Seksueel overdraagbare aandoeningen: Syfilis

By Cristiano Antonino On Juni 23, 2023

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) stelt dat syfilis de derde meest voorkomende seksueel overdraagbare aandoening is, na chlamydia en gonorroe.

In tegenstelling tot wat de seksuele moraal van het einde van de 20e eeuw zou kunnen doen denken, heeft syfilis geen recente wortels: enkele eeuwen geleden kenden verschillende artsen en geleerden het als 'morbo gallico' of 'mal français', omdat het naar het buitenland werd gebracht. Italië door de Galliërs van Karel VIII tijdens zijn afdaling naar Napels in 1495, het jaar van de eerste epidemie waarvan we zekere kennis hebben.

Anderen beweren dat het Christoffel Columbus was die het naar Europees grondgebied bracht na zijn reizen naar de onbekende landen van Amerika.

Syfilis wordt veroorzaakt door de werking van een bepaalde bacterie genaamd Treponema Pallidum

Zodra het in het menselijk organisme terechtkomt, via genitale slijmvliezen of wonden in de huid, bereikt het snel het bloedsysteem en de lymfeklieren, routes van verspreiding door het hele lichaam.

Vanaf dit punt maakt de aanwezigheid van de bacterie in afscheidingen en lichaamsvloeistoffen de patiënt besmettelijk.

Overdracht via de seksuele route, via huidcontact of transplacentair tijdens de zwangerschap en bevalling komt bijzonder vaak voor.

Ooit een ontsierende, beangstigende en moeilijk te behandelen ziekte, is de situatie sinds het midden van de 20e eeuw veranderd dankzij de ontdekking van penicilline, dat nog steeds wordt beschouwd als de belangrijkste bondgenoot bij de behandeling van de ziekte.

Syfilis presenteert zich met verschillende verschijningsvormen en stadia.

Laten we eens kijken naar de belangrijkste symptomen die ons in staat stellen het te herkennen, de oorzaken die er de oorzaak van zijn, maar ook hoe het wordt gediagnosticeerd en welke behandelingen effectief zijn.

Wat syfilis is en waarom het belangrijk is om het te behandelen

Syfilis is een infectieziekte die meestal seksueel wordt overgedragen, hetzij via vaginale geslachtsgemeenschap, hetzij via anale en orale geslachtsgemeenschap.

Bij de geïnfecteerde persoon of gezonde drager wordt het etiologische agens (Treponema pallidum) door het hele lichaam verspreid, inclusief lichaamsvloeistoffen en secreties.

De persoon is sterk geïnfecteerd en kan gemakkelijk iedereen besmetten die met hem of haar in intiem contact komt.

De bacterie komt het lichaam binnen door direct contact van de geschaafde huid of intacte slijmvliezen met de huidlaesies die de ziekte veroorzaakt op het lichaam van de zieke of op zijn lichaamsvloeistoffen.

Een bijzondere wijze van overdracht vindt plaats tussen moeder en kind tijdens de zwangerschap of later.

De moeder kan het tijdens de zwangerschap, de geboorte of de borstvoeding op haar kind overdragen, wanneer het ongeboren kind in contact komt met de geïnfecteerde vloeistoffen of slijmvliezen van de moeder.

We spreken van congenitale of prenatale syfilis als de infectie transplacentair wordt opgelopen, van connatale syfilis als het kind besmet raakt tijdens de passage door het geboortekanaal, en van verworven syfilis als het kind deze na de geboorte oploopt.

De route waarmee de bacterie zich snel verspreidt, is via de lymfeklieren.

Het proces vindt meestal binnen een paar weken plaats en aan het einde is Treponema Pallidum ook detecteerbaar in het bloedsysteem en in verschillende organen.

Aanvankelijk is de patiënt asymptomatisch, daarna volgt syfilis een beloop dat verschillende stadia omvat, die elk symptomen van verschillende ernst vertonen.

Tegenwoordig wordt deze ziekte als geneesbaar beschouwd en gemakkelijk gediagnosticeerd dankzij de steeds geavanceerdere instrumenten en de beschikbaarheid van verschillende antibioticatherapieën.

Het is een aandoening die niet mag worden onderschat, omdat deze de weg kan openen voor veel ernstiger problemen, vooral immunodepressies.

De belangrijkste oorzaken van syfilis

Tot op heden blijft seksuele overdracht de belangrijkste oorzaak van de overdracht van syfilis.

Artsen hebben in feite waargenomen dat de belangrijkste ‘toegangspoorten’ voor Treponema Pallidum de genitale slijmvliezen zijn en al die anatomische punten waar de huid om verschillende redenen gewond kan raken.

