Zwiększenie odporności uczniów na stres
Zwiększenie Sanitariusz Odporność uczniów na stres: ocena korelacji i wpływu interwencjiAbstrakcyjny
Źródło: The College Quarterly, Toronto
To pilotażowe badanie koncentrowało się na studentach ratownictwa medycznego na ostatnim roku studiów. Stosując randomizowany, kontrolowany projekt pre-/post-test, badanie to miało na celu ustalenie, czy postrzegane wsparcie rówieśników, negatywne nastawienie do ekspresji emocjonalnej i specyficzne procesy radzenia sobie byłyby istotnie predyktorami poziomu samoopisów psychologicznych. nieszczęście i symptomologii wypalenia zawodowego oraz czy interwencja w zakresie poradnictwa grupowego może być wykorzystana do wpłynięcia na zmianę w pożądanym kierunku. Zidentyfikowano istotne korelaty i pojawiło się szereg interesujących trendów, które podkreślają potrzebę dalszych badań w tym obszarze.
Zwiększenie odporności uczniów na stres:
Ocena korelacji i wpływ interwencji
Sanitariusze stają w obliczu codziennych okoliczności, które są niewyobrażalne w większości innych dziedzin pracy. Zazwyczaj zajmują się osobami, które przeżywają niektóre z najbardziej przerażających i krytycznych momentów swojego życia. Decyzje i działania tych pierwszych ratowników mogą potencjalnie ratować życie i minimalizować szkody. Tak więc nacisk na szybkie i dokładne oceny może być wielki. Dodatkowo ratownicy muszą radzić sobie z rzeczywistością, że niezależnie od ich działania, niektórzy pacjenci umrą. Podobnie, będą miały miejsce sytuacje, które napotkają na przeciwność sprawiedliwości, uczciwości i / lub logiki. Ich środowisko pracy zmienia się i jest nieprzewidywalne w czasie połączenia. Biorąc pod uwagę wszystkie te czynniki, nieodłączny stres zawodowy związany z tego rodzaju pracą może mieć znaczny wpływ na zdrowie fizyczne i emocjonalne samych ratowników medycznych. Właśnie ta kwestia ostatnio stała się przedmiotem rosnących badań.
Badania wskazują, że aż 22% ratowników medycznych cierpi na objawy zespołu stresu pourazowego (PTSD) (Bennett, Williams, Page, Hood i Woollard, 2004; Blumenfield i Byrne, 1997; Clohessy i Ehlers, 1999; Jonsson i Segesten 2004; ; van der Ploeg i Kleber, 2003), a aż 8.6% jest zagrożonych wypaleniem (van der Ploeg i Kleber, 2003). Dziesięć procent lekarzy zgłasza poziom zmęczenia, który naraża ich na zwolnienie chorobowe lub niepełnosprawność (van der Ploeg i Kleber, 2003).
W ramach próbki ambulans personel, Alexander i Klein (2001) stwierdzili, że 32% zgłosiło kliniczne poziomy psychopatologii ogólnej w Kwestionariuszu Ogólnego Zdrowia (który identyfikuje psychiatryczny zaburzenia w próbach społeczności) w porównaniu do 18% w populacji ogólnej. W innym badaniu 10% pracowników karetek pogotowia zgłaszało prawdopodobne kliniczne poziomy depresji, a 22% zgłosiło prawdopodobny kliniczny poziom lęku (Bennett i in., 2004). Co więcej, Boudreaux, Mandry i Brantley (1997) stwierdzili, że wśród ratowników medycznych większy stres zawodowy jest związany z podwyższonym poziomem depresji, lęku, wrogości i globalnego niepokoju psychicznego.
Ostatnio w literaturze pojawiła się tendencja do prób identyfikacji i zrozumienia czynników, które przyczyniają się do rozwoju wypalenia i stresu psychicznego wśród ratowników medycznych. Obecnie trzy czynniki wyróżniają się jako potencjalnie istotne predyktory: 1) wzajemne wsparcie; 2) stosunek do ekspresji emocjonalnej; i 3) strategie radzenia sobie.
Wsparcie rówieśnicze i postawa wobec ekspresji emocjonalnej
Stwierdzono, że poziomy wsparcia rówieśników są odwrotnie proporcjonalne do wskaźników zmęczenia, wypalenia, objawów stresu i PTSD wśród pracowników ratunkowych (Beaton, Murphy, Pike i Corneil, 1997; Corneil, Beaton, Murphy, Johnson & Pike, 1999: Stephens & Long , 1997; van der Ploeg i Kleber, 2003). Podobnie Lowery i Stokes (2005) stwierdzili, że zarówno dysfunkcyjne wsparcie rówieśnicze, jak i negatywne nastawienie do ekspresji emocjonalnej były predykcją rozwoju objawów PTSD wśród studentów ratowników medycznych i że nie tylko funkcjonalne wsparcie rówieśnicze było trudne dla ratowników medycznych od samego początku, ale nie stała się bardziej dostępna wraz ze wzrostem ich kadencji. Co więcej, podczas gdy pracownicy ratunkowi wskazują, że wsparcie rówieśnicze jest ważne, aby pomóc im w radzeniu sobie ze stresem (Jonsson i Segesten, 2003), obawy dotyczące poufności, odrzucenia społecznego, bycia postrzeganymi jako nieodpowiedni i zagrożeń dla perspektyw zawodowych, powstrzymują wielu przed proszenia o wsparcie i wyrażanie emocji z rówieśnikami (Alexander i Klein, 2001; Lowery i Stokes, 2005; Pogrebin i Poole, 1991). Jak ustalili Alexander i Klein (2001), podczas gdy większość ratowników medycznych uważa, że zatrzymywanie myśli i uczuć dla siebie nie było pomocne, ponad 80% przyznało się do tego.
Radzenie sobie ze strategiami
Strategie radzenia sobie, które zwykle stosują ratownicy medyczni, zwykle koncentrują się na represji emocjonalnej (Regehr, Goldberg i Hughes, 2002). Te strategie mają niestety bardzo istotny pozytywny związek z psychicznymi i fizycznymi objawami stresu (Wastell, 2002). W badaniu korelatów określonych procesów radzenia sobie Boudreaux i in. (1997), korzystając z Kwestionariusza sposobów radzenia sobie (WOC), zidentyfikowali akceptację odpowiedzialności, konfrontacyjne radzenie sobie i ucieczkę-unikanie jako style radzenia sobie, które były najbardziej konsekwentnie związane z nieprzystosowanymi wyniki (tj. większe wypalenie, wyższy poziom odczuwanego stresu i zwiększona reaktywność fizjologiczna).
