Lífshættulegt ástand Rauða kross liðsins vegna stórs samfélags fólks sem varð fyrir ebóla sem neitaði meðferðum. Neyðarlæknisþjónusta þarf að lenda í mörgum hættulegum og erfiðum aðstæðum.

#SJÚKRABÍLL! samfélag byrjaði árið 2016 að greina nokkur tilfelli. Þetta er #Crimefriday saga til að læra betur hvernig á að bjarga líkama þínum, teymi þínu og sjúkrabíl frá „slæmum degi á skrifstofunni“! Stundum duga ekki góðar aðgerðir til að bjarga fólki, né veita heilbrigðismeðferðir. Söguhetja okkar að þessu sinni er a Registered Nurse (RN) með meistara í Public Health með meira en fimm ára starfsreynslu í Klínísk neyðartilvik, fyrirframþjálfun og klínísk leiðbeinandi hjúkrunarfræðinga og ljósmæðra, Heilbrigðisöryggi Öryggi og Umhverfishjúkrun í höfnum og iðnaðarsvæðum, Heilbrigðismál í samfélaginu og þjálfari fyrir heilbrigðisstarfsmenn on Ebola málgreining / stjórnun, smitvarnir og stjórnun.

Hér er sagan.

Samfélag sem hefur áhrif á ebólu hafnaði meðferð

Ég leiddi og samræmdi Ebola svörun með Liberian Rauða krossinn þar sem ég var ábyrgur fyrir skipulagningu, framkvæmd, eftirliti og skýrslugerð á öllum stigum ebólustarfsemi í 15 fylkjum Líberíu með öllum mismunandi stoðum viðbragðanna (tengiliðir að rekja, næmni samfélagsins, sálræn félagslegur stuðningur, samskipti styrkþega og greftrun. Ég er nú heilbrigðisstjóri hjá Rauða krossinum í Líberíu.

Þegar atburðurinn átti sér stað var ég landsstjórnandi ebólu fyrir Rauða kross Líberíu. Við vorum að vinna í öllum sýslunum 15 í Líberíu með næmni samfélagsins, tengiliðir að rekja og sálfélagslegan stuðning. Við sáum einnig um að grafa líkin í einu sýslu þar sem höfuðborgin (Monrovia) er og þar sem meirihluti dauðsfalla ebólu átti sér stað. Ennfremur, síðast en ekki síst, vorum við líka að vinna að sérstöku verkefni sem kallast Bandalagsverndarvernd (CBP) í erfiðum að ná samfélögum í öllu landinu.

Hálft í Ebola svarið vorum við að reyna að svara fjölmörgum spurningum um af hverju allt heimili voru smitaðir af veirunni, jafnvel með massamynstri, og við komumst að því að flestir samfélög voru fjarlægir og óaðgengilegar með litlum eða engum samskiptakerfi sem gerir hringingu sjúkrabíl fyrir sjúka einstaklinga sem er næstum ómögulegt eða sjúkrabílar sem koma í sumum þeim samfélögum sem taka meira en 72hours eða meira af þeim tíma.

Því Rauða krossinn í Líberíu í ​​samstarfi við UNICEF byrjað að þjálfa fólk í slíkum fjarlægum samfélögum og veita þeim einfalt / ljós Persónuhlífar búnaður (PPE), grunnlyf (Paracetamol & ORS) og próteinríkar stangir ef þeir hefðu einhvern innan heimila sem sýndu merki eða einkenni um Ebola og viðbragðstími var meira en tvær (2) klukkustundir. Menningin í Líberíu er slík að það er mjög erfitt að segja móður eða fjölskyldumeðlimum að þeir ættu ekki að snerta annan fjölskyldumeðlim sem er veikur og er ekki sóttur af sjúkrabíl eða ekki verið sinnt, svo það var ástæðan fyrir við enduðum á því að heilu heimilin smituðust af því að þau myndu reyna að gera eitthvað jafnvel þó að það kostaði þau lífið. Það er bara eðlilegur lífstíll. Þannig að í grundvallaratriðum myndi CBP þjálfa fáa sjálfboðaliða í samfélaginu (traustir hagsmunaaðilar eins og fyrri almennir sjálfboðaliðar í samfélaginu (gCHV), þjálfaðir af heilbrigðisráðuneytinu, þjálfaðir hefðbundnir fæðingarfættir) og setja út fyrir nokkra verndarbúnað til notkunar hjá einum heimilismanni þegar þörf var á komið upp með eftirliti frá þjálfuðu starfsfólki (hugmyndin um að hætta lífi fjölskyldumeðlima í samanburði við að heil heimili hafi verið í hættu. Svo það var bókstaflega einangrun og umhyggja hjá einum traustum fjölskyldumeðlim þar til veikur maður er sóttur og færður til meðferðardeild.

