Chirurgiczne postępowanie w przypadku nieudanej drogi oddechowej: Przewodnik po cricothyrotomy podskórnej

Wykraczająca się krikotyroidotomia (znana również jako krikotyrotomia, minitracheostomia i tracheostomia wysoka) stała się powszechnie uznana i zaakceptowana w 1976 roku.

Pierwsza znana wzmianka o próbie chirurgicznej drogi oddechowej, tracheostomii, została przedstawiona na tablicach egipskich już w 3600 pne. Historia potępiła powstałe chirurgiczne drogi oddechowe, gdy się nie powiodło, ale kiedy odniosły sukces, lekarze, którzy ją wykonali, stali się poważani, aby stać się "na nogach z bogami".

Il 100 pne perski lekarz Asclepiades szczegółowo opisał nacięcie tchawicy w celu poprawy drożności dróg oddechowych. Jednak większość zwolenników chirurgicznego dostępu do dróg oddechowych, w tym Asklepiades, była surowo krytykowana.

Vicq d'Azyr, francuski chirurg i anatom, po raz pierwszy opisał krikotyrotomię w 1805 roku. Wykraczająca się krikotyroidotomia (znana również jako krikotyrotomia, minitracheostomia i tracheostomia wysoka) stała się powszechnie uznana i zaakceptowana w 1976 roku, kiedy Brantigan i Grow potwierdzili względne bezpieczeństwo tej procedury.

Dziesięć lat później technikę Seldingera, procedurę typu wire-over-igła, powszechnie stosowaną do kaniulacji wewnątrznaczyniowej, zaadaptowano do stosowania zarówno w chirurgicznych drogach oddechowych pojawiających się, jak i niewystępujących.

 

Ustawienie awaryjne: 3 procedury

Trzy procedury, które można rozważyć w nagłych przypadkach, obejmują krikotyrotomię igłową (z wentylacją strumieniową lub bez), krikotyrotomię chirurgiczną (tradycyjną 3-etapową lub przezskórną) i tracheostomię.

Dla anestezjologów i innych specjalistów niechirurgicznych bardziej odpowiednia może być nauka igły lub przezskórna krikotyrotomia niż bardziej skomplikowane alternatywy chirurgiczne. Wskaźnik powikłań po nagłej krikotyrotomii jest znaczny i waha się od 10% do 40% przypadków.

Wykraczająca się krikotyrotomia nie jest procedurą, którą można łatwo przećwiczyć w sytuacjach „z życia wziętych”. Dla anestezjologa decyzja o rezygnacji z tradycyjnej intubacji i wentylacji nadgłośniowej na rzecz dostępu operacyjnego jest emocjonalnie trudna.

Trudność zwiększa się, gdy lekarz staje w obliczu nagłej sytuacji, w której nie ma czasu na odpowiednie przygotowanie i dyskusję.

 

Znaczenie treningu i przygotowania psychologicznego

Dlatego przygotowanie psychologiczne w ciągu całej kariery jest najważniejszym aspektem treningu na wypadek niewydolności dróg oddechowych; nic dziwnego, podkreśla się to wielokrotnie w licznych publikacjach, w tym we wskazówkach Fundacji Anesthesia Patient Safety Foundation na ten temat.

Ekspozycja na zabieg poprzez symulację może zwiększyć szanse powodzenia, ale biorąc pod uwagę, że nie wszyscy dostawcy mają dostęp do centrów symulacji, dla większości klinicystów pierwszą okazją do wykonania zabiegu będzie pacjent, którego nie można zaintubować lub wentylować.

Symulacja może nawet zwiększyć szansę na sukces, gdy jedynymi dostępnymi instrumentami są scyzoryk i długopis (chociaż jest to wysoce odradzane). Powstająca krikotyrotomia pozostaje zdarzeniem wysokiego ryzyka i niskiej częstotliwości, które jest idealnie praktykowane w centrach symulacji manekinów i zwłok.

Wszyscy lekarze zajmujący się drogami oddechowymi powinni starać się uzyskać biegłość w co najmniej jednej inwazyjnej metodzie chirurgicznej.

 

 

ŹRÓDŁO

 

Może Ci się spodobać