Bieżące badanie
W świetle tych ustaleń wydaje się, że brak funkcjonalnego wsparcia rówieśników, negatywne nastawienie do ekspresji emocjonalnej i nieprzystosowawcze procesy radzenia sobie są powszechne w kulturze zawodowej ratowników medycznych - tym samym potencjalnie zwiększając ryzyko nieprzystosowania się tych ratowników. Wcześniejsze badania sugerowały, że programy i usługi zaprojektowane w celu pomocy ratownikom medycznym w lepszym radzeniu sobie ze stresem zawodowym mogą zmniejszyć poziom cierpienia (Alexander i Klein, 2001; Boudreaux i in., 1997). Stąd identyfikacja skutecznych interwencji i strategii zwiększających odporność jest potrzebna, aby aktywnie wspierać zdrowie i bezpieczeństwo studentów ratowników medycznych i ratowników medycznych w terenie.
Cel niniejszego badania pilotażowego był dwojaki. Po pierwsze, badano, czy postrzegane wsparcie rówieśników, stosunek do ekspresji emocjonalnej i wykorzystanie specyficznych procesów radzenia sobie przewidywały poziomy wypalenia i objawy psychiczne ułomności zgłaszane przez studentów ratownictwa medycznego. Po drugie, w przeciwieństwie do przeważnie retrospektywnych, opisowych badań, które przeprowadzono w przeszłości w tym obszarze, w badaniu wykorzystano randomizowany kontrolowany projekt przed badaniem / po teście, aby określić, czy wyżej wymienione wskaźniki wypalenia zmienią się w pożądane kierunki wśród osób, które uczestniczyły w interwencji grupy psychoedukacyjnej. Ponadto zbadano zmianę poziomów wypalenia i symptomatologii stresu psychicznego w celu ustalenia, czy interwencja grupy psychoedukacyjnej wywołała istotne zmiany w grupie leczonej.
Konkretne prognozy to:
- Postrzegane pozytywne poparcie rówieśników byłoby odwrotnie proporcjonalne do symptomów cierpienia psychicznego i wypalenia.
- Bardziej stoickie postawy wobec ekspresji emocjonalnej (wyższe wyniki na ATEE) byłyby związane ze zwiększonymi symptomami cierpienia psychicznego i wypalenia.
- Stosowanie określonych strategii radzenia sobie (tj. Akceptowanie odpowiedzialności, radzenie sobie z konfliktem i unikanie ucieczki) byłoby pozytywnie powiązane ze zwiększoną cierpieniem psychologicznym.
- W odróżnieniu od rówieśników z grupy kontrolnej, która nie jest leczona, uczniowie, którzy brali udział w sesjach grup psychoedukacyjnych koncentrujących się na opracowywaniu strategii adaptacyjnego radzenia sobie ze stresem, zgłaszali: wyższy stopień postrzeganego wsparcia rówieśniczego; bardziej pozytywne nastawienie do ekspresji emocjonalnej; niższe poparcie dla określonych strategii radzenia sobie ze stresem (tj. akceptacja odpowiedzialności, radzenie sobie z konfliktem i unikanie ucieczki); i większa redukcja objawów wypalenia zawodowego i psychicznego.
Metoda wykonania
Uczestnicy
Do badania zrekrutowano 13 uczestników (2 kobiet) z ostatniego roku dwuletniego programu ratownictwa medycznego w college'u. Ponieważ było 41 potencjalnych uczestników, wskazuje to na wskaźnik uczestnictwa na poziomie 71%, co sugeruje, że znaczące uprzedzenia ochotników są stosunkowo mało prawdopodobne. Czternastu uczestników (8 kobiet) zostało losowo przydzielonych do grupy kontrolnej, a piętnastu uczestników (5 kobiet) zostało losowo przydzielonych do grupy terapeutycznej. Sześciu uczestników zrezygnowało z badania przed zebraniem pomiarów po teście. Trzy z tych osób (wszyscy mężczyźni) znajdowały się w grupie kontrolnej, a trzy z tych osób w grupie leczonej (2 kobiety). Ostateczna próba liczyła więc 23 osoby, 11 z grupy kontrolnej (8 kobiet) i 12 z grupy leczonej (3 kobiety). Wiek wahał się od 20 do 25 lat w grupie kontrolnej (M = 21.82, SD = 1.72) i od 19 do 28 w grupie leczonej (M = 21.58, SD = 2.31). Ta różnica wieku nie była istotna statystycznie.
W ramach programu ratownictwa medycznego, uczestnicy prowadzili działania kliniczne przed iw trakcie tego badania. W pierwszym roku programu odbyli 150 godzin pracy klinicznej, w tym staże w karetkach pogotowia, na oddziałach pomocy doraźnej w szpitalach oraz w placówkach opieki długoterminowej. Na drugim roku studenci odbyli 120 godzin pogotowia ratunkowego w trzecim semestrze, a następnie przez ostatni semestr udali się na stacjonarne (tj. 44 godziny tygodniowo) pogotowie ratunkowe.
Środki
Pakiet oceny przed i po testach składał się ze środków samo-raportu 6:
- Kwestionariusz informacji demograficznych (np. Imię, wiek, płeć)
- Kwestionariusz sposobów radzenia sobie (WOC) - 66-elementowa miara służąca do oceny i identyfikacji poznawczych i behawioralnych procesów radzenia sobie. Składa się z 8 skal: Konfrontacyjne radzenie sobie; Dystans; Samokontroli; Poszukiwanie wsparcia społecznego; Przyjmowanie odpowiedzialności; Ucieczka-Unikanie; Planowe rozwiązywanie problemów; i pozytywna ponowna ocena. Miara ta zapewnia uczestnikom 4-stopniową skalę ocen, aby wskazać częstotliwość, z jaką stosują określone procesy radzenia sobie w sytuacjach stresowych. Rzetelność wewnętrzna, oceniana współczynnikiem alfa Cronbacha, waha się od 61 do 79 na 8 skalach (Folkman i Lazarus, 1988).
