Waarom besteed je je tijd aan het redden van anderen?
The Guardian publiceert op december 13th, een artikel van Sarah Smith. Wat inspireert levensreddende vrijwilligers?
Als je je geweldig voelt om mensen te helpen
Het eerste verhaal komt van Lorraine Galvin, 34. Ze woont in Wexford, Ierland, met haar vier jaar oude dochter. Als universitair docent digitale media is zij een roer bij Wexford Royal National Lifeboat Institution, met wie zij zich vrijwillig voor 15-jaren heeft aangemeld.
Toen ik 17 was, stuurde onze roeiclub mij en vier vrienden vroeg op een avond in maart de haven van Wexford in. Zonder reddingsvesten, fakkels of communicatieapparaten waren we slecht uitgerust, in een ouderwetse houten boot. De golven hielden ons stil en uiteindelijk, een uur in en een mijl en een half uit, we gekapseisd. Ik was een sterke zwemmer, maar te geschokt om meer dan een paar slagen te proberen. We wisten niet wat we moesten doen, dus klampten we ons gewoon aan het schip vast. Ik had niet gedacht dat we het zouden halen. Ik verwachtte dat een golf ons op elk moment zou nemen.
We eindigden bovenop de boot en schopten onze benen gedurende twee en een half uur totdat we veiligheid bereikten. Gelukkig was het sterke tij gekeerd, anders zouden we de Ierse Zee zijn binnengesleept.
Realiseren, zo jong, dat je sterfelijk bent, is een vreselijke gewaarwording. Ik worstelde om het trauma te verwerken. Het intense gevoel dat er niemand was om ons te redden, bleef bij mij. Daarom sloot ik me aan bij de reddingsbootredding van Wexford toen het een jaar later werd opgericht.
Mijn meest dramatische redding was een nacht in oktober toen ik in beukende regen en krachtige 9-storm uitvluchtte om een man te redden die vanuit zijn kleine boot in de haven was geblazen. Onze opblaasbare reddingsboot werd gehamerd door constante golven en vult zich met water, maar door het licht van een helikopter zijn we erin geslaagd hem te vinden.
Ik ontving een onderscheiding voor het redden van de levens van drie mannen wiens boot was gestrand op een zandbank en werd verwoest door een branding van twee en een halve meter die neerstortte. Het voelt geweldig om mensen te helpen. Er is geen groter besef van prestatie dan werken als een team van drie, levens redden. De bemanning - alle vrijwilligers - zijn als een familie, werken nauw samen en vertrouwen op elkaar om te overleven.
We worden minstens één keer per maand opgeroepen. Het kunnen boten zijn die kapot gaan, zwemmers in de problemen of bruggangers. Als mijn pieper afgaat, verlaat ik mijn klas, omdat afgesproken is dat we binnen 10 minuten in het water zijn.
De avond voor mijn vrijgezellenweekend was ik in de vroege uurtjes op met een brugspringer. Hij ging het water in en wilde niet gered worden, dus moesten we hem vasthouden in het water, met de bemanning in de boot, in gesprek met hem om hem te kalmeren, totdat hij te moe werd om te strijden. Alleen dan konden we hem in de boot tillen. Het is moeilijk om weer in slaap te vallen: er is zoveel adrenaline.
Ik ben gescheiden van mijn partner en heb een jong kind, dus tegenwoordig kan ik niet altijd 's nachts uitgaan. Als ze mijn pieper hoort afgaan, zegt ze altijd: "Snel, snel, mammie - iemand moet gered worden." Toen ik haar had, heb ik wel twee keer nagedacht over vrijwilligerswerk, maar mijn training betekent dat ik er zeker van ben - er is altijd een gevoel van rust in de reddingsboot omdat we zoveel trainen.
Ik ben me constant bewust van de kracht van de zee en heb er een diep respect voor. Het is iets dat niemand kan beheersen; je kunt je er alleen maar op voorbereiden. De reddingsboot voelt een natuurlijke plaats voor mij.