Stwardnienie rozsiane: Jakie są objawy SM?
Stwardnienie rozsiane jest chorobą przewlekłą (trwającą całe życie) i postępującą (z tendencją do degeneracji z czasem)
Choroba ta atakuje i nieodwracalnie uszkadza cały układ nerwowy, powodując degenerację mieliny, substancji wyścielającej nerwy w naszym ciele.
To dzięki tej substancji impulsy elektryczne, wychodzące z mózgu, docierają w prawidłowy i natychmiastowy sposób do peryferyjnych części naszego ciała lub wracają z peryferyjnych do mózgu; jasne jest zatem, że trwałe zniszczenie tej wyściółki pociąga za sobą poważne uszkodzenie koordynacji ruchowej, ruchów i ogólnie przekazywania impulsów nerwowych.
Objawy stwardnienia rozsianego
Objawy związane ze stwardnieniem rozsianym mogą się różnić w zależności od obszaru układu nerwowego dotkniętego procesem demielinizacji.
Zwykle wpływa to na funkcje ruchowe i sensoryczne.
Pacjenci mogą doświadczyć:
- powszechna słabość
- paraliż kończyn
- Problemy ze wzrokiem
- ból w mięśniach
- wstrząsy
- utrata równowagi
- zaburzenia mowy
- utrata kontroli oddawania moczu lub stolca
- impotencja
- zaburzenia pamięci i rozumowania.
Spośród tych objawów najczęstsze są związane z ruchami kończyn dolnych, bólami mięśni, osłabieniem oraz nietrzymaniem stolca i moczu.
Istnieją cztery formy stwardnienia rozsianego:
Łagodne stwardnienie rozsiane. Jest to najłagodniejsza forma i nie ulega degeneracji z czasem, ale powoduje co najwyżej kilka ataków, które można rozwiązać przy optymalnym powrocie do zdrowia bez pozostawiania trwałych obrażeń.
Pierwotne postępujące stwardnienie rozsiane.
Od początku prezentuje się jako choroba przewlekła o przebiegu zwyrodnieniowym i postępującym.
Zwykle choroba pojawia się około 40 roku życia, czyli raczej później niż w wieku, w którym zwykle się pojawia.
Typowe objawy to głównie zaburzenia ruchu i koordynacji.
Rzucająco-remisyjne stwardnienie rozsiane.
Przedstawia się jako choroba, w której ataki są częste; nowe objawy stopniowo pojawiają się lub pogarszają te już obecne (faza nawrotów), które następnie ustępują (faza remisji).
Regresja ta jednak staje się coraz mniej kompletna wraz z upływem czasu, przekształcając formę nawracająco-ustępującą w wtórną formę progresywną.
Wtórnie postępujące stwardnienie rozsiane.
Jest to ostatni etap rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego i przedstawia postępujący i zwyrodnieniowy przebieg, który może prowadzić do niepełnosprawności.
Funkcja mieliny
Powiedzieliśmy, że mielina jest substancją wyścielającą nerwy, która umożliwia szybką i całkowitą transmisję impulsów nerwowych z mózgu na obrzeża i odwrotnie.
Mielina ma przerwy na swojej powierzchni zwane węzłami Ranviera.
To właśnie te węzły powodują, że transmisja impulsu nerwowego nabiera większej prędkości, ponieważ przeskakując z jednego do drugiego, transmisja przebiega szybciej niż czas, jaki zajęłoby, gdyby musiał przejść przez cały nerw.
W rzeczywistości, gdy mielina jest uszkodzona lub nawet zniszczona, prędkość transmisji dramatycznie spada, ponieważ impuls nie może już polegać na węzłach Ranviera, ale jest zmuszany do przekazywania na całej długości nerwu lub może nawet blokować.
Zniszczona mielina zostaje zastąpiona przez tak zwane płytki; są to prawdziwe uszkodzenia, które spowalniają lub blokują przekazywanie impulsów nerwowych, powodując w ten sposób rodzaj zaciemnienia informacji.
Prowadzi to do nieodwracalnych konsekwencji, które wpływają na układ nerwowy, a tym samym także na zmysły: koordynację ruchów, wzroku, słuchu, ale także najbardziej elementarne funkcje organizmu, takie jak oddawanie kału i oddawanie moczu, które nie są już nadzorowane przez mózg poza kontrolą chorego pacjenta.
Epidemiologia i etiologia stwardnienia rozsianego
We Włoszech jest około 50,000 450,000 osób ze stwardnieniem rozsianym, wzrasta do około 1 XNUMX w Europie i XNUMX miliona na całym świecie.
Wszyscy pacjenci to młodzi ludzie w wieku od 20 do 40 lat; nie stwierdzono przypadków stwardnienia rozsianego w populacji dzieci ani u osób starszych.
Najczęściej choroba ta atakuje kobiety o 50% częściej i ludzi wszystkich ras, chociaż naukowcy zauważyli większą częstość występowania u osób rasy kaukaskiej niż innych.
Stwardnienie rozsiane nie jest chorobą zakaźną, ani przede wszystkim nie jest dziedziczne, chociaż przypadki stwardnienia rozsianego zostały stwierdzone w tej samej rodzinie.
Zatem składnik genetyczny, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że dotyczy to zwłaszcza bliźniąt jednojajowych, może być czynnikiem podatności na rozwój choroby.
Prawdziwy czynnik wyzwalający jest jednak wciąż nieznany.
Stwardnienie rozsiane można zaklasyfikować jako chorobę autoimmunologiczną, tj. chorobę, w której organizm nie jest już w stanie odróżnić substancji obcych od własnych i atakuje te ostatnie w taki sam sposób jak te pierwsze.
W rzeczywistości u osób cierpiących na stwardnienie rozsiane mielina jest niszczona przez różne białe krwinki, makrofagi, limfocyty T i limfocyty B, które tworzą układ odpornościowy pacjenta.
Wydaje się, że ta reakcja białych krwinek na organizm, którego mają bronić, jest wywoływana przez pospolity wirus, na przykład w chorobach wieku dziecięcego.
Czytaj także:
Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida
Terapie rehabilitacyjne w leczeniu twardziny układowej
Nawracająco-ustępujące stwardnienie rozsiane (RRMS) u dzieci, UE zatwierdza Teriflunomid
ALS: Zidentyfikowano nowe geny odpowiedzialne za stwardnienie zanikowe boczne