Emergency Live | Fascicular Tachycardia: how to face it?

Hartfalen: oorzaken, symptomen en behandeling

By Cristiano Antonino On 5 november 2022

Hartfalen is de aandoening waarbij het hart niet in staat is voldoende bloed naar alle organen en delen van het lichaam te pompen. De aandoening wordt ook hartfalen genoemd, hoewel deze term beter geschikt zou zijn om de stadia van hartfalen aan te duiden die worden gekenmerkt door overmatige vochtophoping en/of aantasting van de functie van andere organen veroorzaakt door een storing van het hart.

Een dergelijke insufficiëntie is een veel voorkomende aandoening en treft meer dan 5% van de mensen ouder dan 70 jaar.

In de meeste gevallen is het een chronische aandoening die gedurende het hele leven moet worden gevolgd en behandeld.

CARDIOBESCHERMING EN CARDIOPULMONALE RESUSCITATIE? BEZOEK NU DE EMD112 BOOTH OP EMERGENCY EXPO OM MEER TE LEREN

Wat zijn de oorzaken van hartfalen?

Hartfalen kan verschillende oorzaken hebben, waarvan de meest voorkomende zijn:

hoge bloeddruk (hypertensie), vooral indien onbehandeld: dit verhoogt het werk van het hart, dat na verloop van tijd vergroot kan worden (dwz hypertrofie kan ontwikkelen) en vermoeid raakt;
coronaire hartziekte (ziekte van de slagaders die arterieel bloed naar de hartspier transporteren), vooral als dit heeft geleid tot een of meer hartaanvallen, die het vermogen van het hart om samen te trekken verminderd hebben;
ziekten van de hartspier (myocardiopathieën of cardiomyopathieën), meestal van onbekende oorsprong, minder vaak kunnen ze het gevolg zijn van de inname van stoffen die toxisch zijn voor het hart (bijv. overmatige alcoholische dranken of bepaalde geneesmiddelen die worden gebruikt bij kankertherapie), of virale infecties (myocarditis); er zijn ook vormen met erfelijke kenmerken (familiaire myocardiopathieën)
aandoeningen van de hartkleppen (valvulopathieën) en misvormingen van het hart die vanaf de geboorte aanwezig zijn (aangeboren hartaandoeningen), die een toename van het hartwerk en/of een verandering (overmaat of tekort) van de stroom in de longvaten veroorzaken.

Welke aandoeningen worden veroorzaakt door hartfalen?

De belangrijkste klachten (symptomen) veroorzaakt door hartfalen zijn:

vermoeidheid (asthenie), gemakkelijk vermoeid raken, verminderd vermogen om lichamelijke inspanning te leveren en, in meer gevorderde vormen, zelfs lichtere activiteiten (bijv. aankleden);
kortademigheid en kortademigheid (dyspneu) tijdens inspanning (intens, matig of licht, afhankelijk van de graad van de ziekte), of zelfs in rust; kenmerkend voor hartfalen is de moeilijkheid om te ademen tijdens het liggen, wat het zitten verbetert of het nodig maakt om 2 of meer kussens te gebruiken om te slapen;
zwelling (oedeem) door ophoping van vocht in de zachte weefsels van de benen; het kan merkbaar zijn (schoenen voelen strak aan, sokken laten een merkteken achter), maar kan soms alleen worden herkend door te observeren dat drukken met de vingers rond de enkel of op de voorkant van het been een merkteken achterlaat; het manifesteert zich vooral in de avond
het gevoel van een opgezette buik (soms met pijn in de mond van de maag of aan de rechterkant, optredend tijdens lichamelijke activiteit of na zelfs niet-overvloedige maaltijden) als gevolg van spijsverteringsproblemen als gevolg van verminderde bloedtoevoer naar het spijsverteringsstelsel en accumulatie van vocht in de lever;
het gevoel van hartkloppingen, versnelde hartslag (tachycardie) of vertraagde hartslag (bradycardie) of anderszins onregelmatige hartslag (aritmie);
duizeligheid of draaierigheid, over het algemeen geen probleem indien van korte duur of geassocieerd met de verandering van liggen of zitten naar staan; moet onmiddellijk aan de arts worden gemeld als deze onafhankelijk is van de verandering van houding en gepaard gaat met versnelling, vertraging of onregelmatigheid van de hartslag.

Hoe wordt hartfalen behandeld?

Hartfalen is in de meeste gevallen een chronische aandoening; daarom verdient het levenslange follow-up en behandeling.

