Lijdt u aan diabetische retinopathie? Dit is wat er met je gebeurt en welke behandelingen beschikbaar zijn

By Cristiano Antonino On Juni 13, 2023

Laten we het hebben over diabetische retinopathie: diabetes die niet wordt behandeld zoals het hoort, kan op de lange termijn gevolgen hebben in verschillende delen van het lichaam

Dit is het geval bij diabetische retinopathie, waarbij hyperglykemie de oogcapillairen beschadigt, die zwak en doorlaatbaar worden.

Diabetische retinopathie is in het begin asymptomatisch, maar kan degenereren door vertroebeling van het gezichtsvermogen, eerst mild, en vervolgens evoluerend naar blindheid.

Het beïnvloedt beide ogen en heeft meer kans zich te ontwikkelen bij langdurige diabetespatiënten.

Verschillende patiënten klagen over de eerste symptomen zo'n tien jaar na de eerste diagnose van diabetes.

Tot op heden geven Italiaanse schattingen aan dat er ongeveer 3 miljoen diabetespatiënten zijn, van wie maar liefst 2 miljoen netvliescomplicaties hebben ontwikkeld.

Diabetische retinopathie is een van de belangrijkste oorzaken van blindheid op volwassen leeftijd

Om precies deze redenen wordt alle diabetespatiënten aangeraden om jaarlijks een oogonderzoek te ondergaan om te voorkomen dat de progressie van de ziekte de visuele organen blijvend aantast.

Effecten van hyperglykemie op het netvlies

Het oog is een zeer delicaat en complex orgaan dat, om goed te kunnen functioneren, verschillende membranen en anatomische bloedlichaampjes gebruikt, elk met zijn eigen precieze functie.

Het netvlies is het meest functionele en delicate gebied, aangezien het als enige in staat is lichtprikkels van de buitenwereld op te vangen en om te zetten in elektrische impulsen die naar de hersenen worden gestuurd (via de optische kanalen) voor verwerking tot driedimensionale beelden. .

Om goed te kunnen functioneren, heeft het netvlies ook bloed en zuurstof nodig, die worden getransporteerd door de kleine haarvaatjes die zich nabij het oppervlak bevinden. Dat maakt het gemakkelijk te begrijpen waarom hyperglykemie, door bloedvaten in het hele lichaam te beschadigen, ook de bloedvaten in het netvlies kan verzwakken, wat kan leiden tot problemen met het gezichtsvermogen.

Het is typerend voor diabetici om te klagen over wazig zien, rechtstreeks veroorzaakt door beschadigde haarvaten.

Hoge niveaus van glucose in het bloed maken de kleine bloedvaten zwakker en meer doorlaatbaar, waardoor vloeistof en lipiden naar buiten lekken en zich op de oculaire fundus afzetten.

Deze afzettingen leiden uiteindelijk tot oedeem en later tot retinale ischemie die het gezichtsvermogen permanent aantast.

De eerste fase van diabetische retinopathie, de mildste, wordt niet-proliferatieve diabetische retinopathie (NPDR) genoemd.

Als dit chronisch wordt, wordt diabetische retinopathie proliferatief (PDR): om de defecte haarvaatjes te compenseren, maakt het lichaam nieuwe aan, in een langzaam proces van neovascularisatie.

Soorten diabetische retinopathie

De medische gemeenschap heeft twee verschillende classificaties van diabetische retinopathie opgesteld, die overeenkomen met de intensiteit waarmee de symptomen aanwezig zijn.

We spreken van niet-proliferatieve diabetische retinopathie (NPDR) wanneer de ziekte zich in een vroeg stadium bevindt en de symptomen mild zijn.

De oculaire haarvaatjes beginnen er verzwakt uit te zien, als gevolg van hoge bloedglucosewaarden in het bloed, die de doorlaatbaarheid van hun wanden veranderen.

Dit maakt de weg vrij voor de vorming van bloedaandoeningen zoals kleine aneurysma's, oedemen en tromboses die bloedingen in het oog veroorzaken, waardoor het gezichtsvermogen wordt aangetast.

Ook kunnen de eerste afzettingen van lipiden uit het bloed, bekend als exudaten, ontstaan.

Wanneer NPDR evolueert naar een chronisch stadium, worden we geconfronteerd met de zogenaamde proliferatieve diabetische retinopathie (PDR), een verder gevorderde aandoening van de ziekte, waarbij de bloedcapillairen bijna of volledig zijn afgesloten vanwege een hoge vetafzetting.

