De term zelfbeschadiging wordt gebruikt om het gedrag te beschrijven waarbij men zichzelf schade toebrengt zonder enige suïcidale bedoeling

Gedwongen migratie en zelfbeschadiging: wat is de relatie?

Er is waargenomen dat complexe en traumatische gebeurtenissen in het leven van een individu, zoals de ervaring van gedwongen migratie, in verband kunnen worden gebracht met bepaald zelfbeschadigend gedrag (Gratz, 2006).

Het proces van aanpassing, assimilatie en integratie aan een nieuwe culturele context kan in feite de oorzaak worden van wijdverbreid en doordringend trauma, dat kan worden gedefinieerd als 'alledaags microtraumatisme' (Risso en Boeker, 2000).

Dit soort microtrauma komt voort uit een reeks moeilijkheden waaraan de migrant wordt blootgesteld: het verlies van de vanzelfsprekendheid van de dagelijkse ervaring, voortdurend doorkruist door onbegrijpelijke elementen die voortdurend moeten worden onderworpen aan interpretatief werk; de breuk van de fundamentele band met de oorsprong die de oorzaak wordt van voortdurende vragen; de behoefte aan een onophoudelijk werk van identiteitsherstel, aangezien ze niet langer een groepslichaam hebben om zichzelf te vormen.

Dit alles wordt vaak toegevoegd aan eerdere traumatische ervaringen tijdens de reis naar het gastland.

Wanneer de traumatische waarde van deze gebeurtenissen groter is dan het vermogen van het individu om met de pijn om te gaan, kan het lichaam een ​​theater van lijden en een aanvalsobject worden.

Het gevoel niet in staat te zijn om in een psychische of culturele 'vorm' te bestaan, kan een gevoel van ondraaglijke ontoereikendheid opwekken en een sterke zelfhaat veroorzaken die zich op een verwoestende manier op het lichaam kan manifesteren, soms zelfs pijn aan zichzelf toebrengend, precies in een poging een plaats te vinden voor deze gewelddadige haat tegen zichzelf (De Micco, 2019).

Het risico op zelfbeschadiging kan worden verergerd door drie risicofactoren:

• Verhinderd erbij horen (eenzaamheid; afwezigheid van wederzijds zorgzame relaties)
• Ervaren last (geloven dat iemand zo onvolmaakt is om verantwoordelijkheid op anderen uit te oefenen; affectief geladen idee van zelfhaat)
• Aangeleerd vermogen (langdurige blootstelling aan negatieve gebeurtenissen en fysiek en/of psychisch pijnlijke ervaringen) (Joiner, 2005).

Gevoelens van niet-erbij horen, isolement, machteloosheid, nutteloosheid, schuld en schaamte, opgenomen in de drie bovengenoemde variabelen, komen voor in bijna alle ervaringen van gedwongen migratie, dus het wordt gemakkelijk te begrijpen hoe het risico op het plegen van zelfbeschadigende handelingen aanzienlijk wordt beter uitgesproken.

Zelfbeschadiging, een risicovol doelwit: alleenstaande minderjarige vreemdelingen

Zoals blijkt uit de literatuur over dit onderwerp, lijkt zelfbeschadiging als gevolg van migratiegebeurtenissen een meer waarneembaar gedrag tijdens de adolescentie.

De ontworteling, het verlaten van de sociale en culturele context van verbondenheid, de reis en de aankomst in een nieuw land, vaak geconfronteerd zonder de steun en emotionele steun van familieleden, kunnen stressfactoren vormen die nog moeilijker zijn om mee om te gaan voor adolescenten die gelijktijdig geconfronteerd met fysieke, cognitieve en sociaal-emotionele veranderingen, waaronder de ontwikkeling van autonomie en identiteit.

Als gevolg van deze moeilijkheden kan het lichaam een ​​waar 'slagveld' worden, een middel om de ervaren pijn en angst te uiten.

Zelf toegebrachte pijn is in dit geval een manier om aan het lijden te ontsnappen of het te verdunnen, in een soort 'knaller' die het mogelijk maakt om niet meer aan andere dingen te denken.

Met andere woorden, de wond zorgt voor een tijdelijke verlichting, waardoor een periode van "pauze" wordt gegarandeerd (Valastro, Cerutti en Flotta, 2014).

Gedwongen migratie en zelfbeschadiging: conclusies

Zelfbeschadiging als een mogelijke uitkomst van gedwongen migratie is een fenomeen dat nog weinig wordt onderzocht, maar waar onderzocht blijkt een zorgwekkende incidentie.

Bovendien wordt dit gedrag in de literatuur vaak onderzocht door het op zelfmoord te leggen.

Het naast elkaar plaatsen van deze manifestaties zou een vertekening in hun begrip kunnen veroorzaken, aangezien in het ene geval het verlangen is om het eigen leven te beëindigen, terwijl in het andere geval de noodzaak is om te blijven bestaan ​​en een verloren betekenis te vinden (Gargiulo, Tessitore, Le Grottaglie, Margherita, 2020).

Bij de interpretatie van dit fenomeen is het ook nodig om de blik te verbreden, niet alleen rekening houdend met de psychopathologische dimensie, maar ook met de antropologische en culturele dimensie.

Het kan zelfs gebeuren dat ongemak vormen aanneemt die niet gemakkelijk te begrijpen zijn, omdat de westerse visie niet weet hoe ze het moet begrijpen, omdat het niet kan vertrouwen op universele of cultureel gedeelde manieren om het te manifesteren of te lezen (De Micco, 2019).

Referenties:

De Micco V. (2019), Fuori luogo. Fuori-tempo. L'esperienza dei minori migranti non accompagnati tra sguardo antropologico ed ascolto analitico, Adolescenza e Psicoanalisi, n. 1, Magi uitg. Roma.

Gargiulo A., Tessitore F., Le Grottaglie F., Margherita G. (2020), Zelfbeschadigend gedrag van asielzoekers en vluchtelingen in Europa: een systematische review, International Journal of Psychology, 2020, DOI: 10.1002/ijop.12697

Gratz KL (2006), Risicofactoren voor opzettelijke zelfbeschadiging bij vrouwelijke studenten: de rol en interactie van kindermishandeling, emozionale inexpressiviteit en affectintensiteit / reactiviteit, American Journal of Orthopsychiatry, 76, 238-250.

Joiner T. (2005), Waarom mensen sterven door zelfmoord, Harvard University Press, Cambridge, Londen.

Risso M., Boeker W. (2000), Sortilegio e delirio. Psicopatologia delle migrazioni in prospettiva transculturale, Lanternani V., De Micco V., Cardamone G. (een cura di), Liguori, Napoli.

Valastro, Cerutti R., Flotta S. (2014), Autolesività non suicidaria (ANS) nei minori stranieri non accompagnati, Infanzia e adolescenza, 13,2, 2014.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Angst: een gevoel van nervositeit, zorgen of rusteloosheid

Brandweerlieden / Pyromanie en obsessie met vuur: profiel en diagnose van mensen met deze aandoening

Veiligheid van de redder: percentages van PTSS (posttraumatische stressstoornis) bij brandweerlieden

Bron:

Instituut Beck