Slechts in enkele gevallen (bijvoorbeeld een operatie voor een klepziekte die nog niet tot onomkeerbare schade aan de hartspier heeft geleid) is definitief herstel mogelijk.

KWALITEIT AED? BEZOEK DE ZOLL-STAND OP EMERGENCY EXPO

Het doel van de behandeling is het leven te verlengen en de kwaliteit van leven van de patiënt met hartfalen te verbeteren.

De behandeling van hartfalen is gebaseerd op medicijnen en sommige niet-farmacologische behandelingen, waarvan de belangrijkste bepaalde hartoperaties zijn en, recentelijk, de toepassing van elektrische apparaten zoals defibrillators en pacemakers.

Een integraal onderdeel van het therapeutische programma is het aannemen van een geschikte levensstijl, zowel wat betreft algemene cardiovasculaire preventiemaatregelen als met betrekking tot bepaalde specifieke regels (vermindering van de zoutinname, beperking van de water- en vochtinname in het algemeen), die in het onderwerp met hartfalen krijgt een bijzondere waarde.

Geneesmiddelen voor hartfalen

De farmacologische therapieën die tegenwoordig beschikbaar zijn, hebben een substantiële verbetering mogelijk gemaakt in het natuurlijke beloop van patiënten met hartfalen.

Er zijn geneesmiddelen die enkele van de meest invaliderende symptomen van hartfalen kunnen behandelen (dit is het geval bij diuretica met betrekking tot vochtretentie) en andere die de onderliggende mechanismen van hartfalen kunnen tegengaan, vertragen of zelfs omkeren.

De meeste patiënten met hartfalen nemen verschillende medicijnen; hoewel het moeilijk en ongemakkelijk kan zijn om zoveel verschillende medicijnen in te nemen, is het doel om de compenserende toestand (en dus het welzijn van de patiënt) zo lang mogelijk in stand te houden en zoveel mogelijk medicijnen te gebruiken die kunnen 'genezen'. ' hartfalen, waardoor het hart niet verslechtert of zelfs verbetert.

De klassen van geneesmiddelen die het meest worden gebruikt bij de behandeling van hartfalen worden hieronder vermeld.

Het is duidelijk dat niet alle patiënten alle hier genoemde medicijnen hoeven te gebruiken

Diuretica: ze elimineren de vloeistofoverbelasting die optreedt als gevolg van hartfalen. De dosis van het diureticum kan variëren afhankelijk van de behoeften van de patiënt, die onder bepaalde omstandigheden in staat moet zijn om dit geneesmiddel 'zelf te beheren' (bijv. verhoging van de dosering bij gewichtstoename van meer dan 1.5-2 kg van de ene op de andere dag een teken van toenemende waterretentie). De meest voorkomende bijwerkingen zijn een lagere bloeddruk, krampen en verlaagde kaliumspiegels in het bloed.

digitalis: verhoogt het vermogen van het hart om samen te trekken en vermindert de frequentie van slagen. Het is nuttig bij het verbeteren van de symptomen bij patiënten met meer gevorderd hartfalen. Digitalis-spiegels in het bloed moeten periodiek worden gecontroleerd om overdosering te voorkomen, die overmatige vertraging van de hartslag, ritmestoornissen en misselijkheid kan veroorzaken.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

ACE-remmers: ze werken als vasodilatatoren, verlagen de bloeddruk en verminderen zo het werk van het hart; ze gaan ook enkele van de mechanismen van progressie van hartfalen tegen, waardoor ze een 'genezend' effect hebben. Deze geneesmiddelen werken niet alleen in op sommige symptomen van hartfalen, maar kunnen ook het leven verlengen van patiënten die aan hartfalen en/of hartfalen lijden, waardoor hun prognose wordt verbeterd. Ze worden ook gebruikt bij de behandeling van hoge bloeddruk en na een hartinfarct. De meest voorkomende bijwerkingen zijn hoesten, overmatige verlaging van de bloeddruk en, veel zeldzamer, verhoogde kaliumspiegels in het bloed en verslechtering van de nierfunctie-indexen. Om deze problemen te voorkomen, begint men meestal met lage doses, verhoogt u deze geleidelijk en controleert periodiek laboratoriumtests.

Angiotensine II-receptorremmers: ze werken met een mechanisme dat vergelijkbaar is met dat van ACE-remmers, hoewel hoesten minder vaak voorkomt bij de bijwerkingen.