- Lista kontrolna symptomów 90 poprawiona (SCL-90-R) - miara pozycji 90, która ocenia szeroki zakres symptomów dystresu psychicznego za pomocą głównych wymiarów objawowych 9. Wymiary zainteresowań tego badania obejmowały: Somatizację (dystres wynikający z percepcji dysfunkcji ciała); Depresja (reprezentatywny zakres objawów klinicznej depresji); Niepokój (ogólne oznaki lęku, w tym niektóre korelaty somatyczne); Wrażliwość interpersonalna (poczucie nieadekwatności i niższości, szczególnie w porównaniu z innymi); i wrogość (myśli, uczucia i działania charakterystyczne dla stanu gniewu). Zastosowano również globalny wskaźnik nasilenia, który mierzy ogólne zaburzenia psychiczne (tj. Liczbę i intensywność objawów dystresu) oraz wskaźnik stresu pozytywnego, który jest miarą nasilenia objawów. To narzędzie do oceny wykorzystuje skale Likerta w skali 5 (od 0 = Not at All do 4 = extreme), na których uczestnicy wskazują, jak bardzo problem został przez nich zaburzony w poprzednim tygodniu. Wewnętrzne współczynniki niezawodności dla wymiarów objawowych 9 ocenianych za pomocą współczynników alfa, wahały się od niskiego .77 do wysokiego 90. Rzetelność testu ponownego rzutu dla skal mieści się między .80 i .90 (Derogatis, 1994).
- Maslach Burnout Inventory (MBI) - 22-elementowy miernik służący do oceny wypalenia wypalenia ujawnianego przez pracowników służby zdrowia. Uczestnicy wskazują, jak często czują się w określony sposób w swojej pracy na 7-stopniowej skali ocen (0 = nigdy, 6 = codziennie). Inwentarz ten składa się z trzech podskal, które mierzą trzy aspekty syndromu wypalenia: 1) podskalę Wyczerpania Emocjonalnego, która mierzy „poczucie emocjonalnego nadmiernego wysiłku i wyczerpania pracą”; 2) podskala depersonalizacji, która ocenia „nieczułą i bezosobową reakcję wobec odbiorców swojej usługi, opieki, leczenia lub instrukcji”; oraz 3) podskala Osiągnięcia Osobistego, która „ocenia poczucie kompetencji i sukcesów w pracy z ludźmi” (Maslach, Jackson i Leiter, 1996). W tych podskalach współczynnik alfa Cronbacha wynosi odpowiednio 86, 76 i 70. (van der Ploeg i Kleber, 2003).
- Skala Postawy wobec Ekspresji Emocjonalnej - 20-elementowa miara z 5-punktową skalą Likerta, stosowana do oceny indywidualnych różnic i zachowań dotyczących ekspresji emocjonalnej (np. uczucia do siebie ”). Uczestnicy wskazują, w jakim stopniu zgadzają się z tym, jak prawdziwe jest o nich dane stwierdzenie. Wysokie wyniki wskazują na bardziej stoickie postawy, przekonania i zachowania. Miara ta ma alfa Cronbacha wynoszącą 90, co wskazuje na wysoką wewnętrzną rzetelność (Joseph, Williams, Irving i Cammock, 1994).
- Kwestionariusz Wsparcia Kryzysowego Peer Support - na potrzeby niniejszego badania wykorzystano tylko 6 z 14 pozycji wchodzących w skład tego działania. Elementy uwzględnione w tym badaniu dotyczyły ogólnego postrzegania wsparcia rówieśników, podczas gdy pominięte dotyczyły postrzegania wsparcia rówieśników po konkretnym kryzysie. Sześć pozycji podsumowano, aby uzyskać ogólny wynik postrzeganego wsparcia rówieśników. Uczestnicy stosowali 7-stopniową skalę Likerta (1 = nigdy, 7 = zawsze), aby odpowiedzieć na pytania przedstawione w sposób najlepiej opisujący ich obecną sytuację (np. „Kiedy chcesz porozmawiać, jak często kolega chce słuchać? ”,„ Czy Twoi koledzy są życzliwi czy wspierający? ”). Wiarygodność wewnętrzna mierzona alfa Cronbacha dla całego kwestionariusza wahała się od 67 do 82 (Joseph, Andrews, Williams i Yule, 1992; Lowery i Stokes, 2005). Alfa Cronbacha dla 6-punktowej skali użytej w tym badaniu wyniosła 75.
Procedura
Jesienią 2007 do udziału w tym badaniu zaproszeni zostali wszyscy studenci ostatniego roku w programie ratownictwa medycznego społeczności 2. Omówiono cel i metody badania, a na pytania udzielono odpowiedzi.
Po udzieleniu świadomej zgody uczestnicy zostali losowo przydzieleni do grupy kontrolnej lub grupy leczenia, które nie są leczone. Wszyscy ukończyli pakiet oceny przed testem, który trwał od 20 do 45 minut.
