P. Bennett, Bristol Program szkolenia w zakresie psychologii klinicznej, Uniwersytety w Plymouth i Exeter, Wielka Brytania
Y Williams, walijski Ambulans Trust, Wielka Brytania
N Page, Wydział Psychologii, Uniwersytet w Cardiff, Wielka Brytania
K Hood, Wydział Praktyki Ogólnej, University of Wales College of Medicine, Wielka Brytania
M Woollard, Pre-Hospital Emergency Research Unit, University of Wales College of Medicine

(EMERGENCY MEDICAL JOURNAL) - Badanie 2003 zbadało częstość występowania zespół stresu pourazowego (PTSD), depresja i niepokój w próbce personelu pogotowia ratunkowego. Z personelu 1029 w jednym pogotowiu wysłano kwestionariusz, 617 został zwrócony. Wśród respondentów ogólny wskaźnik PTSD wynosił 22%. Poziom PTSD nie różnił się w zależności od stopnia, ale mężczyźni mieli wyższy wskaźnik rozpowszechnienia niż kobiety (23% w porównaniu z 15%). Prawie co dziesiąty zgłosił prawdopodobne kliniczne poziomy depresji, podał 22% prawdopodobne kliniczne poziomy lęku na podstawie wyników skali lęku i depresji w szpitalu.

Pomimo zidentyfikowania go jako grupy zawodowej „wysokiego ryzyka”, brakuje danych dotyczących rozpowszechnienia problemów emocjonalnych wśród personelu pogotowia ratunkowego. Wcześniejsze badania wykazały występowanie zespołu stresu pourazowego (PTSD) na poziomie od 20% do 21%,1,2, a jedna trzecia personelu karetki pogotowia w celu wykazania pewnego stopnia psychiatryczny zachorowalność.3 Clohessy i Ehlers, na przykład 1, odkryli, że 22% z ich próbek pracowników pogotowia 56 spełniało kryteria przesiewowe kwestionariusza General Health Questionnaire dla objawów psychiatrycznych. Trzydzieści dwa procent próbek pracowników 3 Scottish ambulance z Alexander i Klein's 110 osiągnęło to samo kryterium. Dane te należy jednak uważać za wstępne, ponieważ opierają się one na stosunkowo małych próbkach 1 – 3 ochotników, z niejasnymi ramkami próbkowania, 1,2 lub zgłosili niespecyficzną psychopatologię. 2 Istnieje zatem potrzeba zidentyfikowania rozpowszechnienia PTSD i inne zaburzenia emocjonalne wśród personelu ratunkowego. W niniejszym artykule przedstawiono dane dotyczące rozpowszechnienia z pierwszego badania populacji na dużą skalę dotyczącego występowania PTSD, depresji i lęku w tej populacji.

UCZESTNICY, METODA, WYNIKI
Próba obejmowała wszystkich techników ratownictwa medycznego (EMT) i ratowników medycznych pracujących dla jednej służby pogotowia ratunkowego obsługującej populację około trzech milionów ludzi w połączeniu obszarów wiejskich i miejskich. Aby zachować anonimowość, nie przechowywano centralnego rejestru pasującego do nazw numerów kwestionariuszy. W związku z tym do wszystkich potencjalnych uczestników 1029 wysłano dwa kwestionariusze: pierwszy kwestionariusz i przypomnienie wysłane trzy tygodnie później. Zwrócono ogółem kwestionariusze 617: wskaźnik odpowiedzi 60%. Ostateczna próbka obejmowała ratowników 194 EMT i 380. Czterdziestu trzech respondentów nie zgłosiło swojej oceny. Były respondentki płci męskiej 513 i 91. Trzynaście nie zgłosiło swojej płci. Stosunek mężczyzn do kobiet jest podobny do tego występującego w całym serwisie, co sugeruje, że nie było uprzedzeń seksualnych w odpowiedzi na kwestionariusz. Średni wiek respondentów wynosił 39.58 lat (SD - = Š10.60).

