Chronisch nierfalen: oorzaken, symptomen en behandeling

By Cristiano Antonino On Oktober 29, 2022

Chronisch nierfalen bestaat uit een progressieve, langzame en aanhoudende vermindering van de nierfunctie als gevolg van onomkeerbare vernietiging van de functionele eenheden van de nier (nefronen bestaande uit glomeruli, tubuli en bloedvaten, die onmisbaar zijn voor de eliminatie van urine en ongeveer een miljoen per nier bij een gezond persoon) en een daaruit voortvloeiende afname van de filtratiesnelheid van deze eenheden (glomerulifiltraat of GFR)

De oorzaken van nierfalen

Nierfalen wordt geïnitieerd door een initiële pathologie die een of meer structuren van het nefron heeft aangetast en nog steeds beïnvloedt, waaraan bepaalde adaptieve letselmechanismen moeten worden toegevoegd.

De belangrijkste ziekten die chronische nierziekte en vervolgens nierfunctiefalen kunnen veroorzaken (incidentiecijfers tussen haakjes) zijn:

Diabetes (45-50%): diabetische nefropathie met eiwitverlies.
Arteriële hypertensie (27-30%): glomerulosclerose.
Glomerulonefritis (12-15%): primair, secundair, erfelijk.
Ziekten van het renale interstitium: chronische pyelonefritis, enz.
Cystische ziekten: polycysteuze nier, cystische nier medullaire ziekte.
Verschillende oorzaken: bilaterale nierstenen, prostaathypertrofie, dyslipidemie, enz.

Nierinsufficiëntie: mechanismen van schade en diagnose

De onomkeerbare vernietiging van de nefronpopulatie maakt de eliminatie van opgeloste stoffen (restproducten van het metabolisme) in de nier onvoldoende.

De vermindering van de progressiesnelheid hangt af van het type pathologie waardoor het is begonnen, maar vooral van de vroegst toegepaste therapie.

Nefron-eenheden die anatomisch en/of functioneel nog intact zijn 'hyperfunctie' om, voor zover mogelijk, een veranderde en niet langer constante biochemie van het organisme te compenseren.

Naarmate het aantal inefficiënte nefronen toeneemt, neemt de glomerulaire filtraatwaarde (uitgedrukt als creatinineklaring) af, terwijl de creatininemie toeneemt (normale waarden: 0.8-1.12 mg/dl).

Chronische nierinsufficiëntie veroorzaakt in het lichaam, geleidelijk en lineair, een verlies van het normale evenwicht met belangrijke gevolgen, zoals het vasthouden van restproducten van het eiwitmetabolisme (ureum, urinezuur, creatinine, enz.), de verandering in zuurgraad -base balans, water-zoutretentie en de verminderde eliminatie en productie van bepaalde hormonen.

Deze trend moet zorgvuldig worden gevolgd met frequente laboratoriumonderzoeken.

Wanneer bepaalde pogingen tot compensatie, ondanks dieet- en farmacologische behandelingen, niet langer effectief blijken te zijn (de nierziekte duurt intussen voort!) bij het elimineren van alle of een deel van de stoffen die afkomstig zijn van een ingrijpend veranderd metabolisme, dan beginnen de klinische tekenen en symptomen te verschijnen die realiseer het beeld gedefinieerd als uremie of ESDR (End Stage Disease Renal).

Op dit moment is het tijd voor vervanging (dialyse en transplantatie).

Uit wat is gezegd, volgt dat de pathologische betrokkenheid van nierweefsel subtiel is, zelfs jarenlang wazige klinische beelden produceert en in het algemeen, althans in de vroege stadia, de patiënt geen zorgen maakt en helaas ook sommige artsen niet.

Dit kan worden onderscheiden en beschreven, volgens een progressieve timing, in vijf fasen.

Vroege diagnose is niet eenvoudig in de nefrologie!

Naast de progressieve vermindering van de nierfunctie is er de laatste jaren ook een verband aangetoond met een significante en belangrijke cardiovasculaire morbiditeit en mortaliteit die wordt begunstigd door chronische nierziekte zelf.

Het concept van de agressieve en dus verzwarende rol van cardiovasculaire risicofactoren die bijna altijd aanwezig zijn, zelfs als ze niet causaal zijn (hypertensie, diabetes, dyslipidemie), wordt benadrukt.