Ze względu na wielkość grupy leczonej (n = 15), grupa ta została następnie podzielona na dwie mniejsze grupy (n = 8 i n = 7), które otrzymały taką samą interwencję terapeutyczną. Mniejsze grupy tej wielkości są zalecane do przeprowadzania interwencji grupowych, ponieważ są wystarczająco duże, aby zapewnić członkom możliwość interakcji z innymi, a jednocześnie są wystarczająco małe, aby zapewnić członkom poczucie przynależności do grupy (Corey i Corey, 1987). Obie grupy spotkały się z tym samym doradcą na 13 sesjach grup psychoedukacyjnych w okresie 4 miesięcy - przed rozpoczęciem semestru stażu klinicznego w pełnym wymiarze godzin. Pozwoliło to na prawie cotygodniowe sesje grupowe (tj. 12 sesji) w trakcie 15-tygodniowego semestru jesiennego oraz dwie dodatkowe sesje przed rozpoczęciem przez studentów praktyk klinicznych w pełnym wymiarze godzin na początku semestru zimowego. Grupa koncentrowała się na trzech aspektach: 1) promowaniu pozytywnego wsparcia rówieśników; 2) budowanie pozytywnych postaw wobec ekspresji emocjonalnej; oraz 3) zwiększanie wiedzy uczestników i stosowanie adaptacyjnych strategii radzenia sobie ze stresującymi wydarzeniami. Proces grupowy i treść były oparte na teorii zmiany poradnictwa poznawczo-behawioralnego. (Lista tematów sesji znajduje się w załączniku A). Sesje grupowe zazwyczaj miały taki format, że obejmowały: ćwiczenia oddechowe / skupiające / relaksacyjne, rejestrację uczestników; wprowadzenie do tematu sesji; ćwiczenia refleksyjne indywidualne / w małych grupach; odprawa w dużej grupie; ćwiczenia oddechowe / koncentrujące / relaksacyjne i wymeldowanie skupiające się na tym, jak uczestnicy mogą świadomie wykorzystywać strategie poznawcze / behawioralne w ciągu następnego tygodnia, aby zwiększyć swoją zdolność radzenia sobie ze stresem. Jednak sesja jedenasta, która odbyła się tydzień przed egzaminami końcowymi, miała inny temat. Sesja ta miała charakter czysto doświadczeniowy i miała na celu relaksację, w której uczestnicy grupy terapeutycznej zostali zaproszeni na 15 minut szyja i leczenie pleców od zarejestrowanego masażysty.
Pacjenci kontrolni i leczeni wypełniali ten sam pakiet oceny po wydaniu 2 miesięcy na stacjonarne umieszczenie kliniczne (tj. Nie było sześciomiesięcznej przerwy między testem wstępnym a post-testem).Analiza danych
Dane oceniano w ramach czterech oddzielnych wielowymiarowych analiz podzielonego wykresu obliczeń wariancji, przy użyciu czasu (przed testem versus po teście) i grupy (leczenie w porównaniu z kontrolą) jako zmiennych niezależnych. Efektem będącym przedmiotem zainteresowania dla obu tych analiz był termin interakcji, ponieważ znacząca interakcja między czasem a grupą sugerowałaby, że leczenie powodowało znaczącą zmianę w czasie. W przypadku znaczącego efektu wieloczynnikowego oceniano efekty jednoczynnikowe względem niezmodyfikowanej alfa (Hummel i Sligo, 1971). W przypadku nieistotnego efektu wieloczynnikowego zastosowano zmodyfikowaną procedurę korekcyjną Bonferroniego (Jaccard i Wan, 1996, s. 30).
Pierwsza rodzina porównań składała się z ośmiu "sposobów radzenia sobie" (konfrontatywnych, dystansujących się, samokontrolujących, szukających wsparcia społecznego, przyjmujących odpowiedzialność, unikających ucieczek, planowego rozwiązywania problemów i pozytywnej ponownej oceny). Druga rodzina porównań składała się z trzech zmiennych "wypalenia" (emocjonalnego wyczerpania, depersonalizacji i osobistych osiągnięć), zmiennej "stosunek do ekspresji emocjonalnej" i zmiennej "wsparcia rówieśniczego". Trzecia rodzina porównań składała się z pięciu konkretnych dziedzin psychologicznego dystresu (somatyzacja, wrażliwość interpersonalna, depresja, lęk, wrogość), mierzonych przez SCL90-R. Wreszcie, czwarta rodzina porównań obejmowała dwa ogólne wskaźniki psychologicznego dystresu (wskaźnik globalnego nasilenia i wskaźnik dystresu objawów pozytywnych).
Aby ocenić determinanty cierpienia psychicznego i wypalenia zawodowego, wyliczono zależności Pearsona pomiędzy momentem a oceną wzajemnego wsparcia, postaw wobec ekspresji emocjonalnej, strategii radzenia sobie, "wypalenia" i symptomów dystresu psychicznego. Efekt
Predyktory cierpienia psychicznego i wypalenia
W tabelach 1 przedstawiono macierz korelacji na podstawie wyników przedtestowych wszystkich uczestników, która ocenia trzy hipotetyczne konstrukty (tj. Wsparcie rówieśnicze, stosunek do ekspresji emocjonalnej i sposoby radzenia sobie) jako predyktory pięciu określonych domen stresu psychicznego (somatyzacja, interpersonalne wrażliwość, depresja, lęk, wrogość) oraz dwa ogólne wskaźniki dystresu psychicznego (globalny wskaźnik nasilenia i pozytywny wskaźnik niepokoju). Tabela 2 przedstawia korelację wyników przed testem wszystkich uczestników, która podobnie ocenia trzy hipotetyczne konstrukty jako predyktory trzech domen wypalenia (wyczerpanie emocjonalne, depersonalizacja i poczucie osobistego spełnienia).
