Niedowidzenie, potocznie zwane leniwym okiem, jest stanem, który pojawia się już w wieku 3-4 lat i polega na zmniejszeniu zdolności widzenia jednego oka

Jest to bardzo częste zaburzenie u dzieci, ale w większości przypadków rodzice nie są w stanie go rozpoznać, zwłaszcza jeśli nie towarzyszy mu wyraźne mrużenie oczu.

Dlatego też, aby zdiagnozować problem na wczesnym etapie i uniknąć trwałej utraty zdolności widzenia oka, konieczne jest wykonanie badania wzroku dziecka i oceny ortoptycznej do 3 roku życia.

Leniwe oko: zaburzenie, którego nie można lekceważyć od najmłodszych lat

Niedowidzenie lub „leniwe oko” to zmienny stopień zmniejszenia zdolności widzenia jednego oka, spowodowany chorobami oczu, takimi jak zaćma wrodzona.

W większości przypadków występuje w oczach, które są anatomicznie idealnie nienaruszone i których przyczyną są wady refrakcji (krótkowzroczność, dalekowzroczność, astygmatyzm), które nie są korygowane lub bardzo różnią się między obydwoma oczami (anizometropia) związane lub nie z niewspółosiowością widzenia ( zeza).

ZDROWIE DZIECKA: DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O MEDICHILD ODWIEDZAJĄC STOISKO NA EMERGENCY EXPO

Przyczyny leniwego oka i trudności w rozpoznaniu niedowidzenia

Leniwe oko to stan, który pojawia się od najmłodszych lat.

W pierwszych latach życia (3-4 lata) mózg uczy się przetwarzać informacje otrzymywane z oczu i jeśli deficyt wystąpi w tej delikatnej fazie, przyzwyczaja się do polegania tylko na oku dominującym, powodując tym samym nieład.

Może być trudno stwierdzić, czy masz niedowidzenie, ponieważ we wczesnych stadiach nie przeszkadza to w codziennej rutynie, a dobre widzenie w dominującym oku pomaga.

Co więcej, diagnoza jest trudna, ponieważ często są to dzieci zbyt małe, nieświadome trudności i przez to niezdolne do komunikowania się.

Z tego powodu zaleca się przeprowadzanie określonych kontroli, nawet w przypadku braku oznak i/lub objawów.

Diagnoza leniwego oka: rola okulisty i ortoptysty

Zadaniem okulisty jest wykrycie obecności i usunięcie przeszkód anatomicznych oraz ilościowe określenie i korekta wady refrakcji.

Ortoptysta natomiast to profesjonalna postać odpowiedzialna za rehabilitację wzroku, poprzez realizację programów terapeutycznych dostosowanych do stopnia zaawansowania, wieku i potrzeb osoby.

Jego zadaniem jest ocena poprzez ocenę ortoptyczną

• wyrównanie oka
• ruchliwość oka;
• postrzeganie kolorów;
• wrażliwość na kontrast (poprzez ocenę ortoptyczną).

Ocena ortoptyczna: jak to działa i do czego służy

Ocena ortoptyczna trwa od 15 do 20 minut i obejmuje serię nieinwazyjnych testów przeznaczonych specjalnie do diagnostyki różnicowej różnych wad wzroku, zeza i patologii.

Badania te powinny być dobrane do wieku i współpracy pacjenta.

Główne badania dotyczą oceny i pomiaru

• ostrość wzroku w celu wykluczenia lub sklasyfikowania wady refrakcji;
• ruchliwość oka w celu wykluczenia lub sklasyfikowania zeza;
• pozycja głowy;
• pozycja odruchu źrenicy;
• poczucie trójwymiarowości (stereopsis);
• wyczucie koloru, aby wykluczyć lub sklasyfikować dyschromatopsję, taką jak ślepota barw;
• wrażliwość na kontrast.

W zależności od sytuacji ortoptysta może zdecydować, czy konieczne jest dalsze badanie za pomocą określonych badań diagnostycznych (pole widzenia, topografia i pachymetria rogówki, analiza włókien nerwu wzrokowego…).

Leczenie leniwego oka zaczyna się od rehabilitacji wzrokowej

Rehabilitacja wzrokowa powierzona jest ortoptyście, który po dokładnej ocenie zdecyduje o najbardziej odpowiedniej opcji leczenia dla danej osoby.

W przypadku niedowidzenia rehabilitacja polega na stymulacji wzroku.

Zasadniczo leniwe oko jest „zmuszone do pracy”, aby przyzwyczaić się do prawidłowego oglądania obrazów.

Najczęściej stosowaną techniką jest terapia okluzyjna.

Terapia okluzyjna: co to jest i jak długo trwa

Terapia okluzyjna polega na zakryciu dominującego oka bandażem lub plastrem z przylepną obwódką na okres dobowy ustalony w zależności od stopnia niedowidzenia, który ma zostać skorygowany oraz wieku pacjenta.

Przez cały czas bandażowania osoba powinna uważnie obserwować podczas wykonywania wybranej przez siebie czynności lub zestawu, zalecanej przez ortoptystę.

Dopiero z tej odległości leniwe oko jest „zmuszone do pracy”.

Ortoptysta powinien w regularnych odstępach czasu ponownie badać pacjenta, właśnie w celu oceny wyników terapii i ewentualnej ich modyfikacji.

Czas trwania rehabilitacji może wahać się od kilku miesięcy do kilku lat w zależności od stopnia:

• nasilenie zaburzenia;
• obecność zeza;
• współpraca pacjenta;
• wiek pacjenta na początku terapii.

W niektórych przypadkach zeza (zeza refrakcyjnego) terapia rehabilitacyjna może przywrócić prawidłowe ustawienie wzroku, podczas gdy w innych może to nie wystarczyć i konieczna może być operacja.

Czytaj także:

O wzroku / krótkowzroczności, zezie i „leniwym oku”: pierwsza wizyta już w wieku 3 lat, aby zadbać o wzrok dziecka

Blepharoptoza: poznanie opadania powiek

Źródło:

GSD