Zespół Tourette'a jest stanem patologicznym charakteryzującym się głównie obecnością tików ruchowych i/lub fonacyjnych

Do rozpoznania zespołu Tourette'a w historii pacjenta muszą być obecne co najmniej następujące elementy

• 2 tiki motoryczne
• 1 tik fonacyjny

Rozpoczyna się w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania, na ogół przed 18 rokiem życia i trwa co najmniej rok.

Dotyczy głównie mężczyzn, a stosunek mężczyzn do kobiet wynosi 3-4/1, a szacowana częstość występowania wynosi 0.52%.

Jakie są pierwsze objawy tego zaburzenia

Pierwszymi objawami, które mogą pojawić się w dzieciństwie, na przykład w okresie szkoły podstawowej, w wieku 6-8 lat, są na ogół tiki ruchowe obejmujące okolicę głowy

• drżące ruchy głowy
• grymas twarzy;
• ruchy oczu.

Ta patologia może trwać do późnego wieku młodzieńczego, ale u wielu osób utrzymuje się do dorosłości.

Czasami u wielu dzieci mogą występować przejściowe proste tiki trwające krócej niż rok, które znikają, gdy się pojawiają.

Czym są tiki i jak je odróżnić?

Tik to zjawisko

• motoryczny: przejawiający się mrużeniem oczu, obracaniem głowy lub grymasem;
• fonacyjne: chrząkanie, kaszel, emisja samogłosek, aż do mimowolnej artykulacji zdań.

Są to zjawiska nagłe, gwałtowne, mimowolne i nieprzewidywalne; tiki są proste, gdy dotyczą jednej okolicy ciała, lub złożone, gdy występują z określoną sekwencją ruchów głowy, ramion, kończyn górnych, a nie aparatu fonacyjnego.

W tym przypadku nie chodzi tylko o proste dźwięki, ale o sformułowanie całych zdań, które mają lub nie mają znaczenia, nawet z obelgami lub niestosownymi słowami (w takim przypadku nazywa się to koprolalią).

Niektóre z tych zjawisk mogą być niebezpieczne dla podmiotu, który może odczuwać potrzebę uderzenia się, mimowolnie zadając sobie obrażenia.

Z tego powodu mogą utrudniać tok pracy lub nauki i wyprowadzać podmiot ze wstydu lub lęku przed oceną społeczną, aby uniknąć interakcji społecznych.

Jak długo trwa tik?

Tiki mogą trwać od kilku sekund do kilku minut iw ciężkich przypadkach zaburzać funkcjonowanie podmiotu, który musi przerwać to, co robi, aby wykonać tik.

Czasami poprzedza je odczucie, które pacjent określa jako dokuczliwe i które można złagodzić jedynie wykonując tiki.

Ta klasyfikacja jest ważna, aby odróżnić je od kompulsji, powtarzających się zachowań, które podmiot wykonuje, aby przeciwdziałać obsesji.

Przykładem może być podmiot, który może obawiać się, że jeśli nie dotknie przedmiotu określoną liczbę razy, stanie mu się coś złego.

Tiki mogą się zmieniać pod względem rodzaju, częstotliwości i nasilenia, czasami z nieznanych przyczyn, a czasami w odpowiedzi na określone czynniki wewnętrzne i zewnętrzne, w tym stres, niepokój, podniecenie, zmęczenie i chorobę.

W celu postawienia rozpoznania konieczne jest wykluczenie innych przyczyn organicznych, np. zatrucia lub procesów zwyrodnieniowych ośrodkowego układu nerwowego.

Co powoduje zespół Tourette'a

W tej chwili przyczyna zespołu Tourette'a jest nieznana, ale liczne badania naukowe uznają czynniki genetyczne za fundamentalne.

Czynniki środowiskowe i neurorozwojowe mogą również wpływać na rozwój choroby.

Obserwując jej przebieg wśród młodzieży, zaobserwowano, że tylko 10% osób poniżej 18 roku życia ma tiki umiarkowane do ciężkich, podczas gdy pozostałe przypadki są łagodne lub bardzo sporadyczne.

Do 30% osób cierpiących na zespół Tourette'a może mieć zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne współistniejące lub jako przejaw po remisji tików, a także zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) (do 52% pacjentów).

Zespół Tourette'a, jak można go wyleczyć?

Obecnie możliwe jest zastosowanie zintegrowanych interwencji, dostosowanych do potrzeb i stopnia zaawansowania pacjenta, pozwalających na opanowanie symptomatologii występującej w przebiegu zaburzenia.

Jeśli pacjent wykazuje łagodne objawy, które nie zakłócają jego funkcjonowania, okresowa obserwacja w celu wykluczenia ewentualnej ewolucji może być najbardziej użytecznym podejściem.

Jeśli natomiast objawy przeszkadzają w funkcjonowaniu lub u bardzo młodych osób stosuje się psychoterapię behawioralną.

Odwrócenie nawyków w zespole Tourette'a

Odwrócenie nawyku to jedna z najczęściej badanych interwencji behawioralnych dla osób z tikami, która składa się z 2 głównych części

• trening świadomości tików, w którym pacjent głośno identyfikuje każdy tik;
• trening reagowania konkurencyjnego, w którym pacjent uczy się wdrażać nowe zachowanie, które nie może wystąpić w tym samym czasie co tik.

Jeśli na przykład pacjent ma tik, który obejmuje pocieranie głowy, nowym zachowaniem może być położenie rąk na kolanach lub skrzyżowanie ramion, aby nie doszło do pocierania głowy.

Jakie są różne terapie medyczne

Terapie medyczne można również zastosować, gdy żadna z opisanych powyżej terapii nie była zadowalająca.

Leczenie farmakologiczne nie likwiduje całkowicie tików, ale zmniejsza ich częstość i intensywność oraz znacznie poprawia jakość życia.

Możliwe jest również dalsze wykorzystanie narzędzi, takich jak przezczaszkowa stymulacja magnetyczna.

W przypadku postaci opornych na wyżej opisane zabiegi możliwe jest skorzystanie z dodatkowych narzędzi o udowodnionej skuteczności, np. toksyny botulinowej lub psychochirurgii (głębokiej stymulacji mózgu).

Czytaj także:

Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida

Przerywane zaburzenie wybuchowe (IED): co to jest i jak je leczyć

Zarządzanie zaburzeniami psychicznymi we Włoszech: czym są ASO i OSP oraz jak działają reagujący?

Jak działa terapia poznawczo-behawioralna: kluczowe punkty CBT

Co to jest pierwsza pomoc psychologiczna (PFA)? Znaczenie wsparcia psychicznego u ofiar urazów

Zespół Tourette'a: objawy i jak go leczyć

Tiki i przekleństwa? To choroba i nazywa się Koprolalia

Źródło:

GSD