Kwestionariusz zawierał dwa pojedyncze elementy tak / nie mierzące obecność natrętnych wspomnień związanych z pracą w teraźniejszości lub przeszłości. Uczestnicy z takimi wspomnieniami przez co najmniej miesiąc, ukończyli Posttraumatic Diagnostic Scale (PDS), 4, który jest walidowany z ocenami psychiatrycznymi i osiąga 82% zgodności z wywiadem psychiatrycznym. Wyniki wskazują na stopień nasilenia, a wzór zgłaszanych objawów przyczynia się do rozpoznania PTSD. Trzydzieści dwie kobiety i mężczyźni 261 ukończyli PDS. Wszyscy uczestnicy ukończyli Szpitalną Skalę Lęku i Depresji (HADS), 5, która zawiera elementy 14, każdy z czteropunktową skalą ciężkości, i zapewnia odcięte wyniki 11 lub więcej, które wskazują „prawdopodobne” diagnozy klinicznego lęku i depresji.

Kluczowe ustalenia były takie, że około dwie trzecie badanych zgłosiło, że doświadcza natrętnych i niepokojących myśli związanych z pracą, teraz lub w przeszłości. Nie było różnic w zgłaszaniu obecnych niepokojących wspomnień w zależności od stopnia (patrz tabela 1), chociaż wyższy odsetek ratowników medycznych niż ratowników medycznych zgłosił, że miał je w przeszłości (χ2â € = = Š3.175, p <0.05) . Dwadzieścia dwa procent (95% CI 19 do 26) badanych miało wyniki PDS wskazujące na rozpoznanie PTSD. Nie stwierdzono różnicy w częstości występowania PTSD między EMT a ratownikami medycznymi. Jednak mężczyźni mieli wyższy wskaźnik chorobowości niż kobiety (χ2â € = 4.67, p <0.05). Prawie 10% uczestników zgłosiło prawdopodobne kliniczne poziomy depresji, 22% zgłosiło prawdopodobne kliniczne poziomy lęku w oparciu o wyniki HADS. Nie było różnic w poziomach zgłaszanego lęku lub depresji.

JAK
Dane te są porównywalne z danymi z innych badań w mniejszych lub niereprezentatywnych badaniach, 1-3 sugeruje stabilny wskaźnik rozpowszechnienia PTSD w usługach nieco powyżej 20%, poziom depresji 10% i poziom lęku 22%. Do tych ustaleń należy podać pewne zastrzeżenia. Po pierwsze, są to raporty własne i oparte na kwestionariuszach. Po drugie, podczas gdy wskaźnik odpowiedzi 60% jest dobry dla tego typu badania, nadal pozwala na możliwość polaryzacji odpowiedzi. Jakie uprzedzenia mogły wpłynąć na zgłaszane zgłaszane poziomy rozpowszechnienia są niejasne. Jest możliwe, że osoby, które doświadczyły wysokiego poziomu PTSD, uniknęły wypełnienia kwestionariusza: cecha charakterystyczna kluczowa dla tego stanu. Możliwe jest również, że wszystkie osoby, które nie zostały zwrócone, zostały wysłane do osób, które nie mają żadnych problemów, i dlatego nie widziały żadnej wartości w wypełnianiu kwestionariusza. Aby zbadać trendy w danych, które mogły dostarczyć wskaźnika, które z tych błędów były najbardziej dominujące, zbadano liczbę przypadków PTSD zidentyfikowanych w każdej kolejnej grupie kwestionariuszy 20. Wskazywało to na jednolity wskaźnik rozpowszechnienia w całym okresie odpowiedzi, co wskazuje na brak oczywistych uprzedzeń do nadmiernego zgłaszania lub zaniżania poziomów PTSD.

