Wat gebeurde er met Liberia Ebola wezen?
MONROVIA, 7 oktober 2015 (IRIN) - Meer dan 5,900 Liberiaanse kinderen verloren een of beide ouders aan Ebola. Sommigen zijn bij een overlevende ouder, anderen vonden liefdevolle huizen bij vrienden of familieleden, maar velen zijn achtergelaten op straat of vinden het moeilijk om zich aan te passen aan nieuwe levens bij gastgezinnen.
Zittend buiten haar vroegere huis, een nu verlaten huis aan de rand van de hoofdstad Monrovia, herinnerde 12-jarige Sarah zich de dag in augustus 2014 toen ze werd ontslagen uit een behandelcentrum voor ebola. Haar vreugde om te hebben overleefd werd snel verpletterd toen haar werd medegedeeld dat haar beide ouders waren overleden aan het virus. Als enig kind was ze nu ook wees.
Na meer dan 4,800-sterfgevallen door het virus, werd Liberia vorige maand voor de tweede keer ebolavrij verklaard en probeert het verder te komen. Sarah probeert echter nog steeds haar plaats te vinden. Niet in staat om een van haar familieleden op te sporen, heeft een lokale belangenorganisatie haar toegewezen aan een gastgezin.
"Ze hebben me gebracht ... om bij deze mensen te wonen, maar ik ben helemaal niet gelukkig", vertelde ze aan IRIN. "Ik zit hier omdat mijn voogden, die vreemd zijn voor mij, hebben gezegd dat ze me zullen slaan als ik thuiskom. Elk klein ding dat ik in het huis doe, maakt ze boos. Ik ben echt bang en ik weet niet wat ik moet doen. "
Sarah weigerde haar voogden te identificeren, maar zei dat ze naast de mishandelingen haar namen noemden en soms zelfs haar eten niet zouden geven. Ze zei dat ze vaak terugkeert naar haar vroegere huis om te slapen en aan het misbruik te ontsnappen.
"Ik ben niet langer op school. De mensen met wie ik samenleef, sturen al hun kinderen naar school, maar sturen mij niet. Ik huil elke dag, denkend aan mijn ouders. Ik wil echt weg, maar ik weet niet waar ik heen moet. '
Tony *, een 14-jarige jongen die dol is op voetbal, verloor zowel zijn ouders als twee zussen voor ebola.
Hij woont nu in een weeshuis op Buchanan Highway op het platteland van Liberia en zegt dat zijn "vrienden" hem de "Ebola wees" noemen en weigeren om met hem te eten.
"Dit maakt me verdrietig", vertelde hij aan IRIN. "Vaak schuwen ze me en noemen ze me namen. Soms wil ik deze plek verlaten, maar waar moet ik dan naar toe? "Vroeg hij. "Ik bid elke nacht voor God om me hiermee te helpen. Het is pijnlijk om dit soort leven te leiden. '
Geen ondersteuningssystemen