De proefpersoon ontwikkelt zeer zorgwekkende ischemie van het netvlies, wat het visuele beeld verder verslechtert.

Aangezien de toevoer van zuurstofrijk bloed naar het netvlies en de ogen in het algemeen nog steeds noodzakelijk is, bereidt het organisme zich voor op neovascularisatie, dwz de vorming van nieuwe bloedvaten in het netvlies.

De nieuwe bloedvaten zijn echter abnormaal en kwetsbaar en kunnen snel leiden tot netvliesloslating met hemovascularisatie of tot een hoge vloeistofafgifte resulterend in glaucoom.

Ten slotte is er een derde kleine casusgeschiedenis.

Wanneer de visuele veranderingen zo klein zijn dat ze bijna onmerkbaar en stilletjes oplosbaar zijn, spreken we van een eenvoudige of achtergrondretinopathie.

Symptomen

Het is niet altijd mogelijk om diabetische retinopathie in een vroeg stadium te identificeren en te behandelen, omdat de aandoening in veel gevallen asymptomatisch is.

De patiënt realiseert zich mogelijk niet de werkelijke situatie waarin hij zich bevindt totdat de symptomen al vergevorderd zijn en het zicht wazig begint te worden.

De meest voorkomende symptomen bij gevallen van netvliesdiabetes zijn de volgende (de lijst is niet uitputtend en verwijst naar zowel NPDR- als PDR-gevallen):

Wazig zicht en verlies van gezichtsscherpte. Occlusies en bloedingen die optreden in de oculaire haarvaten verdoezelen letterlijk het netvlies.
Gezichtsveld met verduisterde gebieden. Dit is ook een gevolg van occlusie van de netvliescapillairen.
Myodesopie. Het is gebruikelijk dat de patiënt, naast wazig zien, klaagt over het zien van zwarte vlekken en draden die voor de ogen zweven.
Hypovisie. Over het algemeen klaagt de proefpersoon over een visuele beperking (dwz ziet minder dan voorheen).
Verminderd vermogen om in het donker te zien.
Moeite met het waarnemen en onderscheiden van kleuren.
Blindheid. Dit is de meest ernstige situatie, geassocieerd met reeds vergevorderde retinale diabetes. Het verlies van gezichtsvermogen is een groot psychologisch probleem voor de getroffenen, niet alleen omdat een van de vijf zintuigen verloren is gegaan, maar ook omdat het verlies plotseling en onmiddellijk ernstig is wanneer het aankomt.

De symptomen van diabetische retinopathie verschijnen meestal ongeveer tien jaar na de diagnose van diabetes en nemen toe met de natuurlijke progressie van de ziekte.

Hun intensiteit is ernstiger bij personen die hun diabetes lange tijd niet correct hebben behandeld.

Oorzaken en risicofactoren

De belangrijkste oorzaak van de verslechtering van de haarvaten van het netvlies zijn hoge bloedglucosewaarden, die hun wanden zwakker en doorlaatbaarder maken, waardoor vloeistoffen en lipiden vrij kunnen passeren en zich kunnen afzetten op de oculaire fundus.

Over het algemeen gebeurt dit wanneer diabetes al vele jaren aanwezig is en niet de juiste maatregelen zijn genomen om het te behandelen.

Na 15 tot 20 jaar van een dergelijke aandoening ontwikkelt 80 procent van de individuen diabetische complicaties in beide ogen.

Actief ingrijpen in het bloedglucosecontrast betekent het vertragen van het begin en de progressie van elke diabetische complicatie, inclusief netvliescomplicaties.

Het beheersen van de bloeddruk is cruciaal. Als een persoon hypertensief is, zijn zijn of haar bloedvaten al gestrest en aangetast. Constante bloeddrukcontrole heeft ook een gunstig effect op de progressie van diabetische retinopathie.

Hoge niveaus van bloedlipiden, zoals cholesterol en triglyceriden, leiden tot een opeenhoping van exsudaten in het netvlies. Er vormen zich afzettingen die de kleine bloedvaten van het netvlies verstoppen, waardoor het gezichtsvermogen wordt aangetast.

Zwangerschap kan ook een belangrijke oorzaak zijn van diabetische retinopathie, vanwege de grote hormonale veranderingen die plaatsvinden, die de bloedsuikerspiegel kunnen beïnvloeden. De progressie van de ziekte komt echter vaak tot stilstand na de bevalling.

