Door Jessica Alexander

GENÈVE, 20 juli 2015 (IRIN) - Internationale hulporganisaties worden in het verleden bekritiseerd omdat ze niet de mening hebben ingewonnen van degenen die ze proberen te helpen, door hen hulp te bieden zonder goed te overleggen of hen te vertellen wat ze nodig hebben of waarmee ze worden betrokken bij de reactie op de crisis.

In de afgelopen jaren hebben hulporganisaties veel vooruitgang geboekt bij het ontsluiten van communicatiekanalen, door het opzetten van gemeenschapsradiostations, Facebook-pagina's en kranten; het leveren van gecentraliseerde informatiecentra of hotlines tijdens natuurrampen; en basisoverleg met gemeenschappen houden, die allemaal zorgen voor verbeterde feedbacklussen en verantwoording (zie de diepte van IRIN over de verantwoordingsplicht van hulporganisaties aan mensen in nood).

Het CDAC-netwerk (Communication with Disaster Afflicted Communities) - een groepering van humanitaire, media- en technologieorganisaties opgericht in 2009 - is in de afgelopen drie jaar bijna in omvang verdrievoudigd; en donoren hebben steeds meer projecten gefinancierd die gericht zijn op communicatie met gemeenschappen - of CwC zoals het bekend is.

Maar hoewel de meningen van getroffen gemeenschappen een integraal onderdeel zijn geworden van noodhulp, zeggen hulpverleners dat CwC moet evolueren om op de hoogte te blijven van veranderende trends in zowel de technologie- als de humanitaire hulpsector.

Deze maand organiseerde het CDAC zijn eerste ledenforum in Genève, waar deelnemers de weg voorwaarts voor CwC schetsten. Hier zijn vijf belangrijke take-aways:

Het gaat niet om ons; het gaat over hen

Hulporganisaties hebben CwC van oudsher gezien als een manier om "de wij-zij-relatie te beheren", vertelde Imogen Wall, een onafhankelijke humanitaire communicatieadviseur, aan het forum. In plaats daarvan, zei ze, zouden hulporganisaties zich moeten concentreren op het creëren van platforms voor gemeenschappen om met elkaar te communiceren. Bijvoorbeeld, in delen van Nepal volgend op de 7.8-magnitude van dit jaar aardbeving, zorgden hulporganisaties voor wifi-spots zodat mensen informatie met elkaar konden delen, waardoor Nepalezen via online netwerken geld konden inzamelen van de buitenwereld.

"We hebben de neiging om onze waarde te beoordelen door de relatie tussen ons en de getroffen gemeenschappen. Maar het brengt ons niet met zich mee, "zei Wall. "Als we de waarde hiervan blijven beoordelen in termen van onze organisaties, dan gaan we het grootste deel van het punt missen."

Om het voorbeeld van Irak te geven, zei Alexandra Sicotte Levesque, CwC-wereldwijde coördinator voor de VN-coördinator voor noodhulp, OCHA, dat de Irakezen wisten hoe ze zichzelf moesten helpen: “Ze hadden alleen de communicatie nodig. uitrusting en toegang tot een verbinding om de informatie te krijgen die ze nodig hadden om toegang te krijgen tot veiligheid en om te communiceren met hun families. "

Voor Gianluca Bruni, hoofd van de Emergency Telecommunications Cluster, een netwerk van organisaties gehost door het Wereldvoedselprogramma dat noodcommunicatie opzet voor hulporganisaties in crisisgebieden, is dat de volgende stap. De 2020-strategie van ETC omvat het direct verstrekken van ICT's aan getroffen gemeenschappen, bijvoorbeeld door vluchtelingen te laten zien wat er aan de andere kant van de grens gebeurt.

Het Fast-IT- en telecommunicatie-nood- en ondersteuningsteam van het Wereldvoedselprogramma zet een op zonne-energie gebaseerd veiligheidsverlichtingssysteem op voor de VN in Niger.

Volgens de ervaren hulpverlener Nigel Fisher, die de humanitaire reactie van de VN heeft geleid in plaatsen als Syrië, Afghanistan en Haïti, verwaarloost de term 'Communiceren met gemeenschappen' deze noodzakelijke evolutie, wat betekent 'een vrij traditionele kijk op de wereld: buitenstaanders die naar gemeenschappen kijken .

