Giardiasis, de infectie veroorzaakt door de eencellige Giarda intestinalis

By Cristiano Antonino On Februari 5, 2023

Giardiasis is een belangrijke diarreeziekte die over de hele wereld voorkomt

Wat is Giardiasis?

Giardiasis is een belangrijke diarreeziekte die over de hele wereld voorkomt.

De flagellate protozoa Giardia intestinalis (voorheen bekend als G. lamblia of G. duodenalis), de veroorzaker ervan, is de meest voorkomende darmparasiet in de Verenigde Staten en de meest voorkomende protozoaire darmparasiet die wereldwijd wordt geïsoleerd.
Giardiasis vertegenwoordigt meestal een zoönose met kruisbesmetting tussen dieren en mensen.
G. intestinalis kan asymptomatische kolonisatie of acute of chronische diarreeziekte veroorzaken.

Het organisme is aangetroffen in maar liefst 80% van de onbehandelde watervoorraden van meren, beken en vijvers en in maar liefst 15% van de gefilterde watermonsters.

Infectie met Giardia intestinalis is meestal het gevolg van fecaal-orale overdracht of inname van besmet water

Verspreiding van persoon tot persoon komt vaak voor, waarbij 25% van de gezinsleden met besmette kinderen zelf besmet raakt.

Giardia heeft een van de eenvoudigste levenscycli van alle menselijke parasieten; de levenscyclus bestaat uit 2 stadia: (1) de trofozoiet, die vrijelijk voorkomt in de dunne darm van de mens; en (2) de cyste, die in de omgeving terechtkomt.

Bij inname van de cyste (zie de tweede afbeelding hieronder), die zich in verontreinigd water of voedsel bevindt, vindt excystatie plaats in de maag en de twaalfvingerige darm in aanwezigheid van zuur en pancreasenzymen.

De trofozoieten gaan naar de dunne darm waar ze zich snel vermenigvuldigen, met een verdubbelingstijd van 9-12 uur; als trofozoieten de dikke darm binnendringen, vindt encystatie plaats in aanwezigheid van neutrale pH en secundaire galzouten.

Cysten worden doorgegeven aan de omgeving en de cyclus wordt herhaald.

Giardia heeft een wereldwijde verspreiding en komt voor in zowel gematigde als tropische streken

Prevalentiecijfers variëren van 4-42%; in de geïndustrialiseerde wereld zijn de algemene prevalentiepercentages 2-5%.

In ontwikkelingslanden infecteert G. intestinalis zuigelingen op jonge leeftijd en is het een belangrijke oorzaak van epidemische kinderdiarree; prevalentiepercentages van 15-20% bij kinderen jonger dan 10 jaar komen vaak voor.

Giardiasis wordt veroorzaakt door de flagellaatprotozoa Giardia intestinalis (voorheen bekend als G lamblia)

Overdracht van persoon tot persoon. Overdracht van persoon op persoon, vaak geassocieerd met slechte hygiëne en sanitaire voorzieningen, is een primair infectiemiddel; luiers verschonen en onvoldoende handen wassen zijn risicofactoren voor overdracht door besmette kinderen; kinderen die naar kinderdagverblijven gaan, evenals medewerkers van kinderdagverblijven, hebben een hoger risico op infectie secundair aan fecaal-orale overdracht.

Watergedragen transmissie. Overdracht via water is verantwoordelijk voor een aanzienlijk aantal epidemieën in de Verenigde Staten, meestal na inname van ongefilterd oppervlaktewater; Giardia-cysten blijven levensvatbaar in koud water gedurende 2-3 maanden.

Geslachtsoverdracht. Geslachtsoverdracht vindt plaats via fecaal-orale besmetting; er zijn door voedsel overgedragen epidemieën gemeld, meestal secundair aan besmetting door geïnfecteerde voedselverwerkers.

Klinische tekenen en symptomen van giardiasis zijn de volgende:

Diarree. Diarree is het meest voorkomende symptoom van acute Giardia-infectie en komt voor bij 90% van de symptomatische proefpersonen; duidelijke of matige gedeeltelijke villeuze atrofie in de twaalfvingerige darm en het jejunum kan worden waargenomen in histologische secties van asymptomatische personen die geïnfecteerd zijn; Naast het verstoren van het slijmvliesepitheel, kunnen effecten in het darmlumen bijdragen aan malabsorptie en de productie van diarree.
Malaise, zwakte. Malaise of zwakte treedt op als gevolg van verlies van elektrolyten met diarree.
Opgezette buik. Buikkrampen, opgeblazen gevoel en winderigheid komen voor bij 70-75% van de symptomatische patiënten.
Onwelriekende, vettige ontlasting. De ontlasting wordt onwelriekend, papperig en vettig.
Anorexia en gewichtsverlies. Anorexia, vermoeidheid, malaise en gewichtsverlies komen vaak voor; gewichtsverlies komt voor bij meer dan 50% van de patiënten en bedraagt gemiddeld 10 pond.

