Ocena czasu pracy w Centrum Reagowania Kryzysowego w celu zapewnienia Przedszpitalnego Pogotowia Ratunkowego w Kermanszah
Przeczytaj oryginalne opracowanie na temat Global Journal of Health Science

W badaniu oceniano wydajność czasową w centrum reagowania kryzysowego w celu świadczenia przedszpitalnych usług ratunkowych w Kermanszah. To badanie było opisowym retrospektywnym badaniem przekrojowym. W tym badaniu 500 przypadków pacjentów od Shahrivar (wrzesień) 2012 do końca Shahrivar (wrzesień) 2013 zostało wyselekcjonowanych i zbadanych metodą non-probability quota. Narzędzie pomiarowe obejmowało kartę zapisów predefiniowanych przypadków, a metodą próbkowania było uzupełnianie karty przypadków poprzez odniesienie do przypadków pacjentów. Dane analizowano za pomocą SPSS w wersji 18 oraz koncepcji statystyki opisowej i inferencyjnej (test Kruskala-Wallisa, test porównawczy Eta (Eta), test post hoc Games-Howell). Wyniki pokazały, że średni odstęp czasu między otrzymaniem misji a dotarciem na miejsce zdarzenia, między dotarciem na miejsce zdarzenia do opuszczenia miejsca zdarzenia oraz między przeniesieniem się z miejsca zdarzenia do ośrodka zdrowia wynosił 7.28, 16.73 i 7.28 minuty. Ogólny średni czas przejazdu z miejsca zdarzenia do ośrodka zdrowia wyniósł 11.34 minuty. Wszelkie interwencje w celu przyspieszenia świadczenia usług, skrócenia czasu reakcji, ambulans sprzęt oraz ułatwienia wymagane dla dokładności, aktualności i wiarygodności danych zapisanych na oddziale ratunkowym, ustawiczne kształcenie personelu karetek pogotowia, wykorzystanie siły roboczej o wyższych specjalizacjach, takich jak pielęgniarki, zapewnia satysfakcję z pracy i zwiększa koordynację z innymi działami, które są w jakiś sposób zaangażowani w ten proces, mogą stanowić podstawę do zmniejszenia strat i niepełnosprawności wynikających z wypadków drogowych.
Słowa kluczowe: wydajność, stan przedszpitalny, awaryjne usługi medyczne, czas reakcji

1. Wstęp
Każdego roku więcej niż 5 milionów zgonów i ponad 100 milionów niepełnosprawnych występuje z powodu urazów z powodu przemocy, wypadków drogowych, upadków, oparzeń i utonięć (Raport, 2003). Celem centrum reagowania kryzysowego jest zapewnienie opieki medycznej potrzebującym (Arreola i in., 2000). Innymi słowy, służby ratownictwa medycznego odpowiadają na specyficzne potrzeby zdrowotne osób spoza szpitala. Potrzeby te obejmują zwracanie uwagi na obrażenia zagrażające życiu, przenoszenie pacjentów i obrażenia do ośrodków opieki oraz przenoszenie ich między ośrodkami i gotowość misji w przypadku zagrożenia zdrowia, ale nie są do nich ograniczone (Barnett i wsp., 2006). Większość ludzi na świecie nie ma dostępu do formalnej pomocy przedszpitalnej (Brice i in., 2000). Centrum reagowania kryzysowego powinno być proste, spójne i skuteczne (Charles, 2003). Istnieją dwa rodzaje reakcji od przedszpitalnych systemów ratunkowych w różnych krajach; wysyłanie pogotowia za pomocą zaawansowanego sprzętu bez względu na rodzaj zdarzenia natychmiast po otrzymaniu pierwszego połączenia; i odbieranie informacji od dzwoniącego, zbieranie i klasyfikowanie ich oraz wybór typu i poziomu usług wysyłanych do sceny (Charles, 2003, Patrick i wsp., 2005, Charles, 2004). W Iranie w 115 uruchomiono awaryjny 1976, który świadczy usługi przedszpitalne, po upadku dachu terminalu lotniskowego Mehr Abad (Bidari i in., 1386). Ponadto, według Światowej Organizacji Zdrowia w tym kraju na każde 24 godzin 102 ludzi i rocznie około t 37 tysięcy osób traci życie w wypadkach (Gasb, 2008). Średnia stopa wzrostu przedszpitalnych misji ratunkowych jest większa niż 16%, a więc mniej więcej co sześć lat liczba prewencyjnych misji kryzysowych podwoi się (Ebarhimian et al., 1391). Z drugiej strony, 50 procent zgonów zdarza się w wypadkach drogowych w ciągu pierwszej godziny, a procent zgonów 25 występuje podczas transferu do szpitala (Jalali, 1380). Wyniki studium przypadku pacjentów w nagłych wypadkach wskazują, że najwięcej błędów w możliwych do uniknięcia przypadkach to opóźnienia w opiece podstawowej, brak odpowiedniej opieki w transporcie pacjentów i niewłaściwa komunikacja (Siddiqui et al., 2004). Badanie Nasiri pour et al. (2009) ocenił skuteczność sytuacji nadzwyczajnych w Iranie jako względnie dobrą (Nasiripur et al., 2010), oraz zgodnie z regulaminem księgowym o kompleksowym pokryciu przedszpitalnych służb ratunkowych w 2007 przez Radę Ministrów w celu poprawy wskaźników wydajności w ramach pomocy w nagłych przypadkach przedszpitalnych naukowcy mieli zbadać czas działania Centrum Ratunkowego w zapewnianiu służb ratunkowych przed szpitalem w mieście Kermanshah w 2013.