Oogziekten: glaucoom

By Cristiano Antonino On Oktober 12, 2022

Glaucoom is een chronische, bilaterale ziekte van de oogzenuw die wordt gekenmerkt door progressieve beschadiging van de zenuwvezels; de oorzaak is een inwendige druk die groter is dan het oog kan verdragen

In de praktijk bevindt zich een transparante vloeistof (waterige humor) in het oog, die dient om het hoornvlies en de kristallijne lens te voeden en hun afvalproducten mee te voeren: het wordt geproduceerd achter de iris, stroomt naar voren en wordt afgevoerd in de hoek van de oog.

Als er geen balans is tussen de hoeveelheid geproduceerde vloeistof en de hoeveelheid afgevoerde vloeistof, neemt de druk in het oog toe.

De stroming van het kamerwater kan worden vergeleken met de stroming van water in een gootsteen: als de kraan te open staat (overproductie) of als de ooghoek verstopt raakt (defect in de afvoer), neemt de druk toe.

Als deze intraoculaire hypertensie lang aanhoudt, worden de zenuwvezels van de oogzenuw, die dienen om de door het oog opgevangen visuele prikkels naar de hersenen te transporteren, beschadigd.

Daarom, als de ziekte onbehandeld blijft, is het risico op gezichtsverlies groot.

Soorten glaucoom

Chronisch openhoekglaucoom

Dit is de meest voorkomende vorm van glaucoom door een onbalans in de hoeveelheid aanwezige kamerwater, waardoor langzaam na verloop van tijd een geleidelijke toename van de oogdruk optreedt.

Het komt voornamelijk voor op volwassen leeftijd en komt vaker voor bij oudere mensen.

Boven de 65 jaar heeft 1 op de 50 mensen glaucoom.

Glaucoom is een zeer langzaam voortschrijdende ziekte: de eerste schade is gemiddeld na 10 jaar waarneembaar.

Het probleem is dat, omdat de ziekte zo langzaam en pijnloos (asymptomatisch) is, men niet beseft dat men het heeft totdat de oogzenuw ernstig beschadigd is.

Nauwehoekglaucoom

Dit is het minst voorkomende type glaucoom waarbij door een misvorming van de ooghoek de iris plotseling tegen het hoornvlies kan leunen en de uitstroom van het kamerwater blokkeert.

Personen met deze aanleg kunnen dus zonder voorafgaande symptomen een 'acute glaucoomaanval' krijgen, waarbij visuele stoornissen (wazig zien en gekleurde halo's rond licht) gepaard kunnen gaan met hevige pijn, misselijkheid en braken. In deze gevallen is onmiddellijk ingrijpen door een oogarts noodzakelijk.

Pseudo-exflatief syndroom (PXS)

Dit is een secundair type openhoekglaucoom. Bij deze ziekte schilferen de kristallijne lens en andere structuren af, waardoor een soort roos ontstaat, die de kanalen waardoor de kamerwater wegvloeit verstopt, wat in 50% van de gevallen een verhoging van de oogdruk veroorzaakt (pseudo-exfoliatief glaucoom).

De incidentie van pseudo-exfoliatief glaucoom is hoger in Noord-Europa, met waarden in Zweden van 75% vergeleken met 10% in de VS.

In Italië heeft het een incidentie van 30%.

In de helft van de gevallen treft de ziekte slechts één oog.

Het is een gegeneraliseerde ziekte: pseudo-exfoliatief materiaal wordt afgezet in het oog, maar ook in de bloedvaten en inwendige organen (hart, lever, nieren), hoewel er geen andere schade bekend is dan die veroorzaakt door glaucoom.

Hoewel er slechts in 2% van de gevallen sprake is van een nauwe hoek, is de hoek in 2-23% occluseerbaar (mogelijkheid van acuut glaucoom).

Om deze reden wordt een provocatietest aanbevolen. Intraoculaire druk heeft een grotere dagelijkse variabiliteit dan bij chronisch eenvoudig glaucoom, dus het is nuttig om periodiek een tonometrische curve uit te voeren.

Hoe wordt glaucoom geïdentificeerd?

De aanwezigheid van glaucoom kan worden gedetecteerd door de volgende parameters:

Het meten van intraoculaire druk (tonometrie)

Dit is een waardevolle index voor het detecteren van een gevaarlijke situatie.

De gemiddelde druk van blanke personen is 16 mm kwik.

Per definitie wordt het als hoog beschouwd als het groter is dan 21 mm Hg.

Daarom heeft een druk van 23 mm een 10-voudig risico op glaucoom, bij 32 mm is het risico 40 keer.

Ongeveer 40 procent van de glaucoompatiënten heeft nooit een hoge oogdruk (> 22 mm Hg).

Dit kan te wijten zijn aan een structurele zwakte van de oogzenuw of de vascularisatie ervan, waardoor deze gevoeliger wordt voor druk.

Dit type glaucoom wordt 'normotensief' genoemd; helaas komt de diagnose meestal in een later stadium dan bij klassiek chronisch glaucoom.

Omdat de intraoculaire druk bij slechts 22% van de glaucoompatiënten groter is dan 60 mm Hg, is drukmeting alleen niet voldoende als screening op glaucoom.

Evaluatie van de optische papilla (punt waar de optische zenuwvezels de oogbol verlaten)

Dit wordt waargenomen met oftalmoscopie of fundusonderzoek.

Een opgraving van de papil moet als verdacht worden beschouwd en geeft daarom een vroege waarschuwing omdat het bij sommige personen kan wijzen op glaucoom.

