Parinaud-syndroom (setting sun-syndroom): oorzaken, kenmerken, diagnose, behandeling

By Cristiano Antonino On Augustus 29, 2022

Het Parinaud-syndroom (uitgesproken als 'Parinò-syndroom') is een neurologische aandoening die wordt veroorzaakt door een laesie in het dak van de middenhersenen, waardoor de ogen niet op en neer kunnen bewegen

Het Parinaud-syndroom behoort tot de groep van oogbewegingsafwijkingen en pupildisfuncties en behoort – samen met het Weber-syndroom, het syndroom van de superieure cerebellaire arterie, het Benedikt-syndroom, het Nielsen-syndroom en het Nothnagel-syndroom – tot de alternatieve middenhersensyndromen. Het Parinaud-syndroom wordt ook wel 'sun-setting syndrome' genoemd, maar moet worden onderscheiden van het sundown-syndroom.

Het Parinaud-syndroom is genoemd naar de Franse arts Henri Parinaud (1844-1905), die het voor het eerst beschreef in de tweede helft van de 19e eeuw. Parinaud wordt beschouwd als de vader van de Franse oogheelkunde.

Benamingen van het syndroom van Parinaud

Het Parinaud-syndroom wordt ook wel het dorsale middenhersensyndroom, het ondergaande zon-syndroom of, bij uitbreiding, het fenomeen van de ondergaande zon, het ondergaande zonteken of het afnemende zonneteken genoemd.

In het Engels wordt het dorsale middenhersenensyndroom, verticale blikverlamming, opwaartse blikverlamming, zonsondergangteken, ondergaande zonteken, ondergaande zon, zonsondergangsyndroom, zonsondergangoogteken of ondergaande zon-fenomeen genoemd.

Epidemiologie van het syndroom van Parinaud

De ziekte komt het meest voor bij jonge patiënten met hersentumoren in de pijnappelklier of middenhersenen: pinealomen (intracraniële gernomen) zijn de meest voorkomende laesie die dit syndroom veroorzaakt.

De ziekte komt ook veel voor bij vrouwen van in de twintig en dertig met multiple sclerose. Een andere categorie die het vaakst wordt getroffen door het Parinaud-syndroom zijn oudere patiënten na een beroerte in de bovenste hersenstam.

Oorzaken van het syndroom van Parinaud

Het Parinaud-syndroom wordt veroorzaakt door een laesie, hetzij direct (bijv. ischemische schade) of indirect (bijv. compressie) van het dak van de middenhersenen (het bovenste deel van de hersenstam), met name door compressie van het verticale blikcentrum in de rostrale interstitiële kern van de mediale longitudinale fasciculus, inclusief de superieure colliculus naast de oculomotor (oorsprong van hersenzenuw III) en de Edinger-Westphal-kernen.

Door deze laesie verliezen de ogen het vermogen om naar boven en naar beneden te bewegen.

Deze laesie kan worden veroorzaakt door:

ischemische of hemorragische herseninfarct,
middenhersenbloeding,
neoplasmata die de lamina quadrigemina aantasten,
pijnappelklier,
obstructieve hydrocephalus,
cysticercose,
toxoplasmose,
multiple sclerose,
arterioveneuze misvormingen.

Elke andere compressie, ischemie of schade aan de middenhersenen kan leiden tot het syndroom, waaronder: trauma en hersenstam-gerelateerde infecties.

Neoplasmata en gigantische aneurysma's van de achterste fossa zijn ook in verband gebracht met het middenhersensyndroom.

Verticale supranucleaire oftalmoplegie is ook in verband gebracht met stofwisselingsstoornissen, zoals de ziekte van Niemann-Pick, de ziekte van Wilson, bilirubine-encefalopathie (kernittero) en een overdosis barbituraat.

De belangrijkste kenmerken van het Parinaud-syndroom zijn:

opwaartse en - in het geval van bilaterale laesies - neerwaartse blikverlamming,
convergentie rectus nystagmus;
gebrek aan convergentie;
verwijde pupillen (ca. 6 mm) die slecht reageren op licht, maar beter op accommodatie (dissociatie bij licht).
Het teken van Collier is aanwezig en het teken van Argyll Robertson kan aanwezig zijn.
De pupillen zijn mydriatisch of normaal, met dissociatie van lichtaccommodatie.
Bilateraal papiloedeem is vaak aanwezig.

Deze aandoening, vooral met betrekking tot blikverlamming, is moeilijk te onderscheiden van progressieve supranucleaire verlamming.

Diagnose

De diagnose is gebaseerd op anamnese en objectief onderzoek.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Bevestiging kan worden gemaakt door beeldvorming, zoals CT of MRI.

Het syndroom wordt meestal gediagnosticeerd tijdens een oog- of neurologisch onderzoek.

Behandeling voor het syndroom van Parinaud

De behandeling is voornamelijk gericht op de stroomopwaartse oorzaak van de laesie van de dorsale middenhersenen.

Een grondig onderzoek, inclusief neuroimaging, is essentieel om anatomische laesies of andere oorzaken van dit syndroom uit te sluiten.

Visueel significante opwaartse verlamming kan worden verlicht met bilaterale recessies van de onderste rectus.

Retractie-nystagmus en convergentiebeweging worden over het algemeen ook verbeterd met deze procedure.

Prognose

De oogfunctie bij patiënten met het syndroom van Parinaud verbetert over het algemeen langzaam in de loop van maanden, vooral wanneer de bovenstroomse oorzakelijke factor verdwijnt, hoewel dit niet altijd mogelijk is omdat sommige laesies permanente zenuwbeschadiging tot gevolg hebben; continue resolutie na de eerste 3-6 maanden na het begin is zeldzaam.

Snelle resolutie na normalisatie van de intracraniale druk na plaatsing van een ventriculo-peritoneale shunt is gemeld.