"Dus hoe zit het met communiceren binnen gemeenschappen, hoe zit het met de communicatie tussen gemeenschappen, hoe zit het met het helpen van gemeenschappen om de voorwaarden te bepalen voor communicatie met buitenstaanders? Op wiens voorwaarden is de communicatie gebaseerd? "

Communiceren in conflicten

Hulporganisaties hebben nu een goed idee hoe te communiceren met getroffen gemeenschappen in het kielzog van een natuurramp. De aardbeving in Nepal is uitgegroeid tot een etalage voor CwC, van het Open Mic Nepal-project van Internews tot het gezamenlijke feedbackproject van OCHA.

Maar ze erkennen een kloof in gemeenschappen met gemeenschappen die worden getroffen door langdurige en complexe conflicten - die de meerderheid vormen van humanitaire crises vandaag - waar lokale politiek en concurrerende belangen de taak veel gecompliceerder maken.

"Als we het hebben over communiceren in conflictomgevingen, dan is dit een zware realiteitscheck", zegt Ana de Vega Diez, noodagent uit de gemeenschap voor het VN-vluchtelingenagentschap, UNHCR.

Netwerkconnectiviteit kan onbetrouwbaar zijn in een evoluerende conflictsituatie, en hulporganisaties hebben niet altijd een goed begrip van de verschillende lokale actoren, hoe ze op elkaar zijn afgestemd, en het lokale "ecosysteem". Als een radiostation aan een partij in het conflict is gebonden, moet het bijvoorbeeld worden gebruikt om informatie te verspreiden?

Wat mensen in conflictsituaties willen weten, kan ook heel anders zijn dan diegenen die getroffen zijn door een aardbeving of overstroming, met meer aandacht voor veiligheid.

"In het algemeen, wat mensen willen weten is ... als hun huis veilig is, als de school waar hun kinderen heen gaan veilig is," legde de Vega Diez uit.

"Ze willen ook informatie over diensten, maar ze willen vooral communiceren met hun familie ... Ze willen zich verbonden voelen. Wanneer je land in oorlog is, ben je geïsoleerd. Onze steun kan dit gevoel van isolatie bestrijden. Dit is fundamenteel. "

Gegevensbescherming is een andere overweging. Als hulporganisaties gevoelige informatie verzamelen van gemeenschappen in conflictgebieden, moeten ze in staat zijn om het te beschermen tegen het in verkeerde handen vallen - een kwestie van leven en dood die de humanitaire gemeenschap tot nu toe serieus heeft moeten nemen, aldus Wall.

Social media is geen wondermiddel

Sociale media zijn aangeprezen als game-changers in humanitaire respons - en met name in CwC - waardoor gemeenschappen die getroffen zijn door een crisis incidenten in kaart kunnen brengen en kritieke informatie kunnen verstrekken aan hulpverleners. Maar het kan ook het begrip van de behoeften scheeftrekken en een onevenredig bewustzijn geven aan gebieden of groepen met internettoegang. Voor Leonard Doyle, woordvoerder en hoofd communicatie voor de International Organization for Migration, is sociale media niet het wondermiddel dat vaak wordt gezien.

In de nasleep van de 2010-aardbeving in Haïti, bijvoorbeeld, was het populaire verhaal dat Twitter levens redde door mensen onder het puin te laten tweeten om hun locaties naar redders te tweeten. Maar tweets die vanuit het puin werden verzonden, arriveerden pas drie of vier dagen later - toen het te laat was - omdat mobiele netwerken na de aardbeving ten onder gingen, zei Doyle.

Toen Tyfoon Haiyan in 2013 op de Filippijnen kwam, werd sociale media als een belangrijk onderdeel van de reactie beschouwd. Maar van de opgenomen 44,000-tweets, zei hij, werden de meesten gestuurd door hulpverleners die zicht probeerden te krijgen bij donoren; niet door mensen die hulp nodig hebben, van wie velen niet op de sociale media waren.