De studie van urine-eiwitten vormt een waardevolle marker van aanhoudende pathologie, maar tegelijkertijd vormen ze een risicofactor voor morbiditeit en mortaliteit.

In het licht van deze overwegingen komt het belang van laboratoriumgegevens naar voren voor het bestuderen van individuele veranderde systemen en ziekte-evolutie.

Nierfalen, de belangrijkste aandachtspunten worden hieronder opgesomd:

studie en behandeling van de initiële nierziekte, om de agressiviteit ervan te verminderen, vooral in de nieren;
onderzoeken die de nierfunctie en de snelheid van de regressieroute schatten (creatininemie, creatinineklaring met behulp van speciale formules en 24-uurs beoordeling van eiwitverlies of proteïnurie in de urine);
studie van de reflexen die een verminderde nierfunctie in het organisme produceert en die aandoeningen worden die de functionele achteruitgang van de nieren verder kunnen vergemakkelijken (veranderingen in het bloedbeeld, hormonen zoals parathormoon, elektrolyten zoals natrium, kalium en calcemie, glyco-lipideonderzoek , uricemie, enz.).

Het is niet nodig om de urinetest te noemen, die onvervangbaar, waardevol en goedkoop is voor de detectie, verificatie of uitsluiting van vele vormen van morbiditeit.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Dit laboratoriumonderzoek levert zoveel informatie op, waaronder het functioneren van de nieren en de detectie van nier- of extrarenale pathologieën, die door andere onderzoeken moeten worden geverifieerd.

Vaak is het nodig om 24-uurs urine op te vangen om enkele belangrijke onderzoeken uit te voeren (onderzoek naar eiwitten, elektrolyten, enz.).

Kortom, personen met chronische nierinsufficiëntie klagen niet over aandoeningen, behalve in de terminale of uremische fase, maar het is alleen het laboratorium dat hen in een vroeg stadium 'veroordeelt' met de bijbehorende ingrijpende veranderingen in het lichaam.

De resultaten van het laboratorium hebben dus een niet-substitueerbare functie en de therapeutische benadering (leefstijl en medicatie) moet op deze gegevens gebaseerd zijn, om de vervangingsfase (dialyse en transplantatie) zelfs met vele jaren uit te stellen.

Behandeling voor patiënten met chronisch nierfalen

Therapie richt zich zowel op de behandeling van de ziekte die de nierziekte veroorzaakte als op dieet en medicamenteuze therapie om de vermindering van de nierfunctie te vertragen (niet te genezen!)

Het dieet is in wezen gekoppeld aan de vermindering van eiwitten, waarbij de voorkeur wordt gegeven aan die welke als 'edel' worden gedefinieerd, omdat ze niet door het lichaam worden geproduceerd en in goede percentages voorkomen in vissen en landbouwhuisdieren.

Bij de preventieve en gemoduleerde verlaging van de eiwitinname, dat wil zeggen in relatie tot de verlaging van de nierfunctie, bleek dat het schadelijke effect van hyperfiltratie afnam en tegelijkertijd de afname van de nierfunctie afremde.

Uiteraard moeten naast eiwitreductie ook andere voedingsmiddelen worden 'aangepast' in kwantiteit en kwaliteit, zowel voor 'niercontrole' als voor eventuele cerebro-cardiovasculaire aandoeningen.

Medicijnen helpen de progressie van nierschade te vertragen. Vooral antihypertensiva, zoals ACE-remmers of angiotensine II-receptorantagonisten, geven een goed resultaat vanwege hun belangrijkste werking, namelijk het verwijden van de efferente arteriolen van de glomerulus.

Sommige calciumkanaalblokkers kunnen worden gecombineerd, omdat ze een antihypertensieve activiteit hebben, maar ook een werking op een 'spier' die leidt tot een vermindering van de contractie op het glomerulaire niveau door hyperfiltratie te verminderen.

Ten slotte mag niet worden vergeten dat sommige extrarenale factoren de nieren verder kunnen beschadigen en kunnen bijdragen aan een snellere progressie tot terminaal nierfalen.

Dit omvat vaak het 'normaliseren' van verhoogde bloeddruk (meestal zijn dezelfde geneesmiddelen die op glomerulair niveau werken voldoende), hyperurikemie, dyslipidemie in verschillende vormen en veranderd calcium-fosformetabolisme.