Irriterende gassen zijn gassen die bij inademing oplossen in het slijmvlieswater van de luchtwegen en een ontstekingsreactie veroorzaken, meestal door het vrijkomen van zure of alkalische radicalen

Blootstelling aan irriterende gassen tast vooral de luchtwegen aan en veroorzaakt tracheitis, bronchitis en bronchiolitis

Andere geïnhaleerde geneesmiddelen kunnen direct giftig zijn (bijv. cyanide, koolmonoxide) of schade veroorzaken door simpelweg zuurstof te vervangen en verstikking te veroorzaken (bijv. methaan, kooldioxide).

Het effect van inademing van irriterende gassen hangt af van de omvang, de duur van de blootstelling en het specifieke agens.

Chloor, fosgeen, zwaveldioxide, zoutzuur, waterstofsulfide, stikstofdioxide, ozon en ammoniak behoren tot de belangrijkste irriterende gassen.

Waterstofsulfide is ook een krachtig cellulair toxine, dat het cytochroomsysteem blokkeert en de cellulaire ademhaling remt.

Een veel voorkomende blootstelling betreft het in huis mengen van ammoniak met bleekmiddel bevattende wasmiddelen; chlooramine, een irriterend gas, komt vrij.

Acute blootstelling aan irriterende gassen

Acute blootstelling aan hoge concentraties giftig gas in een korte periode is kenmerkend voor bedrijfsongevallen, door een defecte klep of pomp in een gasfles, of ongevallen tijdens gastransport.

Veel mensen kunnen worden blootgesteld en beïnvloed. Bij het vrijkomen van methylisocyanaat uit een chemische fabriek in Bhopal, India in 1984 kwamen > 2000 mensen om het leven.

Ademhalingsschade hangt samen met de concentratie en oplosbaarheid in water van het gas en de duur van de blootstelling.

Meer in water oplosbare gassen (bijv. chloor, ammoniak, zwaveldioxide, zoutzuur) lossen op in de bovenste luchtwegen en veroorzaken onmiddellijk irritatie van de slijmvliezen, waardoor mensen worden gewaarschuwd dat blootstelling moet worden vermeden.

Blijvende schade aan de bovenste luchtwegen, distale luchtwegen en longparenchym treedt alleen op als ontsnapping uit de gasbron wordt voorkomen.

Minder oplosbare gassen (bijv. stikstofdioxide, fosgeen, ozon) kunnen pas oplossen als ze de luchtwegen binnendringen en vaak de lagere luchtwegen bereiken.

Deze middelen zijn minder in staat om vroegtijdige waarschuwingssignalen te geven (fosgeen bij lage concentraties heeft een aangename geur), hebben meer kans op ernstige bronchiolitis en hebben vaak een vertraging van ≥ 12 uur voordat symptomen van longoedeem zich ontwikkelen.

Complicaties van inademing van irriterend gas

De meest ernstige en onmiddellijke complicatie is acuut ademhalingsproblemen syndroom, dat gewoonlijk acuut optreedt, maar kan worden uitgesteld tot 24 uur.

Patiënten met een significant lagere luchtwegbetrokkenheid kunnen een bacteriële infectie ontwikkelen.

10 tot 14 dagen na acute blootstelling aan bepaalde middelen (bijv. ammoniak, stikstofoxide, zwaveldioxide, kwik), ontwikkelen sommige patiënten bronchiolitis obliterans die evolueert naar acuut ademnoodsyndroom.

Obliteratieve bronchiolitis die overgaat in longontsteking kan optreden wanneer granulatieweefsel zich ophoopt in de terminale luchtwegen en alveolaire kanalen tijdens de herstelprocessen van het lichaam.

Een minderheid van deze patiënten ontwikkelt longfibrose met late aanvang.

Symptomatologie van blootstelling aan acute irriterende gassen

Oplosbare irriterende gassen veroorzaken ernstige brandwonden en andere irriterende verschijnselen in de ogen, neus, keel, luchtpijp en hoofdbronchiën.

Ernstig hoesten, bloedspuwing, piepende ademhaling, kokhalzen en kortademigheid komen vaak voor. De bovenste luchtwegen kunnen verstopt zijn door oedeem, secreties of laryngospasme.

De ernst is over het algemeen dosisgerelateerd. Niet-oplosbare gassen veroorzaken minder directe symptomen, maar kunnen kortademigheid of hoesten veroorzaken.

Patiënten die acuut respiratoir distress syndroom ontwikkelen, hebben een verslechterende dyspneu en een verhoogde zuurstofbehoefte.

Diagnose van acute blootstelling aan irriterende gassen

• Belichtingsgeschiedenis
• X-thorax
• Spirometrie en longvolumebeoordeling

Uit de voorgeschiedenis is de diagnose meestal duidelijk.

Patiënten moeten thoraxfoto's en pulsoximetrie ondergaan.

Een thoraxfoto van een vlekkerige of confluente alveolaire verdikking duidt meestal op longoedeem.

Spirometrie en beoordeling van het longvolume worden uitgevoerd.