Líbería er við vesturströnd Afríku með alls 4 milljónir íbúa. Við höfum tvö árstíð á hverju ári, rigningartímabil sem stendur frá apríl til september og þurrt tímabil sem stendur frá miðjum október til mars. Þegar það rignir í Líberíu hellir það niður og EVD byrjaði að slá hart í maí júní 2014 þegar rigningartímabilið var að ná hámarki í júlí ágúst.

Ríkisstjórnin sem Rauða krossinn í Liberíu notaði fyrir bandalagið var að ráða þjálfað og hæft heilbrigðisstarfsmenn á háskólastigi, þjálfaðir en í réttri notkun verndarsettanna og búast við því að þeir fari frekar í þjálfun fyrir sjálfboðaliða samfélagsins og Einnig fylgjast með notkun öryggisbúna daglega í hverju fylki í Hotspot samfélögum og ef svarstími var meira en 2 klukkustundir. Stuðningur var frá öðrum alþjóðlegum heilbrigðisstarfsfólki (heilbrigðisfulltrúar IFRC) sem einnig tóku þátt í þessari þjálfun og hjálpaði við eftirliti á þessu sviði.

Varðandi öryggi voru ekki gerðar neinar meiriháttar öryggisráðstafanir við hliðina á venjulegum reglum um ökutæki sem héldu ekki utan netsambandsins eftir klukkan 6, fulltrúarnir fluttu inn í samfélög með starfsbræðrum sínum osfrv. Rauði krossinn í Líberíu upplifði ekki mikil mótspyrna fyrir flest samfélög fyrir þetta atvik vegna fyrri starfsemi Þjóðfylkingarinnar svo það voru engar háar öryggisráðstafanir gerðar þegar liðin flytja inn í samfélög.

Samfélag sem hefur áhrif á ebólu hafnaði meðferð - Málið

Það voru nokkrir af þessum atvik í Líberíu í ​​baráttunni gegn Ebóla sérstaklega við Rauða krossinn, en þetta gerðist þegar ég bjóst við því að minnsta kosti. Ég stýrði hópi 7 til 9 einstaklinga fyrir Bandalagið verndarþjálfun í mjög erfitt að ná samfélaginu þegar við vorum sagt frá sjálfboðaliðum okkar að það væru sjúkir sem sýndu merki um EVD að fjölskyldumeðlimir þeirra neituðu að taka til meðferðar einingarinnar eða jafnvel hringja í sjúkrabílnum.

Þannig að ég hringdi í sjúkrabílinn og fór til að sannfæra fjölskyldumeðlimana um að leyfa sjúka einstaklingi að taka til ETU. Þeir sögðu ekkert og gat ekki einu sinni leyft okkur nálægt húsunum sínum. Eftir nokkrar klukkustundir komu sjúkrabílinn og þessi félagsmenn voru mjög trylltur og vildu vita hver kallaði sjúkrabíl og sagði að við værum ekki að fara og þeir munu brenna sjúkrabíl. Þetta var einn af skelfilegustu augnablikum í baráttunni minni gegn Ebola. Þeir áttu að vera undir sóttkví en Þeir brutu allar reglur sóttkvísins og langaði til að snerta okkur sem myndi hafa leitt okkur til veirunnar líka.

