Fractuur van de schouder en proximale humerus: symptomen en behandeling

By Cristiano Antonino On Juni 6, 2022

Een fractuur van de proximale humerus is een veel voorkomende schouderfractuur. Vooral bij oudere personen als gevolg van osteoporose, is de proximale humerus een van de meest gebroken botten in een schouder

Bij patiënten ouder dan 65 jaar staan proximale humerusfracturen zelfs op de derde plaats in frequentie (na heupfracturen en polsfracturen).

Een fractuur van de proximale humerus treedt op wanneer de bal van het schoudergewricht, de kop van de humerus (het armbeen), breekt

De breuk lokaliseert dan aan de bovenkant van het armbeen (humerus).

De meeste proximale humerusfracturen zijn niet-verplaatst (niet uit positie), maar ongeveer 15-20% van deze fracturen is ontleed en deze kunnen een meer invasieve behandeling vereisen.

Een ander belangrijk aspect is dat bij deze fracturen er een geassocieerde verwonding van de 'rotator cuff'-pezen kan zijn, wat de genezingsprognose kan verslechteren.

Het belangrijkste probleem bij de behandeling van proximale humerusfracturen is dat, ongeacht het type behandeling, de resultaten soms niet erg bevredigend zijn in termen van functioneel herstel.

Veel patiënten die deze verwonding ervaren, herwinnen niet de volledige kracht of volledige mobiliteit van de schouder, zelfs niet met de juiste behandeling.

Samengestelde fracturen van de proximale humerus

Wanneer de fragmenten van het gebroken bot niet goed zijn uitgelijnd, wordt de breuk een 'afgebroken' breuk genoemd.

Bij proximale humerusfracturen hangt de ernst vaak af van hoeveel stukken van dit bot zijn gebroken en hoeveel er zijn afgebroken.

De proximale humerus is verdeeld in vier 'delen' die in 'fragmenten' kunnen breken, zodat een breuk kan worden ontleed in 2 fragmenten, 3 fragmenten of 4 hoofdfragmenten (een niet-ontbonden breuk is per definitie in 2 fragmenten).

In het algemeen geldt dat hoe talrijker de fragmenten van de breuk zijn en hoe meer ze uiteenvallen, des te slechter is de prognose, dwz het vermogen om te genezen, en des te groter is de kans dat de gebroken stukken in necrose gaan, dwz afsterven en mogelijk moeten worden vervangen door gewrichtsvervangingen.

De delen die de proximale humerus vormen, worden de tuberositas (grote en kleine tuberositas), de humeruskop (de schouderbal) en de humerusdiafyse genoemd.

De tuberositas bevinden zich dicht bij de kop van de humerus en zijn die delen van het bot waar de belangrijkste spieren van de rotator cuff passen.

Om een fragment als ontwricht te beschouwen, moet het meer dan 2 millimeter van zijn normale positie verwijderd zijn of meer dan 15 graden zijn gedraaid.

Oorzaken van humerus- en schouderfractuur

Normaal gesproken worden deze fracturen veroorzaakt door een directe slag op de schouder of door een indirecte slag die optreedt na een val op de hand met gestrekt ledemaat.

Bij jonge mensen worden deze fracturen waargenomen bij hoogenergetische trauma's (weg- of sportongevallen) aan de schouder, die meestal resulteren in een ontlede multi-fragmentaire fractuur die in sommige gevallen gepaard gaat met een dislocatie van de gewrichtskoppen.

Bij oudere patiënten met osteoporotisch bot is soms zelfs een laag-energetisch trauma (een triviale val op de grond) voldoende.

Andere bijkomende traumatische mechanismen zijn: gewelddadige comitiale spiersamentrekkingen en/of elektrische schokken.

Symptomen

Fracturen van de proximale humerus kunnen zeer pijnlijk zijn en kunnen het zelfs moeilijk maken om de arm gewoon te bewegen.

Andere symptomen zijn:

Hangende schouder (naar beneden en naar voren).
Onvermogen om de arm op te tillen als gevolg van pijn.
Paresthesieën, dwz verstoring van de gevoeligheid, tintelingen, in de hand.
Een karakteristiek hematoom in het binnenste deel van de arm dat tot aan de elleboog kan reiken (hennequin-hematoom genoemd).

Medisch onderzoek

Tijdens het onderzoek zal de arts vragen stellen over het ontstaan van de breuk.

Na het bespreken van de blessure en het bespreken van de symptomen, zal de arts uw schouder onderzoeken.

De arts zal uw schouder zorgvuldig onderzoeken om er zeker van te zijn dat er geen zenuwen of bloedvaten zijn beschadigd door de breuk.

Om de locatie en de ernst van de breuk vast te stellen, zal de arts een röntgenfoto laten maken.

Er worden vaak röntgenfoto's van de hele schouder gemaakt om te controleren op verdere verwondingen.

In sommige gevallen, vooral in afwachting van een operatie, kan uw arts een CT-scan bestellen om de breuk in meer detail te zien en de juiste behandeling voor uw geval te plannen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Andere onderzoeken zoals echo-kleur Doppler of contrastografisch onderzoek zullen worden uitgevoerd als vasculaire betrokkenheid wordt vermoed.