Obstructieve afwijkingen komen vaker voor, maar beperkende afwijkingen kunnen overheersen na blootstelling aan hoge doses chloor.

CT-scan wordt gebruikt om patiënten te evalueren met symptomen die zich laat na blootstelling ontwikkelen.

Degenen met bronchiolitis obliterans, die zich ontwikkelen tot ademhalingsfalen, vertonen een beeld van bronchiolaire verdikking en onregelmatige mozaïekhyperinflatie.

Inademingslaesies kunnen overal langs de luchtwegen optreden en kunnen worden geclassificeerd volgens het primaire gebied van de verwonding, zoals de bovenste luchtwegen, het tracheobronchiale systeem of het longparenchym.

Directe visualisatie van de luchtwegen kan de diagnose helpen bevestigen.

De verkorte letselscore is een beoordelingsschaal die wordt gebruikt om de klinische ernst van letsel te bepalen (1):

• Geen letsel: afwezigheid van steenkoolstofafzettingen, erytheem, oedeem, bronchoroe of obstructie
• Milde verwonding: kleine of onregelmatige gebieden van erytheem, steenkoolstofafzettingen in proximale of distale bronchiën
• Matige laesie: matige mate van erytheem, steenkoolstofafzettingen, bronchoroe of bronchiale obstructie
• Ernstige laesie: ernstige ontsteking met broosheid, overvloedige steenkoolstofafzettingen, bronchoroe of obstructie
• Massale laesie, bewijs van mucosale desquamatie, necrose en endoluminale vernietiging

Diagnose referentie:

Albright JM, Davis CS, Bird MD, et al: De acute pulmonale ontstekingsreactie op de graduele ernst van rookinhalatieletsel. Crit Care Med 40(4):1113-1121, 2012. doi: 10.1097/CCM.0b013e3182374a67

Prognose van acute blootstelling aan irriterende gassen

De meeste mensen herstellen volledig, maar sommigen hebben aanhoudend longletsel met reversibele luchtwegobstructie (reactief luchtwegdisfunctiesyndroom) of restrictieve afwijkingen en longfibrose; rokers lopen een groot risico.

Behandeling van acute blootstelling aan irriterend gas

Verwijdering van blootstelling en 24-uurs observatie

• Luchtwegverwijders en aanvullende zuurstof
• Soms racemisch geïnhaleerde adrenaline, endotracheale intubatie en mechanische ventilatie
• Soms corticosteroïden, afhankelijk van de specifieke chemische blootstelling

Op enkele uitzonderingen na is het beheer gebaseerd op symptomen in plaats van op het specifieke middel.

Patiënten moeten in de frisse lucht worden gebracht en extra zuurstof krijgen.

De behandeling is gericht op het verzekeren van adequate oxygenatie en alveolaire ventilatie.

In minder ernstige gevallen kunnen luchtwegverwijders en zuurstoftherapie voldoende zijn.

Ernstige luchtwegobstructie wordt behandeld met geïnhaleerde racemische adrenaline, endotracheale intubatie of tracheotomie en mechanische ventilatie.

Vanwege het risico op acuut respiratoir distress syndroom moet elke patiënt met luchtwegsymptomen na toxische inademing gedurende 24 uur onder observatie worden gehouden.

Hooggedoseerde corticosteroïden mogen niet routinematig worden gebruikt voor acuut respiratoir distress syndroom veroorzaakt door inademingsletsel; sommige klinische gevallen suggereren echter werkzaamheid bij ernstig acuut ademnoodsyndroom na inademing van zinkchloriderook.

Na de behandeling van de acute fase moet de arts aandacht besteden aan de ontwikkeling van het reactieve luchtwegdisfunctiesyndroom, obliteratieve bronchiolitis met of zonder pneumonie, longfibrose en het vertraagd optredende acute respiratoire distress-syndroom.

Preventie van acute blootstelling aan irriterend gas

De belangrijkste profylactische maatregel is om voorzichtig te zijn bij het werken met gassen en chemicaliën.

De beschikbaarheid van geschikte ademhalingsbescherming (bijv. gasmaskers met onafhankelijke luchttoevoer) is ook van groot belang voor reddingswerkers; redders die zich haasten om het slachtoffer te bevrijden zonder beschermende uitrusting bezwijken vaak zelf.

chronische blootstelling

Voortdurende of intermitterende blootstelling aan lage doses irriterende gassen of chemische dampen kan chronische bronchitis veroorzaken, hoewel het bijzonder moeilijk is om de rol van dergelijke blootstellingen bij rokers vast te stellen.

Chronische blootstelling door inademing aan bepaalde middelen (bijv. bis[chloormethyl]ether of bepaalde metalen) veroorzaakt long- of andere neoplasmata (bijv. leverangiosarcoom na blootstelling aan vinylchloridemonomeren).

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Tracheale intubatie: wanneer, hoe en waarom een ​​kunstmatige luchtweg voor de patiënt creëren?

Ademhalingsstilstand: hoe moet dit worden aangepakt? Een overzicht

Rookinhalatie: diagnose en behandeling van de patiënt

Bron:

MSD