Rampenbeheer in Indonesië: na Palu en Lombok rampen, nieuwe programma's voor rampenbestrijding
Na de twee rampen in Palu en Lombok dit jaar is het huidige rampenrisicobeheer van Indonesië op de proef gesteld. Als gevolg hiervan zijn duizenden mensen omgekomen en zijn vele anderen ontheemd. Daarom besloot de regering om een betere rampenrisicovermindering (DRR) te realiseren om het rampenbeheer te verbeteren.
De vragen zijn: waarom hebben we niet de juiste manier van preventie geactiveerd? Is de samenleving actief betrokken geweest bij het ontwikkelen van een veiligheidscultuur in hun dagelijks leven? De aanpak van rampenrisicovermindering bestaat sinds 2004, jaar van de Indische Oceaan aardbeving en tsunami en de Indonesische regering hebben in 2007 een wet inzake rampenbeheer aangenomen en rampenbeheersinstanties opgericht op nationaal en lokaal niveau.
Indonesië zet zich ook in voor een wereldwijde agenda voor rampenrisicovermindering, waaronder het Hyogo-actiekader en het Sendai-raamwerk. Verenigde Naties stemden in met deze kaders als blauwdrukken om gemeenschappen te bereiken die bestand zijn tegen rampen. Ze kwamen overeen om het gedrag van gemeenschappen te veranderen om beter voorbereid te zijn op de onvermijdelijke schokken en om veiligheidscultuur onderdeel te maken van ontwikkelingsplanning en -uitvoering.
DRR: preventieve maatregelen
DRR-implementatie is ontwikkeld na zware initiatieven en ongeveer tien jaar geleden lanceerden het VN-ontwikkelingsprogramma (UNDP) en de regering van Indonesië de Safer Communities through Disaster Risk Reduction (SC-DRR) -programma.
Het programma hielp bij het vaststellen van beleid en regelgeving om rampenrisico's te verminderen. Het ondersteunde lokale overheden om het risico op rampen in hun ontwikkelingsplanning op te nemen. Het versterkte voorlichtings- en bewustmakingsprogramma's voor rampenrisico's en demonstreerde initiatieven die gemeenschappen veiliger maken.
Palu City was een van de locaties voor de pilootactiviteiten. Het National Disaster Mitigation Agency (BNPB) heeft met de steun van het Japan International Cooperation Agency (JICA) ook een soortgelijk project uitgevoerd om de capaciteit van lokale rampenbestrijdingsbureaus op Lombok Island te vergroten van 2011 tot 2015. Met zoveel investeringen in DRR's en activiteiten gedurende meer dan een decennium hadden de gemeenschappen en de regeringen beter voorbereid moeten zijn. Maar op basis van amateurvideo's kunnen we zien hoe motorfietsen en auto's nog steeds langs de kust van Palu reisden terwijl tsunami-golven dichterbij kwamen.
Maar zelfs als veel professionals het systeem voor vroegtijdige waarschuwing voor tsunami's (INA-TEWS) in Indonesië bespreken dat niet werkte, gaat de voorbereiding op rampen niet altijd over de technologie. Het gaat ook om publieke alertheid en risicoperceptie. En dit wordt gevormd door de beheersing van rampenrisicovermindering voordat een ramp plaatsvindt.