Na de infectiefase kan de incubatietijd van de ziekte variëren tussen 2 weken en 3 maanden, waarin de syfilisdrager nog besmet is.

Een paar dagen na de daadwerkelijke besmetting bereikt de bacterie de lymfeklieren en van daaruit het hele lichaam, waardoor contact met geïnfecteerde afscheidingen (sperma en vaginaal vocht) uiterst besmettelijk is.

Naast seksuele overdracht (vaginaal, anaal en oraal) kan syfilis worden verspreid via de huid, bij direct contact van de slijmvliezen of geïnfecteerde laesies door lichaamsdelen met een huidlaesie, of via de transplacentale route, d.w.z. van moeder op foetus via geïnfecteerd bloed.

Besmetting kan ook al bij de geboorte plaatsvinden (connatale syfilis), wanneer de baby in contact komt met het geboortekanaal en de geslachtsslijmvliezen van de moeder.

Daarentegen is de indirecte overdracht van Treponema pallidum vrijwel nul, omdat de bacterie niet lang in de externe omgeving overleeft.

Syfilis: Symptomen waarmee het zich voordoet

Syfilis is een ziekte waarvan de manifestaties en symptomen vaak genuanceerd zijn.

In feite is de primaire laesie vaak zo klein, pijnloos en verborgen (vooral bij het vrouwelijk geslacht) dat deze vaak niet met het blote oog kan worden gezien, tenzij men er zorgvuldig naar zoekt.

Er kunnen drie stadia van de ziekte worden onderscheiden.

Het basissymptoom van primaire syfilis is de aanwezigheid van een enkele indolente papule op de plaats van inenting van de bacterie. De laesie evolueert met randerosie en locoregionale lymfadenopathie met grote, hard-elastische, indolente en mobiele lymfeklieren.

Op de huid kunnen meerdere maculopapulaire of pustuleuze laesies voorkomen, meestal in het palmoplantaire gebied; ze zijn klein, maar kunnen samensmelten en uitgebreidere huidlaesies veroorzaken (dit is het specifieke geval van syfilitische dermatitis). Met deze fase gepaard gaan griepachtige symptomen zoals koorts en keelpijn, maar ook maag-darmpijn, misselijkheid, braken en verlies van eetlust, evenals botpijn. Deze fase kan worden gevolgd door een latentieperiode die jaren kan duren (latente syfilis).

Wanneer syfilis het stadium van tertiaire syfilis bereikt, kunnen er ernstiger problemen optreden en is vroegtijdig overleg met de arts essentieel. De infectie kan aanleiding geven tot migraine en meningitis, neurologische syndromen, otitis resulterend in labyrintitis, duizeligheid en evenwichtsproblemen, visuele problemen en aortaaandoeningen. Met name oculaire syfilis kan elk deel van het oog aantasten, hoewel het zich meestal uit in de vorm van uveïtis (ontsteking van de uvea, het oogmembraan dat zich vlakbij het hoornvlies bevindt).

Net als bij andere ziekten wordt het beloop van syfilis versneld en ernstiger als de patiënt al aan andere problemen lijdt, zoals seksueel overdraagbare ziekten of immunosuppressie-inducerende ziekten zoals HIV.

Er zijn verschillende stadia waarin syfilis zich manifesteert, elk met zijn eigen symptomen

De stadia volgen elkaar op: zodra de symptomen van de vorige fase verdwijnen, gaat men door naar de volgende fase.

Primaire syfilis ontstaat na een incubatieperiode van 2 tot 12 weken en manifesteert zich als een enkele laesie (syfiloom) of als meerdere huidlaesies waar het virus is binnengedrongen. De papels zijn meestal rond en donkerrood van kleur, voelen moeilijk aan maar zijn niet noodzakelijkerwijs pijnlijk. Deze laesie, die bacteriën bevat en dus besmettelijk is, geneest binnen een maand, maar de infectie verdwijnt niet. Klinische onderzoeken hebben aangetoond dat de gebieden die het meeste risico lopen op de vorming van syfilomen de eikel en de voorhuid zijn voor mannen, de baarmoederhals, vulva en vagina voor vrouwen, en het rectumgebied en de mondholte voor beide, als syfilis anaal of oraal wordt opgelopen.

Een week nadat de laesie verschijnt, verschijnt een ander veel voorkomend symptoom van de ziekte: de vergroting van de lymfeklieren. Dit is het moment waarop Treponema Pallidum het bloed- en lymfestelsel heeft bereikt en klaar is om zich door het lichaam te verspreiden.

De symptomen van de eerste fase verdwijnen binnen 4-6 weken, zelfs zonder behandeling. Dit is een stadium waarin syfilis moeilijk te detecteren is, omdat de laesies pijnloos, klein en verborgen kunnen zijn. De ziekte is echter aanwezig en nog steeds besmettelijk.

