Schizofrenie: symptomen, oorzaken en aanleg

By Cristiano Antonino On 27-2023-XNUMX

De term schizofrenie (van het Duitse schizofrenie, van het Griekse σχιζο 'scheiden/scheiden' en -phrenie van het Griekse ϕρενία wat 'geest' betekent) is een psychische stoornis waarbij cognitieve, emotionele en gedragsveranderingen naast elkaar bestaan

Ongeveer 1.1% van de bevolking ouder dan 18 jaar wordt getroffen, en het lijkt een etiopathogenese te hebben van zowel genetische als omgevingsfactoren.

Volgens de criteria van de Diagnostic Manual of Mental Disorders, DSM-5, moeten er voor het stellen van de diagnose schizofrenie gedurende een maand ten minste twee symptomen aanwezig zijn

wanen,
hallucinaties,
ongeorganiseerde spraak (ontsporing of onsamenhangendheid),
grof, ongeorganiseerd of catatonisch gedrag,
negatieve symptomen (anhedonie, apathie, abulie, asthenie).

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) spreekt van de meest 'significante psychische stoornis (of groep van stoornissen), waarvan de oorzaken grotendeels onbekend blijven.

Schizofrenie omvat een complex van stoornissen in denken, waarneming, affectiviteit en sociale relaties.

Geen enkele samenleving of cultuur waar ook ter wereld is vrij van schizofrenie, wat des te duidelijker maakt dat deze psychische stoornis een ernstig probleem voor de volksgezondheid is'.

Enkele definities van schizofrenie vertellen ons:

“desintegratie van de eenheid van de psychische en morele persoon, met mogelijke superpositie van heterogene pseudo-persoonlijkheden; begint meestal in de jeugd en leidt, als het vordert, tot dementie; vroege dementie”;
“groep psychische stoornissen gekenmerkt door een ingrijpende verandering van de relatie met de werkelijkheid, persoonlijkheidsdissociatie, autisme en andere stoornissen. Het begint meestal in de jeugd en verloopt langzaam met progressieve verslechtering'.

Symptomen van schizofrenie

Symptomen van schizofrenie worden gewoonlijk verdeeld in negatief en positief.

Negatieve symptomen zijn:

affectieve afvlakking en emotioneel isolement;
moeilijke planning;
moeite met het gebruik van concepten (soms met neologismen);
onvermogen om plezier en interesse te ervaren (anhedonie, apathie, abulie);
depressie;
gevoel van hulpeloosheid en wanhoop;
isolatie en sociale terugtrekking;

Positieve symptomen zijn:

hallucinaties (veranderingen in perceptie bij afwezigheid van een echte stimulus);
wanen (bizarre ideeën die niet overeenkomen met de werkelijkheid);
desorganisatie van de inhoud en vorm van het denken;
psychomotorische spanning en agitatie.

Gedragsveranderingen zijn:

circadiane veranderingen van het slaap-waakritme;
gebrek aan doel en doel;
ongeorganiseerd/verward denken (onlogische spraak, bizarre ideeën en gedrag);
wanen (bizarre ideeën, onaantastbare overtuigingen, ontkenning)
veranderd gevoel van eigenwaarde en werkelijkheid
abnormale reacties op beheersbare gebeurtenissen.

Incidentie en prevalentie van schizofrenie

Na angststoornissen en depressie komt schizofrenie op de tweede plaats psychiatrisch aandoening in de wereld met aanvangsleeftijd tussen 15 en 24 jaar en prevalentie: 8 mensen per 1000 (0.8 % wereldbevolking: meer dan 45 miljoen mensen), incidentie: bijna 2 miljoen nieuwe gevallen per jaar (tussen 0.2 en 0.7 % per jaar ).

Oorzaken van schizofrenie

De prenatale en geboorteperiodes (intra-uteriene factoren, geboortetrauma, ouderlijke binding, hersenbeschadiging) geven ons een genetische aanleg voor schizofrenie.

Enkele van de oorzaken van de etiopathogenese van de aandoening, uit recente studies, vertellen ons over hersenlaesies of prenatale schade zoals uitputting van frontale kwab en limbische systeemfuncties, of virale infecties tijdens het tweede trimester van de zwangerschap.

In het biologische model van de aandoening is er sprake van biochemische schade, zoals een storing in het dopaminerge systeem.

De ontwikkelingsperiode van het individu, vanaf de geboorte, geeft ons kwetsbaarheid voor schizofrenie.

Aan de andere kant spreken sommige onderzoeken over de rol die stressvolle situaties of levensgebeurtenissen die grote inspanning vergen om zich aan te passen, spelen bij het ontstaan en het verloop van schizofreniespectrumstoornis.

Het psychologische model van het begin van de stoornis houdt daarentegen rekening met de ontwikkelingsstadia van het individu in het rijpingsproces, relationele dynamiek, traumatische emotionele ervaringen, scheidingen, conflicten, de manier waarop levensgebeurtenissen worden verwerkt, sterfgevallen, disfunctionele communicatiestijlen. , en conflictueuze familierelaties (vooral moeder-kind).

Al deze elementen bepalen de manier waarop de persoon reageert op levensgebeurtenissen.

Het kwetsbaarheid-stressmodel bij schizofrenie: ontwikkeling, aanleg en kwetsbaarheid

In dit model zien we geen directe causaliteit, maar aanleg- en uitlokkende factoren.

Ervan uitgaande dat mentaal lijden geen ondubbelzinnige, onveranderlijke oorzaken heeft die altijd en overal geldig zijn, zelfs voor dezelfde persoon, is de uniciteit van de menselijke ervaring samen met risico- en beschermende factoren fundamenteel.

Er zijn bepaalde uitlokkende factoren voor het ontstaan of de episode van schizofrenie, zoals drugs-/farmaceutisch gebruik, stressvolle levensgebeurtenissen of een stressvolle gezinsomgeving.

Gedurende de periode van de ziekte zijn het beloop, de prognose en het resultaat sterk afhankelijk van bepaalde factoren, zoals stigmatisering en sociaal isolement, psychiatrische rehabilitatie en modellen voor sociale rol en institutionele zorg.

Essentieel is een integrale aanpak van schizofrenie: farmacologische, psychotherapeutische en psycho-educatieve revalidatie waarbij oorzaken en symptomen verklaard moeten worden, signalen van de stoornis geïnterpreteerd moeten worden en de stoornis begrepen moet worden.

Zoals Jaspers zei: "Psychisch lijden kan, in tegenstelling tot objectiveerbare verschijnselen die zowel kunnen worden geïnterpreteerd als verklaard, alleen worden begrepen door empathie."