De ANPAS (en Italië) komen eraan: interview met de nieuwe president Niccolò Mancini
Het 54e ANPAS-congres eindigde een paar dagen geleden en een nieuwe nationale president, Niccolò Mancini, werd gekozen. Ons gesprek
Het zou simpelweg onmogelijk zijn om de Italiaanse vrijwilligers- en reddingswereld voor te stellen zonder ANPAS: we hebben het over meer dan 100 vrijwilligers en ongeveer 1,600 professionele operators, met meer dan 2,700 ambulances verspreid over het land.
Indrukwekkende cijfers, die het verhaal vertellen van de weg en de reis die de Publieke Bijstanden door de jaren heen hebben afgelegd.
Het interview met Niccolò Mancini, voorzitter van ANPAS
De nieuwgekozen president valt ons meteen op met zijn natuurlijkheid en directheid, die de dialoog natuurlijk vergemakkelijkt en zijn gesprekspartner op zijn gemak stelt.
Wat ontstaat is een openhartig gesprek dat, nog meer dan over specifieke onderwerpen, raakt aan de waarden waarbinnen ANPAS zich beweegt, beweegt en zal bewegen.
'Ik ben een vrijwilliger', zegt president Mancini, terwijl hij zichzelf omschrijft, 'geboren in de Florentijnse openbare bijstandsdienst in 1996, en daar heb ik mijn ervaring als jonge post-adolescent geconsumeerd.
Zo gemotiveerd was ik om iets goeds te kunnen doen in onze gemeenschap, en in de loop der jaren heb ik dit streven een beetje verbreed vanuit het oogpunt van schaal, ook gestimuleerd door het verlangen om met mensen om te gaan, een kans die vaak voorkomt in Publieke assistentie.
Daar ben ik gegroeid als vrijwilliger, waarbij ik me eerst bezighield met de opleiding en de dagelijkse praktijk waarin een vrijwilliger zich wil onderdompelen, gaandeweg wat verantwoordelijkheid opbouwend, daarna verdiepte ik me in de activiteiten van de beweging op regionaal en daarna nationaal niveau".
ONTDEK DE PRACHTIGE WERELD VAN ANPAS VRIJWILLIGERS DOOR EEN BEZOEK AAN DE STAND OP EMERGENCY EXPO
Een verkiezing komt altijd voort uit een project, uit een toekomstvisie: wat zijn de richtlijnen waarbinnen de actie van ANPAS zich in de nabije toekomst zal bewegen?
'Ik geloof', legt Niccolò Mancini uit, 'dat het algemeen bekend is dat we door een historisch kruispunt gaan, en dus het conceptuele en culturele kader waaraan we gewend zijn bij het aanpakken van problemen, bij het interpreteren van fenomenen die vervolgens leiden tot het bouwen van oplossingen op de grond is iets veranderd.
In die zin geloof ik dat ANPAS een zeer sterk verlangen uitdrukt om de vertolker van deze verandering te zijn en zo oplossingen uit te drukken die opnieuw beschikbaar kunnen worden gesteld aan territoriale gemeenschappen en aan individuen.
En dat het op de een of andere manier de ambitie heeft om die garantie te vertegenwoordigen om zich aan deze verandering aan te passen met de efficiëntie, effectiviteit en betrouwbaarheid die gedurende vele jaren is aangetoond.
Bij dit alles blijft het idee om vrijwilliger te zijn voor ons fundamenteel.
Vrijwilligers betekenen dus ook vrijheid in de omgang met de verschillende maatschappelijke actoren, en vrijheid in de perceptie van nood: Openbare Hulpverlening is historisch grensverleggend, mensen verwijzen vaak naar ons voor de meest voorkomende noden.
De wens die in de loop van deze maanden is gerijpt, in de congreservaring, is om onszelf te positioneren als een brug tussen publiek en privé, tussen de behoeften van het individu en de belangen van de gemeenschap.
Het doel is om kritische massa te creëren rond het idee dat het mogelijk is om een rechtvaardigere samenleving te hebben door middel van collectieve inzet.