Tabela 1
Dwuwymiarowe korelacje między próbnymi sposobami radzenia sobie, postawami wobec ekspresji emocjonalnej, wsparciem rówieśników i cierpieniem psychologicznym
| Sposoby radzenia sobie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| CC | DI | SC | SSS | AR | EA | PPS | PR | Postawa wobec Ekspresja emocjonalna |
|
| Objaw Lista kontrolna 90-R: |
|||||||||
| SOM | -.37 * | .11 | .12 | .11 | .06 | .38 * | -. 09 | .37 * | .12 |
| IS | -. 03 | -. 07 | .12 | -. 13 | .37 * | .33 | -. 23 | .02 | .55 ** |
| DEP | .02 | .02 | .31 | -. 09 | .48 ** | .48 ** | .04 | .15 | .35 ** |
| ANX | -. 12 | -. 09 | -. 13 | .23 | .15 | .24 | -. 14 | .38 * | .17 |
| HOS | .30 | -. 17 | -. 13 | .17 | .17 | .22 | .17 | .15 | .28 |
| GSI | -. 04 | .05 | .17 | -. 07 | .44 * | .47 ** | -. 09 | .28 | .48 ** |
| PSDI | .05 | .04 | .06 | -. 19 | .44 * | .37 * | .04 | .05 | .46 ** |
Uwaga: * p <05, jednostronny, ** p <01, jednostronny, n = 29
Podskale sposobów radzenia sobie: CC = konfrontacyjne radzenie sobie, DI = dystansowanie, SC = samokontrola, SSS = szukanie wsparcia społecznego, AR = akceptacja odpowiedzialności, EA = ucieczka-unikanie, PPS = planowe rozwiązywanie problemów, PR = pozytywna lista kontrolna ponownej oceny objawów 90 -Revised (SCL90-R) zmienne: SOM = somatyzacja, IS = wrażliwość interpersonalna, DEPR = depresja, ANX = lęk, HOS = wrogość, GSI = ogólny wskaźnik objawów, PSDI = dodatni wskaźnik dystresu
Tabela 2
Dwuwymiarowe korelacje między próbnymi sposobami radzenia sobie, postawami wobec ekspresji emocjonalnej, wsparciem rówieśniczym i wypaleniem
| Sposoby radzenia sobie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| CC | DI | SC | SSS | AR | EA | PPS | PR | Postawa wobec Ekspresja emocjonalna |
|
| Maslach Burnout Magazyn |
|||||||||
| EE | .11 | -. 27 | -. 08 | -. 12 | .43 * | .19 | .24 | .04 | .37 * |
| DE | .21 | .07 | -. 18 | .08 | .09 | .27 | .00 | .18 | .37 * |
| PA | .21 | .39 * | .37 * | .23 | -. 04 | .22 | .02 | -. 06 | -. 13 |
Uwaga: * p <05, jednostronne, n = 29
Podskale sposobów radzenia sobie: CC = konfrontacyjne radzenie sobie, DI = dystansowanie, SC = samokontrola, SSS = szukanie wsparcia społecznego, AR = akceptacja odpowiedzialności, EA = ucieczka-unikanie, PPS = planowe rozwiązywanie problemów, PR = pozytywne przewartościowanie Maslach Inventory wypalenia Zmienne: EE = Wyczerpanie Emocjonalne, DE = Depersonalizacja, PA = Osiągnięcie Osobiste
Sposoby radzenia sobie
Średnie (i odchylenia standardowe) dla ośmiu strategii radzenia sobie przedstawiono w tabeli 3. Interakcja między grupą a czasem była nieistotna na poziomie wieloczynnikowym. Analizy jednowymiarowe sugerują jednak, że osoby w grupie leczonej wykazują istotnie lepsze planowe rozwiązywanie problemów, F (1, 20) = 13.20, p <006. Osoby w grupie leczonej również wykazują tendencję do poprawy pozytywnej ponownej oceny, F (1, 20) = 7.839, p = 0.011.
Tabela 3
Pretest / posttest oznacza (i standardowe odchylenia) dla ośmiu procesów radzenia sobie
| Zarządzanie | Pretest M (SD) |
Posttest M (SD) |
|
| Konfrontacyjne radzenie sobie | Control | 1.30 (0.53) | 0.82 (0.47) |
| Leczenie | 1.28 (0.57) | 0.99 (0.54) | |
| Dystans | Control | 1.34 (0.44) | 1.25 (0.57) |
| Leczenie | 1.33 (0.70) | 1.12 (0.67) | |
| Samokontrola | Control | 1.62 (0.20) | 1.56 (0.37) |
| Leczenie | 1.36 (0.55) | 1.44 (0.56) | |
| Szukam pomocy społecznej | Control | 1.37 (0.67) | 1.53 (0.55) |
| Leczenie | 1.18 (0.64) | 1.53 (0.75) | |
| Przyjęcie odpowiedzialności | Control | 1.75 (0.42) | 1.35 (0.83) |
| Leczenie | 1.02 (0.62) | 0.79 (0.51) | |
| Escape-Unikanie | Control | 1.15 (0.22) | 1.18 (0.44) |
| Leczenie | 1.10 (0.68) | 0.76 (0.48) | |
| Planowe rozwiązywanie problemów | Control | 1.70 (0.55) | 1.32 (0.54) |
| Leczenie | 1.32 (0.53) | 1.78 (0.43) | |
| Pozytywne ponowne rozpatrzenie | Control | 1.23 (0.48) | 1.13 (0.67) |
| Leczenie | 0.76 (0.44) | 1.29 (0.58) |
Uwaga: n = 22
Środki (i odchylenia standardowe) dla trzech domen wypalenia zawodowego, postawy wobec ekspresji emocjonalnej i wsparcia dla rówieśników są przedstawione w tabeli 4. Interakcja między grupą a czasem była nieistotna na poziomie wielu zmiennych. Analizy jednoczynnikowe sugerują, że osoby z grupy terapeutycznej wykazują zmianę w ich nastawieniu do ekspresji emocjonalnej, która zbliża się do istotności statystycznej, F (1, 20) = 4.99, p = 0.037 w kierunku, w którym osoby stają się mniej stoickie po leczeniu. Osoby w obrębie grupy terapeutycznej również wykazują wzrost uczuć osiągnięcia osobistego zbliżającego się do istotności statystycznej, F (1, 20) = 3.388, p = 0.081.
Tabela 4
Pretest / posttest oznacza (i odchylenia standardowe) dla trzech wymiarów wypalenia, postawy wobec ekspresji emocjonalnej i wsparcia rówieśniczego
| Zarządzanie | Pretest M (SD) |
Posttest M (SD) |
|
| MBI - Wyczerpanie emocjonalne | Control | 20.64 (10.20) | 17.36 (10.58) |
| Leczenie | 17.09 (6.72) | 9.82 (4.96) | |
| MBI - Depersonalizacja | Control | 9.45 (3.86) | 7.64 (4.63) |
| Leczenie | 8.82 (4.88) | 6.09 (4.23) | |
| MBI - osobiste osiągnięcie | Control | 32.73 (8.36) | 31.27 (6.90) |
| Leczenie | 34.64 (8.32) | 38.91 (10.95) | |
| Stosunek do | Control | 50.91 (11.73) | 48.73 (11.19) |
| Ekspresja emocjonalna | Leczenie | 55.27 (11.87) | 45.36 (11.67) |
| Wzajemnego wsparcia | Control | 19.73 (5.26) | 21.18 (6.51) |
| Leczenie | 21.00 (5.08) | 22.45 (5.26) |
Uwaga: n = 22
Uważne badanie środków w Tabeli 4 ujawnia, że wszystkie trzy domeny inwentaryzacji wypalenia wykazują większą poprawę wśród osób w grupie leczonej, w porównaniu z grupą kontrolną. Tak więc, chociaż wielkość zmiany nie jest statystycznie znacząca, kierunek wykazuje tendencję do istotności statystycznej.
