Achalazja przełyku to zaburzenie związane z trudnościami w połykaniu pokarmów zarówno płynnych, jak i stałych. Wynika to z braku otwarcia zastawki między żołądkiem a przełykiem (dolny zwieracz przełyku) oraz braku ruchliwości (ruchu) ścian żołądka, co uniemożliwia prawidłowy przepływ pokarmu

Przyczyny achalazji przełyku

Niestety przyczyny tej choroby wciąż nie są znane, chociaż podejrzewa się, że przyczyną dysfunkcji splotu nerwu przełykowego są infekcje wirusowe lub choroby autoimmunologiczne.

Achalazja przełyku, objawy

Głównym objawem achalazji przełyku jest dysfagia, czyli poczucie, że bolus pokarmowy zatrzymał się w przełyku po połknięciu.

Najczęściej występuje po spożyciu pokarmów stałych, ale w niektórych przypadkach może również wystąpić po spożyciu płynów: w tym przypadku nazywa się to paradoksalną dysfagią.

Inne objawy mogą być

• zwracanie niestrawionego pokarmu, który przedostając się do dróg oddechowych, może również powodować infekcje płuc odbytnicy (tj. z połkniętego materiału);
• ból w klatce piersiowej, często promieniujący do pleców, który pod względem nasilenia może imitować chorobę serca;
• ślinotok, czyli stan nadmiernego ślinienia się;
• utrata masy ciała i związane z nią niedożywienie.

Diagnoza

W przypadku podejrzenia achalazji przełyku, oprócz badania klinicznego i wywiadu, należy wykonać różnego rodzaju badania diagnostyczne.

Badanie rentgenowskie przejścia przełykowo-żołądkowego: to proste badanie polega na podawaniu doustnie środka kontrastowego, co umożliwia uwidocznienie przełyku i przejścia między przełykiem a żołądkiem (kardia).

U pacjentów z achalazą często występuje zmienny stopień poszerzenia przełyku, spowolniony i nitkowaty przepływ środka kontrastowego na poziomie wpustu oraz brak pęcherzyka żołądkowego.

Esophagogastroduodenoskopia: zwykle wykonywana w celu wykluczenia choroby nowotworowej wpustu.

Chociaż nie jest to swoiste badanie do diagnozy achalazji, może ujawnić poszerzenie światła przełyku, możliwą obecność resztek pokarmowych, zastoinowe zapalenie przełyku, a przede wszystkim umożliwia endoskopiście ocenę przejścia endoskopu przez wpust, co zwykle występuje u tych pacjentów „z uczuciem szarpania”.

Manometria wysokiej rozdzielczości (HRM): to badanie, które umożliwia postawienie ostatecznej diagnozy.

Poprzez przeznosowe wprowadzenie małej sondy można ocenić aktywność perystaltyczną przełyku, ciśnienie i zdolność uwalniania dolnego zwieracza przełyku.

Badanie to pozwala nie tylko na postawienie diagnozy achalazji, ale także na rozróżnienie trzech różnych typów (klasyfikacja Chicago), odpowiadających różnym zmianom w ruchliwości przełyku, objawach i podejściu do leczenia.

Jak leczyć achalazję przełyku?

Achalazja przełyku jest rzadką chorobą w populacji i często jest rozpoznawana późno.

Po wykryciu ważne jest podjęcie precyzyjnej ścieżki diagnozy patofizjologicznej i starannej oceny w ośrodkach referencyjnych, aby wybrać rodzaj podejścia, który gwarantuje najlepszy wynik w zakresie kontroli objawów.

Jeśli chodzi o leczenie, istnieje kilka różnych typów, każdy z własną skutecznością i wskazaniem dla różnych celów.

Terapia medyczna antagonistami wapnia

Przede wszystkim należy zauważyć, że terapia medyczna antagonistami wapnia nie okazała się skuteczna w kontrolowaniu objawów, ponieważ wymaga przewlekłego leczenia licznymi dawkami i powoduje źle tolerowane skutki uboczne, takie jak ból głowy i niedociśnienie.

Toksyna botulinowa

Endoskopowa inokulacja toksyną botulinową może blokować uwalnianie acetylocholiny ze splotu mięśniówki Auerbacha (część jelitowego układu nerwowego znajdującego się w zewnętrznych mięśniach przewodu pokarmowego) poprzez hamowanie mięśni gładkich i zmniejszenie ciśnienia w dolnym zwieraczu przełyku.

Natychmiastowy efekt jest dobry, ale zabieg obarczony jest częstymi nawrotami i koniecznością powtórnych zabiegów endoskopowych.

Pneumatyczne rozszerzenie wpustu

Kolejnym zabiegiem jest pneumatyczne rozszerzenie wpustu. Polega to na umieszczeniu pneumatycznego rozszerzacza przełyku (balonu) pod kontrolą endoskopową na poziomie wpustu, który poprzez rozszerzenie włókien powoduje ich uwolnienie.

Skuteczność tego typu leczenia jest dobra, ale 25% pacjentów wymaga późniejszego rozszerzenia.

Podejście to jest preferowane u pacjentów w podeszłym wieku, którzy ze względu na współistniejące choroby (tj. choroby współistniejące) nie mogą być skierowani na operację, lub u pacjentów, u których po leczeniu chirurgicznym dochodzi do nawrotu objawów.

WIERSZ

POEM (per-oral endoskopowa miotomia) polega na endoskopowym przecięciu włókien mięśniowych przełyku.

Technika ta jest absolutnie skuteczna w usuwaniu objawów dysfagii, ale mimo licznych badań istnieją wątpliwości co do metody, ponieważ wydaje się, że w dłuższej perspektywie wydaje się być obciążona wystąpieniem refluksu żołądkowo-przełykowego i następującego po nim zapalenia przełyku.

Chirurgia uważana jest za leczenie pierwszego wyboru i jeśli jest wykonywana w ośrodkach referencyjnych, zadowalające wyniki uzyskuje się u ponad 85% operowanych.

Miotomia Hellera

Miotomia Hellera to zabieg chirurgiczny wykonywany w znieczuleniu ogólnym przy użyciu małoinwazyjnej techniki wideolaparoskopowej. Składa się z odcinka włókien mięśniowych przełyku przy połączeniu przełykowo-żołądkowym (5 cm na przełyku i 2 cm na żołądku).

Miotomia jest połączona z przednim plastikiem antyrefluksowym według Dora, który chroni przed wystąpieniem refluksu pooperacyjnego.

Czytaj także:

Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida

Astma, choroba, która zapiera dech w piersi

Refluks żołądkowo-przełykowy: przyczyny, objawy, testy diagnostyczne i leczenie

Globalna strategia leczenia i zapobiegania astmie

Pediatria: „Astma może mieć działanie ochronne przeciwko Covid”

Achalazja przełyku, leczenie endoskopowe

Źródło:

GSD