Een andere doelstelling is iets meer 'intern', namelijk het creëren van een 'school' van openbare hulp, als een plaats waarin we het idee investeren om na te denken over de belangrijkste kwesties en kritiekpunten die voor ons liggen.
Een laatste doel is jongeren: een van de thema's die naar voren kwamen tijdens de laatste regionale congressen benadrukte de noodzaak om een zo nauw mogelijke band met de wereld van de jeugd te ontwikkelen.
Dit zijn in grote lijnen de ideeën die volwassen zijn geworden'.
De afgelopen dagen was het Internationale Vrijwilligersdag. Welke waarde hechten we aan deze realiteit in het huidige Italië?
'Ik geloof dat vrijwilligerswerk vandaag', antwoordt de ANPAS-voorzitter, 'een van de sleutels vertegenwoordigt tot de oplossing die ons 'samenlevingssysteem' ons biedt.
Het is een van de elementen waarrond een hele reeks sociale banden kan worden herbouwd en hersteld die op de een of andere manier verder gaan dan alleen het voorzien in een behoefte: het opnieuw opbouwen van een gevoel van gemeenschap, van gedeelde sociale verantwoordelijkheid.
Maar ook dat het ons kan openen voor nieuwe vormen van interpretatie die verder gaan dan marktmodellen, in die zin dat vrijwilligerswerk binnen de markteconomie, zoals ik al eerder zei, een brug kan slaan tussen markteconomie en sociale economie.
Beiden zijn nodig, ik lees ze niet als een duidelijk alternatief voor elkaar maar als een vorm van integratie'.
Cyclisch, de voorgestelde hervorming van Emergency System. Wat in werkelijkheid zelfs nooit in het Parlement wordt besproken. Ook daarin wordt gesproken over de rol van de vrijwilligerssector: wat is uw mening hierover?
'De vraag is buitengewoon ingewikkeld', blikt de nieuwe president terug, 'waarop één persoon misschien niet in staat zal zijn om een volledig antwoord te geven.
Waarom? Omdat het Italiaanse noodsysteem complex is en zeer verschillende actoren heeft.
Wat ons betreft, denk ik dat benadrukt moet worden dat in dat systeem de wereld van vrijwilligerswerk zijn capaciteiten heeft uitgedrukt, ik zou zelfs willen zeggen dat het een van de grondleggers van dat systeem is gebleken, het ondersteunen het door de jaren heen op een subsidiaire manier.
Ik geloof dat het met betrekking tot vrijwilligerswerk, met betrekking tot zo'n gevoelig onderwerp, zoveel kan uitdrukken.
Er zijn specifieke behoeften, we roepen op tot homogenisering met betrekking tot de gebieden die ons aangaan, namelijk die van interventie, hulp en redding op het grondgebied.
Een homogenisering van procedures, protocollen, trainingen, maar op een manier die duurzaam is voor vrijwilligers.
Ik denk dat er punten zijn die benadrukt moeten worden: allereerst de functie van de nationale netwerken, die garant kunnen staan voor de kwaliteit van de uiteindelijke bijdrage die vrijwilligerswerk kan leveren.
Alle functies van nabijheid tot de burger en verbinding tussen de verschillende gesprekspartners van het gezondheidssysteem.
En alle aspecten van 'onderwijs', training van burgerschap'.
Laten we het hebben over civiele bescherming: een steeds belangrijker hulpbron in deze historische fase van klimaatverandering. Hoe ziet ANPAS er de komende jaren uit? Behoefte aan middelen? Van training?
"Het valt niet te ontkennen hoe de toewijding in de loop der jaren is gegroeid, op een duidelijke manier, en we hebben dit vooral gezien in de afgelopen twee of drie jaar van evenementen die met elkaar in verband staan", legt Niccolò Mancini uit.
“De evolutie van de ervaring van de Voor civiele bescherming systeem,' vervolgt hij, 'ik geloof dat het op twee fronten moet worden voltooid: het ene is interventionistisch, in de zin dat het klaar en voorbereid is op noodsituaties, of het nu van hydrogeologische of andere aard is; aan de andere kant weten we dat we ons op de een of andere manier voorbereiden op risico's.
