Complex regionaal pijnsyndroom: wat is algodystrofie?

By Cristiano Antonino On Jan 27, 2023

Algodystrofie is een zeer zeldzame chronische ziekte. Ook wel Complex Regionaal Pijn Syndroom genoemd, het kenmerkende symptoom waarmee het zich presenteert is een zeer intense pijn, gevoeld door de patiënt in een van de vier ledematen, zo ernstig dat het het dagelijks leven van het individu kan beperken

De bovenste en onderste ledematen zijn de anatomische gebieden die het vaakst worden aangetast, omdat ze aan het meeste trauma zijn blootgesteld.

De wetenschappelijke gemeenschap heeft algodystrofie in feite erkend als posttraumatische dystrofie, aangezien het zich in de meeste gevallen ontwikkelt als gevolg van breuken of schade aan omringend zacht weefsel.

De waargenomen pijn is intenser dan wat de patiënt normaal zou moeten voelen van het trauma dat ze hebben opgelopen.

Onderzoek toont aan dat het geslacht dat het meest wordt getroffen door algodystrofie vrouwelijk is en dat patiënten meestal tussen de 50 en 70 jaar oud zijn.

Algodystrofie: de verschillende typen

Tot op heden zijn er vier verschillende soorten dystrofie geïdentificeerd, geclassificeerd op basis van de onderliggende oorzaak en het aantal ledematen dat is aangetast.

Als algodystrofie II (of Complex Regionaal Pijnsyndroom II) al die situaties omvat die worden voorafgegaan door een verwonding en daaropvolgende irritatie van het perifere zenuwstelsel, omvat algodystrofie I (of Complex Regionaal Pijnsyndroom I) die patiënten bij wie de manifestatie van deze pathologie is niet gerelateerd aan een trauma dat mogelijk het perifere zenuwstelsel heeft aangetast.

Algodystrofie kan unilateraal zijn als het slechts één ledemaat aantast en ontwikkelt, of bilateraal als zowel de bovenste als de onderste ledematen zijn aangetast.

Symptomen van algodystrofie

Er zijn nog veel twijfels over deze aandoening.

Door verschillende patiënten te observeren, is het mogelijk geweest een lijst met typische symptomen op te stellen:

Pijn en brandend gevoel in het hele of een deel van de ledemaat. Het is meestal intens, stekend en groeit in progressie totdat het slopend wordt. Hoewel het de belangrijkste manifestatie blijft, is het heel subtiel omdat het een paar dagen kan aanhouden, maar ook weken, en het kan vanzelf afnemen en verdwijnen en dan plotseling op een intensere manier terugkeren.
Allodynie. De proefpersoon ervaart zelfs pijn bij milde prikkels die normaal gesproken niet pijnlijk zijn.
Hyperalgesie. De perceptie van pijn bij de proefpersoon staat niet in verhouding tot de intensiteit van de gevoelde stimulus.
Gewoonlijk wordt pijn geassocieerd met de aanwezigheid van oedeem, wat leidt tot stijfheid en zwelling van het getroffen gebied.
Zwakte in het aangedane ledemaat waarmee tremoren en spierspasmen kunnen worden geassocieerd.
Moeite met bewegen van het aangetaste gewricht.

De aangedane arm of het aangedane been kan erg kwetsbaar worden, zelfs tot het punt waarop osteoporose ontstaat.

Als gevolg hiervan kan het individu vatbaar zijn voor frequente breuken, snijwonden, schaafwonden en verstuikingen.

De aanwezigheid van oedeem of een traumatische gebeurtenis die de perifere zenuwen aantast, kan de bloedcirculatie van de ledemaat beïnvloeden, wat kan leiden tot zweetproblemen (hypo/hyperhidrose).

Huidveranderingen kunnen worden waargenomen in de aangedane ledemaat.

De epidermis wordt rood, heet en droog of koud en cyanotisch.

Een ander typisch symptoom zijn keratineveranderingen, waarbij haar en nagels langzamer of sneller groeien dan normaal.

In gevallen waarin algodystrofie gepaard gaat met een infectie, kunnen huidzweren, spieratrofie en frequente contracturen optreden, die een aanzienlijke invloed hebben op het lopen.

Koorts kan ook aanwezig zijn.

In de overgrote meerderheid van de gevallen treedt pijn op binnen een maand na de traumatische gebeurtenis.

Oorzaken

Voor algodystrofie is het niet mogelijk om een duidelijke trigger te identificeren.

Sommige studies suggereren dat het kan worden veroorzaakt door het gelijktijdig slecht functioneren van verschillende apparaten en systemen van het lichaam, met name het centrale zenuwstelsel (encefalon, spinal navelstreng) en het perifere zenuwstelsel (zenuwen), het cardiovasculaire systeem en de immuuncomponent.

De hypothese is gebaseerd op zorgvuldige observatie van patiënten met algodystrofie, bij wie juist in deze systemen disfuncties zijn geconstateerd.

Zo blijkt dat het vermogen om prikkels waar te nemen is aangetast in de perifere zenuwen.

Hoewel de oorzaken een mysterie blijven, kunnen risicofactoren worden geïdentificeerd.

Algodystrofie wordt vaak geassocieerd met botbreuken, brandwonden en brandwonden, snijwonden en verstuikingen, maar ook kneuzingen, kneuzingen of invasieve chirurgische behandelingen.

Eens te meer wordt hiermee het voornamelijk posttraumatische karakter van de stoornis bevestigd.

Er is nog geen specifieke genetische correlatie gevonden tussen personen met algodystrofie.

