Baarmoederverzakking: wat is het en hoe wordt het behandeld?

By Cristiano Antonino On Augustus 30, 2023

Wanneer de baarmoeder uit het kleine bekken afdaalt, wordt dit baarmoederverzakking genoemd

Het is een bijzondere vorm van POP (bekkenorgaanprolaps), een aandoening die kan leiden tot verzakking (en dus indaling) van de urethra, blaas, dunne darm, rectum, vagina of baarmoeder, als gevolg van overmatige zwakte van de bekkenspieren.

Meestal veroorzaakt door een bevalling (vooral als er meer dan één is), ouder worden, overgewicht, traumatisch letsel of de gewoonte om de druk in de buik te verhogen (bijvoorbeeld als u een baan doet waarbij u voortdurend gewichten moet tillen), verzakking van de bekkenorganen kan variëren in ernst.

De werkelijke incidentie is moeilijk te berekenen, omdat in de mildste vormen de indaling van een van deze organen totaal asymptomatisch kan zijn en de persoon geen medisch advies nodig heeft.

Volgens de ICS (International Continence Society) treft verzakking in de eerste en tweede fase 48% van de vrouwelijke bevolking, terwijl verzakking in de derde en vierde graad 2% van de vrouwen treft.

In het specifieke geval van baarmoederverzakking gebeurt dit wanneer de baarmoeder inzakt totdat deze de vagina in beslag neemt

Meestal ervaart de patiënt pijn en een gevoel van beklemming in het genitale gebied.

Daarom wordt het versterken van de bekkenbodem en het nemen van preventieve maatregelen essentieel.

Baarmoederverzakking: wat is het?

Wanneer baarmoederverzakking optreedt, verliest de baarmoeder zijn fysiologische relatie en daalt af in de vagina.

Hoe groter het uitsteeksel in de vagina is, hoe ernstiger de verzakking:

Bij een eerstegraads baarmoederverzakking is slechts een klein deel van de baarmoeder betrokken
bij een tweedegraads baarmoederverzakking bereikt de baarmoeder de vaginale introïtus,
Bij een derdegraads baarmoederverzakking steekt de baarmoeder uit de opening van de vagina,
Bij een baarmoederverzakking van de 4e graad steekt de baarmoeder uit de vagina.

Maar er is nog een ander onderscheid: er wordt gezegd dat de verzakking onvolledig is als de baarmoeder zich in de vagina bevindt, terwijl deze compleet is als de slip volledig is en het orgaan naar buiten komt.

De belangrijkste oorzaak, in het geval van de baarmoeder, is het doorzakken van de bekkenbodem

Dit bevindt zich in het bekkengebied aan de basis van de buikholte en omvat spieren, bindweefsel en ligamenten en vervult een primaire functie: het houdt in feite de bekkenorganen (baarmoeder, urethra, blaas, darm) in de juiste positie.

Als het gewond of verzwakt is, glijden deze naar beneden en veroorzaken talloze problemen.

De baarmoeder is plaatsvervangend voor het huisvesten van de foetus tijdens de zwangerschap en bevindt zich tussen de blaas, het rectum, de darmlussen en de vagina, in het kleine bekken.

Wanneer de bekkenbodem gezond is, steekt alleen de baarmoederhals enkele cm de vagina in.

Oorzaken

Hoewel de oorzaken talrijk kunnen zijn, is de belangrijkste reden voor het optreden van baarmoederverzakking de bevalling: het hoofdje van de baby passeert tijdens de uitdrijvingsfase het vaginale kanaal en kan zowel de bind- als de spierstructuren beschadigen.

De kans op verzakking is groter bij een langdurige bevalling of bij een bijzonder gecompliceerde bevalling, en komt veel vaker voor bij vrouwen die meerdere paren hebben.

Een andere veel voorkomende oorzaak van baarmoederverzakking is de menopauze, wanneer de eierstokken van functie veranderen en de spieren verzwakken als gevolg van het verlies van elastische vezels veroorzaakt door het nieuwe hormonale goed.

Baarmoederverzakking kan echter ook optreden in gevallen van

zwaarlijvigheid
chronische constipatie,
zwaar werk,
sport waarbij je voortdurend gewichten moet tillen,
chronische bronchitis (als gevolg van hoest die de intra-abdominale druk verhoogt).

Het onderliggende mechanisme van baarmoederverzakking is een bekkenbodemletsel, maar in de regel (tenzij het te gewelddadig is of de foetus niet te groot is) is het onwaarschijnlijk dat een enkele bevalling of een enkele gebeurtenis een baarmoederverzakking zal veroorzaken.

Er zijn nogal wat risicofactoren:

groot aantal onderdelen,
veroudering,
operatie aan de bekkenorganen,
aangeboren collageenziekten,
chronische hoest veroorzaakt door chronische obstructieve longziekte.

Degenen die lijden aan een milde baarmoederverzakking ervaren meestal geen symptomen

Het geval van matige en ernstige baarmoederverzakking is anders, waarvan het primaire symptoom wordt veroorzaakt door een gevoel van beklemming ter hoogte van de vagina.

Wanneer de baarmoeder uit de vagina komt, wordt een zwaar gevoel in het bekken gevoeld, alsof er een vreemd lichaam is.

Vaak heeft de vrouw moeite met plassen, heeft ze onvrijwillig urineverlies (incontinentie) of kan ze een dringende behoefte voelen om de blaas te legen.