"Je moet heel voorzichtig kijken .... Er zijn beweringen dat Twitter een rol speelde in zelforganiserend, maar niet in onze ervaring - helemaal niet. "

Tegen de tijd dat Nepal in april van dit jaar een aardbeving trof, was de internetpenetratie veel hoger. Toch werden veel van de tweets en Facebook-updates na de aardbeving in Kathmandu gegenereerd, terwijl problemen buiten de hoofdstad, waar geen netwerk was, niet werden vastgelegd.

Zoals Brendan McDonald, hoofd van OCHA's afdeling Ondersteuning van hulpbronnenmobiliteit, zei, is de uitdaging voor CwC om verder te gaan, het gebruik van sociale media zinvoller te gebruiken om levens te redden in plaats van het geluid te helpen.

En soms zijn low-tech oplossingen het beste antwoord. Een suggestie op het forum was dat senior managers elke week een halve dag op het veld spenderen: "Als we dezelfde tijd met mensen praten praten als met onszelf tijdens coördinatievergaderingen, zou het aanzienlijk veranderen," zei de Vega Diaz.

Lokale partnerschappen opbouwen

Als gevolg van de sectorbrede verschuiving naar een meer bottom-up lokale aanpak, moeten hulporganisaties ook gebruikmaken van communicatie-inspanningen die door gemeenschappen zelf worden geïnitieerd en beheerd, en niet van buitenaf worden opgelegd door internationale hulporganisaties.

"We komen eraan dat we de antwoorden en oplossingen hebben", vertelde Jacobo Quintanilla, adviseur maatschappelijke betrokkenheid bij het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC), aan IRIN. "Waar zijn de lokale communicatie-ecosystemen, de vertrouwde platforms, de lokale technische groepen? We vervreemden de lokale tech-innovators; we moeten ze omarmen. "

Paul Conneally, hoofd van de divisie corporate communications bij de International Telecommunications Union, het ICT-bureau van de VN, wees op de verschillende technologische hubs in Afrika waarmee humanitaire organisaties geen problemen hebben ondervonden. "Innovatie gebeurt op het laagste niveau. Het wordt niet geïmporteerd uit Genève of New York. Die gegevens, de informatie en analyse zijn er altijd geweest. Het is aan ons om er beter in te pluggen. "

Deze discussies staan ​​centraal in de tektonische verschuivingen die op het punt staan ​​plaats te vinden in de humanitaire wereld.
Om communicatie effectief te laten zijn, moeten hulporganisaties ook investeren in het begrijpen van de lokale context en dynamiek voorafgaand aan een crisis.

"Niemand van ons kan communiceren met gemeenschappen in een kennisvacuüm," zei Fisher.

Hoewel de term 'paraatheid' in het verleden werd begrepen als het bouwen van aardbevingsbestendige gebouwen of bevoorradingsartikelen in gebieden die kunnen worden getroffen door conflicten, betekent Fisher voor Fisher iets 'fundamenteler': de context kennen, de lokale actoren begrijpen, lokale capaciteiten, lokale manieren van handelen en doen, evenals inzicht in de sterke en zwakke punten van regeringen, politieke en economische, sociale en gemeenschapsdynamiek.

"Dat niveau van kennis en begrip kan niet gebeuren net zoals we parachutespringen in het midden van een crisis in chaos met weinig of geen kennis van de plaats waar we duiken."

Voorbij communicatie

En tot slot, hulpverleners moeten onthouden waarom ze communiceren in de eerste plaats. In een tijd waarin de internationale noodhulpsector met een legitimiteitscrisis kampt, maakt CwC deel uit van een beweging naar lokaal gefundeerde antwoorden.

"De daad van communiceren is niet echt het einddoel", voegde Mark Bulpitt, hoofd van humanitaire en resilience bij World Vision UK. "Het is een middel om een ​​doel te bereiken," zei hij. "Het gaat om het aanpakken van de machtsonevenwichtigheid" tussen hulporganisaties en de mensen die door crises zijn getroffen.

"Deze discussies staan ​​centraal in de tektonische verschuivingen die op het punt staan ​​plaats te vinden in de humanitaire wereld, waar getroffen gemeenschappen beter in staat zijn om zichzelf te helpen en hun toekomst te bepalen," voegde Fisher eraan toe.

ja / gb / ha