Er is dus geen zekerheid of het al dan niet erfelijk is en iedereen met ouders met algodystrofie loopt risico.

Algodystrofie: hoe wordt het gediagnosticeerd?

Het stellen van een definitieve diagnose van algodystrofie is nog steeds ingewikkeld: aangezien het een zeldzame ziekte is met nog gedeeltelijk onbekende oorzaken, wordt de diagnose gesteld door uitsluiting en na een zorgvuldige evaluatie van de symptomen en het verloop van de ziekte.

Bovendien is er geen diagnostische test die eenduidig en specifiek is, dus het is niet eenvoudig om het op te sporen wanneer de symptomen erg lijken op die van andere ziekten.

Het blijft raadzaam om een medisch onderzoek te ondergaan zodra intense en aanhoudende pijn wordt ervaren in een van de ledematen, die niet alleen de uitvoering van dagelijkse activiteiten verhindert, maar ook niet in verhouding staat tot het eerder opgelopen trauma aan dezelfde ledemaat of als een precieze oorzaak wordt niet herkend.

Het medisch onderzoek omvat het nemen van een grondige anamnese om de medische geschiedenis van de patiënt en de huidige en vroegere symptomen te beoordelen.

Het ervaren van intense en aanhoudende pijn in een ledemaat kan bijvoorbeeld een alarmbel zijn, evenals het opmerken van gevoeligheidsstoornissen of oedeem met als gevolg een verandering in de kleur van de opperhuid.

Bloedonderzoek wordt meestal voorgeschreven om andere pathologische aandoeningen uit te sluiten, bijvoorbeeld van besmettelijke aard.

De patiënt kan nucleaire magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) ondergaan om problemen met de botten, het kraakbeen en de zachte weefsels van de gewrichten uit te sluiten.

Hetzelfde gebeurt met een röntgenfoto van het aangedane ledemaat.

Dankzij biomedische beeldvormingstechnieken is het mogelijk om tekenen van botdemineralisatie te detecteren, een indicator van chronische en gevorderde ziekteprogressie.

De specialist kan kiezen voor zenuwgeleidingsonderzoeken om te beoordelen of en hoe het zenuwstelsel bij het probleem betrokken is.

ZELDZAME ZIEKTEN, BEZOEK DE stand van UNIAMO OP NOODEXPO

Algodystrofie: behandelingen en preventie

Algodystrofie is een aandoening waarvan de oorzaken nog steeds niet volledig worden begrepen.

Het directe gevolg is het ontbreken van specifieke behandelingen om het probleem op te lossen.

Hoewel het niet volledig kan worden geëlimineerd, zijn er bepaalde behandelingen die gericht zijn op het genezen van de symptomen om de intensiteit ervan te verminderen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Symptomentherapie is tot op heden gebaseerd op drie verschillende soorten interventies.

Fysiotherapie

Het omvat revalidatieoefeningen om de gewrichtsbeweging en circulatie in de ledemaat, de primaire oorzaak van pijn, te verbeteren.

Het verbetert ook de elasticiteit en kracht van de spieren, zodat het ongemak wordt verlicht en eenvoudige activiteiten toch kunnen worden uitgevoerd.

Actief blijven wordt aanbevolen, zelfs als de ledemaat pijnlijk is.

Immobiliteit verergert de situatie alleen maar, wat op de lange termijn leidt tot spieratrofie.

Het is belangrijk om thuis te proberen te reproduceren wat u tijdens fysiotherapiesessies hebt geleerd, om perioden van immobiliteit te verminderen.

Farmacologische therapie

Farmacologische therapie is afhankelijk van de werking van verschillende soorten medicijnen:

Ontstekingsremmende NSAID's (aspirine, ibuprofen), omdat ze inwerken op ontstekingen en pijn verminderen.
Gebruik van lokale anesthetica in de vorm van crèmes, zalven, lotions om op de pijnlijke ledemaat en beschadigde huid aan te brengen.
Neem corticosteroïden en opioïden. Cortison werkt pijnstillend, maar moet zeer kort worden toegediend, omdat het gebukt gaat onder belangrijke bijwerkingen.
Het gebruik van antidepressiva kan nuttig zijn bij de behandeling van depressie als gevolg van de ziekte.
Pijnstillende injecties in de buurt van het ruggenmerg kunnen worden gebruikt om de sympathische zenuw te blokkeren. Ze blokkeren zenuwactiviteit en verminderen pijn, al is het maar tijdelijk.
Sympathectomie. Het operatief verwijderen van bepaalde zenuwcomponenten kan worden uitgevoerd met als doel de pijn drastisch te verminderen.
Bij elektrostimulatie van het ruggenmerg worden elektroden op de ruggengraat geplaatst wervelkolom. Zodra het ruggenmerg wordt gestimuleerd, zou de gevoelde pijn aanzienlijk moeten verminderen.

Psychologische therapie

Algodystrofie kan psychologische implicaties hebben voor patiënten.

Als gevolg van de intense pijn die wordt ervaren, die in de meeste gevallen chronisch blijkt te zijn, kan de getroffen persoon min of meer ernstige vormen van angst en depressie ontwikkelen, gecombineerd met een sterk gevoel van ongemak omdat hij niet in staat is om zelfs maar te presteren. de eenvoudigste dagelijkse handelingen.

Het opzetten van een cognitief-gedragstherapeutische cursus is belangrijk en raadzaam.

Het kan ook nuttig zijn om steungroepen bij te wonen om het ongemak en het gevoel van eenzaamheid te verminderen.

Dit type revalidatie omvat de beoefening van ontspanningstechnieken die inwerken op stress en angst en op het vermogen om pijn te beheersen.