A heart attack occurs when the blood supply to the heart muscle (myocardium) decreases or fails as a result of occlusion of one or more coronary arteries

Tachycardie: laten we het hebben over de hartslag

By Cristiano Antonino On Juni 12, 2023

Wanneer er in rusttoestand een toename van de hartslag is boven normaal geachte waarden, spreken we van tachycardie

Deze aandoening is het gevolg van een afwijking in de opwekking of voortplanting van de elektrische impulsen die de hartcontractie regelen en kan van een andere aard zijn, afhankelijk van de plaats van waaruit de impuls begint.

De diagnose van deze aandoening vereist een elektrocardiogram (ECG), dat de elektrische impulsen van het hart en hun geleiding registreert, terwijl de behandeling kan variëren afhankelijk van de specifieke oorzaak.

Wat is tachycardie

Normaal gesproken ligt de hartslag in rust tussen de 60 en 100 slagen per minuut; daarom spreken we van tachycardie wanneer de hartslag in rust (HR) hoger is dan 100 slagen per minuut (bpm).

De aard en oorzaken van de aandoening kunnen van verschillende oorsprong zijn en de diagnose van deze aandoeningen omvat bepaalde specifieke onderzoeken.

De hartslag wordt nauwkeurig gereguleerd door een reeks mechanismen die van invloed zijn op de manier waarop elektrische impulsen via het hartweefsel naar de spier worden overgebracht; onder bepaalde omstandigheden kunnen er afwijkingen optreden in de elektrische netwerken van het hart, waardoor de frequentie buitensporig kan stijgen of dalen, waardoor episodes van respectievelijk tachycardie of brachycardie kunnen ontstaan.

Hoewel tachycardie in sommige gevallen, zoals stress, trauma of koorts, niet gerelateerd is aan andere gezondheidsproblemen, kan het een belangrijk waarschuwingssignaal zijn dat niet mag worden onderschat: het kan een indicatie zijn van een hartaandoening of andere onderliggende pathologische aandoeningen.

Soorten tachycardie

Hoe de elektrische netwerken van het hart werken

In het hart, in het rechter atrium, bevindt zich de zogenaamde sinoatriale knoop, een soort natuurlijke pacemaker waaruit elektrische impulsen voortkomen; deze impulsen worden doorgegeven aan het spierweefsel van de boezems, waardoor contractie en de daaruit voortvloeiende bloedcirculatie worden veroorzaakt.

De elektrische signalen bereiken dan de zogenaamde atrioventriculaire knoop, die ze doorgeeft aan een andere groep cellen, de His-bundel genaamd, die op zijn beurt de impuls van de atrioventriculaire knoop naar de twee ventrikels geleidt, die samentrekken en bloed in het lichaam pompen.

Paroxysmale of sinustachycardie en andere hartritmestoornissen

Klinisch zijn er twee verschillende soorten tachycardie: paroxismale tachycardie en sinustachycardie.

Er zijn ook andere soorten hartritmestoornissen die tachycardie kunnen veroorzaken.

De meest voorkomende manifestatie van de pathologieën die tot de eerste groep behoren, is paroxismale supraventriculaire tachycardie (TPSV): dit is een aritmie als gevolg van de abnormale opwekking van de elektrische impuls, die begint vanaf een ander punt dan de sinoatriale knoop, waardoor het hartritme voor een langere of kortere tijd.

In dergelijke gevallen kan de hartslag oplopen tot meer dan 200 slagen per minuut en kunnen aanvallen gepaard gaan met angst, zweten, hypotensie en hartkloppingen (hartkloppingen).

De oorzaken van aritmie kunnen talrijk zijn, variërend van cardiale laesies en aangeboren afwijkingen tot drugsintoxicatie of gastrocardiale reflexen.

Gezien de paroxismale aard van deze aritmieën, hebben aanvallen de neiging om plotseling op te treden en plotseling uit te sterven en kunnen ze zelfs zeer jonge mensen treffen.

In het tweede geval is sinustachycardie echter een veel vaker voorkomende en minder gevaarlijke vorm van aritmie: het wordt veroorzaakt door een toename van het sinusritme (dwz correct gegenereerd door de atriale sinusknoop).

Het wordt meestal veroorzaakt door fysiologische oorzaken, zoals sterke emoties of opwindend middelenmisbruik, en episodes treden meestal geleidelijk op.

Een van de meest voorkomende aandoeningen die kunnen leiden tot het ontstaan van tachycardie zijn:

Boezemfibrilleren: dit is een aandoening waarbij elektrische impulsen op een ongeordende en onregelmatige manier worden gegenereerd, waardoor versnelde en ongecoördineerde samentrekking van de boezems ontstaat. Boezemfibrilleren is het meest voorkomende type aandoening dat kan leiden tot tachycardie en kan optreden bij het ouder worden of bij personen met cardiovasculaire of cardiopulmonale aandoeningen.
Atriale flutter: De symptomen en oorzaken van atriale flutter lijken erg op die van atriale fibrillatie, maar deze aandoening verschilt doordat de boezems ritmisch samentrekken, hoewel met veel hogere frequenties dan normaal. Het is een minder vaak voorkomende aandoening, vaak geassocieerd met andere pathologieën; Atriale flutteraanvallen kunnen vanzelf verdwijnen of specifieke therapie vereisen.
Ventriculaire fibrillatie: bij deze aandoening trekken de ventrikels zich ongeordend samen, waardoor het bloed niet effectief in de bloedsomloop wordt gepompt; het is een ernstige aandoening die zeer ernstige complicaties kan hebben en zelfs binnen enkele minuten tot de dood kan leiden als er niet snel actie wordt ondernomen om de aritmie te verhelpen. De meeste mensen die aan ventrikelfibrilleren lijden, hebben over het algemeen andere hartaandoeningen of hebben een hartinfarct gehad.