De traditionele basis van de diagnose is de identificatie van Giardia intestinalis trofozoïeten of cysten in de ontlasting van geïnfecteerde patiënten via een ontlasting eicel en parasiet (O&P) onderzoek

Ontlasting onderzoek. Ontlastingsonderzoek voor trofozoieten of cysten is de traditionele methode voor het diagnosticeren van giardiasis; ten minste 3 stoelgangen met tussenpozen van 2 dagen moeten worden onderzocht op eicellen en parasieten; trofozoieten kunnen worden aangetroffen in verse, waterige ontlasting, maar vallen snel uiteen.
Detectie van ontlastingsantigeen. Er zijn verschillende tests om Giardia-antigeen in de ontlasting te detecteren in de handel verkrijgbaar; deze maken gebruik van een immunofluorescente antilichaam (IFA)-assay of een capture-enzym-linked immunosorbent-assay (ELISA) tegen cyste- of trofozoietantigenen; deze testen hebben een sensitiviteit van 85-98% en een specificiteit van 90-100%.
String-test. De touwtjestest (Entero-test) bestaat uit een gelatinecapsule met daarin een nylon touwtje met daaraan een gewichtje; de patiënt plakt het ene uiteinde van het touwtje op zijn of haar wang en slikt de capsule door; nadat de gelatine in de maag is opgelost, draagt het gewicht het touwtje in de twaalfvingerige darm; het slijm van de streng wordt onderzocht op trofozoïeten in een jodium- of zoutoplossing, of na fixatie en kleuring.

Standaardbehandeling voor giardiasis bestaat uit antibiotische therapie

Vloeistof therapie. Passende vocht- en elektrolytenbehandeling is van cruciaal belang, vooral bij patiënten met diarreeverliezen met een groot volume.
Eetpatroon. Er is geen speciaal dieet vereist; een aanzienlijk deel van de patiënten heeft symptomen van lactose-intolerantie (krampen, opgeblazen gevoel, diarree), en het kan nuttig zijn om gedurende enkele maanden een lactosevrij dieet te volgen.
Activiteit. Activiteitsbeperkingen zijn niet aangegeven; geïnfecteerde proefpersonen die het risico lopen de infectie te verspreiden, moeten echter worden geïsoleerd en behandeld

Antibioticatherapie is standaard bij de behandeling van giardiasis

antibiotica. De 2 belangrijkste klassen geneesmiddelen waarvan bewezen is dat ze gunstig zijn bij de behandeling van giardiasis, zijn nitroimidazolderivaten en acridinekleurstoffen; hoewel de meeste deskundigen metronidazol en tinidazol aanbevelen als voorkeursgeneesmiddelen omdat de korte behandelingsperioden een goede therapietrouw van de patiënt bevorderen, mislukt de behandeling in maar liefst 20% van de gevallen, waarschijnlijk vanwege resistentie; daarom kan behandeling met een tweedelijnsgeneesmiddel (bijv. mepacrine) noodzakelijk zijn.

Verpleegkundig management van een kind met giardiasis omvat het volgende:

Verpleegkundige beoordeling

Verpleegkundige beoordeling van een kind met giardiasis omvat:

Geschiedenis. De aard van de algehele klinische manifestaties bij getroffen patiënten wordt beïnvloed door tal van factoren, waaronder de parasietenbelasting, virulentie van het isolaat en de immuunrespons van de gastheer.
Fysiek examen. Lichamelijk onderzoek draagt niet bij aan de diagnose giardiasis; gewichtsverlies kan duidelijk zijn, maar er zijn geen bekende unieke fysieke bevindingen die kunnen worden toegeschreven aan giardiasis.

Verpleegkundige diagnose

Op basis van de beoordelingsgegevens zijn de belangrijkste verpleegkundige diagnoses:

Diarree gerelateerd aan darminfecties.
Vloeistofvolumetekort gerelateerd aan GI-verliezen.
Verminderd gevoel van comfort: pijn gerelateerd aan gladde spierspasmen.
Hyperthermie gerelateerd aan afname van de bloedsomloop secundair aan uitdroging.

Planning en doelen voor verpleegkundige zorg

De belangrijkste doelstellingen voor het plannen van verpleegkundige zorg voor patiënten met Giardiasis zijn:

De cliënt houdt de vocht- en elektrolytenbalans in stand.
De pijn van de cliënt zal verloren gaan of verminderen.
De cliënt zal een verhoogde eetlust vertonen, gewicht volgens leeftijd.
De cliënt zal normothermie behouden die wordt aangegeven door de afwezigheid van tekenen en symptomen van hyperthermie.

Verpleeginterventies

Verpleegkundige interventies voor een kind met giardiasis omvatten het volgende:

Herstel de vocht- en elektrolytenbalans. Weeg de patiënt dagelijks en noteer het verminderde gewicht; recordaantal en consistentie van ontlasting per dag; gebruik indien gewenst een opvangbak voor fecale incontinentie voor een nauwkeurige meting van de output; monitoren en vastleggen van in- en output; let op oligurie en donkere, geconcentreerde urine; bespreek het belang van vloeistofvervanging tijdens diarree-episodes.
Verminder pijn of ongemak. Beoordeel de omvang en kenmerken van pijn; geef een warm kompres op de buik; leer de cliënt en zorgverleners over methoden om af te leiden van de pijn, en stel een houding in die de pijn kan verminderen.
Hyperthermie verbeteren. Zorg voor lauwe sponsbaden; antipyretica toedienen zoals voorgeschreven.

Evaluatie

Doelen worden bereikt, zoals blijkt uit:

De cliënt herstelde de normale vocht- en elektrolytenbalans.
De pijn van de cliënt werd verminderd.
De cliënt vertoonde een verhoogde eetlust, gewicht volgens leeftijd.
De cliënt handhaafde normothermie, aangegeven door de afwezigheid van tekenen en symptomen van hyperthermie.

Documentatie bij een kind met giardiasis omvat:

Individuele bevindingen, waaronder factoren die van invloed zijn op interacties, aard van sociale uitwisselingen, bijzonderheden van individueel gedrag.
Culturele en religieuze overtuigingen en verwachtingen.
Plan van zorg.
Lesplan.
Reacties op interventies, onderwijs en uitgevoerde acties.
Bereiking of vooruitgang in de richting van het gewenste resultaat.

gerelateerde berichten