Ochrona ludności we Włoszech: historia solidarności i innowacji
Od zjednoczenia Włoch do nowoczesnego systemu zarządzania kryzysowego
Korzenie ochrony ludności
Historia Ochrona ludności in Włochy ma swoje korzenie w solidarności i pomocy obywatelskiej. Nawet we Włoszech po zjednoczeniu pomocy doraźnej nie uważano za priorytet państwa, lecz powierzano je organizacjom wojskowym i ochotniczym. Zmiana rozpoczęła się od Messina i Reggio Calabria trzęsienie ziemi 1908 i Marsyka trzęsienie ziemi w 1915 r., które uwypukliło potrzebę skoordynowanej i zorganizowanej reakcji na klęski żywiołowe.
Ewolucja w XX wieku
Na przestrzeni XX wieku we Włoszech nastąpiła znacząca ewolucja zarządzania kryzysowego. Punktem zwrotnym był powódź Florencji w 1966 r., co ujawniło brak centralnej struktury reliefowej. To wydarzenie, wraz z innymi katastrofami, takimi jak Trzęsienie ziemi w Irpinii z 1980 r., nawoływał do reformy systemu ochrony ludności, której kulminacją było Ustawa nr 225 z 1992 r., który ustanowił Krajowa Służba Ochrony Ludności.
Powstanie Katedry i ostatnie reformy
Ochrona ludności, jaką znamy dzisiaj, zaczęła nabierać kształtu w 1982 r. wraz z utworzeniem Agencji Departament Ochrony Cywilnej. Podmiot ten odpowiada za koordynację zarządzania kryzysowego na szczeblu krajowym. Następnie Kodeks ochrony ludności z 2018 r. jeszcze bardziej wzmocnił wieloaspektowy model Służby Narodowej, zapewniając skuteczniejsze i terminowe działanie.
Zintegrowany System Wiedzy
Obecnie włoska ochrona ludności reprezentuje skoordynowany system wiedzy specjalistycznej, który może działanie i reagowanie w sytuacjach awaryjnych. Prowadzi ukierunkowane działania mające na celu przewidywanie i zapobieganie ryzyku, a także natychmiastową interwencję w sytuacjach awaryjnych. Jego ewolucja odzwierciedla zaangażowanie kraju w ochronę życia, mienia, osiedli i środowiska przed szkodami spowodowanymi klęskami żywiołowymi, katastrofami i innymi kataklizmami.
Źródła