Cardiogene shock: oorzaken, symptomen, risico's, diagnose, behandeling, prognose, overlijden
Over cardiogene shock: in de geneeskunde verwijst 'shock' naar een syndroom, dwz een reeks symptomen en tekenen, veroorzaakt door verminderde systemische perfusie met een onbalans tussen zuurstofbeschikbaarheid en zuurstofbehoefte op weefselniveau
Shock is ingedeeld in twee hoofdgroepen:
- verminderde cardiale output shock: cardiogene, obstructieve, hemorragische hypovolemische en niet-hemorragische hypovolemische;
- distributieve shock (van verminderde totale perifere weerstand): septische, allergische ('anafylactische shock'), neurogene en spinal schok.
Cardiogene shock
Cardiogene shock (in het Engels 'cardiogene shock') is het gevolg van een vermindering van het hartminuutvolume secundair aan een primitief tekort in de pompactiviteit van het hart of als gevolg van hyperkinetische of hypokinetische aritmieën.
De kritieke depressie van de hartfunctie bepaalt de veranderingen die leiden tot perifere hypoperfusie geassocieerd met ischemie, disfunctie en cellulaire necrose, met veranderde orgaan- en weefselfunctie die zelfs kan leiden tot de dood van de patiënt.
Deze vorm van shock compliceert 5-15% van alle hartaanvallen en heeft een zeer hoog sterftecijfer binnen het ziekenhuis (ongeveer 80%).
Een van de mogelijke classificaties van cardiogene shock is als volgt:
A) Myogene cardiogene shock
- van een hartinfarct
- van gedilateerde cardiomyopathie;
B) Mechanische cardiogene schok
- van ernstige mitralisinsufficiëntie
- van interventriculaire septumdefecten;
- van aortastenose;
- van hypertrofische cardiomyopathie;
C) Aritmische cardiogene shock
- van aritmie.
Oorzaken en risicofactoren
Ventriculaire vullingsdrukken en -volumes worden verhoogd en de gemiddelde arteriële druk wordt verlaagd.
Evenementen volgen dit 'pad':
- hartminuutvolume neemt af;
- bloeddruk daalt (arteriële hypotensie);
- hypotensie leidt tot verminderde weefselperfusie (hypoperfusie);
- hypoperfusie leidt tot ischemisch lijden en weefselnecrose.
De stroomopwaartse oorzaken van cardiogene shock, die een vermindering van het hartminuutvolume kunnen veroorzaken en/of bevorderen, zijn:
- acuut myocardiaal infarct
- hartfalen;
- ruptuur van het interventriculaire septum;
- mitralisinsufficiëntie door gescheurde chordae tendineae;
- rechter ventrikel infarct;
- scheuring van de vrije wand van de linker hartkamer;
- verwijde cardiomyopathieën;
- valvulopathieën in het eindstadium;
- myocardiale disfunctie door septische shock;
- obstructieve pericardiale effusieschok;
- cardiale tamponade;
- massale longembolie;
- pulmonale hypertensie;
- coarctatie van de aorta;
- hypertrofische cardiomyopathie;
- myxoma (tumor van het hart);
- hypertensieve pneumothorax;
- hypovolemische shock door bloeding.
Tekenen en symptomen van cardiogene shock
De belangrijkste manifestaties van cardiogene shock zijn arteriële hypotensie en weefselhyperperfusie, wat op zijn beurt leidt tot verschillende andere symptomen en tekenen.
Doorgaans daalt de systolische (maximale) bloeddruk van de proefpersoon met 30 of 40 mmHg van wat deze gewoonlijk is.
Mogelijke tekenen van cardiogene shock zijn:
A) in het centrale zenuwstelsel:
- algemene malaise;
- angst;
- verlies van kracht;
- motorische achterstand (moeite met lopen, verlamming…);
- zintuiglijke achterstand (wazig zicht…);
- duizeligheid;
- verlies van zintuigen;
- met de.
