Choroba Leśniowskiego-Crohna jest chorobą zapalną jelit i może wpływać na cały przewód pokarmowy

W zależności od lokalizacji objawy, które mogą wystąpić, są różne i dla chorego mogą przekształcić się w stan wysoce upośledzający.

Jednak dzięki badaniom dostępne obecnie terapie, które ingerują w procesy zapalne i autoimmunologiczne w chorobie Leśniowskiego-Crohna, są coraz bardziej ukierunkowane i skuteczne.

Co to jest choroba Leśniowskiego-Crohna?

Choroba Leśniowskiego-Crohna, wraz z wrzodziejącym zapaleniem odbytnicy, to dwie główne postacie nieswoiste zapalenie jelit (IBD), charakteryzujący się przewlekłą lub nawracającą aktywacją immunologiczną w przewodzie pokarmowym.

Ciągła odpowiedź immunologiczna, która jest wyzwalana w jelicie, powoduje z kolei silny stan zapalny.

Chociaż może dotyczyć całego przewodu pokarmowego, w większości przypadków choroba Leśniowskiego-Crohna dotyka ostatniej części jelita cienkiego i okrężnicy i charakteryzuje się głównie owrzodzeniami wynikającymi ze stanu zapalnego.

Niewłaściwie leczone mogą prowadzić do powikłań, takich jak zwężenie (zwężenie jelit), a nawet przetoki (perforacje), które w niektórych przypadkach wymagają operacji.

Przyczyny i objawy choroby Leśniowskiego-Crohna

Niestety, do tej pory przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna nie są jeszcze znane, a naukowcy pracują nad zrozumieniem głównych czynników, które powodują, że komórki układu odpornościowego „atakują” jelita i powodują wynikający z tego przewlekły stan zapalny.

Objawy mogą być bardzo różne i różnić się w zależności od dotkniętego przewodu pokarmowego.

Najczęstsze objawy choroby Leśniowskiego-Crohna to:

• bóle brzucha
• przewlekła biegunka (tj. utrzymująca się dłużej niż 4 tygodnie); oraz
• gorączka;
• utrata masy ciała.

W cięższych przypadkach stan zapalny może prowadzić do powstania owrzodzeń w ścianie jelita, powodując rozwój poważnych powikłań, takich jak przetoki, ropnie czy zwężenia.

Jednak przy dzisiejszych dostępnych terapiach i regularnych kontrolach pacjenci mogą w większości przypadków bezpiecznie kontrolować postęp choroby.

Wczesna diagnostyka i zapobieganie powikłaniom

Choroba Leśniowskiego-Crohna jest często mylona z zespołem jelita drażliwego, co prowadzi do opóźnień diagnostycznych i powikłań.

Chociaż niestety nie jest możliwe zapobieganie wystąpieniu choroby Leśniowskiego-Crohna, ważne jest, aby interweniować wcześnie poprzez prawidłową diagnozę i zapobiegać wszelkim komplikacjom poprzez uważne monitorowanie.

Utrzymywanie kontroli nad rozwojem choroby pomaga pacjentom prowadzić bardziej regularne życie.

Wczesne rozpoznanie choroby Leśniowskiego-Crohna i zapobieganie powikłaniom osiąga się głównie poprzez:

• badania krwi
• analiza stolca;
• nieinwazyjne badania jamy brzusznej (USG pętli jelitowych, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny brzucha) w przypadku przewlekłej biegunki, bólu brzucha, utraty wagi itp. Badania te służą ocenie ściany jelita, wykluczeniu lub zdiagnozowaniu ewentualnych powikłań.

Ponadto istnieją badania inwazyjne – takie jak gastroskopia czy kolonoskopia – które pozwalają lekarzom na żywo ocenić stan błony śluzowej jelit i zbadać, na poziomie mikroskopowym, czy nie występują zmiany strukturalne w tkance.

Biopsje wykonywane w regularnych odstępach czasu mogą pomóc w zapobieganiu nowotworom jelit.

Choroba Leśniowskiego-Crohna: zabiegi

Wspólnym celem obecnie dostępnych metod leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna jest „wyłączenie” zapalenia jelit w celu wywołania remisji objawów i utrzymania stanu w dłuższej perspektywie.

W przypadku ciężkich i nieodwracalnych powikłań zabieg operacyjny pozostaje kluczowym podejściem.

Wśród najczęściej stosowanych klas leków są leki immunosupresyjne, takie jak azatiopryna, 6-merkaptopuryna i metotreksat, zmniejszające aktywność układu odpornościowego.

Dzięki badaniom ostatnich lat dysponujemy najnowszą generacją terapii, które są w stanie w coraz bardziej specyficzny sposób ingerować w procesy zapalne i autoimmunologiczne charakterystyczne dla choroby Leśniowskiego-Crohna.

Jednym z przykładów są przeciwciała monoklonalne, takie jak ustekinumab.

Jak najlepiej skonfigurować terapię

Oprócz wyboru najodpowiedniejszego leku ważne jest określenie dawki terapii.

W przypadku niektórych chorób, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca i nadciśnienie, stosuje się strategie leczenia do celu, które „dostosowują” terapię i zwiększanie dawki w oparciu o określone wskaźniki i monitorowanie.

Inni polegają na ocenie klinicznej pacjentów, a zatem wyłącznie na ich objawach.

Czytaj także:

Co powoduje ból brzucha i jak go leczyć?

Zapalenie jelita grubego i zespół jelita drażliwego: jaka jest różnica i jak je odróżnić?

Zespół jelita drażliwego: objawy, którymi może się objawiać

Pięć rodzajów choroby Leśniowskiego-Crohna: czym są, co powodują

Źródło:

GSD