In die zin dus de component van onderwijs, opleiding en bewustmaking van burgers, te beginnen met scholen, en volwassenen die informatie nodig hebben.
Daaraan kan veel worden gedaan, net zo goed aan een idee van een civiele beschermingsactiviteit die altijd actief is, dus zowel in noodsituaties als in rustige periodes.
Het zal misschien nodig zijn om de ontwrichting van middelen en middelen te heroverwegen uitrusting op nationaal niveau, zodat er macrogebieden aanwezig zijn in de verschillende territoriale componenten'.
Laten we het nu hebben over ambulances: de energiecrisis slaat hard toe, de verhogingen worden helaas vooral gevoeld door vrijwilligersorganisaties. Welke antwoorden verwacht u van de instellingen?
'Ook dit is een absoluut actueel onderwerp.
Het directe antwoord dat kan worden gegeven, is dat er hulp wordt verwacht, vooral voor de kleine organisaties op het terrein, omdat zij degenen zijn die echt veel nabijheidsactiviteiten garanderen, en ook dat brugeffect creëren tussen de instelling en de behoefte van de burger.
Het is logisch dat we dit verzoek doen in de wetenschap dat verantwoordelijkheidsgevoel van alle kanten nodig is, in die zin dat ook wij weten dat de schatkist, zeker op regionaal niveau, op de proef is gesteld met betrekking tot de noodsituatie waaruit we tevoorschijn komen.
Dus aandacht is nodig, hulp is nodig, maatregelen zijn nodig om de verenigingen te ontlasten, maar wel met verantwoordelijkheidsgevoel.
Er is een groot bewustzijn bij alle nationale netwerken met betrekking tot dit ernstige probleem, en we nemen allemaal actief deel aan het kanaliseren van deze interventies naar deze wereld, die echt zoveel garandeert met betrekking tot de behoeften van mensen'.
We sluiten af met een glimlach: ik wilde je vragen hoe het moment van je verkiezing emotioneel was, en een wens en groet uitspreken voor je vrijwilligers
'Ik beken', glimlacht president Mancini, 'en ik bekende dit heel openlijk aan degenen die op dat moment voor mij stonden, dat het horen van mijn naam uitgesproken in een context die een dwarsdoorsnede van mijn leven vertegenwoordigt, meer dan 50 procent van mijn bestaan, was een grote en oprechte emotie.
Vooral omdat ik de 'fout' heb nog steeds te geloven in dit systeem van vrijwilligerswerk en in het netwerk dat ik nu de eer heb te vertegenwoordigen.
En dus was het een grote emotie, onnodig te zeggen.
Een emotie versterkt door het gevoel iets te kunnen doen waar je in gelooft.
Afscheid nemen van de vrijwilligers was het eerste wat ik deed kort na de afspraak, omdat ik de behoefte voelde, omdat ik daar vandaan kwam en ik denk dat ik daar blijf.
Ik beschreef ze op dat moment als de levensader: de vrijwilliger is inderdaad iets heel kostbaars.
Het idee zou zijn om ze allemaal in een dikke knuffel te verwelkomen en tegen ze te zeggen 'kom op jongens, laten we vooruit gaan, trots op wat we doen en met het enthousiasme dat we altijd hebben gehad'.
We laten ANPAS-voorzitter Niccolò Mancini nadenken over zijn toekomstvisie en de projectpunten die hij naar voren bracht: 'idee' is misschien het woord dat hij verschillende keren herhaalde, samen met 'training' en 'bridge'.
Drie woorden die alleen al veel uitdrukken van wat we de komende maanden zullen waarnemen.
Bekijk voor het volledige interview met de nieuwe ANPAS-voorzitter de video (Italiaans, mogelijkheid om ondertitels te kiezen):
Lees ook:
Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android
Porto Emergenza en Intersos: 6 ambulances en een thermocradle voor Oekraïne
Rescue Driver Training: Emergency Expo verwelkomt Formula Guida Sicura
Eerste twee dagen van het Special Vehicles Test Park 25/26 juni: focus op Orion Vehicles
Anpas Marche trouwt met het Formula Guida Sicura-project: trainingen voor reddingschauffeurs