Beroep Vluchtverpleegkundige: mijn ervaring tussen technische en humanitaire inzet bij AIR AMBULANCE Group

Als kind werd mij gevraagd wat ik later wilde worden: ik antwoordde altijd dat ik vliegtuigpiloot wilde worden. Ik was geïntrigeerd door het vliegen, door de snelheid van deze ongelooflijke vliegende objecten en droomde ervan een echte Top Gun te worden.

Toen ik opgroeide, veranderden mijn dromen niet, ze omarmden gewoon het pad dat ik besloot te volgen met het beroep van verpleegkundige totdat ze duidelijk gedefinieerd waren in het Flight Nurse-profiel.

Onze rol bij het verzorgen en vervoeren van intensive care-patiënten omvat intensive care-afdelingen in verschillende landen en continenten. Een echte reanimatiekamer twaalfduizend meter boven zeeniveau.

Medisch luchtvervoer is over de hele wereld een gevestigde realiteit.

De organisatie van gecentraliseerde ziekenhuissystemen (HUB's) heeft dit soort diensten van vitaal belang gemaakt voor het leven van veel mensen.

Het deel van de bevolking dat onze dienstverlening het meest nodig heeft, is precies dat deel dat we in deze toestand nooit zouden willen zien: pediatrische patiënten.

Vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week staan ​​wij klaar om in te grijpen om de veiligheid en noodzakelijke ondersteuning voor onze patiënten te garanderen.

Het oplossen van noodproblemen, specifieke voorbereiding en vaardigheden, constante monitoring van medische hulpmiddelen en voorbereiding op zachte vaardigheden om de patiënt en zijn familieleden te beheren vormen de basis van ons werk.

Mijn werkzame leven in AIR AMBULANCE Group as a Flight Nurse wordt onderbroken door plotselinge telefoontjes, missies over grote afstanden en interactie met een groot aantal verschillende professionals. Onze missies beginnen met het indienen van het medisch rapport, het medisch dossier van de patiënt ingevuld door de behandelende arts, dat wordt overgenomen en zorgvuldig geëvalueerd door onze medisch directeur. Vanaf dit punt bestudeert de bemanning de zaak, beoordeelt mogelijke kritieke problemen die verband houden met de waargenomen klinische situatie en analyseert de technische parameters van de vlucht: hoogte en geschatte reistijd.

Eenmaal aangekomen op de opstapplaats van de patiënt vindt het eerste contact plaats met het kind en de begeleidende ouder. Dit is het moment waarop de vertrouwensrelatie tussen de bemanning en de begeleidende ouder tot stand wordt gebracht, een sleutelfase in het beheersen van de emotionaliteit van degenen die een situatie van ernstige moeilijkheden en zorgen ervaren om maximale efficiëntie en sereniteit van het vervoer voor de patiënt te garanderen.

Technische evaluaties vóór het opstijgen, monitoring, therapieën, gordels vastgemaakt, en daar gaan we.

Vanaf dit moment betreden we een zwevende dimensie, waar wolken zachte muren worden en monitoralarmen harmoniëren met de ademhaling van de kleine patiënten. Er is niets anders dat mijn aandacht afleidt van dat leven dat zweeft tussen hemel en aarde, en soms tussen leven en dood.

De cabine is een kleine wereld: je lacht, je begrijpt elkaar met een blik, zelfs als je verschillende talen spreekt; soms fungeer je als een schouder voor degenen die geen tranen meer hebben om te vergieten en al hun hoop op die reis voor het leven van hun kind hebben gevestigd.

Dat ik het voorrecht heb om met zo’n delicate en kwetsbare tijd in iemands leven en zijn families om te gaan, geeft mij een enorm dankbaar gevoel.

Zodra we landen komt het moeilijkste moment: de patiënt wordt achtergelaten onder de zorg van collega's op de grond. Er is nooit genoeg tijd om afscheid te nemen zoals we zouden willen, maar de blikken en dankwoorden zijn voldoende om te begrijpen hoeveel elke reis in ons heeft achtergelaten.

Ik herinner me de verhalen van Benik uit Albanië, Nailah uit Egypte, maar vooral Lidija uit Noord-Macedonië: een mooi achtjarig meisje getroffen door een zeer gewelddadige encefalitis waar ze al drie maanden mee kampte. De gedachte dat ze kort daarvoor met haar kleine vriendjes aan het spelen was, beïnvloedde mij enorm.

Concluderend blijkt de rol van de vluchtverpleegkundige bij het vervoeren van patiënten, vooral pediatrische patiënten, veel meer dan een beroep. Het is een emotionele en technische verbintenis die het leven en de hoop tijdens de vlucht omarmt. Door dagelijkse uitdagingen leren we dat onze toewijding het verschil kan maken tussen angst en hoop, tussen wanhoop en de mogelijkheid van een betere toekomst. Elke missie is een reis door kwetsbaarheid en kracht, een huwelijk van hemel en aarde dat ons het belang van elk leven leert.

Elke patiënt vertegenwoordigt, net als de kleine Lidija, een verhaal van veerkracht en moed. Onze hoop is dat we door onze inspanningen kunnen bijdragen aan een hoofdstuk van wedergeboorte voor degenen die met een ernstige ziekte worden geconfronteerd.

15/11/2023

Dario Zampella

bron

Dario Zampella