Beoordeling van de irido-corneale hoek van het oog met gonoscopie

Dit is het tastbare bewijs van een echte verandering in de gevoeligheid van het netvlies en dus van schade aan de oogzenuw.

Glaucoom is een zeer langzaam voortschrijdende ziekte: het geschatte verlies van vezels is 3% per jaar, wat betekent dat het gezichtsveld verandert na jaren van verhoogde oogdruk; helaas is dit een onderzoek dat laesies detecteert wanneer ten minste 30% van de optische zenuwvezels al is beschadigd.

Om deze reden worden de laatste jaren alternatieve schadedetectiesystemen ontwikkeld, die het beeld van de optische papil analyseren met geavanceerde computersystemen (Heidelberg, GDX, SLO).

Om te bepalen of de glaucoomschade vordert, zal het nodig zijn om regelmatig onderzoeken te herhalen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Wat zijn de risicofactoren?

Intraoculaire drukwaarden: de incidentie van glaucoom neemt exponentieel toe met de intraoculaire druk.
Bekendheid: als ouders worden getroffen, is het risico 2 keer, als broers en zussen 3 keer worden getroffen.
Leeftijd: de incidentie van glaucoom neemt lineair toe met de leeftijd. Bij 60 is het risico op glaucoom dubbel, bij 70 is het 2.5 keer, boven de 75 is het 5 keer; een positieve familiegeschiedenis geassocieerd met leeftijd > 40 brengt een 5-voudig risico met zich mee.
Oculaire factoren die wijzen op een meer gevoelige oogzenuw: bijziendheid, bloedingen of atrofie van het netvlies rond de papil.
Vasospasme: 48% van de normotensieve glaucoom heeft migraine. Alle ziekten die vasomotorische instabiliteit weerspiegelen, moeten als risicofactoren worden beschouwd (aangetoond is dat de perifere capillaire bloedstroom langzamer is bij NTG, met nog grotere variaties na blootstelling aan kou).
Arteriële hypotensie (lage bloeddruk) of andere vasculaire factoren (hart- en vaatziekten, diabetes, verhoogde bloedviscositeit); mensen met een lage bloeddruk hebben een grotere verslechtering van CV dan normotensief, dus vooral bij normotensief glaucoom is het nuttig om de internist te informeren over het risico van het toedienen van bloeddrukverlagende medicatie.
Houdingsveranderingen: lichaamshouding beïnvloedt de intraoculaire druk; er zijn proefpersonen met een normale oogdruk bij zitten en 37 mm Hg bij zitten (bijvoorbeeld tijdens yoga-oefeningen).

Hoe wordt glaucoom behandeld?

In de afgelopen jaren is er een enorme verscheidenheid aan geneesmiddelen op de markt gekomen die de intraoculaire druk (hypotonisch) kunnen verlagen.

Afhankelijk van het type moeten de oogdruppels een- of meerdere keren per dag, regelmatig en continu worden toegediend.

Het doel is om de druk gedurende 24 uur constant te houden.

Wat is de beste manier van handelen als een dosis wordt gemist? Het is noodzakelijk om de oogdruppels zo snel mogelijk toe te dienen en daarna op de gebruikelijke tijdstippen te hervatten.

Helaas kunnen hypotone medicijnen bijwerkingen hebben en een wisselwerking hebben met andere medicijnen, dus het is belangrijk om uw oogarts te informeren over alle medicijnen die u gebruikt.

Het is ook noodzakelijk om het begin van elk ongemak te melden, zodat we samen een effectieve en goed verdragen therapie kunnen vinden.

Wat zijn de bijwerkingen van medische therapie?

Oogdruppels kunnen veroorzaken:

brandend;
roodheid van de ogen;
wazig zicht;
hoofdpijn;
veranderde hartslag, hartslag of ademhaling.

Pillen om de oogdruk te verlagen kunnen soms leiden tot:

tintelingen in de vingers;
slaperigheid;
darmonregelmatigheden en gebrek aan eetlust;
nierstenen;
bloedarmoede of gemakkelijk bloeden.

Glaucoom: laserchirurgie of operatie

Als medische therapie niet erg effectief is in het verminderen van de oogdruk, wordt laserchirurgie gebruikt, wat nuttig is bij verschillende soorten glaucoom.

Bij klassiek, chronisch openhoekglaucoom wordt laser gebruikt om de kanalen waardoor het kamerwater stroomt te verbreden (trabeculoplastiek of ALT). De werkzaamheid is 80%, maar neemt na verloop van tijd af.

Bij glaucoom met gesloten hoek maakt de laser een gat in de iris (iridotomie) zodat de vloeistof het drainagegebied kan bereiken.

Wanneer chirurgie meer geïndiceerd is voor glaucoomcontrole, wordt kunstmatig een kanaal gecreëerd waardoor het kamerwater uit het oog kan wegvloeien (trabeculectomie of viscocanalostomie).

In 85% van de gevallen een druk

succesvolle behandeling

De behandeling van glaucoom vereist een gezamenlijke inspanning van de patiënt en de arts.

De patiënt moet zich ertoe verbinden de druppels ijverig en regelmatig toe te dienen, terwijl de oogarts de therapie moet controleren en zo goed mogelijk moet aanpassen.

Het is belangrijk om nooit te stoppen met de behandeling of van medicatie te veranderen zonder eerst de specialist te raadplegen.

Regelmatige oogcontroles en therapie gaan het hele leven door.