Gendergeneeskunde: wat is hydrocele

By Cristiano Antonino On 24 mei 2023

Hydrocele is een aandoening die leidt tot de abnormale ophoping van cytrineuze vloeistof (transparante gele kleur) tussen de pariëtale en viscerale blaadjes van de tunica vaginalis, de serosa die de testikels omringt

Deze aandoening, algemeen bekend als een 'gezwollen zaadbal', kan optreden bij de geboorte (1 tot 10 op de 100 pasgeborenen worden getroffen) en bij mannen ouder dan 40 jaar.

Hydrocele manifesteert zich als een zwelling van het scrotum bij pasgeborenen

Over het algemeen verdwijnt het zonder enige behandeling, terwijl het bij volwassenen het gevolg kan zijn van trauma of ontsteking van het scrotum of, zeldzamer, een tumor of liesbreuk.

Deze pathologie ontstaat als gevolg van een onbalans tussen de vloeistof die in deze ruimte stroomt en de vloeistof die opnieuw wordt opgenomen.

Hydrocele kan vervelend zijn, maar is meestal niet pijnlijk en komt bilateraal voor in slechts 7-10% van de gevallen (bron: Preventie, diagnose en behandeling van andrologische aandoeningen van pediatrische leeftijd tot jonge volwassenheid).

In feite lijkt het vaker voor te komen in het rechter hemiscrotum vanwege problemen met de organogenese.

Als het bij volwassenen aanhoudt, vereist hydrocele een operatie, waarbij een kleine incisie ter hoogte van het scrotum of de onderbuik wordt gemaakt om het overtollige vocht te verwijderen.

Het is daarom erg belangrijk om toekomstige complicaties te voorkomen door uw arts te bezoeken voor een volledige test om de oorzaak te onderzoeken en de juiste behandeling te vinden.

Symptomen

Het belangrijkste symptoom van hydrocele is de perceptie van een andere consistentie van de scrotumzak, die zachter of erg strak kan lijken, een aandoening die gedurende de dag kan variëren. Veel proefpersonen klagen vooral in de avonduren over ongemak.

In feite kan liggen 's nachts de uitstroom van de vloeistof in de hydrocele naar de buik bevorderen.

De mate van de zwelling varieert van patiënt tot patiënt en is vooral afhankelijk van de onderliggende oorzaken.

Bij sommige patiënten kunnen daarnaast pijn in een of beide testikels, roodheid ter hoogte van het scrotum en een gevoel van druk aan de basis van de penis optreden.

De patiënt die over deze symptomen klaagt, kan mogelijk niet bewegen.

In sommige gevallen wordt de huid die de penis bedekt aangetast door het proces, waardoor het gevoel ontstaat van een valse micropenis in een slappe toestand.

De enige manier om de symptomen vroegtijdig op te merken, blijft zelfonderzoek.

Hydrocèle kan zijn

primair: wanneer het niet wordt veroorzaakt door andere pathologieën,
secundair: wanneer het gelijktijdig met of na andere pathologieën optreedt, zoals liesbreuk, infecties, testiculaire neoplasie.

Het kan voorkomen bij pasgeboren baby's, omdat het vocht in de zakjes die zich vormen tijdens de ontwikkeling van de testikels niet opnieuw wordt opgenomen.

Gewoonlijk zijn deze zakjes bij de geboorte volledig gesloten en als er vloeistof in achterblijft, wordt dit een 'niet-communicerende hydrocele' genoemd.

Bij een communicerende hydrocele blijven de zakjes open.

Ten slotte is er ook de vorm van ductus deferens hydrocele, een niet-communicerende hydrocele gelokaliseerd in de hoge scrotumplaats en vaak verward met een liesbreuk.

Het verdwijnt meestal bij kinderen zonder operatie: 80% van de aangeboren hydrocele-gevallen verdwijnen spontaan binnen de eerste 2 levensjaren.

In de vroege jaren van het kind kunnen koorts en infecties ervoor zorgen dat vocht zich ophoopt in de buikholte, dat in het scrotum terecht kan komen als een zak niet goed is gesloten.

Bij oudere kinderen en adolescenten wordt hydrocele vaker verworven en treedt op als gevolg van ontstekingsprocessen, testiculaire torsie, testisinfarct, radiotherapie, trauma en tumoren.

Bij volwassenen daarentegen kan een hydrocele het gevolg zijn van een ontsteking van de bijbal of de testis veroorzaakt door trauma of infectie (bv. tuberculose, syfilis of epididymitis).

In dit geval spreken we van een 'reactieve' of 'secundaire' hydrocèle.

Anders kan het worden veroorzaakt door het vasthouden van water in de onderste ledematen of, zeldzamer, het gevolg zijn van een testiculaire tumor.

Bij oudere proefpersonen kan de hydrocele daarentegen het gevolg zijn van een ophoping van vocht rond het testikelgebied als gevolg van een verandering in de drainagemechanismen.

Diagnose

Bij de eerste verdachte symptomen van een hydrocele moet een bezoek aan de arts (urologiespecialist) worden geregeld voor een objectief onderzoek.

De arts beoordeelt of het scrotum gezwollen en pijnloos aanvoelt, door druk uit te oefenen op het scrotum en de buik om te controleren op een mogelijke liesbreuk.

Hij kan dan een bloed- en urinetest voorschrijven (om infectie uit te sluiten) en een scrotale echografie (om bijkomende pathologieën uit te sluiten).

Met name de laatste test maakt een betrouwbaardere beoordeling mogelijk: het is een volledig onschadelijke diagnostische beeldvormingstest waarvoor een ultrasone sonde wordt gebruikt die, geplaatst op het scrotum van de patiënt, een beeld van de inwendige organen en weefsels op een monitor overbrengt.

