Wolff - Parkinson - White-syndroom WPW: wat is het en waardoor wordt het veroorzaakt?

By Cristiano Antonino On Juni 24, 2023

Wolff-Parkinson-White-syndroom – hierna kortweg WPW-syndroom genoemd – is een bijzondere vorm van supraventriculaire tachycardie waarbij naast het normale geleidingscircuit van het hartritme ook een accessoire geleidingsbundel betrokken is, die bij patiënten , is vanaf de geboorte aanwezig

Tijdens het foetale leven, dwz wanneer het hart zich vormt, zijn de hartboezems verbonden met de ventrikels door talrijke ritmegeleidingsbundels die fysiologisch verdwijnen na de geboorte; allemaal behalve één: de His-bundel.

In sommige gevallen kunnen sommige van deze accessoirebundels echter abnormaal aanhouden en verantwoordelijk zijn voor episoden van tachycardie als kind of zelfs pasgeborene, juist omdat deze accessoirebundel van aangeboren oorsprong is.

Onder normale, fysiologische omstandigheden is de elektrische impuls van de hartslag van de boezems naar de ventrikels eenrichtingsverkeer, dwz het reist langs een enkel pad dat bestaat uit de atrioventriculaire knoop en bundel van His.

Dit knooppunt heeft zulke eigenschappen dat het de ventrikels kan beschermen – alsof het een filter is – tegen te snelle en potentieel gevaarlijke atriale impulsen.

In het geval van het WPW-syndroom zijn er zogenaamde 'accessoire' geleidingsroutes tussen de atria en ventrikels, die zich op verschillende plaatsen van de tricuspidalis- en mitralisklepringen bevinden, die de eerder genoemde 'filterende' taak niet uitvoeren en abnormale impulsen veroorzaken. om de ventrikels te bereiken bij zelfs zeer hoge frequenties.

WPW (Wolff – Parkinson – White) syndroom: hoe de symptomen te herkennen

Het WPW-syndroom kan verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van paroxismale supraventriculaire tachycardie.

Wanneer een kind door dit syndroom wordt getroffen, loopt hij of zij een hoog risico om hartritmestoornissen te ontwikkelen, waarvan de meest voorkomende symptomen het optreden van specifieke symptomen zijn, zoals een gevoel van kortademigheid of kortademigheid, maar ook algemene symptomen zoals ongewone slaperigheid of verlies van eetlust; deze jonge patiënten kunnen ook snelle en zichtbare borstpulsaties vertonen als gevolg van de abnormale en onregelmatige hartslag. In sommige gevallen kan de aandoening gecompliceerd worden door de ontwikkeling van hartfalen.

De ziekte wordt echter niet altijd al in de kindertijd opgemerkt: mensen met het WPW-syndroom kunnen jarenlang genieten van een goede gezondheid.

Bij adolescenten en volwassenen manifesteert het WPW-syndroom zich meestal rond de leeftijd van 20 jaar met hartritmestoornissen: patiënten kunnen klagen over hartkloppingen die meestal plotseling beginnen tijdens inspanning.

Deze kunnen slechts enkele seconden duren, of ze kunnen vele uren aanhouden nadat de inspanning is gestopt.

Als de hartkloppingen bijzonder hardnekkig zijn en worden gekenmerkt door een zeer hoge hartslag, kunnen ze ook verantwoordelijk zijn voor de flauwvallen van de patiënt.

De hartkloppingen die de patiënt voelt, zijn het resultaat van zeer snelle impulsen van de boezems in de richting van de ventrikels, die veel sneller dan normaal worden doorgegeven.

Zo snel dat het potentieel dodelijk kan zijn. Dit komt niet alleen omdat het hart inefficiënt is als het zo snel klopt, maar ook omdat een dergelijke versnelde hartslag kan overgaan in ventrikelfibrilleren, wat dodelijk kan zijn, vooral als het niet tijdig wordt behandeld.

Diagnose van Wolff-Parkinson-White-syndroom

Wanneer een patiënt – of in het geval van zeer jonge patiënten, familieleden van de patiënt – enkele van de bovengenoemde symptomen begint op te merken, is het een goed idee om snel contact op te nemen met een specialist cardioloog, zodat – in het geval van het WPW-syndroom – de meest geschikte behandeling kan onmiddellijk worden uitgevoerd.

Tijdens het onderzoek zal de cardioloog eerst een grondige anamnese van de patiënt maken om eventuele andere verdachte symptomen die onopgemerkt zijn gebleven door de patiënt of zijn gezinsleden te signaleren.

Zich bewust worden van de medische geschiedenis of familiegeschiedenis van de patiënt kan nuttig zijn bij het vergemakkelijken of versnellen van de diagnose.

Het vermoeden van het WPW-syndroom kan gemakkelijk worden bevestigd door een eenvoudig elektrocardiogram uit te voeren, omdat dit syndroom, in tegenstelling tot andere soorten tachycardie, specifieke ECGraphische tekenen heeft.

Als het elektrocardiogram de aanwezigheid van veranderingen signaleert die typerend zijn voor het WPW-syndroom, raadt de cardioloog over het algemeen ook aan om een elektrofysiologisch onderzoek uit te voeren, dat nauwkeurigere informatie kan verschaffen over het geleidend vermogen van de accessoirebundel, zoals de locatie van het accessoirepad.

Wolff – Parkinson – White-syndroom: de meest geschikte therapie

De meest aanbevolen therapieën voor de behandeling van het Wolff-Parkinson-White-syndroom kunnen variëren van het uitvoeren van manoeuvres en het voorschrijven van medicijnen die tot doel hebben het hartritme om te zetten, dwz het normaal te maken, tot procedures zoals ablatie, in gevallen waarin dit noodzakelijk wordt geacht. .

In aanwezigheid van het WPW-syndroom met episodes van paroxismale supraventriculaire tachycardie, is de effectiviteit van bepaalde vagale manoeuvres die – door de nervus vagus te stimuleren – de hartfrequentie verlagen, bestudeerd en bevestigd.

Deze manoeuvres zijn vooral effectief als ze worden uitgevoerd op het moment dat de tachycardie-episode begint.

Als manoeuvres alleen niet voldoende zijn, kunnen ze worden gecombineerd met medicamenteuze therapie op basis van anti-aritmica zoals verapamil of adenosine of digoxine bij prepuberale kinderen, om een einde te maken aan de aritmie.

Deze medicamenteuze therapie kan – altijd onder nauw toezicht van de cardioloog – als chronische therapie worden gevolgd met als doel episoden van tachycardie onder controle te houden.

Als deze therapieën niet voldoende zijn om de pathologie onder controle te krijgen, kan het nodig zijn om gebruik te maken van ablatie door middel van een katheter die in het hart wordt ingebracht, dwz de gedeeltelijke vernietiging van de accessoire baan door energie af te geven met een specifieke frequentie.

In 95% van de gevallen is een positief resultaat van deze methode geregistreerd; deze procedure wordt ook aanbevolen voor jonge patiënten om te voorkomen dat ze de rest van hun leven anti-aritmica nodig hebben.