Diagnose van dibetische retinopathie

De weg naar de diagnose van diabetische retinopathie loopt via een specialistisch onderzoek door een oogarts.

Tijdens de anamnesefase is het zijn of haar taak om de symptomen en de klinische geschiedenis van de patiënt te verzamelen, om de meest geschikte vervolgonderzoeken en behandelingen voor te bereiden.

De objectieve test, gericht op het onderzoeken van het werkelijke stadium van de ernst van de ziekte, wordt uitgevoerd met behulp van een speciaal instrument, een retinograph genaamd, dat, zoals de naam al doet vermoeden, de oculaire fundus nauwkeurig observeert en de gezondheidstoestand van het netvlies laat zien.

Het is ook nuttig om te zien hoe lang de ziekte de gezondheid van het netvlies heeft aangetast.

Fluorangiografie is een andere techniek die wordt gebruikt wanneer het doel is om retinale microaneurysma's en ischemie te detecteren. Het beoordeelt de omvang van de ziekte door een kleurstof genaamd fluoresceïne in de bloedvaten te injecteren, wat veranderingen in de haarvaten benadrukt.

Ten slotte observeert de oculaire CT-scan, ook wel Optical Coherence Tomography genoemd, in detail de macula en de oogzenuw, dwz de twee delen van het netvlies die onmisbaar zijn voor het opvangen van prikkels en het weergeven van driedimensionale beelden. De typische lichtstraal van de CT-scan markeert eventuele retinale laesies en vocht- en lipide-effusies in dit gebied.

In het geval van diabetische retinopathie is een vroege diagnose essentieel om onmiddellijk in te grijpen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Daarom moeten diabetespatiënten jaarlijks een oogheelkundig onderzoek ondergaan.

Zwangere diabetespatiënten moeten onder observatie worden gehouden, aangezien de kans op het ontwikkelen van retinopathie toeneemt.

Effectieve behandeling en preventie

Er zijn verschillende soorten behandelingen die meer of minder effectief zijn, afhankelijk van het type diabetische retinopathie dat aan de gang is (NPDR of PDR).

Ze kunnen soms in combinatie met elkaar gebruikt worden.

Therapieën voor NPDR (niet-proliferatieve diabetische retinopathie)

Niet-proliferatieve diabetische retinopathie kan worden verlicht door laserfotocoagulatie van het netvlies, een bijzonder innovatieve techniek die de kracht van de laser gebruikt om zwelling in het netvlies en de macula te verminderen.

Hoewel het de aandoening niet elimineert, vermindert het zeker de snelheid van ziekteprogressie en herstelt het verlichting en gezichtsscherpte. Het voorkomt ook ernstige complicaties zoals hemevitreus en glaucoom.

Ogen met diabetische retinopathie kunnen worden behandeld met intravitreale injecties.

Nogmaals, de geïnjecteerde medicijnen, die volkomen veilig zijn, werken om macula-oedeem te elimineren en de drempel voor neovascularisatie te verlagen, waardoor het normale gezichtsvermogen van het individu wordt hersteld.

NPDR kan ook worden behandeld met de techniek van fotoablatie, dwz laserverwijdering van het kleine beschadigde deel van het hoornvlies en het netvlies.

Therapieën voor PDR

Wanneer diabetische retinopathie het vergevorderde en prolifererende stadium heeft bereikt, zijn intraoculaire corticosteroïd-injecties en vitrectomie de twee meest effectieve methoden om een zo optimaal mogelijke visuele conditie te behouden.

Terwijl de eerste, dankzij de werking van cortison, de pijn en het netvliesoedeem aanzienlijk vermindert, is de laatste een speciale operatie die wordt uitgevoerd wanneer er sprake is van een netvliesloslating en daaruit voortvloeiend hemovitreus.

Het dient om de normale glasvochtfunctie te herstellen zonder afzettingen van bloed en andere substanties die dit belemmeren.

Over het algemeen verbetert het zicht na deze operatie aanzienlijk ten opzichte van de beginsituatie.

Het implementeren van preventiestrategieën voor diabetische retinopathie is niet eenvoudig, omdat de ziekte in een vroeg stadium vaak asymptomatisch is.

Het spreekt voor zich dat het belangrijk is om voortdurend oogcontroles te ondergaan, vooral bij langdurige diabetici.

Bij een preventieve behandeling mogen continue metingen van bloedglucose- en bloeddrukwaarden niet ontbreken.