Dysposofobie of compulsieve hamsterstoornis

By Cristiano Antonino On December 7, 2022

Dysposofobie: thuis begraven, dit is het beeld dat het meest kenmerkend is voor mensen die lijden aan een verzamelstoornis, ook wel bekend als disposofobie

Sommigen van jullie hebben misschien naar de gelijknamige Amerikaanse televisieserie gekeken, geïntrigeerd door de extreme omstandigheden waarin deze 'disposofobische' mensen erin slagen te leven, of beter gezegd te overleven.

Hamsterstoornis (dysposofobie) wordt gekenmerkt door het overmatig verwerven van objecten en tegelijkertijd het onvermogen om ze weg te gooien

De objecten kunnen de meest uiteenlopende zijn: van kranten tot kleding, van afval tot oude voedselcontainers.

Juist het onvermogen om dingen weg te gooien kan leiden tot een aanzienlijke rommel in ruimtes in huis, tot het punt waarop normale dagelijkse activiteiten zoals koken, schoonmaken, bewegen in huis en zelfs slapen worden belemmerd.

De grote hoeveelheden voorwerpen die worden verzameld door mensen die aan disposofobie lijden, kunnen een bedreiging vormen voor de gezondheid en veiligheid van degenen die in of nabij het huis wonen.

Branden, vallen en zelfs ziekten kunnen voorkomen, gezien de slechte hygiënische omstandigheden waarin deze dyspsofobe personen leven.

Een ander element dat mensen met dwangmatig hamsteren kenmerkt, is het toenemende isolement dat ze ervaren als gevolg van de verlegenheid en schaamte die ze voelen om gasten in hun huis uit te nodigen. In veel gevallen ontstaan er conflicten met familieleden en zelfs buren.

Hun vervreemding en vijandigheid vergroten het lijden van deze mensen die lijden aan dysfobie in een vicieuze cirkel die hun psychisch functioneren ernstig aantast en hen in een staat van totale verlatenheid achterlaat.

Dysposofobie, wat is de dimensie van het fenomeen van dwangmatig hamsteren in Italië en in de westerse wereld?

Een van onze onderzoeken, gepubliceerd in Behavioral and Cognitive Psychotherapy (Bulli et al., 2014), was gericht op het evalueren van de prevalentie van hamstergedrag in een niet-klinische steekproef van volwassenen. 1012 proefpersonen namen deel aan het onderzoek door een zelfrapportagevragenlijst in te vullen die gevalideerd was in het Italiaans, de Saving Inventory-Revised (SI-R; Melli, Chiorri, Smurra & Frost, 2013).

Het resultaat verraste ons een beetje: maar liefst 6% van de steekproef beweerde een reeks gedragingen te implementeren die het voorrecht zijn van mensen die lijden aan een verzamelstoornis of een verzamelstoornis.

Uit de analyse van demografische variabelen bleek dat er geen significante verschillen waren voor geslacht, leeftijd, burgerlijke staat, opleidingsniveau en beroep.

Sinds hamsterstoornis werd geclassificeerd als een subgroep van obsessief-compulsieve stoornis (OCS) voorafgaand aan de publicatie van DSM-5 (APA, 2013), is de relatie tussen hamsterstoornis en obsessief-compulsieve symptomen onderzocht.

De relevante gegevens die naar voren kwamen, zijn dat de correlatiecoëfficiënt tussen een vragenlijst die de aanwezigheid van obsessief-compulsieve symptomen meet en de SI-R-vragenlijst niet veel groter was dan de mate van correlatie tussen hamstersymptomen en metingen van angst en depressie.

Dit resultaat komt overeen met eerdere onderzoeken, uitgevoerd op zowel klinische als niet-klinische populaties, volgens welke hamstergedrag en symptomen van hamsteren aanwezig kunnen zijn in verschillende klinische manifestaties van een psychiatrisch, neurodegeneratieve en in sommige gevallen genetische orde, en daarom kan de compulsieve verzamelstoornis niet alleen worden geclassificeerd als een subtype van ocs.

Dwangmatige verzamelstoornis en OCS: wat is het verschil?

Vanuit fenomenologisch oogpunt kan de angst om iets belangrijks voor de persoon te verliezen, de angst om dingen weg te doen waaraan men zich emotioneel gehecht voelt of de angst om fouten te maken over wat het beste is om te bewaren of weg te gooien, worden beschouwd als analoog aan obsessies, zonder voorwerpen weg te gooien, evenals sommige verwervingsgedragingen kunnen worden gelijkgesteld met dwanghandelingen.