Bètablokkers: ze werken door de hartslag, bloeddruk en uiteindelijk het werk van het hart te verlagen, waardoor de hartspier geleidelijk zijn energiereserves kan aanvullen. Bètablokkers kunnen de neiging van het falende hart om te verwijden en steeds minder samen te trekken, omkeren. Naast het verbeteren van de pompfunctie van het hart, kunnen deze medicijnen ook het leven verlengen. Ze worden ook gebruikt bij hoge bloeddruk, angina (pijn op de borst als gevolg van verminderde bloedtoevoer naar de hartspier) en een hartaanval. Bij patiënten met hartfalen vereist het gebruik ervan bij het begin van de behandeling grote voorzichtigheid: om deze therapie te starten en op de juiste dosis te brengen, moet men beginnen met zeer lage doses die geleidelijk worden verhoogd. In het begin, juist omdat bètablokkers het werk van het hart verminderen, kunnen patiënten zich vermoeider voelen en in sommige gevallen kan decompensatie verergeren. De meest voorkomende bijwerkingen houden precies verband met deze effecten op het hart en hun vermogen om astma te verergeren bij gepredisponeerde personen.

Anti-aldosterica: deze medicijnen zijn diuretica die als zodanig nauwelijks effectief zijn, maar vergeleken met de andere hebben ze de bijzonderheid dat ze kaliumverlies belemmeren, een van de meest gevreesde bijwerkingen van diuretica die worden gebruikt om waterretentie tegen te gaan. Onlangs is aangetoond dat spironolacton, de stamvader van deze farmacologische klasse, het leven verlengt van patiënten met gevorderd hartfalen.

ARNI – Sacubitril/valsartan: ARNI (neprilysine- en angiotensinereceptorantagonisten) zijn de nieuwe klasse geneesmiddelen die worden gebruikt bij de innovatieve therapeutische behandeling van hartfalen. De combinatie van de twee actieve ingrediënten van Sacubitril en valsartan activeert een hormonaal mechanisme dat het voor de eerste keer mogelijk maakt om de effecten van het natriuretisch peptidesysteem te versterken (verhogen van de natriumeliminatie via de urine) en tegelijkertijd de remming van de renine te handhaven. -angiotensinesysteem (regulatie van de bloeddruk).

Van innovatieve therapie met Sacubitril/valsartan is aangetoond dat het de mortaliteit door cardiovasculaire oorzaken met 20 procent vermindert in vergelijking met referentietherapie, wat bij jongere patiënten met chronisch hartfalen met verminderde ejectiefractie leidt tot een verlenging van de overleving met anderhalf jaar, met pieken tot 2 jaar.

SGLT2-remmers: dit is een nieuwe klasse van hypoglykemische geneesmiddelen die de meest invaliderende symptomen van hart- en vaatziekten kunnen verminderen. Ze werken op de verlaging van de bloedglucose door een verhoging van de urinaire glucose-excretie te veroorzaken, zodat dit ook de verlaging van de bloeddruk (gemiddeld 4 mmHg) zou beïnvloeden, secundair aan de vermindering van natrium en circulerend volume, wat aanzienlijke cardiovasculaire voordelen oplevert.

Klinische onderzoeken hebben aangetoond dat Empagliflozine, Canagliflozine en Dapagliflozine de SGLT2-remmers die zijn goedgekeurd voor de behandeling van diabetes mellitus type 2 en die significante resultaten hebben opgeleverd voor de vermindering van het cardiovasculaire risico, zijn.

Veel andere geneesmiddelen kunnen worden gebruikt door patiënten met hartfalen, ook afhankelijk van de aanwezigheid van andere ziekten of specifieke indicaties.

Dit is het geval met sommige anti-aritmica, anticoagulantia (vooral in het geval van gelijktijdig bestaand atriumfibrilleren), plaatjesaggregatieremmers, statines (geneesmiddelen die het plasmacholesterolgehalte kunnen verlagen), nitroderivaten en calciumantagonisten, vitamines, ijzer en recentelijk erytropoëtine, die worden gebruikt om bloedarmoede te bestrijden, die de symptomen van patiënten met hartfalen kan verergeren.

Kan hartfalen worden behandeld met alleen medicatie?

De meeste patiënten met hartfalen kunnen alleen met medicatie worden behandeld.

In de afgelopen twee of drie jaar is het nut van interventionele procedures (implantatie van een biventriculaire pacemaker of Defibrillator) of hartchirurgie (correctie van mitralisinsufficiëntie, plastische chirurgie of ventriculaire remodellering) is ingeburgerd, die de medische therapie niet vervangt maar aanvult.