Slapeloosheid: symptomen en behandeling van slaapstoornis

By Cristiano Antonino On 17-2023-XNUMX

Slapeloosheid bestaat uit een toestand van ontevredenheid over de kwantiteit of kwaliteit van de slaap

Slapeloosheid wordt gekenmerkt door

moeite om in slaap te komen
moeite met het volhouden van de slaap

Slapeloosheid is een subjectieve stoornis in die zin dat het verwijst naar het subjectieve gevoel van moeilijk inslapen, doorslapen of slechte slaapkwaliteit.

Slapeloosheid, specifieke kenmerken van de slaapstoornis

Specifiek kan slapeloosheid worden gekenmerkt door:

Moeite met inslapen (aanvankelijke/vroege slapeloosheid);
Frequent en langdurig wakker worden 's nachts (onderhoudsslapeloosheid);
Vroeg wakker worden in de ochtend (late slapeloosheid);
Een combinatie van deze moeilijkheden (gemengde of gegeneraliseerde slapeloosheid).

Hoe weet je of iemand aan slapeloosheid lijdt?

Om een persoon te kunnen beschouwen die werkelijk aan een significante mate van slapeloosheid lijdt, zijn de minimumcriteria:

hoeveelheid tijd voor in slaap vallen en 's nachts wakker worden gelijk aan of langer dan 30 minuten;
frequentie gelijk aan of groter dan 3 nachten per week;
duur gelijk aan of langer dan 6 maanden.

Hoewel slapeloosheid wordt gedefinieerd als een slaapstoornis, heeft het gevolgen die verder reiken dan de slaapperiode, waardoor de waakperiode aanzienlijk wordt beïnvloed.

Mensen die aan slaapstoornissen lijden, klagen zelfs over slaperigheid overdag en een verslechtering van hun vermogen om te werken (Morin, 1993).

Degenen die aan slapeloosheid lijden, rapporteren in vergelijking met personen zonder slapeloosheid ook hoge niveaus van angst en depressie.

Slapeloosheid kan daarom een risicofactor of een oorzakelijke factor zijn voor de ontwikkeling van bepaalde slapeloosheid psychiatrisch stoornissen (Harvey, 2001; Lichstein, 2000).

Wijdverbreid optreden van slapeloosheid

Ongeveer 30 tot 50 procent van de volwassenen heeft af en toe moeite met doorslapen.

Een plotselinge of stressvolle gebeurtenis kan een episode van slapeloosheid veroorzaken.

Over het algemeen nemen de slaapstoornissen echter af zodra die gebeurtenis is opgelost, wat duidt op een voorbijgaand kenmerk van het probleem.

Voor sommige personen met een aanleg kan de moeilijkheid echter blijven bestaan, zelfs nadat de trigger is verdwenen.

6-13% van de volwassenen voldoet aan de criteria voor een slaapstoornis (DSM-5).

Slapeloosheid lijkt vaker voor te komen bij vrouwen dan bij mannen.

Behandeling van slapeloosheid

De belangrijkste vormen van behandeling van slapeloosheid zijn medicamenteuze therapie en cognitieve gedragstherapie.

Medicatie voor slaapstoornissen

Medicamenteuze therapie is vaak de eerste behandeling voor slapeloosheid die wordt aanbevolen door huisartsen.

Het voorschrijven van hypno-inducerende medicijnen komt vooral veel voor bij ouderen, die twee keer zo vaak slaappillen lijken te gebruiken (14%) als de algemene bevolking (7.4%).

Het gebruik van hypnotica of anxiolytica met een hypnotische functie (benzodiazepinen) wordt niet aanbevolen voor langer dan twee weken.

Langdurig gebruik kan bijwerkingen veroorzaken zoals slaperigheid en duizeligheid overdag, evenals gewenning en tolerantie.

Pogingen tot drastische onthouding veroorzaken een ontwenningssyndroom, gekenmerkt door een bloederige terugkeer van slapeloosheid (rebound-effect), psychomotorische agitatie, angst en tremoren (Gillin, Spinwerber en Johnson, 1989).

Dit zet de slapeloosheid ertoe aan om het medicijn opnieuw te nemen, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat.

Chronische inname van hypnotica is een belangrijke factor bij het in stand houden van het slaapprobleem.

Voor de langdurige behandeling van slapeloosheid worden ook geneesmiddelen met antidepressieve en kalmerende effecten (Trazodon) en melatonine gebruikt.

Dit laatste is een frequente keuze geworden, vooral voor zelfmedicatie, maar de toediening ervan is alleen geïndiceerd voor personen met verlaagde niveaus van dit hormoon.

Psychotherapie voor slaapstoornis

De geïntegreerde cognitief-gedragsmatige behandeling van slapeloosheid omvat het gebruik van verschillende interventietechnieken, waarvan de keuze wordt gemaakt op basis van de bevindingen van de eerste beoordeling.

Dat wil zeggen, gebaseerd op de fenomenologische kenmerken van de aandoening van een specifieke slapeloosheidspatiënt.

De interventietechnieken die de kern vormen van de cognitief-gedragstherapeutische behandeling van slapeloosheid zijn:

Onderwijs en slaaphygiëne: in deze fase worden de etiologische en instandhoudingsfactoren van slapeloosheid verklaard volgens het cognitief-gedragsmodel.

De patiënt krijgt ook basisinformatie over slaapfysiologie (slaapstadia, interne en externe klok, individuele verschillen) en regels voor slaaphygiëne om de slaapkwaliteit te verbeteren (bijv. vermijden van zowel alcoholische als cafeïnehoudende dranken en roken in de twee uur voor het slapen gaan).

Slaapbeperking: dit is een techniek die tot doel heeft de tijd die de patiënt in bed doorbrengt, af te stemmen op de tijd die daadwerkelijk wordt doorgebracht met slapen.

Stimuluscontrole: heeft tot doel de associatie van bed en slaapkamer met activiteiten die onverenigbaar zijn met slaap (bijv. tv kijken of het plannen van het werk voor de volgende dag) uit te bannen.

Cognitieve herstructurering: procedure om disfunctionele overtuigingen en verwachtingen over slaap te veranderen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Ontspanningstechnieken en fantasierijke afleiding.

Effectiviteit van psychologische behandeling

De resultaten van twee meta-analyses (Morin, Culbert en Scwartz, 1994; Murtagh en Greenwood, 1995), waarin meer dan 50 studies met in totaal meer dan 2000 patiënten werden overwogen, toonden de effectiviteit aan van cognitieve gedragstherapie bij slapeloosheid problemen bij volwassenen.

Gedragstechnieken van stimuluscontrole en slaaprestrictie lijken het 'actieve ingrediënt' te zijn van cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid.

Ongeveer 70% tot 80% van de patiënten heeft baat bij cognitieve gedragstherapie die gericht is op het elimineren van de cognitieve en gedragsfactoren die betrokken zijn bij het in stand houden en verergeren van slapeloosheid.