Psychologiczne cierpienie
Przedstawiono średnie (i odchylenia standardowe) dla pięciu specyficznych dziedzin cierpienia psychicznego (somatyzacja, wrażliwość interpersonalna, depresja, lęk i wrogość) oraz dla dwóch ogólnych wskaźników stresu psychicznego (globalny wskaźnik nasilenia i wskaźnik pozytywnych objawów dystresu) w Tabeli 5. W analizie pięciu specyficznych domen psychologicznego dystresu interakcja między grupą a czasem była nieistotna na poziomie wieloczynnikowym. Analizy jednowymiarowe sugerują, że nie ma znaczących efektów interakcji dla żadnej ze zmiennych stresu psychicznego. Podobnie wieloczynnikowa interakcja między grupą a czasem była nieistotna dla analizy obejmującej dwa ogólne wskaźniki dystresu psychicznego, podobnie jak analizy jednowymiarowe dotyczące poszczególnych zmiennych. Osoby z grupy leczonej wykazywały jednak tendencję do poprawy wskaźnika nasilenia objawów pozytywnych, F (1, 21) = 3.443,p = 0.078.
Tabela 5
Pretest / posttest oznacza (i standardowe odchylenia) dla miar psychologicznego dystresu
| Zarządzanie | Pretest M (SD) |
Posttest M (SD) |
|
| Somatizacja | Control | 0.73 (0.59) | 0.70 (0.64) |
| Leczenie | 0.55 (0.52) | 0.39 (0.39) | |
| Czułość interpersonalna | Control | 1.37 (0.81) | 1.29 (1.15) |
| Leczenie | 1.11 (0.45) | 0.82 (0.50) | |
| Depresja | Control | 1.57 (0.65) | 1.58 (0.88) |
| Leczenie | 1.08 (0.42) | 0.77 (0.41) | |
| Poczucie niepokoju | Control | 0.93 (0.51) | 0.95 (0.59) |
| Leczenie | 0.73 (0.49) | 0.45 (0.38) | |
| Wrogość | Control | 1.02 (0.75) | 0.88 (0.76) |
| Leczenie | 1.22 (0.76) | 0.68 (0.57) | |
| Globalny wskaźnik ważności | Control | 1.09 (0.52) | 0.96 (0.77) |
| Leczenie | 0.85 (0.33) | 0.58 (0.26) | |
| Positive Symptom Distress Index | Control | 1.87 (0.45) | 1.96 (0.64) |
| Leczenie | 1.78 (0.35) | 1.50 (0.58) |
Uwaga: n = 23
Podobnie jak w przypadku wypalenia zawodowego, wszystkie siedem tych psychologicznych zmiennych dystresu wykazało większą poprawę wśród osób w grupie leczonej, w porównaniu z osobami w grupie kontrolnej. Ponownie, chociaż wielkość zmiany nie jest statystycznie znacząca, kierunek wykazuje tendencję do istotności statystycznej.
Na koniec, porównując średnią zmianę z przed testem do posttestu, na zmiennych psychologicznych 7 i zmiennych wypalenia 3, fakt, że grupa terapeutyczna wykazała większą poprawę, w porównaniu do grupy kontrolnej, na 10 / 10 tych zmienne zostały określone testem znakowym, aby były statystycznie istotne przy p = 0.00195.
Dyskusja
Korelaty wypalenia zawodowego i psychologicznego
Wzajemnego wsparcia. Wyniki tego badania pilotażowego stanowią uzupełnienie debaty dotyczącej znaczenia wzajemnego wsparcia w przewidywaniu cierpienia wśród ratowników medycznych. W przeciwieństwie do niektórych wcześniejszych badań (Beaton i in., 1997; van der Ploeg i Kleber, 2003), postrzegane wsparcie rówieśnicze wśród studentów ratowników medycznych w obecnym badaniu nie było istotnie skorelowane z objawami stresu psychicznego i wypalenia zawodowego - i chociaż brak wykazana istotność statystyczna może częściowo wynikać z braku mocy statystycznej, należy zauważyć, że dla większości objawów psychicznych korelacje były bliskie zeru. To odkrycie jest zgodne z wynikami przedstawionymi przez Regehr et. al (2002), którzy nie podają żadnych istotnych korelacji między postrzeganym wsparciem ze strony współpracowników a objawami depresji i poziomem dystresu.
Stosunek do ekspresji emocjonalnej. Negatywne nastawienie do ekspresji emocjonalnej było, zgodnie z przewidywaniami, istotnie skorelowane z miarami stresu psychicznego i wypalenia, a związek sugerował, że uczestnicy, którzy przyjmowali bardziej stoickie postawy, a tym samym rzadziej wyrażali swoje emocje, częściej zgłaszali nasilone objawy wrażliwości interpersonalnej, depresji i ogólnego globalnego niepokoju, a także objawów wypalenia związanego z wyczerpaniem emocjonalnym i depersonalizacją. Odkrycie to rozszerza się na wcześniejsze ustalenia Lowery i Stokes (2005), którzy stwierdzili, że negatywne nastawienie studentów ratowników medycznych do wyrażania emocji było istotnie skorelowane z ich wynikami zespołu stresu pourazowego, oraz Stephens & Long (1997), którzy stwierdzili, że kiedy wszyscy kontrolowano inne zmienne wsparcia społecznego, jedynie postawy wobec wyrażania emocji istotnie łagodziły wpływ traumy na wynikłe objawy PTSD.
Radzenie sobie z procesami. Jeśli chodzi o związki między procesami radzenia sobie a stresem psychicznym i objawami wypalenia, ujawniło się wiele czynników. Zgodnie z przewidywaniami, na podstawie wcześniejszych badań, wyższe wyniki w zakresie zmiennych akceptacji odpowiedzialności i ucieczki-unikania były istotnie skorelowane ze zwiększoną symptomologią stresu psychicznego. Jednak w przeciwieństwie do naszych początkowych hipotez, okazało się, że konfrontacyjne radzenie sobie jest istotnie odwrotnie skorelowane z somatyzacją, co może wskazywać, że agresywne wysiłki mające na celu rozwiązanie problemu mogły w jakiś sposób chronić te osoby przed internalizacją fizjologicznych reakcji stresowych. Dodatkowo skale dystansowania się i samokontroli radzenia sobie były istotnie skorelowane ze skalą osiągnięć osobistych MBI, która jest miarą poczucia kompetencji i pomyślnego wykonywania pracy z ludźmi. Ponieważ brak Osiągnięcia został zidentyfikowany jako jeden z głównych składowych zespołu wypalenia zawodowego, wydaje się, że procesy dystansowania się i samokontroli są związane ze zwiększoną odpornością na tę skalę wypalenia.
