie miała za zadanie potwierdzić i przekazać informacje niezbędne do zapewnienia odpowiedniej reakcji na zdarzenie.

Aspekty i zadania obszaru ratowniczego:

Improwizacja: pierwsza faza widoczna na dotkniętym obszarze; charakteryzuje się napięciami emocjonalnymi i różnego rodzaju reakcjami psychicznymi. Rozwiązaniem, które można zaproponować pozostaje edukacja zdrowotna, która poprzez informację, zaangażowanie i aktywny udział w ćwiczeniach i symulowanych momentach treningowych musi zidentyfikować swój pierwszy cel w populacji.
Ankieta wstępna: zapewnia elementy modulujące odpowiednią reakcję na zdarzenie; można to również przeprowadzić z góry samolotem lub pierwszym pojazdem lądowym, który dotrze na miejsce. Jest to zestaw ważnych operacji, które muszą być przeprowadzone przez przeszkolony personel, gdyż celem nie jest natychmiastowa pomoc poszkodowanym, ale przekazanie do grup koordynacyjnych reagowania operacyjnego opisu miejsca zdarzenia, a w szczególności informacji o rodzaju wypadek, przewidywaną liczbę ofiar oraz panujące patologie. Rekonesans ma również na celu ocenę rozmiaru awarii, odnotowanie jej ograniczeń topograficznych, utrzymywanie się obszarów zagrożonych oraz obecność obecnych lub ukrytych zagrożeń („ryzyka ewolucyjne”), skutków katastrofy dla środowiska wraz z względną oceną uszkodzeń konstrukcji, identyfikacja miejsc lądowania, ocena miejsca instalacji PMA oraz parkingów dla przybywających pojazdów.
Sektoryzacja: oznacza podział na funkcjonalne obszary pracy w celu racjonalizacji dostępnych zasobów. Ta faza, która musi być przeprowadzona z udziałem policji i straży pożarnej, zakłada podejście techniczne, które jest rzadko stosowane przez zespoły medyczne. Wymagana jest znajomość granic bezpieczeństwa i prawidłowego rozmieszczenia zespołów. Każdy obszar musi być podzielony lokalnie, aby równomiernie skierować środki pomocowe, i będą odpowiednie strefy, które z kolei zostaną podzielone na „miejsca pracy”.
Integracja: jest warunkiem realizacji zadań instytucjonalnych komponentów ratowniczych. Ta koncepcja, absolutnie prosta na poziomie teoretycznym, jest czasami bardzo trudna do wdrożenia nawet w zwykłych sytuacjach awaryjnych. Wobec braku wspólnego języka i wspólnych procedur zespoły ds. strażaków, organy ścigania i personel ochotniczy ryzykują, że będą działać w trudnych warunkach, a każdy z nich dąży do realizacji własnego celu lub własnej logiki operacyjnej.

Odzyskiwanie i zbieranie ofiar (poszukiwanie i ratownictwo):

Ratownictwo, czyli zespół czynności mających na celu przeniesienie poszkodowanego w bezpieczne miejsce; mogą być wykonywane przez personel techniczny.
Ratownictwo, w niektórych przypadkach wydobycie poszkodowanego musi być poprzedzone wykonaniem szybkich manewrów ratujących życie. Długi czas trwania operacji rekonwalescencji, ewolucyjny potencjał zmian oraz konieczność krwawych manewrów w celu skomplikowanego uwolnienia (np. ofiara.
Interwencja na linii frontu, czyli w „Miejscu Pracy”, gdzie zostanie przeprowadzone kilka niezbędnych działań terapeutycznych, których jedynym celem będzie doprowadzenie poszkodowanego do dotarcia do Zaawansowanego Stanowiska Medycznego.
Interwencja w Advanced Medical Post (PMA): wszystkie ofiary odzyskane z placów budowy zostaną przewiezione do tej struktury („mała Noria”) i tutaj poddane nowej selekcji. Zaawansowany punkt medyczny to placówka opieki zdrowotnej w nagłych wypadkach, w której ofiary zostaną ustabilizowane i ewakuowane („wielka Noria”) do ostatecznych miejsc opieki (szpitali), zgodnie z porządkami pierwszeństwa (kodami ciężkości klinicznej) ustalonymi przez segregację.
Transport poszkodowanych (Ewakuacja): ewakuację, czyli przekazanie do obiektów szpitalnych, koordynuje Centrum Operacyjne. Zwykle odbywa się to drogą lądową (zwykłe karetki lub te wyposażone do resuscytacji) lub helikopterem. W niektórych przypadkach nie należy jednak wykluczać wykorzystania autobusów wyposażonych wcześniej do transportu chronionego lub pojazdów specjalnych na wypadek poważnych katastrof. Nieprzerwany obwód między Zaawansowaną Pocztą Medyczną a obiektami szpitalnymi, jak już wyjaśniono powyżej, przyjmuje nazwę Noria.