Syfilis in het secundaire stadium. Het verschijnt wanneer de symptomen van de eerste fase verdwijnen en plaats maken voor nieuwe. Het is te herkennen aan de aanwezigheid van roze of grijswitte vlekken op de huid, ‘syfilitische roseola’ genoemd. Ze verschijnen meestal eerst op de romp en het gebied van de handpalmen en vervolgens op de ledematen, waarbij het gezicht bijna altijd wordt gespaard. Ze zijn asymptomatisch en jeuken zelden. Deze vlekken gaan gepaard met ontsteking van de lymfeklieren, die gezwollen en pijnlijk zijn, en andere griepachtige symptomen. Ook hier verdwijnen de symptomen, net als bij het eerste stadium, vanzelf, maar de ziekte blijft zich ontwikkelen tot een latent, chronisch stadium.

Patiënten met secundaire syfilis manifesteren zich:

1 op 2 lymfadenopathie met vaste, niet-pijnlijke knobbeltjes, meestal gegeneraliseerd;
1 op de 10 laesies in andere organen of apparaten (ogen, botten, gewrichten, hersenvliezen, nieren, lever, milt);
3 op de 10 een verzwakte vorm van meningitis, met typische symptomen: nekstijfheid, hoofdpijn, maar ook hersenzenuwverlamming, doofheid en papiloedeem

Wanneer syfilis latent wordt, bevindt men zich in een chronisch stadium waarin men met de ziekte leeft. Het probleem kan jarenlang asymptomatisch blijven, maar het is noodzakelijk om in te grijpen met een passende behandeling om te voorkomen dat het evolueert naar tertiaire syfilis, de vorm met de meest significante symptomen. Dit stadium kan alleen worden vastgesteld door het uitvoeren van geschikte serologische tests die de aanwezigheid van antilichamen aantonen; het stadium wordt als vroeg gedefinieerd als het zich binnen een jaar na infectie ontwikkelt, of als laat als het later optreedt.

Tertiaire syfilis is de ernstigste, met huidverschijnselen waaraan laesies zijn toegevoegd die voornamelijk het cardiovasculaire en zenuwstelsel aantasten. Als het onbehandeld blijft, kan dit leiden tot de dood van het individu of tot degeneratieve ziekten zoals dementie en verlamming.

In het bijzonder kan men spreken van:

goedaardige gomachtige tertiaire syfilis: deze ontwikkelt zich binnen 3-10 jaar na infectie en tast botten, huid en ingewanden aan met de vorming van ‘tandvlees’, zachte, ontstoken massa’s die gelokaliseerd zijn maar in staat zijn het orgaan/weefsel te infiltreren (ze genezen langzaam maar laten littekens achter);
goedaardige tertiaire syfilis van de botten: veroorzaakt inflammatoire en destructieve laesies die gepaard gaan met doffe, onophoudelijke pijn, die 's nachts intenser is;
cardiovasculaire syfilis: manifesteert zich 10-25 jaar na infectie als aortaklepinsufficiëntie, vernauwing van de kransslagaders of aneurysmadilatatie van de aorta ascendens. Typische symptomen zijn moeite met ademhalen en hoesten als gevolg van compressie van de luchtpijp, heesheid als gevolg van compressie van de larynxzenuw en pijn van het okselskelet;
neurosyfilis.

Neurosyfilis kan op zijn beurt zijn:

asymptomatisch: komt vaker voor bij personen met secundaire syfilis; het is een verzwakte vorm van meningitis die – bij gebrek aan behandeling – in 5% van de gevallen symptomatisch kan worden;
meningovasculair: treedt meestal 5-10 jaar na infectie op en wordt veroorzaakt door een ontsteking van de grote en middelgrote slagaders van de hersenen of spinal koord. Typische symptomen zijn hoofdpijn, duizeligheid, nek stijfheid, gedragsveranderingen, apathie, geheugenstoornissen, wazig zien en slapeloosheid, zwakte van de arm- en schoudergordelspieren, progressieve verzwakking van de onderste ledematen, urine- en/of fecale incontinentie;
parenchymateus: treedt meestal 15-20 jaar na het oplopen van de infectie op, maar zelden voordat de patiënt 50-60 jaar oud is. Net als bij dementie manifesteert het zich met geheugenverlies, slecht beoordelingsvermogen, vermoeidheid, lethargie, toevallen, mond- en tongtrillingen. De patiënt wordt steeds minder zelfvoorzienend en emotioneel instabiel;
dorsale tabe: 20-30 jaar na het oplopen van syfilis kan de persoon progressieve degeneratie van de achterste koorden en zenuwwortels ervaren. Vaak is het primaire symptoom intens, stekende pijn in de rug en benen, gevolgd door erectiestoornissen, urine-incontinentie en terugkerende infecties.

