Barrett's slokdarm: vroege diagnose en behandeling

By Cristiano Antonino On Jan 27, 2023

De slokdarm van Barrett is een ziekte van de slokdarm waarbij het slijmvlies van de slokdarm wordt aangetast, meestal gerelateerd aan terugvloeiing van maagzuursap (gastro-oesofageale refluxziekte - GORZ)

Deze verandering, ook wel intestinale metaplasie genoemd ('metaplasie' van het Grieks voor 'transformatie'), is een omkeerbare toestand, maar kan, indien onbehandeld, bij een gelukkig bescheiden deel van de patiënten een precancereuze aandoening worden (eerst laaggradig en daarna hooggradige dysplasie) en verandert in de loop der jaren in een kwaadaardig neoplasma.

Barrett-slokdarm, bij wie wordt de ziekte gevonden?

De slokdarm van Barrett komt voor tussen de 0.5% en 2% van de volwassen wereldbevolking.

Het wordt met name vaak aangetroffen in:

mannen van blanke etniciteit;
tussen de 50 en 60 jaar oud;
patiënten met langdurige gastro-oesofageale reflux (vaak niet op de hoogte van en/of symptomatisch voor dergelijke reflux).

Om enkele cijfers te geven, volstaat het te vermelden dat tussen de 5 en 15% van de patiënten met symptomatische gastro-oesofageale refluxziekte Barrett-slokdarm heeft en dat dit op zijn beurt het risico op het ontwikkelen van oesofageale neoplasie tussen 30 en 120 keer hoger verhoogt dan in het algemeen. bevolking.

De manifestatie van refluxziekte is vaag en met een slecht klinisch beeld van de symptomen

Dit zijn, indien aanwezig, de zogenaamde typische symptomen

retrosternale brandend maagzuur (brandend);
epigastrische ongemakken (soms na het eten, soms op een lege maag);
postprandiale zwaarte;
gevoel van zure oprispingen die soms rechtstreeks terug de mond in gaan.

Soms omvat de symptomatologie zogenaamde atypische symptomen, die vaak door de patiënt zelf over het hoofd worden gezien, zoals:

hoesten;
heesheid;
keelpijn in de ochtend.

Juist vanwege deze indirecte en vage tekenen van gastro-oesofageale refluxziekte krijgen patiënten vaak laat een diagnose, met het risico dat het beeld, als het niet bekend is, zich pas in een vergevorderd stadium aandient.

Voor een eerste diagnose van Barrett-slokdarm moet de patiënt ondergaan

gastroscopie (EGDS);
biopsieën van het dysplastische slijmvlies en, indien aanwezig, van de laesies.

Het is een goed idee om te verwijzen naar een centrum met een hoog expertiseniveau, zowel op het gebied van endoscopie als op het gebied van pathologische anatomie, zodat het beeld niet wordt verward met slokdarmontsteking of andere zeldzamere aandoeningen van de slokdarm.

Classificatie en behandeling van Barrett's slokdarm

De classificatie van Barrett's slokdarm is gebaseerd op de zogenaamde Praagse classificatie.

Dit is een endoscopische classificatie, dus uitgevoerd tijdens de EGDS, waarmee de omvang kan worden gekwantificeerd, zowel in termen van de omtrek (C) als de afstand van de bovenrand (M).

Bij een dergelijke verdenking zal de deskundige endoscopist mucosale biopsieën moeten nemen volgens een zeer nauwkeurig protocol (Seattle-protocol met een groot aantal monsters genomen in de 4 kwadranten op verschillende niveaus van de slokdarm) om histologische bevestiging te verkrijgen van de Barrett-verdenking,' vervolgen de specialisten.

Deze biopsieën zullen worden geanalyseerd door een anatomisch patholoog, een expert in het beheer van deze gevallen, die een nauwkeurige diagnose van de toestand van het slijmvlies zal formuleren.

Aldus kan ofwel alleen intestinale metaplasie worden bevestigd, ofwel kunnen laesies die steeds verdachter worden in degeneratieve zin, variërend van lichte tot hoogwaardige dysplasie tot adenocarcinoom van de slokdarm, worden benadrukt.

De transformatie van dergelijke laesies van intestinale metaplasie naar adenocarcinoom van de slokdarm kan in de loop van de jaren een zeer langzaam proces zijn, maar het moet worden onderschept, gediagnosticeerd en behandeld.

Daarom is een multidisciplinaire aanpak van de ziekte essentieel, waarbij naast de chirurg ook de gastro-enteroloog, de endoscopist en de anatomopatholoog betrokken zijn.

