Pubalgie is in wezen pijn in de schaamstreek, dat wil zeggen de lies. In de loop der jaren is het synoniem geworden voor pijn die een spiergroep aantast, de adductoren, die de naam (rectus abductor-syndroom) draagt, omdat het zowel het bovenste deel van de buik (rectus abdominis-pees) als het binnenste deel van de dij aantast ( adductor pees)

Het is een aandoening die typisch sporters treft, vooral degenen die voetbal, ijshockey of basketbal spelen, met meer mannen dan vrouwen.

Wat is pubalgie?

Pubalgie is in wezen te wijten aan herhaalde microtrauma's en behoort tot de familie van pathologieën die te wijten zijn aan functionele overbelasting, bijna altijd veroorzaakt door niet-pijnlijke bewegingen, bekend als submaximale bewegingen, die het onderwerp maakt bij het veranderen van richting of het veranderen van snelheid.

In het voetbal is het bijvoorbeeld te wijten aan het buigen van de romp en adductie van de dij om de bal te trappen.

Het ontstaat dus niet door een enkel trauma, maar bijna altijd door een overbelasting op spierniveau, vooral op peesniveau.

De term pubalgie is niet echt correct, omdat er veel pathologieën zijn die pijn op schaamniveau kunnen veroorzaken, zoals:

• artrose van de heup;
• buikpijn;
• liesbreuk;
• spier blessure.

Het is een syndroom, er is geen ziekte op zich, tenzij men spreekt van rectus adductor syndroom.

Het verschil tussen pubalgie en spierletsel

Zorg er dus voor dat je het niet verwart met een spierblessure!

Pubalgie is een aandoening die zich na enige tijd manifesteert en na vele herhaalde asymptomatische trauma's als gevolg van sport, terwijl spierletsel het gevolg is van een gewelddadig en onmiddellijk gebaar.

Hoe pubalgie zich manifesteert

De klassieke manifestaties van pubalgie (schaampijn) treden voornamelijk op wanneer een persoon de adductoren gebruikt, dat wil zeggen bij het uitvoeren van onmiddellijke bewegingen, zoals:

• opstaan ​​uit een stoel
• een paar stappen lopen;
• Een bal schoppen.

Het is deze pijn die de sporter ertoe brengt om naar de dokter te gaan voor een juiste diagnose.

Diagnose

De diagnose pubalgie wordt meestal klinisch gesteld door middel van een medisch onderzoek.

Vaak is echter een röntgenfoto van het bekken nodig om de mogelijkheid van heupartrose of een ontstekingsproces van de symphysis pubica uit te sluiten.

Het fundamentele onderzoek dat een differentiële diagnose mogelijk maakt, vooral bij liesbreuken, is zeker echografie.

Als dit eenmaal is gedaan, kan een MRI-scan worden toegevoegd, hoewel een echografie en een röntgenfoto van het bekken meer dan voldoende zijn.

Hoe pubalgie te behandelen?

Zoals alle aandoeningen van overbelasting, is de onmiddellijke behandeling van pubalgie gebaseerd op 3 belangrijke factoren:

• rust (tot 3 maanden of langer);
• steroïdeloze ontstekingsremmers;
• ijs.

Dit zijn de traditionele remedies voor alle overbelastingscondities, waarna er specifieke behandelingen zijn voor elk lichaamsgebied.

In de loop der jaren zijn er een aantal behandelingen geweest die als succesvol zijn beschreven, maar geen van hen heeft geleid tot echt herstel.

Wat het beste werkt, is fysiotherapie, die is gebaseerd op:

• kinesiotherapie, vooral rekoefeningen voor de adductoren;
• massage therapie;
• het gebruik van een speciaal elastisch pak, dat met name de dij en het bekken comprimeert en pijnklachten verlicht.

Daarnaast zijn er ook andere fysieke therapieën, zoals:

• tecar therapie
• echografie;
• laser;
• schokgolven;

infiltratieve therapieën op basis van:

• het gebruik van corticosteroïden die in de adductoren worden geïnjecteerd;
• PRP (Platelet Rich Plasma) therapie, ook in de adductoren;
• Prolotherapie, veel gebruikt in de VS, op basis van dextrose en lokale anesthetica die lokaal worden geïnjecteerd.

In de meest ernstige gevallen wordt gekozen voor een chirurgische behandeling, voornamelijk wanneer een liesbreuk aanwezig is, die vaak wordt aangezien voor pubalgie.

In dit geval kunnen, zoals hierboven vermeld, echografieën van groot nut zijn voor een differentiële diagnose.

Een liesbreukoperatie wordt uitgevoerd door een algemeen/abdominaal chirurg.

Er wordt ook een soort operatie aan de pezen uitgevoerd, zoals littekenvorming en strekken, die de conditie van de adductoren kan verbeteren, maar het is een zeer zeldzame gebeurtenis waar ik persoonlijk nooit mee te maken heb gehad.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Polsfractuur: hoe het te herkennen en te behandelen?

Fractuur van de knieschijf: operatie en revalidatie

Hoe worden prothetische infecties behandeld?

Femoroacetabulaire impingement (FAI): behandeling en herstel

Bron:

GSD