Mogelijke oorzaken van tachycardie

Als er afwijkingen optreden in het elektrische systeem van het hart, kunnen min of meer ernstige aritmieën optreden, die zich kunnen manifesteren als tachycardie.

Er zijn bepaalde aandoeningen die fysiologisch kunnen leiden tot het ontstaan van deze aandoening, vanwege de verhoogde metabolische behoeften van de weefsels.

Deze omvatten intense fysieke activiteit, situaties van stress of angst en ziekten die leiden tot een verhoging van de lichaamstemperatuur.

Sommige gedragingen houden verband met tijdelijke veranderingen in de hartslag, zoals roken, alcoholgebruik of de inname van spannende stoffen zoals cafeïne.

Ten slotte zijn er pathologische oorzaken en medicijnen die de normale elektrische activiteit van het hart kunnen verstoren; deze omvatten:

Schildklieroveractiviteit (hyperthyreoïdie);
Hypertensie of arteriële hypotensie;
Bloedarmoede;
Hartziekte, endocarditis of myocarditis;
Aangeboren afwijkingen;
Tumoren;
Schade aan hartspierweefsel die kan worden veroorzaakt door hart- en vaatziekten of trauma, zoals een hartinfarct;
Elektrolytenonbalans, als gevolg van de overmaat of het ontbreken van bepaalde minerale stoffen die nodig zijn voor de juiste opwekking van elektrische impulsen;
Infecties of sepsis;
Acute ontsteking;
Cardio-respiratoire aandoeningen;

Symptomen en complicaties

Tijdens tachycardie klopt het hart te snel, waardoor de juiste volgorde van samentrekkingen en ontspanningen wordt verstoord die nodig zijn om het bloed adequaat naar alle lichaamsdelen te pompen; aan de ene kant heeft dit tot gevolg dat bepaalde weefsels slecht van bloed worden voorzien, wat leidt tot bepaalde symptomen die vaak gepaard gaan met tachycardie, dwz moeite met ademhalen, hartkloppingen, flauwvallen, pijn op de borst en duizeligheid; aan de andere kant zet het de hartspier onder druk, waardoor er meer bloed, zuurstof en voedingsstoffen nodig zijn.

Diagnose

Wanneer de patiënt symptomen vertoont die kunnen worden toegeschreven aan tachycardie, is de meest geschikte procedure voor het diagnosticeren van deze stoornis het elektrocardiogram: het ECG is een volledig veilige en niet-invasieve diagnostische test, waarbij een reeks elektroden wordt gebruikt die op de borst van de patiënt worden bevestigd en armen, die de elektrische activiteit van het hart registreren en deze naar een scherm sturen in de vorm van een spoor om te lezen.

Er zijn drie soorten elektrocardiogrammen: het rust-ECG, het dynamische ECG, dat de hartactiviteit gedurende een langere tijd registreert, en het inspannings-ECG.

In gevallen waarin de tachycardie intermitterend is en niet wordt gedetecteerd met het klassieke ECG, kan een cardiale Holter (of dynamisch ECG volgens Holter) worden voorgeschreven, waarbij de hartslag gedurende ten minste 24 uur wordt gecontroleerd met behulp van draagbare apparaten.

Verdere onderzoeken zoals een echocardiogram, dwz een echografie van het hart in beweging, die veranderingen in de hartspierfunctie, gebieden met een slechte bloedcirculatie en abnormale kleppen kan detecteren; of een tilt-test, dwz een passieve orthostatische stimulatietest, kan worden gebruikt voor diagnostische doeleinden.

Behandeling

Sommige vormen van tachycardie vereisen geen behandeling, terwijl in andere gevallen moet worden ingegrepen met medicamenteuze behandeling.

Naast het vertragen van de hartslag tijdens de aanval, moet de behandeling gericht zijn op het voorkomen van toekomstige episodes en het verminderen van het risico op complicaties.

In het bijzonder kan de cardioloog antiaritmica, calciumantagonisten en bètablokkers voorschrijven om de hartslag te reguleren.

Als alternatief kunt u, voor minder ernstige gevallen en op advies van uw arts, bepaalde manoeuvres uitvoeren om uw hartslag te verlagen: deze omvatten geforceerde uitademing met de glottis gesloten (Valsalva-manoeuvre), het aanbrengen van ijs op het gezicht, eenzijdige compressie van de halsslagader of bilaterale massage van de oogbollen.

Deze procedures moeten worden uitgevoerd onder strikt medisch toezicht, omdat ze tot aanzienlijke bijwerkingen kunnen leiden.

In meer ernstige gevallen kunnen meer invasieve procedures nodig zijn, zoals cardiale ablatie, waarbij kleine geleiders in de bloedvaten worden gestoken om het gebied te vernietigen waar de abnormale impulsen worden gegenereerd.

Andere vormen van tachycardie kunnen worden behandeld met het inbrengen van een pacemaker of een implanteerbare cardioverter Defibrillator (ICD), pulsgenererende apparaten die in de borst worden geïmplanteerd en de hartslag op de juiste manier reguleren.

Ten slotte kan in noodsituaties cardioversie worden gebruikt, een procedure waarbij het hart wordt gestimuleerd door elektrische impulsen via een automatische externe defibrillator (AED).