Veel onderzoek heeft echter bewijs opgeleverd dat belangrijke verschillen tussen dwangmatig hamsteren en obsessief-compulsieve stoornis ondersteunt.

Gedachten over hamsteren bij patiënten met een verzamelstoornis (hamsterstoornis) worden bijvoorbeeld niet als opdringerig of ongewenst ervaren; ze zijn niet repetitief, zoals obsessies typisch zijn bij ocs-patiënten.

Dwangmatig hamsteren is een passief fenomeen, waarbij intens ongemak alleen wordt gevoeld wanneer deze mensen worden geconfronteerd met de noodzaak om zich te ontdoen van wat ze hebben.

De ervaring van het verwerven van dingen daarentegen wordt gevoeld als ego-syntonisch, aangenaam, of in ieder geval zodanig dat het een gevoel van veiligheid opwekt.

Een van de eigenaardige kenmerken van personen met disposofobie is een sterke gehechtheid aan de dingen die ze bezitten, waardoor ze soms een sterk identiteitsgevoel krijgen.

Hier kan het scenario van het moeten weggooien van dingen waaraan ze het gevoel hebben dat ze erg emotioneel gehecht zijn, door de persoon als zeer pijnlijk worden ervaren.

Soms gaan deze proefpersonen denken dat levenloze dingen echte gevoelens hebben.

De obsessief-compulsieve patiënt daarentegen is, zelfs in gevallen waarin hij hamstersymptomen vertoont, geenszins geïnteresseerd in de intrinsieke waarde van het object.

Hamstergedrag kan bijvoorbeeld het resultaat zijn van bijgelovige gedachten zoals: "Als ik iets weggooi, ben ik bang dat er iets ergs met een dierbare zal gebeuren."

In dit geval is de moeilijkheid om van dat object af te komen dus niet zozeer gekoppeld aan het toekennen van een emotionele waarde, maar eerder aan een beschermende strategie als reactie op opdringerige gedachten van catastrofale aard.

Aan de andere kant is de betekenis die patiënten met een verzamelstoornis toekennen aan hetzelfde onvermogen om weg te gooien anders.

Aangezien objecten een integraal onderdeel zijn van hun persoonlijke identiteit, van hun geheugen, staat het wegdoen ervan gelijk aan een echte rouwervaring.

Vandaar de overheersende emoties van verdriet en woede van mensen met moordfobie.

Disposofobie, een psychiatrische entiteit op zich

In de afgelopen jaren heeft de studie van hamstergedrag steeds meer aandacht gekregen en is de nosografische karakterisering het onderwerp geweest van een levendig wetenschappelijk debat.

Hoewel dergelijk gedrag vaak is beschreven als een symptomatische manifestatie van een obsessief-compulsieve stoornis, werd het vreemd genoeg niet rechtstreeks genoemd in de DSM-IV-TR als een symptoom van OCS.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Het viel eerder binnen een van de acht criteria voor obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis.

Dus geen OCS, maar ook geen fobie, al wordt hamsteren, zoals gezegd, ook wel disposofobie genoemd (letterlijk 'angst om weg te gooien').

Deze term kan misleidend zijn omdat het geen uitputtend beeld geeft van de klinische complexiteit van deze patiënten.

De nosografische dubbelzinnigheid van hamsterende stoornis is opgelost in de DSM-5 (APA, 2013) door de erkenning ervan als een aparte entiteit in het internationale psychiatrische landschap.

Deze indeling kan beter recht doen aan een aandoening die ook in de hersenen duidelijke kenmerken vertoont.

Een studie van Tolin en collega's aan de Yale University School of Medicine, gepubliceerd in Archives of General Psychiatry in 2012, toonde zelfs aan dat personen met een verzamelstoornis fundamentele verschillen vertonen in vergelijking met obsessief-compulsieve patiënten en normale volwassenen, zowel in de anterieure cingulate cortex, die wordt geassocieerd met foutdetectie onder onzekere omstandigheden, en in de mediale en anterieure insula, die verband houdt met risico- en belangrijkheidsbeoordeling van stimuli en emotioneel geladen beslissingen.

Dwangmatige verzamelstoornis lijkt volgens de auteurs te worden gekenmerkt door een duidelijke vermijding van het besluitvormingsproces voor bezit.

Cruciaal hierbij lijkt de affectieve gehechtheid aan dingen te zijn en het belang voor deze patiënten van het bezitten van voorwerpen die voor de meeste mensen als van geen waarde worden beschouwd.

Dit zijn de gevallen waarin objecten het leven van mensen kunnen overnemen en hen tot slaaf kunnen maken.