Difference between hypoxaemia, hypoxia, anoxia and anoxia

Hypoxemie: betekenis, waarden, symptomen, gevolgen, risico's, behandeling

By Cristiano Antonino On 26-2023-XNUMX

De term 'hypoxemie' verwijst naar een abnormale afname van het zuurstofgehalte in het bloed, veroorzaakt door een verandering in de gasuitwisseling in de longblaasjes

Over hypoxemie: normale en pathologische waarden

Hypoxemie treedt op wanneer de partiële zuurstofdruk in arterieel bloed (PaO2) lager is dan 55-60 mmHg en/of de zuurstofverzadiging van hemoglobine (SpO2) lager is dan 90%.

Bedenk dat de zuurstofverzadiging normaal tussen 97% en 99% ligt bij gezonde proefpersonen, terwijl deze fysiologisch lager kan zijn bij ouderen (ongeveer 95%) en aanzienlijk lager (op of onder 90%) bij proefpersonen met long- en/of bloedsomloopaandoeningen.

Als PCO2 tegelijkertijd hoger is dan 45 mmHg, treedt hypoxemie op samen met hypercapnie, dwz een abnormale toename van de concentratie van kooldioxide (CO2) in het bloed.

Normale PaO2-waarden variëren sterk naargelang de leeftijd (hoger bij jongeren, lager bij ouderen), maar liggen gewoonlijk tussen ongeveer 70 en 100 mmHg: een PaO2 van minder dan 70 mmHg wijst op een milde hypoxie, terwijl een PaO40 van minder dan XNUMX mmHg wijst op een bijzonder ernstige hypoxemie.

Oorzaken

Hypoxemie wordt veroorzaakt door een abnormale en min of meer ernstige afname van de gasuitwisseling tussen bloed en atmosfeer in de longblaasjes; deze wijziging treedt op voor verschillende oorzaken, acuut en chronisch.

Oorzaken acute hypoxemie

astma;
longoedeem;
longontsteking;
pneumothorax
ademhalingsproblemen syndroom (ARDS);
longembolie;
hoogteziekte (boven een hoogte van 2,500 meter);
geneesmiddelen die de activiteit van ademhalingscentra onderdrukken, bijv. narcotica (zoals morfine) en anesthetica (zoals propofol).

Oorzaken van chronische hypoxemie:

emfyseem;
longfibrose;
chronische obstructieve longziekte (COPD);
longneoplasmata;
interstitiële longziekten;
aangeboren hartafwijkingen;
hersenletsels.

Symptomen en tekenen

Hypoxemie zelf is een teken van een ziekte of aandoening; afhankelijk van de oorzaak kan hypoxemie gepaard gaan met verschillende symptomen en tekenen, waaronder:

cyanose (blauwachtige huid);
kersenrode schil;
algemene malaise;
dyspneu (moeite met ademhalen);
Cheyne-Stokes-ademhaling;
apneu;
arteriële hypertensie;
hartritmestoornissen;
tachycardie;
ventriculaire fibrillatie;
hartstilstand;
verwarring;
hoesten;
haemoptoë (uitstromen van bloed uit de luchtwegen);
tachypneu (verhoogde ademhalingsfrequentie);
zweten;
asthenie (gebrek aan kracht);
hippocratische (drumstick) vingers;
lage zuurstofverzadiging;
lage partiële zuurstofdruk in het bloed.
coma en overlijden in de meest ernstige gevallen.

Niet alle genoemde symptomen zijn altijd tegelijkertijd aanwezig.

In het geval van gelijktijdige hypercapnie kan men ook last krijgen van:

roodheid van de huid;
verhoogde hartslag;
extrasystolen;
spierspasmen
verminderde hersenactiviteit
verhoogde bloeddruk;
verhoogde cerebrale doorbloeding;
hoofdpijn;
verwarring en lethargie;
verhoogde cardiale output.

In het geval van ernstige hypercapnie (PaCO2 over het algemeen hoger dan 75 mmHg) gaan de symptomen over in desoriëntatie, paniek, hyperventilatie, convulsies, bewustzijnsverlies en kunnen zelfs tot de dood leiden.

Bedenk echter dat hypoxemie gemiddeld ernstiger en sneller dodelijk is dan hypercapnie.

Gevolgen

Het mogelijke gevolg van hypoxemie is hypoxie, dwz een afname van de hoeveelheid zuurstof die beschikbaar is in het weefsel, wat kan leiden tot necrose (dwz dood) van het weefsel waar het voorkomt, aangezien zuurstof noodzakelijk is voor celoverleving.

Hypoxie kan 'gegeneraliseerd' zijn (dwz het hele organisme aantasten) of 'weefselgebaseerd' wanneer zuurstoftekort een specifiek weefsel van het organisme aantast (bijv. de gevreesde cerebrale hypoxie, die kan leiden tot onherstelbare schade en zelfs de dood in de ernstigste gevallen ).

Diagnose

De diagnose is gebaseerd op anamnese, objectief onderzoek en een aantal mogelijke laboratorium- en beeldvormende onderzoeken (zoals thoraxfoto of endoscopie).

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Twee basisparameters voor het vaststellen van de toestand van hypoxemie zijn:

zuurstofverzadiging (SpO2): gemeten met een saturatiemeter (een soort wasknijper die enkele seconden op een vinger wordt aangebracht, niet-invasief);
partiële zuurstofdruk in arterieel bloed (PaO2): gemeten met hemogasanalyse, een meer invasieve test waarbij met een injectiespuit bloed uit de pols van de patiënt wordt afgenomen.

Afhankelijk van de leeftijd van de patiënt en PaO2 mmHg wordt hypoxie geclassificeerd als mild, matig of ernstig:

lichte hypoxie: PaO2 van ongeveer 60 – 70 mmHg (lager dan 80 mmHg als de patiënt jonger is dan 30 jaar);
matige hypoxie: PaO2 40 – 60 mmHg;
ernstige hypoxie: PaO2 < 40 mmHg.

SpO2-waarden correleren met PaO2-waarden: een SpO2-waarde van 90% correleert over het algemeen met een PaO2-waarde van minder dan 60 mmHg.

Therapie

De hypoxemische patiënt moet eerst worden behandeld met zuurstoftoediening (zuurstoftherapie) en, in ernstige gevallen, met kunstmatige beademing.

Ten tweede moet de onderliggende oorzaak worden vastgesteld en moet deze oorzaak specifiek worden behandeld. Bij ernstige astma moet de patiënt bijvoorbeeld luchtwegverwijders of inhalatiecorticosteroïden krijgen.