(LANCET) - Dzieci w wieku przedszkolnym (tj. Osoby w wieku 5 lub młodsze) z charczenie zużywają nieproporcjonalnie dużą ilość zasobów opieki zdrowotnej w porównaniu ze starszymi dziećmi i dorosłymi z powodu świszczącego oddechu lub astmy, co stanowi diagnostyczny wyzwanie. Chociaż opisano kilka klasyfikacji fenotypów, żaden z nich nie został zwalidowany w celu identyfikacji osób reagujących na konkretne podejścia terapeutyczne. Kilka czynników ryzyka związanych ze środowiskiem genetycznym, prenatalnym i pourodzeniowym wiąże się z występowaniem świszczącego oddechu w wieku przedszkolnym. Wyniki kilku badań kohortowych pokazały, że dzieci w wieku przedszkolnym ze świstem mają deficyty w funkcjonowaniu płuc w 6 lat wieku, który utrzymywał się do wczesnej i średniej dorosłości, co sugeruje zwiększoną wrażliwość w pierwszych latach życia, która może prowadzić do przetrwania następstwa. Wydaje się, że codzienne kortykosteroidy wziewne są najskuteczniejszą metodą leczenia nawracającego świszczącego oddechu w badaniach z udziałem dzieci z przejściowymi objawami lub atopią; przerywane duże dawki wziewnych kortykosteroidów są skuteczne w umiarkowanym do ciężkiego wirusowym świszczącym oddechu bez objawów pośrednich. Rola antagonisty receptora leukotrienowego jest mniej wyraźna. Interwencje mające na celu zmianę krótko- i długoterminowych wyników świszczącego oddechu w wieku przedszkolnym powinny być: priorytet badań.