B) aantasting van de huid:
- bleekheid;
- blauwpaarse lippen;
- koud zweet;
- gevoel van kou.
C) die het maagdarmstelsel aantast:
- verlamde ileus;
- Erosieve gastritis;
- pancreatitis;
- cholecystitis alithiasis;
- gastro-intestinale bloedingen;
- lever lijden.
D) aantasting van het bloed:
- trombocytopenie;
- DIC (gedissemineerde intravasculaire coagulatie);
- microangiopathische hemolytische anemie;
- stollingsafwijkingen.
E) die het hart aantasten:
- tachycardie;
- bradycardie;
- zwakheid;
- arteriële hypotensie;
- verminderde halsslagader;
- verschillende soorten aritmie;
- hartstilstand.
F) die de nieren aantasten:
- oligurie;
- anurie;
- tekenen van acuut nierfalen.
G) die het immuunsysteem aantast
- veranderde leukocytfunctie;
- koorts en koude rillingen (septische shock).
H) die het metabolisme beïnvloeden:
- hyperglykemie (vroege fase);
- hypertriglyceridemie;
- hypoglykemie (gevorderde fase);
- metabole acidose;
- hypothermie.
I) die de longen aantasten:
- dyspneu (luchthonger)
- tachypneu
- bradypnoe;
- hypoxemie.
Stenose van de kransslagaders, die aan het licht kwam tijdens de autopsie van proefpersonen die stierven aan onomkeerbare shock, treft vooral de gemeenschappelijke romp van de linker kransslagader, die tweederde van de hartspier van stroom voorziet.
De diagnose van cardiogene shock is gebaseerd op verschillende hulpmiddelen, waaronder:
- anamnese;
- objectief onderzoek;
- laboratorium testen;
- bloedbeeld;
- hemogasanalyse;
- CT-SCAN;
- coronarografie;
- pulmonale angiografie;
- elektrocardiogram;
- thoraxfoto;
- echocardiogram met colordoppler.
Anamnese en objectief onderzoek zijn belangrijk en moeten zeer snel worden uitgevoerd
In het geval van een bewusteloze patiënt kan de anamnese worden afgenomen met hulp van familieleden of vrienden, indien aanwezig.
Bij objectief onderzoek presenteert de persoon met shock zich vaak bleek, met koude, klamme huid, tachycardie, met een verminderde halsslagader, verminderde nierfunctie (oligurie) en verminderd bewustzijn.
Tijdens de diagnose is het noodzakelijk om ervoor te zorgen dat de luchtwegen vrij zijn bij patiënten met een verminderd bewustzijn, de patiënt in de anti-shockpositie (liggende) te plaatsen, het slachtoffer te bedekken, zonder hem te laten zweten, om lipotimie en dus verdere verergering van de shocktoestand te voorkomen.
Bij cardiogene shock doet zich deze situatie voor:
- voorbelasting: neemt toe;
- afterload: neemt reflexmatig toe;
- contractiliteit: verminderd;
- centraal veneuze satO2: verlaagd;
- Hb-concentratie: normaal;
- diurese: verminderd;
- perifere weerstand: verhoogd;
- sensorium: normale of verwarde toestand.
We herinneren de lezer eraan dat de systolische output volgens de wet van Starling afhangt van de preload, afterload en contractiliteit van het hart, die klinisch indirect kan worden gecontroleerd met verschillende methoden:
- preload: door het meten van de centraal veneuze druk met behulp van de Swan-Ganz katheter, rekening houdend met het feit dat deze variabele niet lineair functioneert met preload, maar ook afhangt van de stijfheid van de wanden van de rechter ventrikel;
- afterload: door meting van de systemische arteriële druk (met name diastolische, dat wil zeggen het 'minimum');
- contractiliteit: door echocardiogram of myocardiale scintigrafie.