Behandeling van proximale humerusfractuur

Niet-chirurgische behandeling

Ongeveer 80% van de proximale humerusfracturen zijn niet-verplaatst (niet uit positie), en deze kunnen bijna altijd worden behandeld met een eenvoudige beugel voorzien van een anti-rotatorband.

De typische behandeling is om de schouder 3-4 weken in de beugel te laten rusten en dan te beginnen met wat zachte bewegingsoefeningen.

Naarmate de genezing vordert, die zal worden gecontroleerd door maandelijkse röntgenfoto's, kunnen agressievere schouderversterkende oefeningen worden gestart, en volledige genezing duurt meestal ongeveer 3 maanden.

De beperking van niet-chirurgische behandeling is de mogelijkheid dat de schouder, na lange tijd geïmmobiliseerd te zijn om de breuk te laten genezen, stijf wordt en mobiliteit verliest.

Soms is de resulterende stijfheid invaliderend en vereist een chirurgische behandeling om te proberen de situatie op te lossen.

Chirurgische behandeling

In het geval van ernstiger letsel, wanneer de breuk uit meerdere fragmenten bestaat en uit elkaar is gevallen (uit positie), of zelfs bij eenvoudigere fracturen bij jonge mensen die eerder moeten terugkeren naar een actief leven, kan een operatie nodig zijn om de fractuur te fixeren , lijn het opnieuw uit of vervang in complexe gevallen het beschadigde bot door een gewrichtsvervanging.

Beslissen over de beste chirurgische behandeling hangt af van vele factoren, waaronder:

De leeftijd van de patiënt.
Of het ledemaat nu dominant is of niet.
Het activiteitenniveau van de patiënt.
Het aantal breukfragmenten.
De mate van verplaatsing van de breukfragmenten.
De ervaring van de chirurg.

Een operatie houdt in dat de botfragmenten handmatig opnieuw worden uitgelijnd en op hun plaats worden gehouden met behulp van verschillende metalen systemen, of een schoudervervangingsprocedure wordt uitgevoerd met behulp van een gewrichtsvervanging.

osteosynthese

Botfragmenten kunnen worden gefixeerd met:

Platen en schroeven: deze procedure wordt beschouwd als de gouden standaard en is de procedure die, wanneer de indicatie bestaat, de voorkeur heeft in onze OTB-afdeling. Het laat een optimale reductie van fragmenten toe maar vooral een zeer solide stabilisatie. Soms is het echter een complexe operatie en vereist daarom deskundige handen voor een correcte uitvoering.
Endomedicular nagels (spijkers die in het holle bot worden gedreven). Het voordeel van deze operatie is de eenvoudigere uitvoering voor de chirurg en minder blootstelling (het kan worden uitgevoerd door kleine sneetjes in de huid en zonder de breuk bloot te leggen). Het nadeel, dat naar onze mening ondraaglijk is, is dat om dit metalen apparaat in te brengen, de chirurg noodzakelijkerwijs de pezen van de rotator cuff moet beschadigen, die de belangrijkste motoren van de schouder zijn, daarom is het op onze afdeling een operatie die bijna nooit wordt voorgesteld.
Eenvoudige schroeven en Kirschner-draden worden soms gecombineerd. Dit systeem garandeert geen voldoende stabiliteit en laat daarom geen vroege mobilisatie van de schouder toe. Deze optie is over het algemeen voorbehouden aan ouderen of mensen met een slechte algemene conditie.
Gewrichtsprothesen: Wanneer het bot erg beschadigd is, vooral bij ouderen, kan het voorkomen dat de vascularisatie van bepaalde fragmenten onherstelbaar is aangetast, daarom kan worden besloten het gewricht geheel of gedeeltelijk te vervangen door een schouderprothese. Als een dergelijke procedure wordt aanbevolen, zijn de opties een standaard anatomische prothese, een endoprothese of een omgekeerde prothese. Bij jongeren dient deze ingreep alleen te worden overwogen in gevallen waar osteosynthese geen kans van slagen heeft, en dit moet zeer zorgvuldig worden overwogen omdat prothesen een beperkte levensduur hebben (gemiddeld 10-15 jaar) en geen garantie bieden voor een bijzonder actief leven.

Fractuur van de humerus en schouder: voor- en nadelen van chirurgische behandeling

Het voordeel van chirurgie, wanneer de breuk stabiel wordt gefixeerd met bijvoorbeeld platen en schroeven, of met intramedullaire nagels, is dat de patiënt het gewricht onmiddellijk kan gaan bewegen.

Dit maakt een eerdere terugkeer naar een actief leven mogelijk en vermindert het risico op stijfheid, en de patiënt heeft daarom meer kans om meer schouderbewegingen te krijgen aan het einde van de behandeling dan bij niet-chirurgische behandeling.

De nadelen, hoewel ze zeer zelden voorkomen, zijn echter de nadelen die vaak voorkomen bij chirurgie (anesthesiologische complicaties) en de nadelen die specifiek zijn voor orthopedische chirurgie, zoals infecties, bloedingen, vaat- en zenuwletsels.

Deze complicaties komen vaker voor bij ouderen, daarom wordt bij deze patiënten meestal waar mogelijk gekozen voor niet-chirurgische behandeling.