Zwichnięcie barku występuje, gdy kulista głowa kości ramiennej wystaje z jej zaokrąglonej wnęki w łopatce

Zwichnięcie barku: główne cechy

• Kiedy ramię jest zwichnięte, kość ramienna jest zwykle wypychana do przodu ze stawu.
• Bark może wyglądać na zdeformowany i zwykle jest bardzo bolesny.
• Często lekarz może postawić diagnozę zwichnięcia barku, badając sam bark; jednak wykonuje się prześwietlenie, aby to potwierdzić.
• Lekarz może prawidłowo zmienić pozycję stawu bez operacji, często po podaniu leków pomagających tolerować zabieg.

Dostępnych jest wiele technik zmniejszających zamknięte zwichnięcie barku

Żadna technika nie jest uniwersalnie skuteczna, więc praktycy muszą być z nią zaznajomieni.

Techniki zmniejszania zwichnięcia przedniego barku obejmują:

• Technika samoredukcji Davos (Boss-Holzach-Matter)
• Rotacja zewnętrzna (np. technika Hennepina) z odwiedzeniem (np. technika Milcha) w razie potrzeby
• technika FARY
• Manipulacja szkaplerzem
• technika Stimsona
• Trakcja-skurcz

Oryginalna technika Hipokratesa (pięta operatora umieszczana jest w dotkniętej pachą w celu wywołania kontrakcji) powoduje kontuzję i nie powinna być wykonywana.

Technika Kochera, która na siłę wykorzystuje kość ramienną jako dźwignię, również wiąże się z dużym ryzykiem powikłań i nie powinna być wykonywana.

Techniki redukcji zwichnięć przednich zazwyczaj wykorzystują wyciąganie osiowe i/lub rotację zewnętrzną.

Nie ma jednej preferowanej lub doskonałej techniki.

Ważniejsze jest, aby lekarze znali różne techniki i stosowali te, które są odpowiednie dla zwichnięcia i stanu klinicznego pacjenta (patrz Przednie zwichnięcie barku: leczenie).

Próby redukcji, szczególnie te wykonywane bez sedacji, mają większe szanse powodzenia, jeśli pacjent jest zrelaksowany i chętny do współpracy.

Techniki redukcji zwichnięć barku: analgezja i sedacja mogą pomóc złagodzić skurcze mięśni

Pacjenci powinni otrzymać analgezję.

Jeśli jednak pacjent sobie tego życzy, próbę redukcji bez analgezji można wykonać delikatną metodą redukcji (np. Davos, manipulacja szkaplerzem, Hennepin lub FARES).

Dożylne znieczulenie i/lub dostawowe wstrzyknięcie środka znieczulającego można zastosować natychmiast podczas wstępnej oceny w celu złagodzenia bólu podczas radiogramów i innych procedur przedoperacyjnych.

Sedacja zabiegowa i analgezja mogą być stosowane u pacjentów, którzy mają dużo niepokoju i skurczów mięśni oraz do metod redukcyjnych, które wymagają większej siły (np. Skurcz-trakcja i Stimson).

Redukcja zwichnięcia tylnego lub zwichnięcia dolnego (luxatio erecta) zwykle obejmuje technikę trakcyjno-skurczową.

Jeśli to możliwe, przed zmniejszeniem tych zwichnięć należy skonsultować się z chirurgiem ortopedą.

Uszkodzenie układu nerwowo-naczyniowego może wynikać ze zwichnięcia (najczęściej z przemieszczeniem przednim) lub z zabiegu redukcji.

Stawy należy jak najszybciej zmniejszać, ponieważ opóźnienia zwiększają ryzyko powikłań nerwowo-naczyniowych.

Aby uniknąć nasilenia się skurczów mięśni, wszystkie redukcje są wykonywane delikatnie i stopniowo, a metody redukcji, które wykorzystują mniejszą siłę, często powinny być najpierw wypróbowywane, a nie te, które wykorzystują większą siłę.

Wybór delikatnej metody jest szczególnie ważny w przypadku podejrzenia uszkodzenia splotu ramiennego.

Oceny nerwowo-naczyniowe są wykonywane przed zabiegiem oraz po każdej próbie redukcji.

Badanie obejmuje ocenę tętna dystalnego i czasu napełniania włośniczek palcowych (tętnica pachowa), wrażliwości dotykowej ramienia (nerw pachowy) oraz czynności nerwu promieniowego, pośrodkowego i łokciowego (splot ramienny).

Przed redukcją zwichnięcia konieczna jest konsultacja z chirurgiem ortopedą, jeśli pacjent ma powikłany uraz barku, np.

• Złamanie dużej guzowatości z przemieszczeniem > 1 cm
• Ciężkie uszkodzenie Hilla-Sachsa (≥ 20% deformacja głowy kości ramiennej spowodowana uderzeniem w obrąbek stawowy)
• Chirurgiczny szyja pęknięcie (poniżej guzów większych i mniejszych)
• Złamanie Bankarta (przednio-dolna warga panewkowa) obejmujące ponad 20% fragmentu kości i niestabilność kości ramiennej
• Złamanie bliższej kości ramiennej w 2 lub więcej częściach

Inne powody, dla których warto skonsultować się z chirurgiem ortopedą przed redukcją zwichnięcia barku, obejmują:

• Staw jest odsłonięty (tj. otwarte zwichnięcie)
• Pacjent jest dzieckiem, ponieważ często występuje odwarstwienie nasady (chrząstki wzrostowej)
• Zwichnięcie jest starsze niż 7-10 dni, więc istnieje zwiększone ryzyko uszkodzenia tętnicy pachowej podczas redukcji, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku

Ortopeda powinien zostać skonsultowany po 2 lub 3 nieudanych próbach zamkniętej redukcji lub po udanej redukcji, jeśli:

• Podejrzewa się skomplikowany uraz barku (np. zwichnięcie i złamanie, uszkodzenie nerwu pachowego lub rozerwanie rotatorów)
• Pacjent ma zwichnięcie po raz pierwszy

Jednak u wszystkich pacjentów, jeśli występuje ubytek nerwowo-naczyniowy, redukcję należy przeprowadzić natychmiast.

Jeśli chirurg ortopeda nie jest dostępny, można spróbować zamkniętej redukcji przy użyciu odpowiedniej minimalnej siły; jeśli redukcja nie powiedzie się, może być konieczne wykonanie jej na sali operacyjnej w znieczuleniu ogólnym.

Prześwietlenia po redukcji należy zwykle wykonać, aby zweryfikować powodzenie redukcji i sprawdzić, czy nie występują dalsze złamania.

Jednak radiogramy mogą nie być konieczne u pacjentów z nawracającymi nieurazowymi przednimi zwichnięciami barku.

Czytaj także:

Dostęp doszpikowy, technika ratująca życie w zarządzaniu wstrząsami w nagłych wypadkach

Elektromiografia (EMG), co ocenia i kiedy jest wykonywana

Źródło:

Instrukcje MSD