De andere belangrijke parameters in geval van shock worden gecontroleerd door:
- hemoglobine: door hemochroom;
- zuurstofverzadiging: door middel van een saturatiemeter voor de systemische waarde en door het nemen van een speciaal monster uit de centrale veneuze katheter voor veneuze verzadiging (het verschil met de arteriële waarde geeft het zuurstofverbruik door de weefsels aan)
- arteriële zuurstofdruk: via hemogasanalyse
- diurese: door blaaskatheter.
Tijdens de diagnose wordt de patiënt continu geobserveerd om na te gaan hoe de situatie evolueert, waarbij altijd de 'ABC regel' in gedachten, dat wil zeggen controleren
- doorgankelijkheid van de luchtwegen
- aanwezigheid van ademhaling;
- aanwezigheid van circulatie.
Deze drie factoren zijn essentieel voor het voortbestaan van de patiënt en moeten in die volgorde worden gecontroleerd – en zo nodig opnieuw worden vastgesteld.
Stap
Zodra het proces dat het syndroom veroorzaakt is begonnen, leidt weefselhypoperfusie tot een disfunctie van meerdere organen, die de shocktoestand verergert en verergert: verschillende stoffen worden in de bloedsomloop gegoten van vasoconstrictoren zoals catecholamines tot verschillende kinines, histamine, serotonine, prostaglandinen, vrije radicalen, activatie van het complementsysteem en tumornecrosefactor.
Al deze stoffen doen niets anders dan vitale organen zoals de nier, het hart, de lever, de longen, de darm, de alvleesklier en de hersenen beschadigen.
Ernstige cardiogene shock die niet op tijd wordt behandeld, heeft een slechte prognose, omdat het kan leiden tot onomkeerbaar coma en overlijden van de patiënt.
Verloop van cardiogene shock
In shock kunnen in het algemeen drie verschillende fasen worden onderscheiden:
- initiële compenserende fase: de cardiovasculaire depressie verergert en het lichaam activeert compensatiemechanismen die worden gemedieerd door het sympathische zenuwstelsel, catecholamines en de productie van lokale factoren zoals cytokinen. De beginfase is gemakkelijker te behandelen. Vroege diagnose leidt tot een betere prognose, maar is vaak lastig omdat de symptomen en tekenen in dit stadium wazig of niet-specifiek kunnen zijn;
- progressiefase: de compensatiemechanismen worden ineffectief en het perfusietekort naar vitale organen verslechtert snel, wat ernstige pathofysiologische onevenwichtigheden veroorzaakt met ischemie, cellulaire schade en accumulatie van vasoactieve stoffen. Vasodilatatie met verhoogde weefselpermeabiliteit kan zelfs leiden tot gedissemineerde intravasculaire coagulatie. Lees over dit onderwerp: Gedissemineerde intravasculaire stolling (DIC): oorzaken en therapieën
- onomkeerbaarheidsfase: dit is de meest ernstige fase, waarin duidelijke symptomen en tekenen de diagnose vergemakkelijken, wat echter in dit stadium vaak leidt tot ineffectieve therapieën en een slechte prognose. Onomkeerbaar coma en verminderde hartfunctie kunnen optreden, tot hartstilstand en overlijden van de patiënt.
Therapie: bij patiënten met cardiogene shock is de behandeling vaak erg complex
De behandeling van aritmieën is gesynchroniseerde elektrische cardioversie bij tachyaritmie en transcutane stimulatie of isoprenaline-infusie bij bradyaritmieën.
Pompdeficiëntie als gevolg van structurele hartziekte, necrose/ischemie, verwijde hartziekte, myocardiopathie vereist de infusie van amines (dobutamine of dopamine) en, in aanwezigheid van een myocardinfarct, de mechanische heropening van de verstopte kransslagader door angioplastiek.
De initiële klinische stabilisatie wordt gevolgd door monitoring met een Swan-Ganz-katheter, waardoor het mogelijk wordt om, door het hartminuutvolume en de pulmonale wiggedruk te controleren, de medicijntoediening te moduleren op basis van hemodynamische reacties.
