Van een anonieme post op Facebook, een eerbetoon aan alle reddingswerkers over de hele wereld.

'Als je maar wist wat ik heb gezien. Alle tranen die over mijn wangen zijn gedruppeld terwijl ik aan het werk was, waarvan ik zeker wist dat het mijn laatste telefoontje zou zijn, om daarna weggeveegd te worden door zweterige gehandschoende handen. In dit spel is er geen tijd voor tranen. Als je maar het gevoel kende om wakker te worden, om 3 uur 's nachts, keer op keer. Totdat slaap niet langer nodig is om te overleven en je lichaam, je geest, verdoofd wordt. Ik ben het zo zat om verdoofd te zijn. Als je maar het gewicht van een vrouw wist als ze op de grond instort als ik haar man dood verklaar. Op precies dezelfde plek waar hun jonge baby enkele uren daarvoor zijn eerste stapjes zette. Zijn eerste verjaardagstaart staat nog op de keukentafel en ik voel mijn borst instorten. Ik heb haar gewicht sinds die dag op mijn schouders gedragen. Als je de pijn in mijn buik maar kende als ik ter plaatse kom na een zelfmoord. Bloed en dromen verspreid over de muur. Afbeeldingen die nooit kunnen worden gewist, voor mij of voor hen. Ik worstel met de gedachte dat we als systeem misschien meer hadden kunnen doen, beter hadden kunnen doen, maar toch staan ​​we hier. Het is te laat nu.

Als je alleen maar wist hoe hongerig en moe je bent, kun je na een telefoontje van 23 uren lang rechtdoor gaan, zonder tijd om te eten, slapen of zelfs plassen. Je verliest alle gevoel voor tijd. Soms vergeet ik hoe lang ik wakker ben geweest. Als je alleen het geluid kende dat een moeder maakt terwijl ze kijkt hoe haar kind wegglijdt. We blijven doorgaan, wetende dat onze inspanningen in lijn zijn, maar we doen ze hoe dan ook. Ik denk dat ik dat zou willen als het mijn kind was. Ik denk altijd aan mijn eigen kinderen terwijl ik hun kwetsbare lichaampjes wieg, ik wou dat ik het niet deed, de gedachte is vaak te veel om te onthullen. Als je alleen maar wist hoe gefrustreerd ik me voel als we onze zevende reis naar jou maken in een enkele dienst. De geur van alcohol sijpelt uit je poriën. Ik ken je naam en je kent de mijne. U wilt onze hulp, maar geen van ons weet zeker in welke hoedanigheid. Ik heb het zo vaak geprobeerd.

Ik wou dat je me zou laten helpen. Als je alleen wist hoe het voelde om in de winter koude natte huid uit een rivier te trekken. Rillend binnen van de sneeuw in de lucht, de klefheid in je laarzen, en de kilte die je voelt om te proberen jezelf niet te laten voelen. Het maakt je rillend en zorgt ervoor dat je alles wat je weet in vraag stelt. Als je alleen maar wist hoe eng het is om op het toneel te komen van een schietpartij. Zijn ze er nog? Ben ik veilig? Zal ik mijn familie ooit nog zien? Ik laat de gedachten binnensluipen, maar de patiënt heeft me nodig, verdient me allemaal. Dus, ik poets mijn angst een kant en sjouw verder. De angst is echt, maar ik doe het hoe dan ook.

Als je alleen wist hoe hard ik heb gestudeerd, hoeveel uur ik op school heb doorgebracht en hoeveel ik echt weet. Alleen om namen te noemen of te kleineren door degenen die het werk dat ik doe niet begrijpen. Het is niet makkelijk. Rangen en titels doen er niet toe in de achterkant van de truck. Als je alleen wist hoe hard ik soms huil als ik alleen ben. Hoeveel kan ik niet nalaten en hoeveel moeite ik heb om de dingen te overwinnen die mijn ogen hebben gezien en de woorden die mijn mond heeft gezegd. Ik kan mezelf er zelfs niet van laten geloven dat een deel ervan echt is. Als je alleen wist hoeveel trots ik voel, nadat ik met succes een heel klein trachea heb geïntubeerd. Wetende dat ze door mij een kans hebben om te overleven. Ik zou echt willen dat ik ze nu kon zien. Als je alleen maar wist hoe geweldig het voelt om je brein, je handen en je vaardigheden te gebruiken, achterin een vrachtwagen.

Om GEEN andere middelen te hebben en op de een of andere manier op 60 mph straatmirakels te verrichten. Het is het beste deel van het werk. Als je maar wist hoe het natte gras onder je knieën voelt, terwijl je in een greppel knielt om een ​​jong tienermeisje te kalmeren terwijl ze uit haar verminkte auto wordt gesneden. Met tranen gevulde ogen vertelt ze je dat jij de reden bent dat ze leeft en hoe dankbaar ze voor je is. Hoewel je probeert om de emotie niet te laten komen, is het zo, en bij haar is het goed. Als je maar wist hoeveel ik van dit alles hou, het goede en het slechte, het lelijke en het trieste. Als je maar wist wat voor een familie ik hier heb, en dat ik op een of andere manier door dit alles het vermogen vaster vind; hongerig, moe, maar rechtopstaand. Gewapend met ongelooflijke collega's, bekwame handen en zorgzame harten. Als je maar wist hoe trots ik ben om een ​​te zijn Paramedicus, om een ​​levensveranderaar te zijn, een levensredder, een maar al te vaak vergeten held. Als je eens wist.

Jullie zijn helden. "

BRON