Það voru svo margar fylgikvillar að ræða en þetta var virkilega lífshættulegt fyrir mig og liðið mitt, en við vildum bjarga lífi þessara veikinda með því að taka þau í meðferðareininguna.
Við fréttum seinna að tveir sjálfboðaliðar okkar sem voru innan samfélagsins fóru til bæjarstjórans (gerðist að hann var kvenkyns og einnig sjálfboðaliði Rauða krossins) til að útskýra atvikið og við létum hin vera með okkur á staðnum og var að grípa inn í ( talandi á þeirra mállýsku) fyrir okkar hönd meðan við biðjum enn þá um að leyfa veikum þeirra að fara í meðferðardeildina. Bæjarstjórinn kom í Rauða krossinn smekkbuxuna sína og greip inn í og ​​fjölskyldurnar samþykktu að ástvinir þeirra yrðu fluttir með einni beiðni.

Beiðnin var sú að við skyldum uppfæra þær á batahorfum ástvina sinna þegar þeir eru á meðferðardeildunum. Við samþykktum og skipulögðum fljótt ábyrgð á milli okkar. Ég (Ebola umsjónarmaður) bar ábyrgð á því að komast að hjá sjúkraflutningamönnunum heiti meðferðardeildarinnar sem sjúklingurinn var fluttur til og fylgja eftir daglega og þess vegna fæða heilbrigðisfulltrúa í því héraði, þá tilkynna heilbrigðisfulltrúar sjálfboðaliðunum og að lokum, sjálfboðaliðarnir myndu upplýsa aðstandendur í gegnum bæjarstjórann. Þetta var fullkomið fyrirkomulag og það hjálpaði virkilega til að bæta sambandið sem við áttum með samfélagsaðilum og byggði einnig upp frekara traust á starfi Rauða krossins.

Greining

Það voru fullt af málum sem tengjast þessu máli. Samfélag: Samfélagsmennirnir höfðu lítið vitneskju um Ebola veira sjúkdómur (smitmynstur þess, forvarnir og hætturnar) og þeir höfðu jafnvel goðsögn um að það væru starfsmenn heilsugæslunnar sem voru að dreifa vírusnum og þess vegna geta þeir ekki farið á heilbrigðisstofnanir með ástvinum sínum. Þeir voru líka reiðir vegna þess að þeir sögðu að fáir sjúklingar voru fluttir frá nærliggjandi samfélagi til ETU og þeir heyrðu ekkert frá ETU eða veiku fólki (svo þeir höfðu trú á því að þegar sjúkir væru sóttir, þá yrði þeim úðað með eitruðri lausn sem mun hjálpa til við að drepa þá í ETU). Það vantaði traust á kerfin. Það var engin viðbrögð við upphafinu og hálfa leið inn í svörun meðferðareininganna til samfélagsmanna um framvindu ástands sjúklinga. Útfararteymin sem voru starfrækt af Rauða krossinum voru líka hraðari en sjúkrabifreiðin sem sá um að sækja sjúka einstaklinga (stjórnað af stjórnvöldum) og meðlimir samfélagsins vissu ekki muninn á hlutverkunum þannig að það skapaði fullt af ógnum fyrir okkur og okkar lið

Svarendur: Mjög mikil tengsl voru milli mannúðarstarfsmanna og helstu samstarfsaðila þ.mt stjórnvöld í heilbrigðisráðuneytinu. Við vorum ekki að bregðast við tíma vegna margra þátta sem voru utan stjórnunar okkar (vansæll vegakerfi, rigningartími með flóðbrýr, lélegt netkerfi osfrv.) Og á þeim tíma sem sjúkrabílinn fékk sumum samfélögum til að taka upp sjúkraþjálfari, sóttvarnarráðstafanir, nánast allir meðlimir heimilanna gætu haft bein snertingu við sjúka og á innan við tveimur vikum byrjaði flestir meðlimir heimilisins að sýna merki eða einkenni og þá oftast allt heimilið verður sýkt af veirunni vegna tafar eða stundum engin sýning á sjúkrabílnum.