Drugs therapie
Vaatverwijdende stoffen zoals natriumnitroprusside en nitroglycerine kunnen worden gebruikt in vormen met een verminderde systolische functie of een hartinfarct.
In de meeste gevallen worden echter sympathicomimetische stoffen zoals dopamine en dobutamine gebruikt, die, door de arteriële druk te ondersteunen, de orgaanperfusie verbeteren en zo de perifere weerstand verminderen, door de productie van lokale vasoconstrictieve stoffen te verminderen.
REDDINGSRADIO IN DE WERELD? BEZOEK DE EMS-RADIOSTAND OP EMERGENCY EXPO
Aorta-counterpulsator
De mechanische ondersteuning die het gebruik van de aorta-counterpulsator kan bieden, wordt gebruikt in vormen waarbij de ischemische hartspier is betrokken: acute mitralisinsufficiëntie en ischemische ruptuur interventriculair defect. Deze ondersteuning zorgt voor een overbruggingsoplossing, waardoor de operatie in de best mogelijke conditie kan worden uitgevoerd.
Chirurgische therapie
Chirurgische interventie is een must bij mechanische defecten, zoals gerapporteerd, en men heeft baat bij korte latentieperioden tussen het begin van de medische therapie en eventuele mechanische ondersteuning.
Prognose
De pathologie heeft helaas een slechte prognose in bijna 80% van de onbehandelde ziekenhuisgevallen (in sommige gevallen benadert dit cijfer de 100%).
De prognose verbetert als de diagnose en behandeling zeer snel worden uitgevoerd.
Het is vooral belangrijk om de patiënt bij de initiële behandeling te stabiliseren, zodat er tijd is voor meer specifieke diagnostische tests en meer specifieke therapieën.
TRAINING: BEZOEK DE STAND VAN DMC DINAS MEDICAL CONSULTANTS IN EMERGENCY EXPO
Overleving
In geval van cardiogene shock is de overlevingskans drie jaar na diagnose ongeveer 40%, wat betekent dat van de 10 patiënten die lijden aan cardiogene shock, er 4 nog in leven zijn 3 jaar na diagnose.
Wat te doen?
Als u vermoedt dat iemand in shock is, neem dan contact op met het noodnummer.
Zet de persoon ondertussen in de anti-shock positie, of Trendelenburg-positieDit wordt bereikt door het slachtoffer op de grond te leggen, in rugligging, 20-30° gekanteld met het hoofd op de grond zonder kussen, met het bekken licht verhoogd (bijvoorbeeld met een kussen) en de onderste ledematen omhoog.
Lees ook:
Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android
Gecompenseerde, gedecompenseerde en onomkeerbare shock: wat zijn ze en wat bepalen ze?
Verdrinkingsreanimatie voor surfers
Defibrillator: wat het is, hoe het werkt, prijs, spanning, handmatig en extern
ECG van de patiënt: hoe een elektrocardiogram op een eenvoudige manier te lezen?
Tekenen en symptomen van plotselinge hartstilstand: hoe weet u of iemand reanimatie nodig heeft?
Ontstekingen van het hart: myocarditis, infectieuze endocarditis en pericarditis
Snel de oorzaak van een beroerte vinden – en behandelen – kan meer voorkomen: nieuwe richtlijnen
Atriale fibrillatie: symptomen om op te letten
Wolff-Parkinson-White-syndroom: wat het is en hoe het te behandelen?
Voorbijgaande tachypneu van de pasgeborene: overzicht van het neonatale natte-longsyndroom
Tachycardie: is er een risico op aritmie? Welke verschillen zijn er tussen de twee?
Bacteriële endocarditis: profylaxe bij kinderen en volwassenen
Erectiestoornissen en cardiovasculaire problemen: wat is de link?
Precordiale borststoot: betekenis, wanneer te doen, richtlijnen
Chirurgie van complicaties van een myocardinfarct en follow-up van de patiënt