Met de scrotale echografie kan de exacte grootte en vooral de aard van de uitstulping worden gedetecteerd.

Als er een hydrocele wordt gevonden, wordt de uitstulping van het scrotum veroorzaakt door vocht.

Als er andere soorten veranderingen zijn, kunnen er bevindingen naar voren komen die te wijten zijn aan vaste massa's, zoals testiculaire neoplasmata.

Zoals bij alle pathologieën, hangt de oplossing van het probleem, vooral als het wordt veroorzaakt door andere ernstige pathologieën, af van een vroege diagnose: gevallen die vroeg worden ontdekt, hebben een grotere kans op genezing dan gevallen die in een verder gevorderd stadium worden gediagnosticeerd.

Risico's en complicaties

Elke mannelijke persoon die een gezwollen zaadbal opmerkt (of een ouder die een gezwollen zaadbal bij hun kind opmerkt) moet contact opnemen met hun arts.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Een vroege diagnose is erg belangrijk: als de zwelling verband houdt met een ernstige aandoening, kan een late diagnose zeer ernstige gevolgen hebben, zoals een verminderde seksuele functie en/of verminderde spermaproductie.

Een gespannen hydrocele (die veel vocht bevat) kan gevoelig zijn voor huidkloven (vooral bij defecte, diabetische en immuungecompromitteerde patiënten), wat de aandoening kan compliceren of genezing kan bemoeilijken.

KINDERGEZONDHEID: LEES MEER OVER MEDICHILD DOOR EEN BEZOEK AAN DE STAND OP EMERGENCY EXPO

Hydrocele wordt in verband gebracht met een verhoogd risico op onvruchtbaarheid, aangezien het de spermaproductie lijkt te verstoren

De hydrostatische druk van de vloeistofverzameling kan hoger zijn dan die van de bloedvaten in het scrotum en kan daarom de oorzaak zijn van een verminderde bloedtoevoer, wat resulteert in een verminderd testisvolume tot het punt van atrofie.

Het moet gezegd worden dat deze aandoening in de meeste gevallen, mits vroeg gediagnosticeerd en behandeld, niet bijzonder gevaarlijk is en geen invloed heeft op de seksuele functie of vruchtbaarheid.

Interventies en behandelingen

Als de hydrocele symptomen veroorzaakt zoals pijn of moeite met lopen (dit komt meestal voor bij volwassenen), wordt een operatie uitgevoerd, waarbij de vaginale tuniek wordt verwijderd via een kleine incisie in de huid van het scrotum.

Deze operatie kan onder plaatselijke verdoving worden uitgevoerd en de patiënt wordt dezelfde dag ontslagen.

Na deze procedure moet de patiënt de wond verzorgen en antibiotica gebruiken om infectie te voorkomen.

Na ongeveer 10 dagen wordt een controle van de hechtingen (die vaak resorbeerbaar zijn en dus vanzelf verwijderen) uitgevoerd, en een tweede bezoek na ongeveer een maand met een scrotale echografie.

Daarna moet een spermiogram worden gemaakt om het aantal en de vitaliteit van de spermatozoa te beoordelen, aangezien de hydrocele na de operatie kan terugkeren.

Bij jonge kinderen heeft de hydrocele de neiging spontaan te verdwijnen, maar als dat niet het geval is, kan de arts (een specialist in kinderchirurgie) het nodig achten over te gaan tot een operatie, dwz een operatie om het aanwezige vocht af te tappen.

Er zijn twee soorten operaties mogelijk:

Naaldaspiratie van de vloeistof: uitgevoerd wanneer de hydrocele middelgroot is en verantwoordelijk is voor vervelende symptomen (het belangrijkste voordeel is de verminderde invasiviteit, maar het risico op herhaling is groter).
Hydrocelectomie: een operatie uitgevoerd in aanwezigheid van een grote en zeer pijnlijke hydrocele onder algemene of plaatselijke verdoving, waarbij een incisie ter hoogte van het scrotum of in de onderbuik wordt gemaakt en het vocht in het scrotum wordt afgevoerd (effectief, maar zelfs deze operatie werkt niet uitsluiten dat de hydrocele in de toekomst terugkeert).

het voorkomen

Hoewel er geen manier is om aangeboren hydrocele te voorkomen, is de enige manier om secundaire hydrocele te voorkomen, het beschermen van het scrotum tegen trauma of letsel door activiteiten die druk veroorzaken, zoals paardrijden.

Bij oudere kinderen en adolescenten kan hydrocele optreden bij degenen die orchitis, testiculaire torsie of trauma, radiotherapie, infarct of testiculaire tumoren hebben gehad, dus het is raadzaam om deze onderwerpen vaker te controleren.

Alle mannelijke proefpersonen, van adolescentie tot middelbare leeftijd, moeten regelmatig een zelfonderzoek uitvoeren, bij voorkeur na een warme douche of bad, wat de manoeuvre vergemakkelijkt omdat het scrotum hierdoor ontspant.

Zelfpalpatie stelt iemand in staat om de vorm en consistentie van zijn geslachtsdelen waar te nemen om verdachte veranderingen op te sporen.

Veranderingen in de vorm, positie en volume van de testikels kunnen een teken zijn van dergelijke aandoeningen.

In geval van afwijkingen moet de patiënt een urologisch onderzoek en een scrotale echografie ondergaan.

In het geval van hydrocele bij kinderen, die een aangeboren aandoening is, is er geen specifieke vorm van preventie.