Bewegingsstoornissen zijn neurologische aandoeningen die leiden tot storingen in vrijwillige spieren, procedureel leren, automatismen en de cognitieve en emotionele sferen

Ze omvatten de zenuwcircuits die de motorische functie reguleren: de hersenen, het cerebellum en de basale ganglia, een groep subcorticale kernen die aanwezig zijn aan de basis van beide hersenhelften.

Bewegingsstoornissen: symptomen

Symptomen kunnen worden onderscheiden in 2 soorten:

1. A) hypokinetische vormen, gekenmerkt door een motorische vertraging, zoals bijvoorbeeld de ziekte van Parkinson of andere Parkinsonismen;

1. B) hyperkinetische vormen, gekenmerkt door een overmaat aan bewegingen. Deze leiden tot de volgende pathologieën, al dan niet geassocieerd met cognitieve gedragsstoornissen van het automatische vegetatieve systeem, of ook multisystemische:

• dystonieën (spiersamentrekkingen);
• tics (snelle, herhaalde weeën);
• tremoren (oscillerende bewegingen die het vaakst de handen en armen beïnvloeden);
• chorea (bewegingen die erg lijken op schokken);
• athetose (trage, onregelmatige, constant herhaalde bewegingen in de bovenste ledematen);
• ballisme (gewelddadige bewegingen waarbij bijna altijd de onderste ledematen betrokken zijn).

De oorzaken van bewegingsstoornissen

Vrijwel alle bewegingsstoornissen komen voort uit een onjuiste functie van het basale ganglia-circuit.

Bij mensen functioneren de basale ganglia als volgt:

• ze ontvangen multimodale sensorimotorische, cognitieve en emotionele informatie van convergerende corticale paden;
• ze genereren een geïntegreerd outputbericht naar de frontale cortex, waar de selectie van een geschikt motorisch gedrag uiteindelijk wordt verwerkt.

Dit proces wordt zowel gegenereerd voor de eenvoudigste beweging, zoals een enkel gewricht, als voor complexere motorische sequenties waarbij het hele lichaam betrokken is.

Bewegingsstoornissen treden dus op wanneer er een storing is in de basale ganglia die verhindert dat de boodschap het juiste motorische gedrag verwerkt.

Hoe bewegingsstoornissen worden behandeld

Er zijn verschillende therapeutische benaderingen voor de behandeling van bewegingsstoornissen, variërend van traditionele medicamenteuze therapie tot continue dopaminerge stimulatie die bijvoorbeeld wordt gebruikt bij de ziekte van Parkinson door de toediening van een darmgel die, via een duodenumpomp, de beste benadering is gebleken om motorische fluctuaties gedurende de dag tegen te gaan.

Er zijn ook meer geavanceerde therapeutische benaderingen zoals DBS, Deep Brain Stimulation: dit is een neurostimulatietechniek die wordt gebruikt als therapie voor dystonie, de ziekte van Parkinson, essentiële tremor, enz. Het is een benadering waarvoor geen neurostimulator nodig is , maar wordt gebruikt als een behandeling voor dystonie.

Deze aanpak is niet bedoeld om de ziekte definitief te genezen, maar om de belangrijkste symptomen te beheersen en de kwaliteit van leven van mensen te verbeteren.

Deze procedure wordt ook gebruikt voor de behandeling van epilepsie, chronische pijn en obsessief-compulsieve stoornissen. Het implantaat is uitwendig niet zichtbaar en wordt tijdens een neurochirurgische ingreep geplaatst.

Sinds kort is er een revolutionaire nieuwe techniek in opkomst: gerichte echografie.

Het is een niet-invasieve therapeutische procedure die de behandelingskosten van patiënten met bewegingsstoornissen kan verlagen en hun dagelijks leven kan verbeteren.

Deze technologie focust ultrasone energiestralen precies op doelen diep in de weefsels zonder gezonde gebieden te beschadigen.

De rol van neurorevalidatie

De revalidatie van bewegingsstoornissen is de laatste jaren ook steeds belangrijker geworden dankzij nieuwe ontdekkingen in de neurowetenschappen.

Neurorevalidatie kan worden gedefinieerd als de reeks klinische en zorginterventies gericht op het herstellen van schade aan het zenuwstelsel (als gevolg van verworven verwondingen of degeneratieve ziekten) door functionele stoornissen te verminderen of te compenseren, met behulp van de individuele neuroplasticiteitsmiddelen van de patiënt.

In de afgelopen jaren is de complexe interactie tussen de basale ganglia en cortico-cerebellaire netwerken bij de modulatie van zowel cognitief-motivationele (niet-motorische) als motorische aspecten van actie in toenemende mate overwogen bij de ontwikkeling van nieuwe geïntegreerde revalidatiebenaderingen.

Bovendien heeft opkomend bewijs uit basiswetenschap en klinische studies gesuggereerd dat motorische oefening de plasticiteit van de hersenen verhoogt, voornamelijk door langetermijnpotentiëring van neuronale circuits die betrokken zijn bij het leren bewegen.

Bij welke specialist moet u zich wenden?

De eerste specialist is de neuroloog die een diagnose moet stellen, bij voorkeur een deskundige op het gebied van bewegingsstoornissen.

Op de tweede plaats is natuurlijk de fysiotherapeut, die zich bezighoudt met alle revalidatieaspecten van de handicap die deze ziekten veroorzaken, die meer of minder ernstig kunnen zijn, afhankelijk van de ernst en klinische vooruitgang, met een grote impact op de kwaliteit van de leven.

In feite treft de complexiteit van de ziekte niet alleen de patiënt, maar ook zijn familie, sociale en werkomgeving, en hem als geheel.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Dementie, hypertensie gekoppeld aan COVID-19 bij de ziekte van Parkinson

Ziekte van Parkinson: veranderingen in hersenstructuren die verband houden met verergering van de geïdentificeerde ziekte

Relatie tussen Parkinson en Covid: de Italiaanse Vereniging voor Neurologie biedt duidelijkheid

Ziekte van Parkinson: symptomen, diagnose en behandeling

Bron:

GSD