Deze laatste is tevens de centrale specialist in de behandeling van de patiënt die is geëvolueerd van Barrett-slokdarm naar slokdarmkanker, en bij dit behandeltraject zijn ook andere beroepsfiguren betrokken, namelijk de oncoloog, radiotherapeut, radioloog, nucleair arts en verpleegkundig navigator.

Afhankelijk van de classificatie kan de slokdarm van Barrett op meerdere manieren worden behandeld:

farmacologische therapie met pompremmers en endoscopische follow-up;
chirurgische behandeling met antirefluxplastiek: Barrett's wordt in verband gebracht met gastro-oesofageale refluxziekte (GERD) en antirefluxplastiek vermindert/stopt het schadelijke effect van maagzuur op de slokdarm;
endoscopische behandeling, door middel van ablatie (oppervlakkige brandwond) of verwijdering (EMR – ESD) van het beschadigde deel van het slijmvlies.

Voeding en Barrett's slokdarm

Er is geen specifiek dieet voor de preventie of behandeling van Barrett-slokdarm.

We spreken dan ook van een dieet/dieet dat gastro-oesofageale reflux en daarmee ontsteking van de slokdarm tegengaat.

Het is ook noodzakelijk om voedings- en gedragsgewoonten te hebben die kunnen helpen bij het beheersen van reflux.

Deze omvatten:

grote maaltijden vermijden
een vetarm dieet volgen;
langzaam eten, goed kauwen;
niet naar bed gaan na het eten;
voedsel vermijden dat te warm of te koud is;
rook niet en drink geen alcohol.

Neoplastische ontwikkeling: diagnose en behandeling

Zodra een diagnose van vermoedelijke Barrett-slokdarm is gesteld, benadrukken biopsieën de aanwezigheid of afwezigheid van neoplastische laesies en, zo ja, stratificeren ze het risico van evolutie.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Als een diagnose van adenocarcinoom van de slokdarm wordt bevestigd, moet de patiënt onder de hoede worden genomen van het multidisciplinaire team, dat een gepersonaliseerd behandelingsalgoritme opstelt.

Er zal een aantal verdiepende onderzoeken worden uitgevoerd, zoals echo-endoscopie, thorax-abdomen-CT-scan, MRI- en PET-scan, en op basis van de preoperatieve stadiëring zal het behandeltraject worden bepaald.

De oprichting van multidisciplinaire teams die zich toeleggen op de pathologie heeft het mogelijk gemaakt om ideeën, wetenschappelijke kennis en dus beslissingen te delen, wat ongetwijfeld leidt tot betere behandelingsmogelijkheden voor de patiënt.

De taak van het multidisciplinaire team is ook om de patiënt in een zo goed mogelijke conditie naar de operatie te krijgen, zowel uit voedingsoogpunt als qua fysieke prestatiestatus, en daarom is de opvang van de patiënten door de fysiotherapeut en voedingsdeskundige fundamenteel.

Zodra alle preoperatieve onderzoeken zijn voltooid, kan de patiënt een directe kandidaat zijn voor een slokdarmresectie of, in de meeste gevallen, voor chemotherapie of chemoradiotherapie voorafgaand aan de operatie.

De bedoeling van een dergelijke behandeling, indien geïndiceerd, is om de grootte van de neoplastische laesie en eventuele vergrote lymfeklieren die aanwezig kunnen zijn te verkleinen, om zo de ziekte beter onder controle te krijgen en het risico op recidief op afstand te verkleinen.

Slokdarmoperatie

Een slokdarmoperatie is een van de meest complexe operaties van het spijsverteringsstelsel.

Het omvat het verwijderen van een deel van de maag en een deel van de slokdarm samen met de regionale lymfeklieren, waarbij het resterende deel van de slokdarm en het geconserveerde deel van de maag worden 'getubuleerd' en naar de thorax worden getransponeerd.

Vanwege de anatomische ligging van de maag en de slokdarm, vereist deze operatie een abdominale en een thoracale fase en kan ze worden uitgevoerd via de traditionele route in open chirurgie, maar tegenwoordig voornamelijk via de minimaal invasieve route, dwz door laparoscopie (in abdominale tijd) en thoracoscopie (in thoracale tijd).

Na de operatie kan de patiënt, na enkele dagen waarin kunstmatige voeding de calorie-inname garandeert, weer via de mond eten door zijn gewoonten een beetje aan te passen.

Het dieet moet worden gefractioneerd met kleine, frequente maaltijden, 5/6 keer met verschillende tussendoortjes verspreid over de dag en minder overvloedige hoofdmaaltijden.

Na enkele maanden is de kwaliteit van leven van de patiënt uitstekend en zijn er geen beperkingen.