Wśród kobiet, które wzięły udział w badaniu, wskaźniki rozpowszechnienia PTSD były niższe niż u mężczyzn, podczas gdy wskaźniki depresji i lęku nie różniły się znacząco. Chociaż stosunkowo niewielka liczba kobiet w próbie oznacza, że ​​wyniki te należy traktować z pewną ostrożnością, dane te są interesujące, zwłaszcza że są sprzeczne z tendencjami występującymi w populacji ogólnej. 6 Przyczyny naszych ustaleń nie są jasne. Jest możliwe, że kobiety, które są szczególnie odporne na siebie, wybierają się do pogotowia ratunkowego lub że kobiety karetki pogotowia mają lepszy dostęp do wsparcia społecznego lub innych mechanizmów radzenia sobie niż mężczyźni. Te hipotezy wymagają dalszych badań.

Kluczowym imperatywem dla każdej służby ratunkowej jest opracowanie strategii zapobiegania i leczenia znacznego poziomu problemów ze zdrowiem psychicznym związanych z pracą w nagłych wypadkach. Takie interwencje muszą uwzględniać zarówno powagę, jak i skalę problemu. Może to wymagać znacznych innowacji, zwłaszcza że skuteczność niektórych metod profilaktycznych została poważnie zakwestionowana. Na przykład w przypadku zespołu stresu pourazowego (PTSD) istnieją spójne odkrycia, że ​​odprawa po krytycznych incydentach, szeroko stosowane leczenie zapobiegawcze, wydaje się raczej komplikować niż łagodzić stan.7 Dlatego może być konieczne określenie kilku metod leczenia i zapobiegania dla każdego zidentyfikowanych zaburzeń. Ponadto, ponieważ szersze czynniki organizacyjne mogą również mieć wpływ na etiologię PTSD i zaburzeń nastroju w tej populacji,1 należy rozważyć, w jaki sposób czynniki organizacyjne wpływają na poziom emocjonalny nieszczęściei być uwzględnione w jakiejkolwiek strategii prewencyjnej. Niezależnie od zastosowanych podejść, muszą być one na tyle proste i praktyczne, aby można je było zastosować do dużej liczby pracowników.

LITERATURA
1↵ Clohessy S, Ehlers A. Objawy PTSD, reakcje na natrętne wspomnienia i radzenie sobie z pracownikami pogotowia ratunkowego. Br J Clin Psychol1999; 38: 251 – 65.
2↵ Grevin F. Zaburzenia stresu pourazowego, mechanizmy obronne ego i empatia wśród ratowników miejskich. Psychol Rep1996; 79: 483 – 95. [Medline] [Web of Science]
3↵ Alexander DA, Klein S. Personel pogotowia i zdarzenia krytyczne. Wpływ prac awaryjnych i awaryjnych na zdrowie psychiczne i samopoczucie emocjonalne. Br J Psychiatry2001; 178: 78 – 81.
4↵ Foa EB, Cashman L, Jaycox L, et al. Walidacja samoopisowej miary zespołu stresu pourazowego: Posttraumatic Diagnostic Scale. Psychol Assess1997; 9: 445 – 51. [CrossRef] [Web of Science]
5↵ Zigmond AS, Snaith RP. Szpitalna skala lęku i depresji. Acta Psychiatr Scand1983; 67: 361 – 70. [CrossRef] [Medline] [Web of Science]
6↵ Keller MB, Klerman GL, Lavori PW, et al. Długoterminowe wyniki epizodów dużej depresji: znaczenie kliniczne i zdrowie publiczne. JAMA1984; 252: 788 – 92. [CrossRef] [Medline] [Web of Science]
7↵ Wessely S, Rose S, Bisson J. Krótkie interwencje psychologiczne („omówienie”) objawów związanych z traumą i zapobieganie zaburzeniom stresu pourazowego. Biblioteka Cochrane. Wydanie 3. Oxford: Aktualizacja oprogramowania, 2000.

PRZECZYTAJ PEŁNY ARTYKUŁ http://emj.bmj.com/content/21/2/235.full