„Właściwa ocena roli epinefryny w leczeniu zatrzymania krążenia wydaje się obecnie konieczna”. To jest pytanie Clifton W. Callaway, lekarz medycyny, doktor opublikować w swojej kolumnie redakcyjnej w Journal of American Medical Association w 2012 roku.

[cytuj czcionkę = ”0 ″]

Najbardziej ekscytujący postęp naukowy ma miejsce, gdy nowe badania kwestionują konwencjonalną wiedzę. Nawet jeśli praktyka medyczna opiera się na niedoskonałych danych naukowych, testowanie ustalonej terapii jest prawie niemożliwe do uzasadnienia, chyba że przekonujące nowe dane prowadzą do zakwestionowania standardowej opieki1. Jednym z przykładów jest stosowanie epinefryny, która była kamieniem węgielnym resuscytacji serca i zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych od lat 1960. W tym numerze JAMA raport Hagihary i wsp., oparty na jednej z największych obserwacyjnych baz danych dotyczących resuscytacji krążeniowo-oddechowej (CPR), jaką kiedykolwiek zgromadzono, kwestionuje rolę leczenia epinefryną podczas zatrzymania krążenia.2 Te nowe dane sugerują, że stosowanie epinefryny może być związane z krótszą przeżywalnością i gorszymi wynikami neurologicznymi po zatrzymaniu krążenia. Pierwotnym uzasadnieniem stosowania epinefryny było to, że lek ten zwiększa ciśnienie krwi w aorcie, a tym samym ciśnienie perfuzji wieńcowej podczas uciśnięć klatki piersiowej u zwierząt.3,4

Kiedy RKO nie generuje ciśnienia perfuzji wieńcowej większego niż 15 do 20 mm Hg, powrót mechanicznej czynności serca występuje rzadko lub nigdy.5 Zdolność epinefryny do zwiększania ciśnienia perfuzji wieńcowej podczas RKO została potwierdzona u ludzi.6 Tak więc podawanie epinefryny podczas RKO RKO zwiększa prawdopodobieństwo przywrócenia czynności serca za pomocą tętna, co jest niezbędnym krokiem pośrednim w kierunku długoterminowego przeżycia. Oryginalne badania przeprowadzone na psach w latach 1960. XX wieku określały standardową dawkę 1 mg epinefryny, która była stosowana od tego czasu bez dostosowania wagi ani porównania międzygatunkowego u dorosłych pacjentów.3,4
Przywrócenie tętna po zatrzymaniu krążenia wydaje się być natychmiastowym krokiem w kierunku powrotu do zdrowia, ale nie gwarantuje dobrych wyników leczenia pacjenta. W ciągu ostatniej dekady indukowana hipotermia i zintegrowane plany opieki zwiększyły odsetek pacjentów hospitalizowanych po RKO, którzy przeżyli do wypisu ze szpitala.7 Doświadczenia te wzbudziły oczekiwania, że ​​terapie resuscytacyjne powinny poprawić nie tylko krótkoterminowe wyniki, takie jak powrót tętna, ale również długoterminowe i skoncentrowane na pacjencie wyniki, takie jak stan funkcjonalny i jakość życia.8 Badanie przeprowadzone przez Hagiharę i wsp. przewyższa wiele wcześniejszych doniesień, ponieważ zawiera kompletne 1-miesięczne dane dotyczące przeżycia i stanu funkcjonalnego, mierzone za pomocą kategorii wydajności mózgowej (CPC) i wyników końcowych Kategoria (OPC). Skale porządkowe CPC i OPC opisują globalne funkcjonowanie pacjentów. Pacjenci z wynikiem CPC lub OPC 1 lub 2 mogą wrócić do swojego życia i rodziny, podczas gdy pacjenci z wynikiem CPC lub OPC 3 lub wyższym wymagają opieki długoterminowej i mogą nawet nie być przytomni.

[/ Quote]