Syfilis: hoe kom je tot een diagnose?

Zoals reeds vermeld is syfilis vaak een moeilijk te diagnosticeren ziekte, omdat de laesies vaak klein en verborgen zijn en de andere daarmee samenhangende symptomen op een gewone griep lijken.

Daarom schrijft de arts, wanneer het vermoeden bestaat dat men de ziekte heeft opgelopen (eventueel nadat hij in contact is gekomen met een besmette persoon), diepgaandere onderzoeken voor die het, via een analyse van de bloedwaarden, mogelijk maken om de mogelijke aanwezigheid op te sporen. van de ziekte.

De eerste diagnostische stap omvat het bestuderen van de vloeistoffen die worden uitgescheiden door geïnfecteerde laesies, op zoek naar de directe aanwezigheid van de bacterie.

Bij vervolgonderzoek wordt een bloedmonster afgenomen om de aanwezigheid van antilichamen te onderzoeken.

We herkennen treponemale en niet-treponemale tests.

Met Treponemal-testen wordt de aanwezigheid van specifieke antilichamen tegen Treponema Pallidum onderzocht.

Niet-treponemale tests zoeken naar niet-specifieke antilichamen, geproduceerd als reactie op stoffen die vrijkomen als gevolg van celbeschadiging veroorzaakt door de bacterie, en zijn nuttig voor het beoordelen van de respons op de behandeling.

Ze worden ook wel reaginische tests genoemd omdat ze de reactie van andere weefsels op de ziekte zien.

Voor een volledige diagnose kiezen specialisten ervoor om beide soorten tests uit te voeren om een gedetailleerder beeld te krijgen van de aanwezigheid van de ziekte en het stadium ervan.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Syfilis: effectieve behandelingen

De behandeling van syfilis is antibiotica, oraal of parenteraal.

De meest gebruikte methode omvat het gebruik van penicilline via directe injecties, waarbij de dosering varieert afhankelijk van het stadium van de ziekte en de symptomen ervan.

Penicillinetherapie heeft ook de voorkeur tijdens de zwangerschap, omdat het veilig is voor het ongeboren kind.

Aan het einde van de behandeling moeten patiënten regelmatig (elke 3-6-12 maanden) reagentests ondergaan om het beloop en het herstel van de ziekte te observeren.

Aan de therapie moeten goede hygiëneregels verbonden zijn.

Allereerst is het noodzakelijk dat de geïnfecteerde persoon zich onthoudt van intieme relaties totdat de laesies volledig zijn genezen.

Het is ook essentieel dat seksuele partners alle tests ondergaan, omdat ze mogelijk besmet zijn of gezonde dragers zijn.

Negatieve serologische tests vereisen geen behandeling, in tegenstelling tot wat er zou gebeuren als de resultaten positief waren.

Het is goed om te onthouden dat herstel van de ziekte geen permanente immuniteit oplevert en dat het daarom mogelijk is dat de ziekte terugkeert.

Preventie en de effecten van syfilis op het dagelijks leven

Van fundamenteel belang voor de preventie van syfilis is het gebruik van condooms, vooral bij losse of nieuwe partners van wie de gezondheidsstatus onbekend is.

Als men vermoedt in contact te zijn gekomen met een besmette persoon of verdachte symptomen opmerkt, is het essentieel om onmiddellijk medische hulp in te roepen om te voorkomen dat de ziekte zich verder ontwikkelt.

Hoewel het individu meer geïnfecteerd en besmettelijker is, kan syfilis in de vroege stadia gemakkelijk worden beheerd en uitgeroeid.

Tijdens de behandeling en gedurende het gehele verloop van de infectie is het een goede regel om zich te onthouden van geslachtsgemeenschap.

Zelfs als u eenmaal genezen bent van de ziekte, is het noodzakelijk om de juiste voorzorgsmaatregelen voor uzelf en anderen te handhaven, omdat genezing geen immuniteit tegen een nieuwe infectie impliceert.

Helaas bestaat er, net als bij andere seksueel overdraagbare aandoeningen, geen vaccin, maar het is belangrijk om deze hygiëneregels te blijven volgen voor een goede preventie.

Syfilis blijft in veel landen een aangifteplichtige ziekte, van Canada tot de VS en in de Europese Unie.

Om deze reden zijn gezondheidswerkers verplicht de volksgezondheidsautoriteiten op de hoogte te stellen in geval van een diagnose.