In zeldzamere gevallen lijkt er moeite te zijn met de ontlasting.

Een van de belangrijkste symptomen van baarmoederverzakking is dan de moeilijkheid om geslachtsgemeenschap te hebben, of een pijnlijk gevoel daarbij.

Incontinentie is het symptoom dat vooral invloed heeft op de levenskwaliteit van de patiënt.

Als het urineverlies ontstaat na een inspanning, of het nu gaat om het tillen van een gewicht of het hoesten, proberen we dit op te lossen met oefeningen om de bekkenbodem te versterken en – pas in een later stadium – gaan we eventueel over tot een chirurgische ingreep.

Als de incontinentie daarentegen te wijten is aan urgentie en de verliezen het gevolg zijn van een zeer sterke prikkel tot plassen, wordt een operatie vrijwel nooit toegepast, omdat revalidatietherapie effectiever is.

Om te voorkomen dat de symptomen “chronisch” worden en erger worden totdat ze het dagelijks leven belemmeren, is het noodzakelijk om contact op te nemen met uw gynaecoloog zodra deze symptomen optreden.

Tot de ernstigste complicaties van vaginale verzakking behoren vaginale zweren (veroorzaakt door wrijven tussen de geëxtrudeerde baarmoeder en de wanden van de vagina) en verzakking van andere bekkenorganen.

Een eventualiteit die op dezelfde manier wordt veroorzaakt door de verzwakking van de bekkenbodem.

Diagnose

Baarmoederverzakking (evenals de verzakking van andere bekkenorganen) wordt gediagnosticeerd door de gynaecoloog of uroloog via een bekkenonderzoek: na het luisteren naar de symptomen van de patiënt onderzoekt de specialist het vaginale kanaal en evalueert de positie van de baarmoeder met behulp van de speculum. Ten slotte vraagt hij de vrouw de bekkenbodemspieren aan te spannen om te begrijpen of deze haar functie blijven uitoefenen of dat deze niet overmatig verzwakt is.

Slechts in zeldzame gevallen kan verder onderzoek nodig zijn, zoals een echografie of een kernspinresonantie: over het algemeen kiest de gynaecoloog ervoor om dit alleen uit te voeren als het niet mogelijk is om met zekerheid de ernst van de verzakking vast te stellen.

Baarmoederverzakking: mogelijke therapieën en behandelingen

De behandeling van baarmoederverzakking hangt af van de ernst van de slip en of er andere bekkenorganen bij betrokken zijn.

Over het algemeen wordt, behalve in gevallen van extreme ernst, gekozen voor een conservatieve behandeling, waarbij pas wordt overgegaan op een operatie als deze faalt.

Baarmoederverzakking graad 1 heeft geen behandeling nodig

Uw arts zal u adviseren om overtollig gewicht te verliezen en zwaar tillen te vermijden.

Hij zal je ook leren hoe je een aantal bekkenbodemversterkende oefeningen kunt uitvoeren, bekend als “Kegel-oefeningen”.

Deze bestaan uit vrijwillige samentrekkingen van de spieren die de bekkenorganen ondersteunen: na het legen van de blaas worden de bekkenbodemspieren gedurende 5-10 seconden samengetrokken en gedurende dezelfde tijd losgelaten.

De oefening moet 2-3 keer per dag worden herhaald, waarbij series van 10 worden uitgevoerd en waarbij erop moet worden gelet dat de buikspieren, billen en benen niet bewegen.

Bij 2e, 3e en 4e graads baarmoederverzakking is een operatie noodzakelijk als de medisch-revalidatietherapie geen effect heeft.

In ieder geval wordt geprobeerd dit pad te vermijden door een specifieke conservatieve therapie op te zetten.

Vrouwen in de menopauze krijgen oestrogenen voorgeschreven, omdat juist de afname ervan – bij oudere patiënten – een verzwakking van de bekkenbodem veroorzaakt.

Een revolutionaire techniek bestaat dus uit ring- of kubuspessaria

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Ze zijn gemaakt van siliconen en vervangen chirurgische ingrepen.

Het kubuspessarium wordt alleen overdag gedragen als de vrouw staat en wordt 's avonds verwijderd voordat ze naar bed gaat.

Het ringpessarium, dat wordt gebruikt voor vrouwen die het elke dag moeilijk vinden om het aan- en uit te trekken, wordt door de arts ingebracht en gedurende 6 maanden bewaard, met een pauze van 20-30 dagen tussen de behandelingscycli.

Het pessarium wordt in de vagina ingebracht en dient om te voorkomen dat de bekkenorganen wegglijden: als de vrouw het goed verdraagt, kan dit soort behandeling zelfs levenslang effectief zijn.

Als deze behandelingen niet het gewenste resultaat opleveren, wordt er een operatie uitgevoerd.

Er zijn veel interventietechnieken, maar meestal worden hysterectomie en ophanging van de baarmoeder gebruikt.

In het eerste geval, voorbehouden aan vrouwen die geen kinderen meer willen/kunnen krijgen, wordt de baarmoeder verwijderd via een buikincisie, vaginaal werkend of via een minimaal invasieve laparoscopie.

Het ophangen van de baarmoeder daarentegen bestaat uit het terug in positie brengen van het orgaan door de ligamenten van de bekkenbodem te versterken door het gebruik van een synthetisch materiaal of door het creëren van een weefseltransplantatie.

De risico's van een operatie omvatten: