Laten we het hebben over hypochondrie: hypochonders zijn over het algemeen gezonde individuen die echt denken dat ze ziek zijn

Gewoonlijk heeft de hypochonder de neiging om milde of niet-specifieke symptomen te overschatten en ze te interpreteren als tekenen van ernstige, vaak zeldzame en onwaarschijnlijke ziekten.

Zo kan een jonge, fitte hypochonder met een lichte pijn in zijn linkerarm, bijvoorbeeld door een eenvoudige epicondylitis, zichzelf ervan overtuigen dat hij een hartinfarct heeft.

De hypochonder besteedt veel tijd aan het lezen van medische artikelen om 'meer te weten te komen' over de ziekte die hij denkt te hebben, met als doel een soort zelfdiagnose te stellen - een vroege diagnose.

Naast de meer typische en wijdverbreide neurotische vorm, dwz gekoppeld aan een angststoornis van het subject, kunnen sommige ernstige manifestaties van hypochondrie, bijv. in de aanwezigheid van wanen en hallucinaties, worden geclassificeerd als echte psychische stoornissen; in dit geval wordt hypochondrie gedefinieerd als een somatoforme stoornis, vergelijkbaar met psychosomatische ziekten.

Hoe wijdverbreid is hypochondrie?

Mannen en vrouwen worden in hetzelfde percentage (2%) door hypochondrie getroffen en de leeftijdsgroep die het meest door de ziekte wordt getroffen, is tussen de veertig en vijftig.

De term 'hypochondrie' is afgeleid van het Griekse ὑποχόνδρια:

υπό: achtervoegsel dat 'onder' betekent;

χονδρίον: betekent het kraakbeen van het ribbenmembraan.

Het was daarom een ​​term die werd gebruikt om een ​​aandoening aan te duiden die door de patiënt vaak werd gelokaliseerd ter hoogte van de abdominale fascia, en die bijgevolg werd behandeld met therapieën die werden gebruikt bij abdominale pathologieën.

Pas recentelijk realiseerde men zich dat de oorzaak van doorverwezen buikpijn gerelateerd was aan psychologische aspecten van het individu en niet aan een organische abdominale pathologie.

Symptomen gemeld door de hypochondrische patiënt

De typische symptomen die door de hypochonder worden gemeld, zijn vaak gerelateerd aan theoretische zenuw-, ademhalings-, gastro-intestinale en/of cardiovasculaire aandoeningen.

De symptomen kunnen in feite niet verwijzen naar een pathologie, of ze kunnen minder ernstig zijn dan de hypochondrische patiënt denkt of uiteindelijk wijzen op een veel minder ernstige pathologie dan gedacht.

Hoewel ze van persoon tot persoon verschillen, zijn dergelijke symptomen van hypochondrie klassiek:

• gastro-intestinale symptomen (diarree, constipatie, slechte spijsvertering, meteorisme, winderigheid, veranderde kleur/consistentie van de ontlasting...)
• aritmieën (tachycardie, atriale extrasystolen, hartkloppingen…);
• spier- of osteoarticulaire pijn;
• chronische hoofdpijn;
• ademloosheid;
• angst;
• tachypneu (verhoogde ademhalingsfrequentie);
• dyspneu (moeilijk ademhalen).

Kenmerken die wijzen op hypochonder gedrag

De hypochonder, zoals al herhaaldelijk gemeld, heeft de neiging om

• symptomen melden die niet echt aanwezig zijn
• symptomen melden die ernstiger zijn dan de ernst van het symptoom;
• een ziekte vermoeden die niet echt bestaat;
• vermoed een pathologie die veel ernstiger is dan de bestaande;
• vermoeden van een zeldzame en onwaarschijnlijke pathologie.

De gemelde symptomen – volgens de hypochonder – hebben sterk de neiging om aan te houden en worden gemeld, zelfs na een grondige medische evaluatie, waarbij het praktisch zeker is dat deze symptomen niet wijzen op een daadwerkelijke pathologie, of in ieder geval niet een pathologie die ernstig genoeg is om de het niveau van angst en angst van de hypochonder.

Vaak wil de hypochonder een 'second opinion' en gaat hij constant op zoek naar een arts die eindelijk de pathologie zal bevestigen waarvan hij overtuigd is dat hij die heeft.

Vaak herleidt de hypochonder 'triviale' symptomen tot zeldzame en onpraktische ziekten, bijvoorbeeld een simpele piepende ademhaling in zijn hoofd wordt 'Ik heb lymfangioleiomyomatose'.

Er moet aan worden herinnerd dat de hypochonder, in tegenstelling tot de patiënt met het Münchhausen-syndroom, te goeder trouw is, dwz hij gelooft echt dat hij een bepaalde pathologie heeft en in zijn hart weet hij dat hij geen symptomen verzint.

Oorzaken van hypochondrie

Een van de belangrijkste oorzaken van hypochondrie zijn angst en depressie, en vanuit psychologisch oogpunt kan het worden gedefinieerd als een afweermechanisme tegen een intern of extern gevaar dat verband houdt met het relationele en sociale leven of de persoonlijke identiteit.

Het doel van de hypochonder, bewust of onbewust, is om afstand te nemen van de werkelijke oorzaak van gevaar (bijvoorbeeld een ziekte), of van de oorzaak van een mislukking in het leven (bijvoorbeeld in studie, werk, gezin) en het geruststellende en zorgzame manifestaties die door de omgeving naar hem worden uitgevoerd.

Behandeling van hypochondrie

Bij de behandeling van hypochondrie is cognitieve gedragstherapie waarschijnlijk het beste hulpmiddel.

Dit is een korte psychotherapie, meestal wekelijks, waarbij de patiënt een actieve rol speelt bij het oplossen van zijn of haar probleem en zich samen met de therapeut richt op het aanleren van meer functionele manieren van denken en handelen, met als doel de vicieuze cirkels van hypochondrie.

Hoe dan ook, het behandelen van hypochondrie kan bijzonder moeilijk zijn, omdat mensen er nooit helemaal zeker van zijn dat de oorzaak van hun kwalen alleen psychologisch is, en ze zijn zelfs sterk overtuigd van het tegenovergestelde.

In het algemeen is psychotherapie alleen echt mogelijk in die gevallen waarin de persoon zich onophoudelijk zorgen maakt dat hij of zij ziek is, maar zich, althans gedeeltelijk, realiseert dat zijn of haar zorgen overdreven en ongegrond zijn.

Hypochondrie en farmacologische ondersteuning

De farmacologische behandeling van hypochondrie is in principe gebaseerd op antidepressiva, zowel tricyclische als SSRI's.

De laatste klasse is beter beheersbaar en heeft minder bijwerkingen dan de eerste.

Aangezien hypochondrie vaak wordt gelijkgesteld met een obsessief-compulsieve stoornis, waarbij de zorgen van de patiënt worden beschouwd als obsessies voor de ziekte, weerspiegelt de medicamenteuze therapie de richtlijnen voor deze aandoening, waarbij hoge doses serotonerge antidepressiva gedurende langere perioden worden ingenomen.

In milde vormen kan het voorschrijven van alleen benzodiazepinen voldoende zijn, maar is over het algemeen geen vorm van genezing van hypochondrie en slaagt het er alleen in om op korte termijn angst te sussen.

Medicamenteuze therapie is soms onmogelijk bij de hypochondrische patiënt, omdat de patiënt vaak geneigd is medicijnen af ​​te wijzen, uit angst dat ze alleen maar verdere schade aan hun toch al 'zieke' lichaam zullen veroorzaken.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Angst: een gevoel van nervositeit, zorgen of rusteloosheid

Veiligheid van de redder: percentages van PTSS (posttraumatische stressstoornis) bij brandweerlieden

Hypochondrie: als medische angst te ver gaat

Psychiater: 'Met Covid doemt de dreiging van hypochondrie op. Niemand voelt zich veilig”

Bron:

Medicina online