Wstępne testy porównawcze po teście
Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami leczonymi i kontrolnymi pod względem postrzeganego wsparcia rówieśniczego. Grupa leczona różniła się jednak od grupy kontrolnej pod względem zmiany stosunku do ekspresji emocjonalnej, co wskazuje na ruch w kierunku stania się mniej stoickim między okresem przed i po teście. Chociaż grupa leczona nie różniła się istotnie od grupy kontrolnej pod względem przewidywanego spadku określonych procesów radzenia sobie (tj. Akceptacji odpowiedzialności, unikania ucieczki i konfrontacyjnego radzenia sobie), wystąpił jednak nieoczekiwany trend w odniesieniu do wzrostu poparcie dwóch innych procesów radzenia sobie między okresem przed i po teście: planowe rozwiązywanie problemów (tj. celowe skoncentrowane na problemie wysiłki mające na celu zmianę sytuacji w połączeniu z analitycznym podejściem do rozwiązywania problemów) oraz pozytywne przewartościowanie (tj. skupianie się na rozwoju osobistym w celu stworzenia pozytywnego znaczenia). Może to wynikać z integracji, przez uczestników grupy terapeutycznej, strategii poznawczo-behawioralnych skupionych w grupie psychoedukacyjnej, aby pomóc im w identyfikacji aspektów problemów będących pod ich kontrolą, a następnie opracowaniu strategii poznawczo-behawioralnych skoncentrowanych na rozwiązaniach, które mogliby skutecznie wykorzystać radzić sobie z tymi problemami i towarzyszącym im stresem.
Jeśli chodzi o objawy wypalenia i stresu psychicznego, różnice między grupami były mniej wyraźne, ale widoczny był trend. Osoby z grupy leczonej, w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej, wykazały większą poprawę we wszystkich 7 skalach dystresu psychicznego i 3 zmiennych wypalenia. Tak więc wydaje się, że osoby w grupie leczonej mogły doświadczyć pewnej poprawy objawów po leczeniu.
Chociaż zmiany te nie były istotne statystycznie między grupami, pozostają pytania dotyczące tego, czy uczestnicy sami zauważyli te zmiany, a jeśli tak, to czy stwierdzili, że są one znaczące osobiście.
Ograniczenia i sugestie do dalszego badania
To badanie pilotażowe było okazją do dalszego zbadania korelatów stresu zawodowego doświadczanego przez studentów ratowników medycznych. Dało to również wgląd w możliwość wpływania na te zmienne poprzez interwencję grupy doradczej.
Ponieważ próba ta składała się wyłącznie ze studentów ratowników medycznych, była niewielka, a losowe przydzielenie skutkowało nierównowagą płciową w grupach terapeutycznych i kontrolnych, wyniki należy interpretować z ostrożnością. Pojawiło się jednak kilka interesujących obserwacji i trendów, które zasługują na dodatkowe badania.
Przyszłe badania powinny nadal nie tylko identyfikować i weryfikować korelacje cierpienia psychicznego i wypalenia zawodowego, ale także identyfikować interwencje, które potencjalnie są skuteczne w zwiększaniu odporności na stres w miejscu pracy wśród studentów medycznych. Aby to zrobić, należy wykorzystać metodę mieszaną (tj. Miary jakościowe i ilościowe) przed testem po testowaniu, z grupami kontrolnymi i leczonymi złożonymi z dużej próbki uczestników płci męskiej i żeńskiej. Projekt, który zostanie przeprowadzony po przeprowadzeniu testów bezpośrednio po interwencji grupy psychoedukacyjnej, a następnie zostanie powtórzony rok później, może również być pomocny w ustaleniu, czy zmiana jest widoczna na końcu leczenia, a jeśli tak, to czy jest ona spójna w czasie. Cenne może być również porównanie początkujących sanitariuszy do weteranów, aby ocenić, czy lata doświadczenia w pracy mają wpływ na wyniki.
Podsumowując, jest to obszar, który zasługuje na dalsze badania, ponieważ może mieć istotne konsekwencje dla zdrowia emocjonalnego i fizycznego naszych pierwszych ratowników, a także konsekwencje dla programu nauczania w instytucjach policealnych, które kształcą tych specjalistów.
Referencje
Alexander, DA i Klein, S. (2001). Personel pogotowia ratunkowego i krytyczne zdarzenia. British Journal of Psychiatry, 178, 76–81.
Beaton, R., Murphy, SA, Pike, KC, & Corneil, W. (1997). Wsparcie społeczne i konflikt sieciowy w strażaków i ratowników medycznych. Western Journal of Nursing Research, 19, 297–313.
Bennett, P., Williams, Y., Page, N., Hood, K., & Woollard, M. (2004). Poziomy problemów ze zdrowiem psychicznym wśród brytyjskich pracowników pogotowia ratunkowego. Emergency Medicine Journal, 21, 235-236.
Blumenfield, M. i Byrne, DW (1997). Rozwój zespołu stresu pourazowego u pracowników ratownictwa miejskiego. Medscape Psychiatry and Mental Health e-Journal, 2 (5).
Boudreaux, E., Mandry, C. i Brantley, PJ (1997). Stres, satysfakcja z pracy, radzenie sobie i niepokój psychiczny wśród ratowników medycznych. Prehospital and Disaster Medicine, 12 (4), 242-249.
Clohessy, S. i Ehlers, A. (1999). Objawy PTSD, reakcja na natrętne wspomnienia i radzenie sobie pracowników pogotowia ratunkowego. British Journal of Clinical Psychology, 38, 251–265.