Zaawansowana placówka medyczna (AMP)

AMP definiowany jest w wielu krajach zachodnich jako funkcjonalne urządzenie do selekcji i leczenia ofiar, usytuowane na zewnętrznych obrzeżach strefy bezpieczeństwa lub w centralnej części względem czoła zdarzenia, które może być zarówno konstrukcją oraz obszar funkcjonalny, w którym można gromadzić poszkodowanych, koncentrować środki na wstępne leczenie, przeprowadzać segregację i organizować ewakuację medyczną rannych do najbardziej odpowiednich ośrodków szpitalnych.

Właściwe miejsce instalacji zostanie ustalone przez dyrektora (lub koordynatora) Ratownictwa Medycznego (DSS) w porozumieniu z dyrektorem technicznym Służb Ratownictwa (DTS).

Preferowane są istniejące wcześniej konstrukcje murowane, takie jak hangary, magazyny, sale gimnastyczne, szkoły; lub alternatywnie nadmuchiwane formularze oczekiwania, przesłane przez odpowiednie centrum operacyjne.

Zaawansowane stanowisko medyczne musi spełniać pewne wymagania:

umieszczenie w bezpiecznym miejscu, z dala od zagrożeń ewolucyjnych
dogodne położenie względem tras komunikacyjnych
odpowiednią sygnalizację z odrębnym wejściem i odpływem

optymalne charakterystyki temperatury, jasności i klimatyzacji.

W ramach AMP pracują lekarze i pielęgniarki, ale miejsce mogą znaleźć także ratownicy niemedyczni, którzy będą pełnić funkcje logistyczne.

NOSZE, KRĘGOSŁUP, WENTYLATORY PŁUC, FOTELE EWAKUACYJNE: PRODUKTY SPENCER NA PODWÓJNYM STOISKU NA TARGACH EMERGENCY EXPO

Triage w medycynie katastrof (lub katastrofach)

Triage to kliniczny proces decyzyjny, mający na celu ustalenie hierarchii ważności pacjentów w stosunku do pozostałych; w kontekście pozaszpitalnym będzie stosowany w dwóch etapach:

bezpośrednio na scenariuszu (miejscu pracy), w celu ustalenia priorytetu dostępu do zaawansowanego Stanowiska Medycznego.
do AMP, w celu ustalenia nakazu ewakuacji w kierunku szpitali lub alternatywnych struktur klinicznych.

Przypominamy czytelnikowi, że segregacja szpitalna dzieli się następująco:

kod czerwony lub „nagły wypadek”: pacjent zagrażający życiu, który ma natychmiastowy dostęp do interwencji medycznej;
kod żółty lub „pilny”: pacjent pilny z dostępem do leczenia w ciągu 10-15 minut;
kod zielony lub „pilny odroczony” lub „niewielki pilny”: pacjent bez objawów bezpośredniego zagrożenia życia, dostęp w ciągu 120 minut (2 godziny);
biały kod lub „bez nagłych przypadków”: pacjent, który może skontaktować się ze swoim lekarzem rodzinnym.

Inne kolory używane w segregacji to:

kod czarny: oznacza zgon pacjenta (pacjenta nie można reanimować);
kod pomarańczowy: wskazuje, że pacjent jest skażony;
niebieski kod lub „odroczona pilność”: jest to pacjent o pośredniej ciężkości między kodem żółtym a kodem zielonym, z dostępem w ciągu 60 minut (1 godzina);
niebieski kod: wskazuje, że pacjent ma upośledzone funkcje życiowe w środowisku pozaszpitalnym, zwykle aktywowane pod nieobecność lekarza.

RADIO DLA RATOWNIKÓW NA ŚWIECIE? ODWIEDŹ STOISKO RADIA EMS NA EMERGENCY EXPO

Dowództwo i koordynacja w medycynie katastrof

Obowiązujące w większości krajów ustawodawstwo przewiduje, że na miejscu zdarzenia kierownik Centrum Operacyjnego lub kierownik DEA (Dział Przyjęć i Przyjęć) lub lekarz oddelegowany przez kierownika medycznego d pełniąc funkcję Dyrektora Pomocy Medycznej (DSS), współpracując z podobnymi przedstawicielami innych instytucji odpowiedzialnych za zarządzanie kryzysowe.

Przejmie odpowiedzialność za każde urządzenie interwencji medycznej w rejonie działań, utrzymując stałą łączność z Centrum Operacyjnym.

Na terenie obiektu przewidziano Wysunięte Stanowisko Dowodzenia (PCA), w którym działa Dyrektor Techniczny Ratownictwa i DSS. Odnosząc się do amerykańskiej roli Dowódcy Incydentu, Włoskie Stowarzyszenie Medycyny Katastrof zaproponowało nową nazwę dla Dyrektora Pomocy Medycznej, tj. Medical Disaster Manager; identyfikując go jako osobę, która ze zdrowotnego punktu widzenia jest w stanie koordynować wszystkie kolejne fazy imprezy. Z edukacyjnego punktu widzenia celem edukacyjnym kursów Medical Disaster Manager jest stworzenie łańcucha dowodzenia, w którym osoby połączone hierarchią funkcjonalną będą działać niezależnie, każda w swoim własnym sektorze kompetencji.

Podobne posty

Podsumowanie globalnych sytuacji kryzysowych 2023: rok wyzwań i…

Jan 5, 2024

Rosnąca rola kobiet w europejskiej obronie cywilnej

Jan 5, 2024

Najnowocześniejsza technologia w ochronie ludności: innowacje…

Grudnia 11, 2023

Planowanie strategii masowej ewakuacji

Grudnia 6, 2023

Zarządzanie Pomocą zostanie powierzone superkoordynatorowi, którego zadaniem będzie ustanowienie zaawansowanego punktu dowodzenia, optymalizacja dostępnych zasobów, zapewnienie łączności i zaopatrzenia w funkcjonalne obszary robocze, a także sprawdzenie, czy warunki bezpieczeństwa istnieją dla operatorów.

OCHRONA KARDIOCHRONNA I REANIMACJA SERCA I PŁUC? ODWIEDŹ STOISKO EMD112 NA TARGACH AWARYJNYCH, ABY DOWIEDZIEĆ SIĘ WIĘCEJ

Zespół zarządzania kryzysowego

Filozofia zaproponowana w systemie MDM jest z pewnością nowatorska, ponieważ podważa postać dowódcy, który centralizuje na sobie ciężary wynikające z pełnionej roli.

Zarządzanie tego typu jest skazane na niepowodzenie ze względu na ogromne obciążenie pracą i prośby, które napływają w krótkim czasie.

Proponowanym rozwiązaniem jest powierzenie koordynacji zespołowi ekspertów rozmieszczonych w obszarach decyzyjnych łańcucha ratowniczego.

Każdy lider jest powiązany z koordynatorem hierarchią funkcjonalną, czyli zachowuje niemal absolutną autonomię w swoim obszarze odpowiedzialności.

Identyfikacja roli

Jednym z kluczowych aspektów koordynacji jest identyfikacja ról w terenie.

Pomoc medyczna również napotyka ten problem w codziennym życiu rutynowych interwencji ratunkowych, ale niezbędne jest użycie kolorowych kamizelek, aby podkreślić zadania koordynatorów.

ZNACZENIE SZKOLENIA RATOWNICZEGO: ODWIEDŹ STOISKO RATOWNICZE SQUICCIARINI I DOWIEDZ SIĘ, JAK PRZYGOTOWAĆ SIĘ NA SYTUACJE AWARYJNE

Szpitalne plany awaryjne

W przypadku ograniczonego łańcucha medycznego po katastrofie transport kończy się w jednym lub kilku szpitalach w okolicy, które będą musiały przygotować plany na masowy napływ rannych zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Omówienie problemów związanych z zarządzaniem maxiszpitalnymi stanami nagłymi wykracza poza treść tego tekstu, jednak chcemy uściślić, że koncepcja łańcucha dowodzenia pozostaje aktualna również w środowisku szpitalnym; w tym celu Włoskie Stowarzyszenie Medycyny Katastrof opracowało postać Hospital Disaster Manager (HDM), który poruszając się w innym kontekście operacyjnym, zachowuje niezmienioną proponowaną filozofię.

Szpitale stanowią ostatnie ogniwo Łańcucha Ratunkowego, który rozpoczął się wraz z aktywacją alarmu w Centrum Operacyjnym.

Jak wspomniano, chociaż istnieją różnice terytorialne, w rzeczywistości Europa i wiele innych krajów proponuje ten schemat interwencji ratowników w poważnych sytuacjach kryzysowych.