Corey, MS i Corey, G. (1987). Grupy: proces i praktyka. Brooks / Cole Publishing Company, Kalifornia.
Corneil, W., Beaton, R., Murphy, S., Johnson, C., & Pike, K. (1999). Narażenie na traumatyczne incydenty i rozpowszechnienie symptomatologii stresu pourazowego u strażaków miejskich w dwóch krajach. Journal of Occupational and Health Psychology, 4 (2), 131-141.
Derogatis, LR (1994). Lista kontrolna symptomów-90-R: Instrukcja administrowania, oceniania i procedur. NCS Pearson Inc. Minneapolis, MN.
Folkman, S. i Lazarus, RS (1988). Podręcznik sposobów radzenia sobie. Consulting Psychologists Press, Inc.
Hummel, TJ i Sligo, JR (1971). Empiryczne porównanie jednowymiarowej i wielowymiarowej analizy procedur wariancji. Biuletyn psychologiczny, 76 (1), 49-57.
Jaccard, J. i Wan, CK (1996). LISREL podchodzi do efektów interakcji w regresji wielorakiej. Thousand Oaks, Kalifornia: Sage Publications.
Jonsson, A. i Segesten, K. (2003). Znaczenie traumatycznych wydarzeń opisywane przez pielęgniarki w pogotowiu ratunkowym. Pielęgniarstwo ratunkowe i ratunkowe, 11, 141-152.
Jonsson, A. i Segesten, K. (2004). Codzienny stres i poczucie własnej wartości w szwedzkich karetkach pogotowia. Prehospital and Disaster Medicine, 19 (3), 226-234.
Jonsson, A., Segesten, K. i Mattson, B. (2003). Stres pourazowy wśród szwedzkiego personelu pogotowia ratunkowego. Emergency Medicine Journal, 20, 79–84
Joseph, S., Andrews, B., Williams, R., & Yule, W. (1992). Wsparcie kryzysowe i objawy psychiatryczne u dorosłych, którzy przeżyli katastrofę statku wycieczkowego Jowisz. British Journal of Clinical Psychology, 31, 63–73.
Joseph, S., Williams, R., Irwing, P. i Cammock, T. (1994). Wstępne opracowanie środka oceny postaw wobec ekspresji emocjonalnej. Różnice osobowości i indywidualne, 16, 869-875.
Lowery, K. i Stokes, MA (2005). Rola wsparcia rówieśniczego i wyrażania emocji w zespole stresu pourazowego u studentów ratowników medycznych. Journal of Traumatic Stress, 18 (2), 171-179.
Maslach, C., Jackson, SE, Leiter, MP, (1996). Inwentarz wypalenia Maslach. CPP Inc. Mountain View, Kalifornia.
Progrebin, MR i Poole, ED (1991). Policja i tragiczne wydarzenia: Zarządzanie emocjami. Journal of Criminal Justice, 19 (4), 395-403.
Regehr, C., Goldberg, G. i Hughes, J. (2002). Narażenie na ludzką tragedię, empatię i traumę u ratowników medycznych. American Journal of Orthopsychiatry, 72 (4), 505-513.
Stephens, C. i Long, N. (1997). Wpływ traumy i wsparcia społecznego na zespół stresu pourazowego: badanie policjantów z Nowej Zelandii. Journal of Criminal Justice, 25 (4), 303-314.
Wastell, CA (2002). Narażenie na traumę: długoterminowe skutki tłumienia reakcji emocjonalnych. Journal of Nervous & Mental Disease, 190 (12), 839-845.
van der Ploeg, E. i Kleber, RJ (2003). Ostre i przewlekłe stresory zawodowe wśród personelu pogotowia ratunkowego: czynniki prognostyczne objawów zdrowotnych. Medycyna pracy i środowiskowa, 60 (Suppl I), i40-i46.
załącznik A
Tematy grup psychoedukacyjnych
(Tylko grupa zabiegowa)
Sesja 1: Powitanie, wprowadzenie, podstawowe zasady, przegląd tematów i wywiady z dyadami
Sesja 2: Indywidualna natura stresorów i reakcji na stres
Sesja 3: Osobiste zasoby do radzenia sobie ze stresem
Sesja 4: Strategie relaksacyjne
Sesja 5: Identyfikacja i ocena myśli automatycznych
Sesja 6: zasady osobiste, standardy i oczekiwania
Sesja 7: obowiązki osobiste / zawodowe
Sesja 8: Osobista Moc / Kula Wpływu
Sesja 9: Odkrywanie stylów radzenia sobie ze stresem
Sesja 10: Rozwijanie pewności siebie i realistycznych oczekiwań dotyczących miejsca pracy
Sesja 11: Zarejestrowane próby terapii masażu
Sesja 12: Radzenie sobie z trudnymi ludźmi
Sesja 13: Granice osobiste / zawodowe i dodatkowe strategie relaksacyjne
Finansowanie tych badań zapewnił Fanshawe College Research Initiatives Fund. Autorzy pragną również podziękować Markowi Hunterowi, Pam Skinner i Shelley Myer za wsparcie i pomoc w tym projekcie.
Korespondencję dotyczącą tego artykułu należy kierować do Shirley Porter, Counsellor, Fanshawe College, Student Success Center, 1001 Fanshawe College Blvd., F2010, PO Box 7005, Londyn, Ontario, Kanada N5Y 5R6; e-mail: saporter@fanshawec.ca
Shirley Porter, M.Ed. (Counseling), RSW, CCC, jest doradcą w Fanshawe College w Londynie, Ontario, Kanada, gdzie zapewnia doradztwo osobiste, edukacyjne i zawodowe dla studentów. Jest szczególnie zainteresowana zaburzeniami stresu pourazowego, a także krytycznym stresem związanym z incydentem, jakiego doświadczają studenci pogotowia ratunkowego w placówkach klinicznych.
Andrew Johnson, Ph.D. jest adiunktem na Wydziale Nauk o Zdrowiu na Uniwersytecie Zachodniego Ontario i jest liderem w dziedzinie strumienia pomiarów i metod w programie dla absolwentów w programie nauk o zdrowiu i rehabilitacji. Jego zainteresowania badawcze obejmują indywidualne różnice w osobowości i zdolnościach poznawczych, szczególnie w odniesieniu do skutków zdrowotnych.